All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 221 - Chapter 230

ตอนที่ 204 สมควรแก่เวลา...ณ เวลานี้ฉันมีความสุขมาก เพราะนอกจากอาหารที่เขาทำถูกใจฉันไปหมดทุกอย่างแล้ว ในตอนนี้ฉันก็ไม่มีอาการคลื่นไส้หรือเวียนหัวเลยด้วยซ้ำ มันยิ่งทำให้ฉันเจริญอาหารสุด ๆ (เอ๊ะ...หรือว่าเขาเหมาอาการแพ้ท้องของฉันไปหมดแล้วนะ...>u“ว่าแต่...เฮียไปฝึกทำอาหารตอนไหนกันค่ะเนี้ย ฝีมือพัฒนาไปไกลกว่าตอนที่ทำข้าวต้มไหม้เยอะมากเลยนะคะ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย พร้อมกับแอบแซวเขาไปหนึ่งกรุบ“ก็ตามคลิปในอินเทอร์เน็ตบ้าง แล้วเฮียก็ให้เชฟมาทำให้ดูบ้าง” เขาเอ่ยบอก“ว้าว...” *O* ฉันที่อึ้งกับสิ่งที่เขาบอก“แล้วทำไมเฮียไม่ให้ป้าเสริมทำหรือสั่งเขาเอาก็ได้นี่ค่ะ เอลิซไม่อยากให้เฮียเหนื่อยมากเกินไป ทั้งที่หน้าที่พวกนี้ควรจะเป็นเอลิซดูแลเฮียมากกว่า” ฉันจากที่ตื่นเต้นกับสิ่งที่เขาเล่าในตอนแรก จู่ ๆ ก็กลับรู้สึกไม่สบายใจที่เขาต้องเหนื่อยกับงานและยังต้องมาทำอาหารให้ฉันกินอีก ทั้ง ๆ ที่เขาไปทำงานนอกบ้าน แต่ฉันเอาแต่อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไรเลยใบหน้าระรื่นของฉันแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าสลดในทันที จนทำให้เขาถึงกับร้อนรนรีบเอ่ยปากปลอบประโลมเพราะกลัวว่าฉันจะร้องไห้“ไม่คิดมากซิคะ มันเป็นสิ่งที่เฮียอยากท

ตอนที่ 206 ตอบตกลงแต่ว่า...คำพูดของแม่ก็ทำให้ผมได้ฉุกคิดตาม นั่นก็เพราะว่าสิ่งที่ท่านพูดมามันก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ในเมื่อผมรักเธอและตั้งใจจะยกเธอให้เป็นเมียเพียงคนเดียวในชีวิตของผมแล้วล่ะก็ ดังนั้นผมก็สมควรที่จะต้องให้เกียรติเธอด้วย แต่ทว่า...ถ้าหากแม่ของผมท่านเกิดไม่ถูกใจเอลิซขึ้นมาล่ะ หรือว่าใครหน้าไหนเกิดไม่ให้เกียรติเธอขึ้นมาล่ะ แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้นแล้วละก็...ผมเองก็จะไม่ไว้หน้าใครหน้าไหนเหมือนกัน!!เมื่อตัวผมตกผลึกถึงเหตุผลทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนเรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้ตกปากรับคำขอของแม่ผมกลับไป“ก็ได้ครับ แต่ผมคงไปค่ำ ๆ หน่อย เพราะต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อน” ผมเอ่ยเสียงเรียบ“ดีมาก...หวังว่าแกคงจะไม่เบี้ยวฉันนะ” แม่ของผมย้ำอีกรอบ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นกัน“หึ...คนตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลพูดคำไหนคำนั้นนะครับ ท่านหญิงเธียร่า” ผมที่ยืนยันหนักแน่นในคำพูดของตัวเองกลับไป“โอเคดีมาก...งั้นเอาไว้เจอกันนะจ๊ะ...ลูกรัก...” แม่ผมที่ทิ้งท้ายก่อนวางสายด้วยคำที่ทำให้ผมขนลุกซู่หลังจากที่ผมวางสายจากแม่ของผมไปแล้ว ผมได้เหลือบดูเวลาก็พบว่า ตัวเองได้ใช้เวลาคุยโทรศัพท์อยู่นานพอสมควร และคิดว่

ตอนที่ 208 เบอร์แปลกหลังจากที่เราทั้งสองคมเติมความรักกันจนหนำใจ เราก็ต่างช่วยชำระร่างกายให้กันและกัน ก่อนที่เราสองคนจะแต่งตัว และลงมาเพื่อกินอาหารพร้อมกันภาพที่ป้าเสริมเห็นเราทั้งสองคนเพิ่งจะลงมาเอาป่านนี้ ทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างแก ลอบอมยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ โดยที่ตัวแกก็แอบหวังลึก ๆ อยู่ในใจว่า อีกไม่นานแกคงจะได้รับฟังข่าวดีถึงเรื่องทายาทตัวน้อยของนายท่านกับนายหญิงที่แกรัก และตอนนี้แกเองก็พร้อมมาก ๆ ที่จะได้เลี้ยงเจ้านายตัวน้อย ๆ แล้วฉันที่รับรู้ได้ถึงความหมายของสายตาป้าเสริมที่ถูกส่งมา แววตาคู่นั้นมันทำให้ฉันเกิดความรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที ก่อนที่ตัวเองจะเอ่ยทักทายแม่บ้านสูงวัยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจัดการอาหารที่ป้าแกเตรียมเอาไว้ให้อาหารที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าทำให้ความหิวเข้าจู่โจมท้องน้อย ๆ ของฉันทันที ฉันจัดการอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและปรีดา ส่วนผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้างของฉันวันนี้เขาก็ยังคงกินได้แค่น้ำผลไม้และพวกสลัดเท่านั้น และเมื่อฉัน (ส่วนมาก) และเขา (ที่แทบไม่ได้แตะอะไรเลย) จัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย เขาก็ได้

ตอนที่ 210 ต้องการเจอก่อน“เอ่อ...นายหญิงเจ้าค่ะ นายหญิง เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” เสียงเนื้อนวลดังแทรกขึ้นมา“มีอะไรอีกหรือเปล่าเนื้อนวล” ฉันที่พอได้ยินเสียงเนื้อนวลดังออกมาก็ยกโทรศัพท์แนบหูอีกครั้งเพื่อตอบกลับไป“พะ...พอดีท่านหญิงเธซ่า ท่านอยากให้นายหญิงไปเจอกับท่านก่อนเจ้าค่ะ” เนื้อนวลที่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน“เอ๊ะ...ไปเจอก่อนเหรอ?” ฉันโพล่งออกไปด้วยความสงสัยเช่นกันและเนื้อนวลเองเธอก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องสงสัยนาน“เอ่อ...พอดีท่านหญิงเธซ่า ท่านเองก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากเลยเจ้าค่ะ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์บนเกาะส่วนตัวของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลเมื่อคราวก่อนนั้น ท่านก็เลยกำชับมาอย่างหนักแน่นเลยว่าให้เนื้อนวลแจ้งกับนายหญิงเอลิซว่า จะเป็นอะไรไหมถ้าหากท่านหญิงเธซ่าอยากจะรบกวนนายหญิงเอลิซให้เดินทางมาพบกับท่านก่อนเจ้าค่ะ” เนื้อนวลที่รีบอธิบายในทันที“ทำไมท่านถึงอยากเจอฉันก่อนล่ะ เอ่อ ฉันเองก็...” ในขนาดที่ฉันยังพูดไม่ทันจบ ด้วยใจที่อยากจะบอกว่าฉันไม่สะดวกใจที่จะไปพบกับท่านก่อน เนื้อนวลก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน“เพราะว่าท่านหญิงเธซ่าท่านอยากจะคุยเป็นการส่วนตัวกับนายหญิงเอลิซก่อนเจ้าค่ะ ท่านเองก็รู้ส

ตอนที่ 212 ทรยศ!!ณ สถานที่รกร้างแห่งหนึ่งซ่าาาา ~~น้ำที่ถูกสาดมาบนใบหน้าของฉัน ทำให้ฉันค่อย ๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมา“แค่กๆๆ ...แฮ่กๆๆ” ฉันที่เหมือนเพิ่งฟื้นจากการจมน้ำ เนื่องจากน้ำจำนวนมากที่ราดรดลงมาเมื่อครู่ดูจะเข้าไปขัดจังหวะการหายใจของฉันจนทำให้ฉันสำลักกลิ่นสนิมและกลิ่นเหม็นอับ ทำให้ฉันแทบอยากจะอาเจียนออกมาในทันทีที่รู้สึกตัว และเมื่อสายตาเริ่มจะปรับโฟกัสได้นิดหน่อย ภาพตรงหน้าก็เหมือนจะทำให้ฉันนึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา...“ฉันถูกจับตัวมา และทะ...ที่นี่ที่ไหน” ฉันพึมพำออกมาพร้อมกับพยายามมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน และทันทีที่ฉันตั้งใจจะลุกขึ้นยืน ก็กลับพบว่าบัดนี้ตัวฉันได้ถูกมัดให้ติดอยู่กับเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ดูจะพังแหล่มิพังแหล่ตัวหนึ่งคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันพร้อมกับหัวที่สะบัดไปมาเพื่อไล่อาการมึนหัวจากฤทธิ์ยาสลบที่ยังคงหลงเหลืออยู่ และแม้ว่าร่างกายจะพยายามออกแรงดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการของเชือกมากแค่ไหน แต่ก็ดูจะเป็นไปได้ยากเหลือเกินในเวลานี้เมื่อสถานการณ์ตรงหน้าชัดเจนแล้วว่าฉันไม่อาจจะหลีกหนีเคราะห์ร้ายในคราวนี้ไปได้ เพราะดูท่าว่าเชือกที่มัดอยู่ดูจ