Lahat ng Kabanata ng Sold To Be His Wife: Kabanata 11 - Kabanata 20

Habang abala si Siena sa paghahanda ng almusal para kay Zachary, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Nakita niyang si Hannah ang tumatawag. "Hello, bes?" sagot niya habang hinahalo ang nilulutong itlog sa kawali. "Bes! Kamusta ka na? Nakakaloka, kasal ka na talaga!" excited na sabi ni Hannah sa kabilang linya. "Ano, paano naman si Zachary bilang asawa? Mabait ba o mas lalo kang naiinis sa kanya?" Napairap si Siena at napasulyap kay Zachary, na kasalukuyang nagbabasa ng diyaryo sa lamesa, parang hari na naghihintay lang ng pagsisilbi. "Ewan ko ba dito sa lalaking ‘to. Akala mo kung sino, pero ang kapal ng mukha. Gusto niyang asikasuhin ko siya, eh siya kaya itong bumili sa akin? Dapat siya ang magpasikat sa akin, hindi ako!" inis na bulong niya sa telepono. Napatawa si Hannah. "Ay bes, mukhang matindi ang laban n’yo ni Mister. Pero seryoso, okay ka lang ba diyan? Kung gusto mong tumakas, sabihin mo lang!" pabirong sabi nito. "Gaga! Saan naman ako pupunta? At saka, hindi ako duwa

Habang inaayos ni Zachary ang ilang bagay sa bahay, dumating ang ama ni Siena, si Theodore, dala ang mga gamit ng anak niya. Tahimik lang si Zachary nang pagbuksan ito ng pinto, pero halata ang pagiging seryoso sa kanyang mukha. "Pasok ka," maikling anyaya ni Zachary. Pumasok si Theodore, dala ang ilang kahon at maleta ni Siena. Napabuntong-hininga ito bago humarap kay Zachary. "Kinausap kita noon bago pa kayo ikasal. Gusto ko lang malaman kung maayos ang anak ko. Hindi ko kasi siya masyadong nakakakausap." Tumango lang si Zachary, saka sumandal sa may pader habang nakapamulsa. "Maayos siya. At gaya ng napagkasunduan natin, binigyan ko siya ng trabaho. Siya ang namamahala sa restaurant na itinayo ko para sa kanya." Napakurap si Theodore. "Restaurant? Ibig sabihin... may sarili siyang negosyo?" "Oo," malamig na sagot ni Zachary. "At gaya ng usapan natin, siya pa rin ang tutulong sa pamilya mo. Wala na akong pakialam doon. Kung ano lang ang napagkasunduan natin, iyon lang ang gagawi

SIENA’S POV Bakit ba ganito kung magsalita si Zachary? Parang wala lang sa kanya kung umalis ako. Para bang... pinapayagan na niya ako? May nangyari ba? Biglang may sumagi sa isip ko—baka naman may balita na siya tungkol sa nobya niya. Baka nagising na si Clarise, o baka bumalik na ito sa kanya. Kaya ba siya parang hindi na interesado sa presensya ko? Napahigpit ang hawak ko sa kutsara. Hindi ko dapat iniisip 'to. Ano ba namang pakialam ko kung bumalik man si Clarise? Hindi naman ako dapat maaapektuhan. Pero bakit parang may bumara sa lalamunan ko? Lihim akong napatingin kay Zachary. Nakaupo siya sa counter, hawak ang phone niya pero hindi naman tinitingnan. Para bang malalim ang iniisip niya. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Relief? Kasi baka hindi na niya ako paglaruan at pakialaman? O panghihinayang? Kasi... baka nga nasasanay na ako sa kanya? Napailing ako. Tama na, Siena. Hindi mo dapat iniisip ‘to. Lumingon ulit ako kay Zachary at tinapangan ang boses ko.

Siena POV Palinga-linga ako habang lumalakad palabas ng restaurant. Alas-sais na, oras na para umuwi. Pero bakit parang may hinihintay pa ako? Napatingin ako sa paligid. Maraming tao ang naglalakad, abala sa kani-kanilang mundo. May ilang nagmamadali, may iba namang tila walang pakialam sa oras. May isang pares pa ngang nahuli ng mata ko—naghahalikan sa gilid ng kalsada, walang pakialam sa mundo. Napakurap ako. Zachary. Bigla kong naalala siya—kung paano siya tumitig, kung paano bumuka ang labi niya bago ngumiti nang matalim. Naalala ko ang katawan niyang walang kapintasan, kung paano ito gumalaw sa bawat kilos niya. Tangina, Siena! Ano bang iniisip mo?! Umiiling akong nagpatuloy sa paglalakad, pilit inaalis sa isip ang lalaki. Wala naman siyang sinabi kung susunduin niya ako, at kanina lang, parang gusto niya akong lumayo sa kanya. Eh bakit parang hinihintay ko pa rin siya? Napabuntong-hininga ako. Nasanay na yata ako sa presensya niya kahit alam kong delikado ito sa puso ko.

Zachary POV Maagang dumating si Tommy sa bahay. Habang umuusok pa ang kape namin, tahimik lang kaming nakaupo sa labas, kapwa nagmamasid sa paligid. Hindi ko alam kung dahil sa lamig ng umaga o sa bigat ng iniisip ko, pero pakiramdam ko ay may bumabara sa dibdib ko. “Alam na ba ni Siena kung bakit mo siya dito pinatira?” tanong ni Tommy, sabay higop sa kanyang kape. Napatingin ako sa kanya. Alam kong matagal na niya gustong itanong ‘yan. Kahit noong una pa lang, hindi siya sang-ayon sa ginawa ko. “Hindi pa,” sagot ko, sabay tingin sa loob ng bahay kung nasaan si Siena. Tahimik siya kagabi. Halatang may iniisip. Pero hindi niya alam, mas marami akong sikreto kaysa sa akala niya. “Zach, hanggang kailan mo balak itago?” bumuntong-hininga si Tommy. “Alam mo namang hindi mo siya dapat ginamit sa laro mo.” Napangisi ako. “Anong laro?” “’Yung kasal n’yo,” sagot niya. “’Yung event na ginawa mo. Alam mo namang hindi ‘yun totoo. Mga bisita? Peke. Ordinaryong tao lang na binayaran mo. Mas