บททั้งหมดของ Play Me, I’m Yours: บทที่ 71 - บทที่ 80

EDWARD POVPagkatapos ng lahat ng nangyari sa amin ni Claire, wala na akong ibang pagpipilian kundi magpatuloy. Pero sa kabila ng pagpapanggap na okay lang ako, araw-araw ay parang binabato ako ng alaala niya lalo na sa opisina, naisipan kong bumalik sa aking opisina para naman kahti papano ay makalimot ako. Buryong buryo na ako sa bahay kakamukmok. Pero hindi ko maiwasan ang sarili ko. Palagi kong tinitingnan ang desk niya, umaasang kahit papaano ay makita ko siyang nakaupo roon muli at abala sa mga trabaho niya. Pero wala na siya, at ang pamilyar na puwang ay napalitan ng ibang tao. Ang pag-alis niya ay nag-iwan ng kakulangan sa buhay ko na hindi ko na maitama. Ano bang nagawa kong mali para basta na lang niya ako iwan ng ganito?! Kaya naman nagpaka subsob ako sa trabaho, tinatambakan ko ang sarili ko ng mga gawain sa pag-asang makakalimutan ko ang sakit ng pagkawala niya. Ngunit kahit ilang oras ang ibuhos ko sa trabaho, palagi pa rin siyang sumasagi sa isip ko. Ang bawat sulok ng

Sa wakas, nagising siya sa katotohanan. Nanginginig ang kamay niyang kinuha ang bag niya mula sa mesa. “Edward… hindi mo ako kailangang itaboy ng ganito,” mahina niyang sabi, pero hindi ko siya sinagot. Tumalikod ako sa kanya at muling tumingin sa mga papeles sa mesa. “Kung ayaw mong mapahiya pa, umalis ka na,” malamig kong sabi. "tandaan mo ito Edward, ako lang ang para sayo! walang kahit na sino ang makakapalit sakin sa buhay mo Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto. Sa wakas, tahimik na ulit. Bumalik ako sa pagkakaupo at isinubsob ang mukha sa mga kamay ko. “Claire, nasaan ka…” bulong ko sa sarili, habang iniisip kung paano ko haharapin ang gulo ng buhay ko. Wala na akong ibang iniisip kundi ang mahanap siya at ayusin ang lahat. CLAIRE POV Parang lahat ng nangyari sa akin ay isang bangungot na hindi ko kayang matakasan. Isang linggong pagkakaratay, paulit-ulit na bumabalik sa akin ang alaala ng aksidente ang malakas na sigaw ni Janice at Lander, ang pagharurot ng

EDWARD POV Ang araw na to ay puno ng kabiguan, galit, at mga alaalang hindi ko kayang kalimutan. Hindi ko pa rin matanggap na si Claire na palaging nandiyan para sa akin ay bigla na lang umalis at iniwan ako. Ang mas masakit dun ay nang makita ko ang mga litrato ni Claire at ng lalaking iyon, parang nawala na ang huling pag-asa sa puso ko. Hindi ako nagpakita ng kahinaaan sa harapan ni Lexie pero hindi ko din kayang itago ang matinding galit na nararamdaman ko. Nagtagal ako sa opisina kahit na nakauwi na ang lahat ng mga tauhan habang hawak-hawak ko ang mga litrato ni Claire na ipinakita sa akin ni Lexie. Pero kahit na anong tago ko ay naningkit ako sa galit habang pinagmamasdan ang mga litratong ito. Si Claire ay masayang kasama ang lalaking iyon at nakangiti na tila walang inaalala. Ilang panahon na din magmula ng huli ko siyang nakita. Wala na ang dating Claire na iniisip kong hindi kayang mabuhay ng wala ako. Hindi ko na siya kilala. “Alam mo ba kung anong klaseng tao siya?”

CLAIRE POV Mabilis na nagdaan ang tatlong taon mula noong iniwan ko si Edward. Pero kahit ganuon na katagal, parang sariwa pa rin ang sakit na dulot niya sa buhay ko. Parang kahapon lang nangyari ang paet ng kahapon. Pero hinding hindi ko pa rin siya mapatawad sa ginawa niya sa akin. Ang sakit para sakin na hindi ako nagkaroon ng pagkakataong makita o mahawakan man lang ang anak ko. Isang munting buhay na hindi naranasan mahalin. Ni hindi mo man lang nasilayan ang ganda at paet ng mundo anak. Laging bumabalik sa isip ko ang tanong na, Paano kung hindi nangyari iyon? Paano kung kasama ko siya ngayon? Sana ngayon ay 2 taon ka na mahigit anak. Sana ngayon tumatakbo ka na at masaya akong naghahabol sayo. Galit na galit ako kay Edward. Hinding hindi ko siya mapapatawad ng dahil sa kaniya nawala ang anak ko. Siguro mas makakalimutan ko pa ang lahat ng ginawa sakin ni Edward kung iniwan na lang niya ako at hindi niya na dinamay pa ang na

Dahil kay Sir Paolo, natulungan ko rin si Janice na makapunta sa US. Ngayon, magkasama kaming nagtatrabaho dito. Kasama si Ate Christy, bumuo kami ng isang bagong buhay. Hindi ko pa nakakalimutan ang nakaraan, pero natututo na akong mabuhay para sa hinaharap. Sa tulong ng mga taong nagmamahal sa akin, unti-unti, bumabalik ang liwanag sa buhay ko. Pagdating ni Janice sa bahay ay agad niya akong kinulit. Halos hindi na siya nakaupo sa sofa pero tanong na agad ang bungad niya. “Claire! Ano na? Ano kayo na ni Sir Paolo?” sabi niya, nakangiti na parang batang nananabik. Napailing ako. “Janice, ilang beses ko bang sasabihin sayo, wala nga! Magkaibigan lang kami. Ang dumi ng utak mo talaga” natawa ako bigla sa kaniya. “Ehh, bakit parang iba ang mga tingin niya sayo? Ikaw lang yata ang empleyado niyang sinusundo sa bahay! and take note magkasama kayo palagi sa labas. Kasama ka pa sa paglabas ng bansa. Don't tell me hindi ka nahuhulog sa kaniya?” sabay tawa niya ng malakas, ang mga ngiti