Sold To Be His Wife

Chapter 1 – Ang Pagbabalik

Napasinghap si Siena nang maramdaman ang unti-unting pagbaba ng eroplano. Ilang buwan siyang nagtrabaho sa ibang bansa, pilit kinakalma ang sarili sa kabila ng matinding pananabik na makita ang kanyang nobyo. Hindi niya alintana ang pagod sa mahabang biyahe—basta’t ang mahalaga, makikita na niya si Luis.

Pagkababa niya sa airport, agad niyang hinanap ang pamilyar na mukha ng kanyang mga magulang. Sa dami ng tao, natanaw niya ang kanyang ina na abala sa pagsasalita sa cellphone, habang ang kanyang ama ay mukhang tensyonado.

“Kumusta kayo?” masayang bati niya, niyakap ang kanyang ina. Ngunit sa halip na matuwa, may kung anong lungkot sa mukha nito.

“Ayos lang, anak,” sagot ng kanyang ina, ngunit hindi ito tumitingin ng diretso sa kanya. “Tara na, may pupuntahan tayo.”

“Huwag mong sabihing hindi muna tayo dadaan kay Luis?” aniya, nilalabanan ang kaba sa dibdib.

Muling nagpalitan ng tingin ang kanyang mga magulang.

“Anak…” Tumikhim ang kanyang ama. “Wala na siya sa kulungan.”

Natigilan si Siena.

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

“Nakalaya na siya,” sagot ng kanyang ina sa mahina ngunit matigas na tinig.

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Paanong nakalaya si Luis nang hindi niya man lang nalaman? Dapat ba siyang matuwa? Ngunit bakit may bumabagabag sa kanya?

Bago pa siya makapagtanong, napansin niyang may ilang lalaking naka-itim na nakabantay sa paligid. Naka-shades ang mga ito, may radyo sa tainga, at nakapwesto sa harapan ng kanilang sasakyan na parang hindi basta ordinaryong guwardiya.

“Ma, sino sila?”

“Mga tauhan lang ng pamilya Montevista,” mabilis na sagot ng kanyang ina. “Huwag mo na silang intindihin.”

Napakunot ang noo niya. Montevista? Bakit pamilyar ang pangalang iyon? At bakit parang hindi siya mapakali?

Pagdating nila sa bahay, hindi pa man siya nakakapagpahinga, agad siyang hinatak ng kanyang ina papasok sa kwarto.

"Magbihis ka, anak. Magsisimula na ang engagement party."

Napatigil si Siena.

“Engagement party? Akala ko sa susunod na linggo pa ‘yon?”

“Ngayon na. Kaya magmadali ka.”

“Pero bakit kailangan kong magbihis?” natatawang tanong niya. “Bisita lang naman ako, ‘di ba?”

Ngunit sa halip na sumagot, inilabas ng kanyang ina ang isang napakagarang bestida—kulay ginto, kumikinang sa ilalim ng ilaw. Napalunok si Siena. Hindi pa siya nakakapagsuot ng ganitong klaseng damit kahit kailan.

“Ma, sigurado ka bang para sa akin ‘to?”

“Wala nang tanong, anak. Magsuot ka na.”

Sa tanang buhay niya, ngayon lang siya nakakita ng ganitong kasaya at kagarang selebrasyon. Ang buong lugar ay puno ng magagandang dekorasyon, mamahaling bulaklak, at may mga taong tila galing sa matataas na lipunan. Napansin niyang nakaayos din nang elegante ang kanyang mga magulang, na parang sila mismo ang bida ng gabi.

Napangiti siya. Masaya siya na kahit papaano, nagkaroon ng ganitong okasyon sa kanilang pamilya. Siguro, ang pagsisikap niya sa ibang bansa ay nagbunga na rin.

Pagdating nila sa event.

Pagpasok ko sa venue, agad akong napahanga sa ganda ng lugar. Ang mga chandeliers sa kisame ay kumikinang, at ang bawat sulok ay punung-puno ng mamahaling dekorasyon. Isang marangyang selebrasyon—parang sa mga napapanood ko lang sa pelikula.

Sa una, kalmado lang ako. Iniisip ko na normal lang ang lahat—na isa lang akong bisita sa engagement party na ito. Pero habang lumalalim ang gabi, unti-unti kong napapansin ang isang bagay na nagpatindig ng balahibo ko.

Nakatingin silang lahat… sa akin.

Mula sa mga mayayamang bisita, hanggang sa mga lalaking naka-itim na nakabantay sa paligid—lahat sila ay tila hinihintay ang susunod kong gagawin.

Napalunok ako.

Bakit pakiramdam ko… ako ang dahilan kung bakit narito ang lahat?

“Ma… Pa… ano ‘to?” Hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses ko habang tinitingnan ang nakangiting mga magulang ko. Para bang may alam silang hindi ko pa nauunawaan.

Lumapit ang aking ama, marahan akong hinawakan sa balikat at saka bumulong, “Ito ang araw ng kasal mo, iha.”

Parang may pumitik sa loob ng utak ko.

“Ano?” Napaatras ako, pilit iniintindi kung tama ba ang narinig ko. “Kasal ko? Hindi… Hindi pwede ‘to, Mama! Papa, ano ‘to? Bakit hindi n’yo sinabi agad?”

Tumingin ako sa aking ina, umaasang may paliwanag siyang ibibigay, pero sa halip, malamig ang naging sagot niya.

“Huwag kang magkamali na gumawa ng iskandalo, Siena,” mariing babala niya, kasabay ng bahagyang paglingon sa mga lalaking naka-itim na nakabantay sa paligid.

Napansin ko kung paano bumigat ang presensya ng mga ito—parang isang tahimik na banta na hindi ko pwedeng suwayin.

Napalunok ako, pilit nilalabanan ang kaba at galit na nagsisimulang bumalot sa buong pagkatao ko. “Ma… Pa… bakit?” Nangingilid na ang luha ko, ngunit wala na akong narinig pang sagot mula sa kanila.

Dahil bigla akong hinawakan ng dalawang babae sa magkabilang braso.

Hudyat ng pagsisimula ng seremonya.

Nanginginig ang buo kong katawan habang unti-unting lumalapit sa altar. Pakiramdam ko’y nananaginip ako—isang bangungot na hindi ko magising. Paano nangyari ito? Bakit ako ikakasal sa lalaking ni hindi ko kilala?

Napadako ang tingin ko sa lalaking nakatalikod, matangkad at may presensiyang tila kayang punuin ang buong silid. Nang unti-unti siyang humarap, napalunok ako.

Guwapo siya. Napakaguwapo niya.

Mas guwapo pa siya kay Luis.

Napakurap ako sa sariling iniisip. Ano ba, Siena? Hindi ito ang tamang oras para mapansin iyon. Kahit pa perpekto ang matangos niyang ilong, ang matalim niyang tingin, at ang pangangatawang halatang banayad na hinubog ng oras sa gym, hindi iyon dahilan para kalimutan ko ang sitwasyon ko ngayon.

Kahit pa mas mukhang kagalang-galang at may awtoridad ang lalaki sa harapan ko kumpara sa dati kong nobyo…

Kahit pa parang walang babaeng hindi mahuhulog sa kanya…

Hindi ako dapat matinag.

Dahil hindi ko siya gusto.

At kailanman, hindi ko gugustuhing mapunta sa isang lalaking pinagkasundo lang ako.

“Tititig ka na rin lang, sana sinulit mo na,” malamig ngunit may bahid ng pang-aasar na sabi ng lalaki.

Napakislot ako. Hindi ko napansin na kanina pa pala ako nakatitig sa kanya. Napakaguwapo niya. Lintik. Kahit boses niya, nakakainis na kaakit-akit. Malalim, may authority, at may halong bahagyang pangungutya.

Mabilis akong umiwas ng tingin, pero huli na—napansin niya na ang panandaliang paghanga ko sa kanya.

“B-bakit naman kita tititigan?” pilit kong itinataas ang pride ko.

Bahagyang lumabi siya—at doon ko lang napansin ang perpektong hugis ng kanyang labi. Kissable lips. Hindi, Siena, hindi pwede!

Bahagya siyang yumuko, mas lumapit, at bumulong sa akin, “Baka matunaw ako sa titig mo.”

Napalunok ako.

Hindi, hindi ako pwedeng magkagusto sa kanya.