Semua Bab My Billionaire Enemy Is My Lover: Bab 281 - Bab 290

Kinaumagahan ay maaga ulit akong nagising. Dati naman ay nala-late ako lalo kapag alam kong wala akong gagawin. Kaya hindi ko alam kung bakit wala naman akong gagawin pero maaga akong nagigising ngayon! Kahit anong pilit kong matulog ulit ay hindi ko magawa. Nagising ako na nakapulupot sa akin ang kamay ni Lucian. Ginawa ko pa sigurong unan ang braso niya dahil doon ako nakaulon! He will feel numb when he wakes up for sure! Bumangon ako nang hindi na ako makatulog. Tulog na tulog si Lucian na hindi man lang siya nagising nang tanggalin ko ang kamay niya sa akin. Dumiretso na ako sa banyo para maligo at mag-ayos. Doon na rin ako nagpalit sa loob ng bathroom. Paglabas ko, tulog parin si Lucian. Bumaling ako sa orasan at kita kong maaga pa naman. Alas syete pa. Napuyat siguro para patulugin ako. Kawawa naman! Bumaba ako nang matapos ako. Mabuti nalang at umaga na kaya medyo hindi na ako gaano natatakot. Pero napapabaling parin ako sa kurtinang puti! Tanginang kurtina naman! Inis ak

Matagal akong inalu ni Lucian dahil akala niya siguro ay kaya ako nananahimik ay dahil ayaw ko pang umuwi. Ang totoo ay dahil nag-o-overthink na ako dahil binanggit niya si Amanda. At alam kong mawawala lang itong takot ko kung makakausap ko si Andrea. Not over the phone but in person. “Today is our last day, what do you want us to do?” bulong niya sa akin, nang-aalu parin. He would kiss my head every now and then. Tumingala ako sa kanya. “Let's go horse riding? Paunahan tayo,” hamon ko sa kanya. I saw him smirk as soon as I spoke.“How good are you at riding a horse?” tanong niya. Bahagya akong tumawa. “Bakit? Natatakot kang matalo?” panunuya ko. Tinaasan ko siya ng kilay. He chuckled. “I'm not scared I might lose. I'm scared you might get hurt from this,” he whispered. His eyes flickered down to my lips before meeting mine again. “Now answer me… how confident are you at riding a horse?”“I've been good at riding it for a long time. Dito ako lumaki, Lucian.”He sighed heavily.

Kinaumagahan ay maaga kaming gumising para sa flight namin. Tapos na akong maligo at nagto-toothbrush nalang sa sink. Si Lucian ay nasa shower, naliligo. “Hindi ko man lang nakilala ‘yang kinuha mong tauhan na magma-manage ng lupain namin. Paano kung hindi pala yan marunong?” reklamo ko. “Who's fault is that, huh? Instead of meeting her, you decided to have a race,” sagot niya rin. I glared at him in the mirror. “Her? It's a girl? Dapat lalaki ang kinuha mo kasi hindi pwede ang maarte dito,” walang katapusang reklamo ko. “She is from here, Scarlet. She knows what to do,” nagpapasensya niyang sagot. Sumimangot ako. “O di kaya ay pwede na mauna ka…” “Shut up!” he snapped. Bumaling siya sa akin at matalim akong tinignan. Hindi man lang ako pinatapos sa sasabihin. Mabilis akong umirap. I guess I will be back then. Matapos akong mag toothbrush ay iniwan ko siya sa bathroom. Kinuha ko ang damit na hinanda kong isuot. It's a white eyelet lace na maxi dress na may square neckline at

“Tita!” agad na tawag ni Ysabella. Agad akong nanlamig dahil sa paraan niya ng pagtawag sa mama ni Lucian, parang magsusumbong siya! “Sabel,” tawag niya pabalik. And then, she faced Lucian angrily. Agad akong tumungo para hindi siya makita. “Malapit na ang election, Luca! Nagawa mo pa talagang umalis?” sabi niya sa galit na galit na boses. I shifted on my seat. Kasalanan ko pa pala? Sana wala nalang ako dito! Unti-unti na akong nanlalamig. Hindi ko na nga malasahan ang kinakain ko dahil sa sobrang kaba. “Do you know what people are saying, Luca? Na hindi ka karapat-dapat na iboto dahil hindi ka seryoso sa posisyong tinatakbuhan mo!”I heard Lucian sigh. “Mama, you’re making Scarlet uncomfortable.” Pumikit ako ng mariin. Sana hindi nalang niya ako isinali sa usapan nila.“I’m sorry, hija. I’m just really upset with Luca! Nagawa niyang umalis kahit alam niyang marami siyang kailangang gawin,” mahinahon niyang sinabi. “Hindi pa ma-contact. Hindi namin alam kung saan hahanapin.” N

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa tapat ng pintuan…kinakalma ang sarili dahil napagbintangan na naman ako! I shouldn’t be scared, but I can’t help it. Part of me is confident that I didn’t do anything wrong since I deleted the pictures. But there’s also a part of me that feels guilty... because I sent them. And the last time I talked to Andrea, she sounded hesitant to delete the pictures. Matagal kaming nag-usap kasi kinukumbinsi niya akong hindi daw kami madadamay, even if we used those pictures.The worst part? I didn’t even know what was in those pictures. Hindi ko nga lahat binasa. From the few pages I read, I could tell it involved a payment to a media outlet to suppress a certain scandal… or crime? I’m not even sure. What I do know is, it was a bribe to keep a major media outlet silent. And from that alone, I knew it was a confidential file!“It’s alright! I’m sure naman na walang gagawin doon si Andrea,” bulong bulong ko sa sarili ko. I composed myself and decid