Lahat ng Kabanata ng Play Me, I’m Yours: Kabanata 131 - Kabanata 140

ENRIQUE POV Habang dumadaan ang mga araw, hindi ko mapigilang mahulog nang mas malalim kay Tara. Ang dating pagiging mainitin ng ulo niya, ang pagiging suwail at palaban lahat ng iyon ay parang unti-unting nawawala. Sa halip, nakikita ko ngayon ang isang bagong Tara. Mas maalaga, mas mapanukso, at mas... misteryoso ang kaharap kong Tara ngayon, naisip ko siguro nga dahil sa lahat ng ngyari sa kaniya ay naisipan na din niyang magbago. Sayang nga lang at hindi ko na nameet ang kakambal niya. Hindi ko maipaliwanag, pero ang pagbabago niya ang siyang lalo pang nagpapalapit sa akin. Isang araw, pagkatapos ng mahabang araw na magkasama kami, kami ay pauwi na. Si Tara ay tahimik lang sa passenger seat, mukhang nag-iisip habang nakatingin sa labas ng bintana. Ako naman ay nakatuon sa kalsada, nagtataka kung ano ang nasa isip niya. Tahimik ang paligid hanggang sa biglang may sumulpot na isang motor sa harapan namin na mabilis ang takbo. “Pakshit!” Malakas ko sigaw kaya bigla akong napa pr

Habang nasa sala kami, hindi ko mapigilan ma curious kay Tara. Hindi siya tulad ng dati, na hindi matatapos ang araw ng hindi nakikipagtalo sa akin. Palagi siyang nangangatwiran at pakiramdam niya ay siya na lang ang palaging tama. Dumiretso siya ng upo sa may sofa at nilalaro ang singsing sa kaniyang daliri. "Okay ka lang ba?" tanong ko, habang iniaabot sa kanya ang isang baso ng tubig. Naupo ako sa tabi niya, nagtataka kung ano ang bumabagabag sa isip niya. "Okay lang," sagot niya, pero hindi ako kumbinsido. Napansin ko ang bahagyang panginginig ng kanyang mga daliri, at ang paraan ng pag-iwas niya sa tingin ko. "Tara, kung may problema ka, sabihin mo sa akin. Alam mong nandito ako, 'di ba?! bulyawan mo ko kung gusto mo, magalit ka okay lang, maiintindihan ko. Hindi na kasi ako sanay sa kinikilos mo ngayon. Sobrang nagiging tahimik ka na" Mahina ang boses ko, pero puno ng pag-aalala. Huminga siya nang malalim, at sa wakas, tumingin siya sa akin. "Enrique, paano kung... paano ku

ENRIQUE POV “Tara, curious lang ako. Magmula kasi ng magkakilala tayo hanggang ngayon hindi ko pa nakikita ang sinasasabi mong kakambal mo. Nasan na si Kerry? Parang hindi mo na siya nababanggit ngayon unlike noon na galit na galit ka sa kaniya?!” tanong ko sa kaniya, hindi ko maitago ang pagkasabik at kaba sa boses ko. Nagtaas siya ng tingin mula sa hawak niyang libro at bahagyang nagulat sa biglaan kong pagta-tanong. “at bakit naman parang bigla kang naging interasado sa wirdong yun?! Umalis siya, ano naman ngayon?!” sagot niya ng malamig at walang emosyon. “wala lang, just asking. Para kasing bigla siyang nawala sa picture. Saan siya pumunta? At bakit hindi siya hinahanap ng mga magulang niyo?” Mabilis kong dagdag, hindi ko na mapigilan ang bugso ng mga tanong na bumabagabag sa isip ko. Napabuntong-hininga siya bago sumagot sa akin. “Honestly, Nag-e-explore si Kerry, Enrique. Wala naman siyang sinabi kung saan siya pupunta pero iba kasi si Kerry kesa sakin. I don't know pero m

ENRIQUE’S HOUSE Pagkarating ko sa harap ng bahay ni Enrique, kumakabog ang dibdib ko. Hindi ko alam kung tatanggapin niya pa ako o tatalikuran na lang. Pero kailangan ko siyang kausapin. Kailangang maibalik ko ang tiwala niya. Para kang tanga Tara kelan ka pa naduwag?! Pagbukas niya ng pinto, nakita ko agad sa mga mata niya ang lungkot, matinding pagkagulat at galit. Pero pinilit kong ngumiti. “Enrique… its me ! The real Tara. patawarin mo ako, i want to tell you why!” sabi ko ng may mahinang boses. Hindi siya nagsalita. Nakatitig lang siya sa akin na parang hinihintay kung ano ang sasabihin ko. Nagpatuloy ako. “Hindi ko ginusto ‘yung nangyari. Hindi ko ginustong lumayo sa’yo. Pero—pero si Kerry ang nagplano ng lahat ng to.” Malungkot kong sabi. Nagtaas siya ng kilay. “Si Kerry?” Tumango ako. “Oo ang kakambal ko. Ayaw niyang masira ang tingin nila Mama at Papa sa akin. Kaya sinabi niyang lumayo muna ako. Para hindi nila malaman kung gaano ako naging rebelde noon.” Medyo na

TARA POVHindi ko alam kung paano ako nakalabas ng opisina ni Daddy. Parang namanhid na ang buong katawan ko habang naglalakad ako palabas. Ang mga bulong-bulungan ng mga tao sa opisina ni Daddy, mga halakhak, at matatalim na tingin ng mga tao sa paligid ay parang mga kutsilyong tumatarak sa balat ko.Ako ang may kasalanan?Ako ang nanakot kay Kerry?Hindi ko alam kung paano nagawa ni Erwin na ilahad ng ito "ang hayop na yun!" . Pero alam kong wala na akong magagawa para burahin ang mga sex video na kumalat. Pagkarating ko sa bahay ay tumigil ang mundo ko nang makita ko na wala na si Enrique. Walang kalat na ang lahat ng gamit niya, walang bakas ng kanyang presensya. Ang lahat ng gamit niya, mga damit, sapatos, at ang luggage niya ay wala na.“No… Hindi pwede ‘to… putang ina."Sinubukan kong tawagan siya, pero dumidiretso lang ito sa voicemail niya, pakshit siya lang ang makakatulong sakin na mabura ito. Paulit-ulit ko siyang tinawagan. Nakailang dial na ako bago ko napagtantong hind