All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1401 - Chapter 1410

เมืองฝานหลู จวนฉู่อ๋องเซียวม่อกลับมาถึงจวน ก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลยหยวนตั๋วจัดการทุกอย่างไว้อย่างเรียบร้อย ไม่ต้องให้เขาเหนื่อยใจสักนิดเซียวม่อนอกจากกิน ดื่ม เล่นสนุก ก็มีแค่คอยถามหยวนตั๋วว่าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว...หาเซียวอวี้เจอหรือยัง? เมื่อไหร่เขาถึงจะได้ขึ้นครองบัลลังก์?วันนี้ ฉวีเต้ายางกลับมาอย่างกะทันหันเซียวม่อกำลังหยอกล้อกับนกในกรง ถามโดยไม่แม้แต่จะเงยศีรษะขึ้นมา“ท่านฉวี เจอฝ่าบาทแล้วหรือยัง?”ฉวีเต้ายางยกมือประสานคำนับแล้วรายงาน“ข้าพบชาวบ้านหลายคนที่ยังไม่กลายเป็นมนุษย์โอสถ ตามที่พวกเขาบอกมา เมื่อไม่นานมานี้เห็นฝ่าบาทมุ่งหน้าไปทางใต้ น่าจะหลบหนีออกจากชายแดนไปถึงชายแดนเหนือเดิมของแคว้นหนานฉีแล้วขอรับ”“ว่าอะไรนะ!” เซียวม่อเผลอสะบัดกรงนกในมือ ดวงตาเบิกกว้างทันทีเขามองฉวีเต้ายางด้วยโทสะ“ข่าวนี้เชื่อถือได้หรือไม่?”บัดซบ!หยวนตั๋วบอกไว้ว่า มีมนุษย์โอสถเฝ้าตามชายแดน เซียวอวี้ไม่มีทางหนีไปได้ไม่ใช่หรือ!ฉวีเต้ายางข่มอารมณ์ให้มั่งคง“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดว่า ควรเชื่อไว้ก่อน ดีกว่าไม่เชื่อแล้วปล่อยให้หลุดมือไป“ขอท่านอ๋องให้ข้าออกไปติดตามขอรับ!”ตอนนี้ในใจของเซี

เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของจั่วเฟิง องค์หญิงใหญ่และรุ่ยอ๋องก็สบตากันอย่างรวดเร็วดูท่าแล้วจั่วเฟิงผู้นี้คงจะรับมือได้ไม่ง่ายพูดให้ชัดเจนก็คือ คนผู้นี้เป็นคนหัวแข็ง ยึดมั่นในหลักการจนเกินไป ไม่ยืดหยุ่นจั่วเฟิงเองก็มองคนทั้งสองอย่างระแวดระวัง“ท่านทั้งสองก็จะบุกฝ่าด่านไปเช่นกันหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อเขาพูดถึงขนาดนั้นแล้ว รุ่ยอ๋องและองค์หญิงใหญ่จะยอมพูดความจริงได้อย่างไรองค์หญิงใหญ่กล่าวด้วยใบหน้าที่จริงใจอย่างยิ่ง“มีทหารผู้ภักดีเช่นพวกท่านคอยปกป้องเมืองหลวงเช่นนี้ แคว้นหนานฉีคงไม่เกิดความวุ่นวายใหญ่โตเป็นแน่ ส่วนเรื่องการไปช่วยฝ่าบาทนั้น ย่อมมีเหล่าทหารกล้าเดินทางไปอย่างแน่นอน ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสตรีผู้อ่อนแอเช่นข้าหรอก”รุ่ยอ๋องก็ร่วมวงโกหกหน้าตายเช่นกัน“ข้ามาเพื่อตามหาพระชายา”“จั่วเฟิง เจ้ารีบพาข้าไปพบพระชายาเดี๋ยวนี้”จั่วเฟิงคลายความระแวงต่อคนทั้งสองลงชั่วคราว“ข้าน้อยขอกล่าวไว้ก่อนว่า ความวุ่นวายเรื่องมนุษย์โอสถในครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย”“ท่านเจ้าเมืองมีคำสั่งให้เฝ้าระวังด่านประตูเมืองนี้อย่างเข้มงวด”“หลังจากที่ท่านทั้งสองได้พบกับพระชายาแล้ว ก็ขอให้รีบกลับเมืองห

นับตั้งแต่ที่ทรงทราบว่าองค์หญิงใหญ่หายตัวไป ไทเฮาก็ไม่เคยบรรทมหลับลงอย่างสนิทใจได้เลยสักคืนนางไม่คาดคิดเลยว่า แม้จะส่งคนไปมากมายเพื่อจับตาดูฉีเอ๋อร์ แต่นางก็ยังหนีไปได้อยู่ดีความรักที่ฉีเอ๋อร์มีต่อฮ่องเต้นั้นลึกซึ้งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?ลึกซึ้งเสียจนไม่ห่วงแม้ความปลอดภัยของตนเอง?กุ้ยหมัวมัวเอ่ยปลอบใจอยู่ข้าง ๆ“ไทเฮาเพคะ อย่าทรงกังวลไปเลย องค์หญิงใหญ่เสด็จออกไปก็มีองครักษ์ติดตามไปด้วย พวกเขาย่อมปกป้ององค์หญิงได้เป็นอย่างดีแน่นอนเพคะ”“อีกทั้งหม่อมฉันได้ยินมาว่า เมืองต่าง ๆ ทางตอนเหนือล้วนปิดประตูเมือง ห้ามราษฎรเข้าออก”“จากการณ์นี้จะเห็นได้ว่า ต่อให้องค์หญิงใหญ่จะหนีออกจากเมืองหลวงไปได้ ก็คงไปไม่ถึงเมืองชายแดนเป็นแน่เพคะ”เมื่อได้ฟังดังนั้น สีพระพักตร์ของไทเฮาก็คลายลงเล็กน้อย“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จะต้องตามหาองค์หญิงใหญ่ให้พบโดยเร็วที่สุด!”จะปล่อยให้เด็กคนนั้นทำอะไรตามอำเภอใจต่อไปอีกไม่ได้แล้ว!อายุก็ปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว ยังไม่มีความหนักแน่นเอาเสียเลย......ชาวบ้านในเมืองหลวงรู้เพียงว่าที่ชายแดนกำลังเกิดเหตุการณ์มนุษย์โอสถอาละวาด แต่หารู้ไม่ว่าสถานการณ์นั้นคับขันเพีย

เมื่อเห็นว่าเซียวม่อยังคงลังเลไม่ตัดสินใจ หยวนตั๋วจึงเอ่ยเตือน“เรื่องมนุษย์โอสถสร้างความเดือดร้อนที่ชายแดน บัดนี้เล่าลือไปทั่วแผ่นดินแล้ว”“อีกไม่นานราชสำนักจะต้องส่งคนมาช่วยเหลือฮ่องเต้เป็นแน่”“ท่านอ๋อง ยิ่งท่านยืดเยื้อต่อไป ก็ยิ่งไม่เป็นผลดีต่อท่าน”“โดยเฉพาะตอนนี้ที่เรายังหาตัวฮ่องเต้ไม่พบ”“ตัดสินใจไม่ได้ในยามที่ควรตัดสินใจ ย่อมมีแต่เสียหาย”เซียวม่อกัดฟันแน่น ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว“ดี! ทำตามที่เจ้าว่า เผาเมืองทิ้งเสีย!”ตราบใดที่เซียวอวี้ตาย ให้ตนเองได้ขึ้นครองบัลลังก์ การเผาเมืองชายแดนทิ้งเพียงไม่กี่แห่งจะนับเป็นอะไรได้?อีกอย่าง มนุษย์โอสถเหล่านั้น เดิมทีก็ต้องตายอยู่แล้วส่วนชาวบ้านที่เหลืออยู่ ก็ถือเสียว่าพวกเขาโชคร้ายที่ถูกเซียวอวี้ลากเข้ามาพัวพันเซียวม่อหาเหตุผลให้ตนเองจนได้ และมอบหมายเรื่องนี้ให้หยวนตั๋วไปจัดการทันทีในใจก็แอบมีความคิดเห็นแก่ตัวเผื่อว่าในอนาคตความลับเกิดแตกขึ้นมา เขาก็จะโยนความผิดทั้งหมดไปให้หยวนตั๋ว แล้วล้างมลทินให้ตัวเองหยวนตั๋วเริ่มลงมือเตรียมการทันทีเขารวบรวมคนของตน สั่งให้พวกเขาเตรียมน้ำมันเพลิงไว้สำหรับเผาเมืองส่วนเซียวม่อรออย

ณ จวนฉู่อ๋องหยวนตั๋วต้องการวางเพลิงเผาเมือง เซียวม่อจึงรีบเก็บข้าวของ เตรียมหนีไปอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย เพื่อจะไม่ให้โดนผลกระทบไปด้วยในมุมมองของเขา หยวนตั๋วก็คือคนบ้าไม่แน่อาจจะฆ่าเขาไปด้วยพระชายาฉู่อ๋องยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ภายนอกเป็นอย่างไร จู่ ๆ ต้องมาหนีตายเช่นนี้ นางจึงกังวล“ท่านอ๋อง ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าฝ่าบาทพาทหารบุกเข้ามา?”“นังโง่! หยุดพูดได้แล้ว!” เซียวม่อทนฟังคำพูดอัปมงคลเช่นนี้ไม่ได้ เกือบจะฟาดฝ่ามือใส่ฉวีเต้าหยางอาศัยจังหวะชุลมุนพามารดาหนีไปนายหญิงฉวีรู้มาตลอดว่าบุตรชายของตนเองกำลังทำอะไร จึงถามอย่างไม่วางใจ“ฝ่าบาทออกไปจากเมืองชายแดนอย่างปลอดภัยแล้วหรือ?”ฉวีเต้าหยางตอบมารดาไปตามตรง“ตอนนี้ยังไม่รู้“แต่มีฮองเฮาอยู่ด้วย ฝ่าบาทต้องปลอดภัยแน่นอน”เพี้ยะ!เสียงฟาดฝ่ามือของนายหญิงฉวีดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ฉวีเต้าหยางชะงักต่อมาผู้เป็นแม่ก็ตำหนิอย่างแข็งกร้าว“ฝ่าบาทกับฮองเฮายังไม่หนีออกมา แล้วเราจะหนีไปก่อนได้อย่างไร?“ลูกเอ๋ย แม่ไม่กลัวตาย กลัวก็แต่ว่าจะตายอย่างขี้ขลาด“หากเจ้าเป็นลูกของข้า ก็ไม่ควรทำเรื่องรักตัวกลัวตายเช่นนั้น!”ฉวีเต้า