Ex-Husband's Regret의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

Nagmamadali akong bumangon at nakita kong nag-iisa ako sa kama. Nagbuntong-hininga ako. Alam ko na ito'y isang panaginip lang. Wala talagang paraan na matutulog si Rowan sa kama ko. Hindi ko na maalala ang lahat matapos akong makatulog sa ospital. Napakarami ng gamot na ibinigay sa akin, kaya’t nag-umpisa na akong mag-imagine ng mga bagay na hindi naman totoo.Dahan-dahan akong bumangon, pero kailangan kong umupo nang magsimulang umikot ang kwarto. Pagkalipas ng ilang minuto, naglakad ako nang maingat papuntang banyo at naligo. Gusto ko lang na mawala ang amoy ng ospital sa aking balat.Ang dami kong kailangang gawin pero hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Wala akong telepono at wala rin akong sasakyan. Sinabi ng mga pulis na nawasak ang telepono ko nang tumama ako sa lupa. May ilang linggong leave ako mula sa paaralan, pero kailangan kong ayusin ang sitwasyon ko sa sasakyan bago ako bumalik sa trabaho.Pagkatapos kong magbihis, sumakit ang ulo ko.‘F***! Kailangan ko ng pain me

Inayos ko ang hoodie ko para magmukhang presentable, sa halip na parang nakipaglaban ako sa kamatayan.“**Bakit ka naka-beanie, Mommy?**” Tanong ni Noah na may pagdududa.Nag-Skype kami matapos kong ipagpaliban ito ng ilang beses. Karamihan ay dahil halos hindi ko kayang panatilihing bukas ang mga mata ko nang higit sa limang minuto. Pero ngayon, mas mabuti na ako.Humiga ako sa headboard. Ang beanie ay para takpan ang bandage. Wala pang kaalam-alam si Noah kung ano ang nangyari sa akin, at sisiguraduhin kong hindi niya ito malalaman.“**Medyo malamig, at medyo giniginaw ako,**” sabi ko.Naramdaman kong may guilt ako sa pagsisinungaling sa kanya, pero alam kong para ito sa kabutihan. Walang dahilan para mag-alala siya.“**May heater tayo, Mom. Pwede mo namang buksan yun.**”“**Hindi ito gumagana, at nakalimutan kong kumuha ng tao para ayusin ito.**”P*ta, ayaw ko sanang magsinungaling sa kanya. Para bang naging masama akong ina dahil tila wala akong ginawa kundi magsinungaling mula na

AvaNanginginig ako habang nagha-handa para sa date namin ni Ethan. Dalawang linggo na ang nakalipas mula nang ma-discharge ako sa hospital at okay na ako. Sinabi ng doktor na pwede na akong bumalik sa trabaho, at ilang araw na rin akong nagbalik.Sa loob ng dalawang linggong iyon, maraming nangyari. Mas naging close kami ni Letty, at ganoon din kami ni Ethan. Nagtanong siya kung pwede kaming magkita ilang araw na ang nakakaraan, at sumang-ayon ako ng buong puso.Si Ethan ay mabuti para sa ego ko. Napapatawa niya ako at pinapakalma. Kapag kasama ko siya, parang nawawala ang lahat ng mga problema. Nakakalimutan ko si Rowan. Nakakalimutan ko ang pusong nasaktan.“Hair up or down?” tanong ko kay Letty.Nasa video chat kami at tinutulungan niya akong maghanda.Kung tatanungin mo ako, ito ang kauna-unahang date ko. Hindi ako yung tipong babae na niyayaya ng mga lalaki dati.Noong kasal ako, hindi ako dinala ni Rowan sa labas. Sa totoo lang, hindi kami nagawa ng mga normal na bagay na ginag

EmmaHindi ako gumalaw mula nang umalis si Rowan. Para akong nakadikit sa dingding, at parang papalapit na ang mga ito sa akin. Wala akong matakasan. Walang paraan para ma-num numb ang sakit na nararamdaman ko sa loob.Lahat ay masakit at hindi ko alam kung paano ito ititigil. Hindi ko alam kung ano ang gagawin o kung paano ako dapat tumugon.Bakit nangyayari ito sa akin? Iyan ang tanong na paulit-ulit kong tinatanong sa sarili ko, pero walang sagot para dito. Walang pahiwatig kung bakit patuloy pa rin akong nagdaranas ng lahat ng ito kahit na nakukuha ko na ang mga lalaki.Naramdaman ko ang patak ng mga luha habang bumabagsak ang mga ito sa aking mukha. Kinamumuhian ko ang pagiging mahina. Kinamumuhian kong umiyak. Pinunasan ko ang mga luha ko, galit sa sarili ko sa pagpayag na mahulog ang mga ito sa unang lugar.Nang namatay si Daddy, nabasag ako. Princess niya ako at siya ang hero ko. Hindi ko siya masyadong nakasama dahil lumipat ako sa ibang lungsod, pero sa tuwing magkakasama ka

Kakatapos ko lang maglinis nang tumunog ang phone ko. Hindi ko alam kung bakit, pero para sa akin, nakaka-relax ang maglinis. Parang nakakalimutan ko lahat ng mga bagay na nagpapastress sa akin.Dahil nagawa ko nang mag-isa, pinayagan ko nang umalis si Lydia. Ang ganda ng tulong niya, pero hindi ko na kailangan ng nurse. Gusto ko kasing maging independent.Nilakad ko ang buong kwarto at kinuha ang phone ko. Sa isang saglit, naisipan kong huwag sagutin nang makita ko ang pangalan ni Letty. Medyo naiinis pa ako sa kanya, pero may parte sa akin na naiintindihan siya. Gagawin ko rin ang lahat para sa lalaking mahal ko, kahit pa ang subukang pagtagpuin sila ng estranged sister niya.“Hey,” sagot ko habang papunta sa kwarto ko.“Pasensya na, Ava. Lumagpas ako sa hangganan kahit na nangako akong hindi ko pag-uusapan si Travis,” nahagip ng boses niya ang atensyon ko.Mukhang totoo at medyo malungkot siya. Na-surprise ako at hindi ko alam kung anong gagawin. Hindi ako sanay sa mga tao na humih