Lahat ng Kabanata ng Play Me, I’m Yours: Kabanata 91 - Kabanata 100

Sa mga sandaling iyon tila napako ang mga paa ko sa kinatatayuan ko. Napatingin ako sa kaniya habang unti-unting lumalapit siya sa akin, nararamdaman ko ang bigat ng kanyang presensya, ngunit hindi ko kayang palampasin ang pagkakataong ito. Siguro nga para sa ikatatahimik naming lahat ay kailangan ko ng closure sa ngyari sakin nuon. Kailangan ko siyang tanungin. Kailangan kong ilabas ang lahat ng hinagpis, ang galit at ang lahat ng sakit na pinipigilan kong ipakita. Minsan lang ito mangyari, at kailangan niyang malaman ang lahat. Hindi ko kayang tiisin pa ang mga tanong na gumugulo sa isip ko. Hindi ko kayang dalhin ang bigat ng pagkawala ng anak namin na wala akong kasiguruhan kung sino ba talaga ang may kasalanan. Tumigil ako sa harap niya at tinanong siya ng matalim. Muling nanumbalik ang galit sa puso ko. “Edward, bakit?” Ang tanong ko na puno ng pagkamuhi at sakit. “Bakit mo ako sinagasaan noon?! Bakit?! Ng dahil sa ginawa mong yun ay nawala ang anak ko? Ano bang ginawa ko say

Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabaybay namin ang madilim na daan. Sa gitna ng tensyon, bigla kong narinig ang pag-vibrate ng telepono ni Claire. Agad niyang kinuha ito at tumingin sa screen. Si Paolo. Kita ko sa gilid ng mata ko ang bahagyang pag-aalangan niya bago niya ibinaba ang telepono sa pagitan naming dalawa.“Edward,” mahina niyang sabi, tumingin siya sa akin. “Tumatawag si Paolo.”Tiningnan ko siya nang matagal, pilit na binabasa ang emosyon sa mukha niya. Kita ko ang bigat ng desisyon na kailangan niyang gawin—ang pagsisinungaling sa taong nagmamahal sa kanya para sa mas malaking layunin. At tumango ako ng bahagya“Sagutin mo siya,” sabi ko, ang boses ko kalmado ngunit matigas. “Pero huwag mong sabihin na magkasama tayo. Kahit sino ay hindi namin pwedeng pagkatiwalaan basta basta lalo ngayon”Huminga siya nang malalim bago pinindot ang green button. “Hello, Paolo?”Tahimik akong nagmaneho habang pinakikinggan ko ang mahinang usapan nila. Sa bawat pagsagot ni Claire,

EDWARD POV Pagpasok ko sa event hall, inaasahan ko na ang mangyayari. Nakita ko si Lexie na galit na galit sa akin, ang mga mata niya ay punong-puno ng apoy habang sumisigaw sa ilang staff. Nang makita niya ako, mabilis siyang lumapit sa akin at halos sumabog sa galit. “Edward! Ano ba?!” sigaw niya sa akin, halos sumabog ang boses niya sa buong hall. “Ano’ng pinaggagagawa mo?! Saan ka ba nagpupupunta?! Alam mo bang malaking deal ito?! At ikaw? Wala kang pakialam?! Because of that stupid bitch nawala ka na naman sa sarili mo” Hinayaan ko siyang magsalita, pero ramdam ko ang panginginig ng kamao ko. Pilit kong nilalabanan ang galit na namumuo sa dibdib ko dahil ayokong maghinala siya sa kahit na ano. "ano? wala ka man lang sasabihin. Tapos na ang event bumalik ka pa!" iritable niyang sabi sa akin. “Lexie, pwede ba, huwag ka ng gumawa ng eksena?” malamig kong sagot, pero halata ang pagkapundi sa boses ko. “Eksena?!” Tumawa siya nang mapait. “Edward, hindi ito eksena! Malaking deal

CLAIRE POV Pagpasok namin sa bahay, biglang nanikip ang dibdib ko. Parang hindi pa rin nagbago ang lahat—ang pamilyar na ayos ng sala, ang luma ngunit maayos na kurtina, at ang mesa kung saan ko iniwang nakapatong ang mga larawan namin noon. Pakiramdam ko ay binalik ako ng lugar na ito sa panahong hindi ko na kayang balikan. Hindi ko namalayang huminto na ako sa gitna ng pinto. At si Edward ay nasa likod ko , tahimik lang na nakatitig sa akin pero nakangisi . Ang gwapo pa rin ni Edward. Hindi pa rin siya nagbabago. At ang paborito kong pabango ay naamoy ko pa rin sa kaniya. “Hindi mo binago…” mahina kong tanong na halos pabulong na lang. Hindi ko din maiwasang mapangiti sa mga nakita ko. “Bakit ko babaguhin?” sagot niya ng may kalmadong boses, nagikot-ikot ako at hinahawakan ang mga bagay bagay. Nakatalikod ako sa kaniya habang siya ay tuloy tuloy sa pagsasalita “Dahil kung babaguhin ko to… para ko na ding iniwan ang masasayang ala-ala natin, parang tinanggap kong wala ka na sak

"ahghhhh.... ummmmm....Claire ang galing galing mo talaga! Hindi ka pa rin nagbabago." napapaungol niyang sabi. Pinaikot ikot ko ang aking mga dila sa ulo ng kaniyang talong habang sakal ng aking kamay ang leeg nito. Taas baba ko itong kinain, Naririnig ko ang malakas na pag ungol ni Edward. Hindi na nakatiis si Edward at mahigpit niyang hinapit ang aking balakang papalapit sa kaniyang katawan.Kinapitan ng isa niyang kamay ang aking batok at tila hayop sa laman na siniil niya ng halik ang aking mga labi. Hindi ko maiwasang hindi mapaungol habang walang tigil ang paglalaro ng dila ng aking asawa sa loob ng aking bibig. Bawat paghaplos ng mga palad niya sa aking katawan ay nagdudulot ng kakaibang sensasyon. Mapang akit niya akong tinititigan hanggang sa muli niyang inangat ang kaniyang mukha , muling naglapat ang aming mga labi pero sa pagkakataong ito mas intense, mas mariin at mas mapusok ang . Ang kaniyang mga kamay ay mas lalong nagin