"Sorry, Ara, Leo, hindi kami agad nakababa para tumulong sa pag-prepare ng mga pagkain," Reizzan said as he and kuya entered the dining room, holding hands.I simply smiled when I heard her. They walked in together, nakangiti naman siya, hindi rin namamaga ang mga mata o namumula na mukhang kagagaling sa pag-iyak. Mukhang hindi naman niya sinabi sa kuya ang tungkol sa sakit niya. Ine-expect ko na rin kasi na hindi rin talaga muna.She would wait for the second opinion, iyon rin kasi ang napag-usapan namin."No, it's okay. Huwag mong isipin 'yon, Reiz," sagot ko habang nakangiti.Sa gilid ng mga mata ko ay nakatayo naman si Leonariz, hindi malayo sa akin ang pwesto niya, actually nang makita ko kanina sa glass door na papunta na dito sila kuya ay itinulak ko talaga siya dahil ayaw niyang lumayo sa akin, ayaw rin bitawan ang kamay ko. Pwersahan ko lang siyang inalis at sinamahan pa ng kaunting pananakot.Kinukulit rin niya kasi ako at gusto niya talagang sumama sa outreach eh hindi tala
Terakhir Diperbarui : 2025-05-11 Baca selengkapnya