All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20 ง้อ‘เมีย’ฉันตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ข้างกายฉันไม่มีเขาคนนั้นอยู่ ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้น สงสัยน่าจะไปทำงานแล้ว ไปให้พ้นๆ สักที ฉันลุกขึ้นยืนตอนนี้อาการบาดเจ็บตามตัวและตรงกลางกายได้บรรเทาขึ้นมากแล้ว ฉันเลยจะไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้ลงไปหาอะไรกิน พอว่างไม่มีอะไรทำท้องมันก็คอยร้องหาอาหารอยู่นั่นแหละ เห้อออ ถ้ายังอยู่ที่นี่ฉันคงได้เป็นถังแก๊สเคลื่อนที่สักวัน เพราะว่ากินกับนอนพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อจะมาหาอะไรกินสักหน่อย แล้วสิ่งที่เห็นก็คือ ภาพเดิมเหมือนเมื่อตอนกลางวันเป๊ะ!!! ชายร่างสูงยืนง่วนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัวเช่นเดิม นี่เขาไม่คิดจะไปไหนเลยหรือไง อีกทางคือผู้หญิงสูงวัยยืนถัดออกมาไม่ไกลด้วยอาการเป็นกังวล คล้ายกับภาพที่ฉายซ้ำ....“คุณเอลิซ ตื่นแล้วหรอค่ะ” คำถามเดิมเป๊ะ!!!!ฉันยิ้มให้ป้าแทนคำตอบ เดี๋ยวจะเดจาวูไป๊!!!!ป้าเสริมขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ก่อนจะบ่นเชิงขอความเห็นใจกับเรื่องราวที่แกได้เจอ“เหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่ยอมให้ป้าลงครัวจะลงครัวเอง เมื่อกลางวันก็ทิ้งหม้อทิ้งไหไปหลายใบล่ะ สงสัยคราวนี้น่าจะหมดตู้นะคะ” ป้าเสริมกระซิบบอกฉัน ด้วยท่าทางปลงตกเพราะเสี

ตอนที่ 21 กัดเต็มแรงเขาเดินตามฉันมาที่ห้องนอนเช่นเคยแล้วนั่งลงปลายเตียง ฉันลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกจากห้องนอน แต่เขากลับคว้าเอวบางของฉันลงไปนั่งบนตักแกร่ง ก่อนจะกระซิบคำว่า ‘ขอโทษ’ ขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเหนื่อยใจไม่อยากจะพูดอะไรอีก พยายามแกะมือที่เกาะอยู่ที่เอวออก แต่ก็เหมือนเดิม มือแกร่งไม่ขยับเขยื้อนเลย ฉันถอนหายใจแล้วมองไปที่หน้าเขาด้วยสายตาที่เหนื่อยหน่ายเต็มทน“จะเอายังไงคะ เอาจริงๆ สัญญาเรามันแค่คืนเดียว แต่คุณกลับ....” ฉันเม้มปากแน่นเมื่อพูดที่คืนที่เลวร้ายนั้น ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพูดต่อ“ฉันถือว่าหักล้างกับการที่ฉันกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้วกัน ดังนั้นจะไม่มีการล่วงเกินกันอีก แล้วคุณก็เลิกแตะต้องตัวฉันพร่ำเพรื่อได้แล้ว เห็นฉันไม่พูด คุณก็ควรให้เกียรติฉันบ้าง” นี่คงเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดในหลายวันที่ผ่านมาที่ฉันไม่ได้พูดกับเขาเลย“อ่ออีกอย่าง ฉันเห็นว่าข้างล่างมีห้องพักแขกอยู่กรุณาให้ฉันย้ายลงไปนอนด้านล่างด้วยค่ะ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ” ฉันบอกข้อตกลงอีกข้อกับเขาไป---เซฟ Talk---คำพูดสุดท้ายของเธอบาดลึกลงไปถึงใจของผม มันปวดมันเจ็บ แต่ผมก็ต้องก้มหน้ารับกรรมจากผลการกระทำชั่วร้ายของตัวเอง ห

ตอนที่ 23 โดนลอบฆ่าฉันใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วเช็ดบริเวณแผล เพราะว่าเลือดยังคงไหลซึมออกมาเป็นระยะ ฉันจึงจำเป็นต้องออกไปขอยาทำแผลกับป้าเสริม แต่เมื่อฉันเปิดประตูออกมาก็พบกับกล่องปฐมพยาบาลวางไว้หน้าห้องแล้ว ก็ยังดีที่ยังมีความเป็นคนเหลืออยู่บ้าง ฉันหยิบขึ้นมาแล้วเอาเข้ามาในห้องนั่งทำแผลให้ตัวเอง ก่อนจะออกไปหาอะไรกินฉันเดินออกมาจากห้องตรงไปยังส่วนห้องครัว เป็นจังหวะเดียวกับที่ป้าเสริมทำอาหารเสร็จแล้ว ฉันนั่งลงกินทันที แต่อดไม่ได้ที่จะลอบมองว่าเขายังอยู่ไหม เหมือนป้าเสริมจะเห็นความหลุกหลิกในสายตาของฉัน ป้าเสริมจึงเอ่ยขึ้นมา“นายท่านไปทำงานแล้วค่ะ” สิ้นเสียงป้าเสริมฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าได้อย่างสบายใจเวลาผ่านไป 3 วัน ที่เขาไม่กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์เลย ส่วนฉันก็ใช้ชีวิตแบบไร้ความหวาดระแวงนั่ง นอน กิน แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะมีป้าเสริมคอยทำให้หมดทุกอย่าง แต่ในความสบายใจที่ไม่มีไอ้ปีศาจร้ายอยู่ใกล้ตัว มันกลับทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดตัวเองแปลกๆ ว่าทำไมฉันถึงต้องใจเต้นและอดมองไปทางเข้าไม่ได้ทุกครั้งที่เสียงประตูเปิดเข้ามา แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเศร้าหน่อยๆ ที่คนที่เข

ตอนที่ 24 ความเจ็บปวดที่คุ้มค่าฉันยังคงยืนมองหมอทำแผล ให้น้ำเกลือ จนเสร็จ หมอบอกสิ่งที่ต้องดูแลทุกอย่างกับป้าเสริม จนทุกคนออกไปจากห้องจนหมด เหลือแค่ฉันเพียงลำพัง ฉันได้แต่ยืนมองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความทรงจำระหว่างเขาถาโถมเข้ามาในโสตประสาท ทั้งดีและร้าย แต่ทำไมพอฉันได้เห็นสภาพที่เขาเป็นแบบนี้ หัวใจฉันมันถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บ ยิ่งมาได้ยินว่าเป็นเพราะเขาเหม่อลอยคิดถึงฉันจนทำให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้ มันยิ่งทำให้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาอย่างยากที่จะห้ามได้“ฮืออออ...ฮึก..ฮึก” ฉันนั่งลงที่ข้างเตียง สองมือปิดหน้าร้องไห้ ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวที่จะเสียเขาไป ฉันจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ความรู้สึกแบบนี้ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเริ่มที่จะ...รู้สึกดี...กับเขาแล้ว แล้วที่ฉันต้องอยู่กับเขาอีก 1 เดือนด้วยความรู้สึกนี้ ฉันจะจัดการกับตัวเองยังไง ฉันต้องทำยังไง...ฉันร้องไห้จนเผลอฟุบหลับที่ข้างเตียง จนกระทั่งได้ยินเสียง..“น้ำ...ขอน้ำกินหน่อย” เสียงแหบแห้งแสนแผ่วเบาดังขึ้น ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาพบว่าเขารู้สึกตัวแล้ว แล้วร้องเรียกกินน้ำ ฉันรีบลุกขึ้นรินน้ำแล้วประคองเขาขึ้นมาเพื่อจะป้

“หลงเสน่ห์ผมแล้วล่ะซิ” เขาเอ่ยปากพร้อมกลั้วหัวเราะในลำคอ จนเป็นฉันเองที่หน้าแดงแปร๊ด ด้วยความเขินอายไม่ทันที่ฉันจะเด้งตัวออก เขาก็โอบเอวบางพลิกร่างเขาทาบทับมาบนร่างฉันทันที“คะ..คุณเซฟ ปล่อยนะคะ เดี๋ยวแผลปริเอาหรอก” ฉันเอ่ยเตือนอารามตกใจกับสิ่งที่เขาทำ“แผลแค่นี้ ถ้าแลกกับการได้กอดคุณแบบนี้ ให้มันปริไปเถอะ” เขาพูดไม่พูดเปล่า ก้มหน้าลงมาสูดดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอฉันทันที“ดะ..เดี๋ยวค่ะ มันอยู่นอกเหนือที่เราตกลงไว้นะคะ ปล่อยฉันค่ะ” ฉันออกแรงดิ้นเล็กน้อย เพราะยังกลัวจะไปกระทบกระเทือนแผลของเขาอยู่“เอลิซ” เขาเรียกชื่อฉันเสียงเข้ม“ค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ“เรียกแทนตัวเองว่า เอลิซ เหมือนเดิมได้ไหม” เขาใช้น้ำเสียงอ่อนลง คล้ายกับอ้อนบอก“............” *o* ฉันงงเป็นไก่ตาแตก“ผมชอบให้คุณแทนตัวเองว่าเอลิซ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มทรงเสน่ห์ที่ข้างหูฉัน“...ค่ะ” ฉันตอบรับด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก่อนจะเรียกเขาเพื่อให้ลุกออกจากร่างของฉัน“เอ่อ...คุณเซฟค่ะ”“เฮีย”“ห๊ะ..” *-*?“เรียกผมว่า ‘เฮีย’ ” เขาบอกย้ำ ด้วยเห็นสีหน้างงของฉัน“เอ่ออออ” ฉันยังคง งง อยู่“ได้ไหมครับ” เขา