All Chapters of Ex-Husband's Regret: Chapter 51 - Chapter 60

It's been a month since the whole thing with Ethan happened. Am I okay? Definitely not. Does it still hurt? Fuck yes. Have I moved on? Absolutely not.Hindi naging madali ang lahat. Araw-araw parang mas lalo lang akong lumulubog sa sakit at hinanakit. Akala ko okay na ako nung nagdesisyon akong mag-move on mula kay Ethan, pero na-realize ko na nagsisinungaling lang pala ako sa sarili ko.Ang pagtataksil ni Ethan ay parang nagbalik ng lahat ng sakit na pilit kong kinalimutan. Parang bumalik ako sa simula, pero ngayon may bago na akong mga peklat na sumasakit sa puso’t kaluluwa ko.Dumadaan ang bawat araw na parang nasa ulap ako, walang emosyon. Parang hindi na ako nabubuhay nang totoo—survival mode lang, isang araw sa isang pagkakataon.Lahat ng tao sa paligid ko mukhang naka-move on na, pero ako? Parang stuck ako sa never-ending na cycle ng heartbreak. Ang mundo ko ngayon ay madilim at malamig, at pakiramdam ko mag-isa lang ako.“Miss Sharp, are you okay?” tanong ni Mark, isa sa mga e

Naglinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mapalayo ang isip ko sa mga bagay-bagay. Pinipilit kong tanggapin na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkaroon kami ng isa pang anak, parang iniwan ko na ang pag-asang makapagbigay kay Noah ng kapatid. Pero ngayon, may isa na namang baby na darating, at hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.Tumunog ang telepono ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi akong sumagot, pero hindi ngayon. Alam kong hindi makabuti ang patuloy na paglayo sa mga tao sa paligid ko.“Hi Letty,” bulong ko habang umuupo.Sobrang pagod na ako nitong mga nakaraang araw. Dapat sana ay alam ko nang may iba pang dahilan para dito.“Oh my God. Sumagot ka! Akala ko hindi ka sasagot,” sigaw niya sa telepono bago humikbi. “Namiss ko ang boses mo. Ilang linggo na.”“Pasensya na.” Inilabas ko ang hininga. “Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya't tinanggalan ko ang sarili ko ng mga tao.”Hindi ako naging magaling sa pagpapahay

**Ava**Nakatagilid ako sa isang pribadong booth habang nag-eenjoy ng piraso ng cake. Si Noah ay natutulog sa bahay ni Rowan, kaya naman wala akong iniisip tungkol sa bata ngayong gabi.Maganda ang pakiramdam ko sa hindi ko alam na dahilan. Dahil dito, nagdesisyon akong kumain ng something. Nasa mood ako para sa comfort food. Kaya naman andito ako, nag-i-enjoy sa dessert na parang pinagkaitan ako ng pagkain sa loob ng ilang araw.Ang pagbisita ko sa kulungan ay puno ng kaganapan. Inaasahan kong sabihin ni Ethan na ayaw niya sa bata. Pero sa halip, nakakuha ako ng mas higit pa sa inaasahan ko.Ang pag-amin niya ng pagmamahal ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na parang wala akong laman. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na kailanman maisip na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin, para sa Diyos! Kung babalik ako sa kanya, anong klaseng tao ako?Hindi ako sapat na malupit para tanggihan siya ng karapatan bilang ama. Kahit ayaw kong makita siya nang personal.

Nakatitig ako sa papel na nasa mesa ko, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito.Nasa bahay na ako ngayon. Kakauwi ko lang mga isang oras na ang nakalipas. Buong oras na iyon, pinagdedebatehan ko kung bubuksan ko ba ito o punitin na lang.Parang may apoy sa loob ng bag ko habang nagmamaneho ako pauwi. Ngayon, heto ako.Nakatitig pa rin.Curious akong malaman ang laman nito, pero may parte sa akin na wala nang pakialam. Yung taong sumulat nito, galit sa akin. Ano bang mabuting maidudulot ng pagbabasa ng sulat mula sa taong iyon?Pinulot ko ito, akmang pupunitin na, pero may boses na tumigil sa akin.‘Just read the damn thing. What’s the worst that could happen?’ bulong ng utak ko.Napangiwi ako sa narinig.Famous last words, sabi ko sa isip ko.Ang pinakamasama? Masasaktan niya ako.Mas nakakasugat ang mga salita. Mas matindi pa sa kahit anong armas. Hindi ko pa rin malimutan ang masasakit na sinabi sa akin ng mga tinatawag kong magulang. Hanggang ngayon, sariwa pa rin ang mga sugat n

**A Kindred Spirit**Today was a chilled day. Wala akong masyadong gagawin. Si Noah, nasa school na, and ako, nandito lang sa bahay, chill na lang.After my mental breakdown, nagdesisyon akong mag-break muna from work. Hindi natuwa yung mga estudyante ko, pero naiintindihan nila na hindi ako okay nitong mga nakaraang linggo.Plan ko mag-resume after ko manganak. Ngayon, focus ko na lang talaga sa mga kids at sa Hope Foundation.Hirap pa akong tanggapin lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Lalo na yung mga pagbabago sa ugali ng mga tao.Ang tanging consistent lang na may pagka-hate pa rin sa’kin, si Emma. Yung iba, parang overnight, naging okay na sa’kin.Pero instead na mag-isip pa tungkol dun, tinabi ko na lang muna at kinuha ko yung phone ko para tawagan si mama. Pag-ring, sinagot agad niya.“Hey, mom,” bati ko. Hindi pa ako sanay tawagin siyang ganun, pero slowly, nagiging okay naman.“Ava!” sigaw niya sa phone, excited na excited marinig ang boses ko. “Theo, love, ang ma