Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 121 - Bab 130

เช้าวันนี้ เหล่าวิหคต่างบินออกจากรังเพื่อหาอาหารตั้งแต่อาทิตย์ขึ้น เหมือนกับครอบครัวจางที่ตื่นขึ้นมาพร้อมหน้า บรรยากาศในวันนี้ช่างแตกต่างจากเมื่อวานยิ่งนัก มันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสดใส อาหารที่นางหูและหลี่อ้ายจัดทำสำหรับมื้อเช้าในวันนี้จึงเป็นอาหารจานโปรดของเด็กน้อยประจำบ้าน นั่นก็คือข้าวผัดไข่ กับซุปผักหวาน ๆ เนื่องจากเป็นวันที่นายช่างเหอจะเริ่มก่อสร้างบ้านให้ครอบครัวจางเป็นวันแรก สมาชิกบ้านสกุลจางจึงตกลงกันจะสร้างความประทับใจให้กับนายช่างเหอด้วยการทำผัดผักบุ้งเครื่องเทศเลี้ยงคนงาน ถือว่าเป็นการต้อนรับอีกทางหนึ่งเมื่อวานนี้ หลังจากที่ได้ข้อสรุปเกี่ยวกับการแก้ปัญหาเรื่องน้ำตาลผักแล้ว สมาชิกในครอบครัวได้มีโอกาสปรึกษาหารือกันถึงเรื่องที่จะยกสิทธิ์การทำหัวเชื้อน้ำตาลผักให้กับบ้านซุนไป เนื่องจากจางอี้หมิงไม่ต้องการให้นางหูทำงานหนัก จากการที่ทดลองทำมาเมื่อหลายวันก่อน ท่านย่าอายุมากเกินกว่าจะนั่งทำงานหนักแล้ว เมื่อคำนวณรายได้ที่จะเกิดขึ้น จึงถือว่าครอบครัวจางไม่เดือนร้อนอะไร ในทางตรงกันข้าม ถือว่าบ้านจางจะมีฐานะร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านหลัวถงเสียอีก“ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ นายช่างเ

“ท่านลุงถง ท่านพี่เย่ ถ้าหากครอบครัวสกุลจางจะมอบสูตรทำหัวเชื้อน้ำตาลผักให้กับบ้านสกุลซุน พวกท่านยินดีรับไว้หรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ โดยที่ไม่ได้หลบสายตาของสองพ่อลูกบ้านซุนแม้แต่น้อย“เจ้าว่าอะไรนะอาเทา ข้าได้ยินไม่ผิดไปใช่หรือไม่” ซุนซูเย่ถึงกับลุกขึ้นยื่นแล้วตะโกนถามด้วยความตื่นตระหนก“ท่านพี่เย่ ท่านได้ยินไม่ผิดขอรับ บ้านจางยินดีมอบสูตรหัวเชื้อน้ำตาลผักให้กับบ้านซุนด้วยความเต็มใจ เมื่อวานนี้ข้ากับหมิงเอ๋อร์ได้ไปพบท่านอ๋องมา นำปัญหาเรื่องฟืนที่เราไม่สามารถส่งน้ำตาลผักให้ได้ขึ้นกราบทูล แต่กลุ่มการค้าหลัวถงสามารถส่งมอบหัวเชื้อน้ำตาลผักได้ในจำนวนหนึ่งพันไห เช่นนี้เรื่องฟืนจึงไม่เป็นปัญหาแล้ว” จางอี้เทาอธิบาย“เพียงแต่ว่าสกุลจางจะขอค่าสูตรจากบ้านสกุลซุนเป็นจำนวนสองส่วนจากราคาที่ขายให้กับเถ้าแก่หวัง เช่นนี้ไม่ทราบว่าพวกท่านพอรับขอเสนอของพวกเราได้หรือไม่”“อาเทา อย่าว่าแต่สองส่วนเลย ต่อให้แปดส่วนบ้านซุนก็ให้ได้” ซุนถงเอ่ยขึ้นมาทันทีโดยที่ไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะจำนวนเงินที่จะได้จากการขายครั้งนี้มันเพียงพอให้บ้านซุนอยู่ได้ไปอีกหลายปี“สกุลจางมิใช่คนที่เอาเปรียบ บ้านจางรู

ณ เหลาอาหารซิ่งฝู คณะของฮูหยินหลินและครอบครัวสกุลจางเดินทางมาถึงทันเวลาเริ่มงานไม่นาน ผ้าสีมงคลและป้ายกระดาษมงคลถูกประดับไปทั่วทั้งเหลาอาหาร บางส่วนยังมีคนงานวางของตกแต่งไม่หยุด พวกเขาเดินผ่านไปยังหลังร้านซึ่งเป็นห้องทำงานของเถ้าแก่หลิน ตู้จินเหมยและทุกคนไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่นเนื่องจากว่ายังไม่ถึงเวลาตามฤกษ์ที่ได้รับมา“อาเทา หมิงหมิงน้อย พวกเจ้าแต่งตัวเช่นนี้แล้วไม่คล้ายชาวบ้านแม้แต่น้อย ช่างดูสง่างามและน่าเคารพเสื่อมใส สมกับที่เคยเป็นบัณฑิตยิ่งนัก” เถ้าแก่หลินเอ่ยชม“ท่านปู่ แล้วข้าเล่า ข้าน่ารักหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงได้ทีเดินไปออดอ้อนบ้าง“หมิงหมิงน้อยของปู่ต้องน่ารักอยู่แล้ว ชุดนี้ปู่เป็นคนเลือกเองกับมือนะเจ้าตัวเล็ก” หลินไห่ถึงกับก้มลงไปเอ่ยชมเด็กชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม“หมิงหมิงน้อย อย่าไปเชื่อท่านปู่หลิน เป็นย่าใหญ่ต่างหากเล่าที่เป็นคนเลือกชุดนี้ให้กับเจ้า สามี ท่านอย่าได้หลอกหลานเพื่อเอาหน้าไปคนเดียว” ตู้จินเหมยได้ยินสามีเอ่ยเช่นนั้นจึงได้รีบแก้ไขให้ถูกต้อง"โธ่ ฮูหยิน ข้าก็แค่อยากเอาใจหมิงเอ๋อร์ก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าหรือข้าซื้อให้ ก็ล้วนแต่เป็นของที่ตั้งใจเลือกสรรมาดีแล้ว" หล

วันเวลาผ่านไปหลังจากคลี่คลายปัญหาได้ไม่นาน นายช่างเหอก็เร่งมือสร้างบ้านของอาจารย์เทียนอี้และสองพี่น้องสกุลหมิงเสร็จตามกำหนดเวลา หมิงจูและหมิงจินเข้ามาอาศัยที่บ้านใหม่หลังนี้แล้ว พวกเขาคอยดูแลเรื่องการใช้รถม้าและจิปาถะ ครอบครัวจางจึงเลี้ยงอาหารเป็นการตอบแทนครบทุกมื้อบ้านหลักของครอบครัวจางเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ในขณะที่บ้านซุนต่างเร่งมือทำหัวเชื้อน้ำตาลผักออกมาให้ได้ตามกำหนดส่งให้ หนิงอ๋องภายในสองเดือน เนื่องจากสกุลซุนมีคนทำงานหลักถึงสามคน ทำให้คาดว่าจะสามารถส่งหัวเชื้อน้ำตาลผักได้ก่อนกำหนดทุกสามถึงสี่วัน หลี่อ้ายจะนั่งตรวจคุณภาพของเกลือผักก่อนที่จะบรรจุลงไห ชาวบ้านทุกคนต่างร่วมมือร่วมใจกันผลิตเกลือผักออกมาได้ตามกำลังของแต่ละครอบครัว พวกเขานำมาขายให้กับกลุ่มการค้าหลัวถงที่มีจางอี้เทาเป็นคนจัดการทุกอย่าง เนื่องจากบัณฑิตหนุ่มว่าง ไม่ต้องทำอันใดหลี่อ้ายปักผ้าได้หลายผืนแล้ว ในการประชุมกันของกลุ่มการค้าหลัวถงคราวก่อนตกลงกันว่าหลังจากทำเกลือผักส่งท่านอ๋องแล้ว หลี่อ้ายจะสอนเหล่าฮูหยินทั้งหลายปักผ้า เนื่องจากยังมีเวลาเดือนกว่าก่อนที่จะถึงฤดูหนาว ในช่วงเหมันต์อากาศเย็นมาก ไม่สามารถทำอันใ

“ข้าได้รับแจ้งเรื่องร้องเรียนจากชาวบ้านกลุ่มนี้ว่ากลุ่มการค้าหลัวถงคดโกงและขายสินค้าที่ไม่มีคุณภาพให้พวกเขา ข้าจึงต้องตามมาถึงที่นี่” หัวหน้ามือปราบอธิบาย“เรียนท่านหัวหน้า คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันเป็นแน่ขอรับ ขอข้าสืบสาวราวเรื่องสักครู่นะขอรับ” จางอี้เทาตอบฉีหมิงแล้วจึงได้เชิญทุกคนเข้าไปนั่งตรงลานประชุม“พี่ชายท่านนี้กล่าวหากลุ่มการค้าหลัวถงว่าขายเกลือผักไม่มีคุณภาพให้ เช่นนั้นพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าพวกท่านซื้อเกลือผักมาจากผู้ใด” จางอี้เทาเอ่ยถามหัวหน้าตัวแทนคนนั้น“ข้าซื้อมาจากชายคนหนึ่งในเมืองที่มาเร่ขายเกลือผัก ข้าชิมแล้วเห็นว่าราคาถูกกว่าเกลือมากนัก รสชาติยังดีอีกด้วยจึงได้ตัดสินใจซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ไม่นึกว่านานไปแล้วเกลือจะมีรสขม ใช้ปรุงอาหารไม่ได้” ชายตัวแทนกลุ่มเล่า “ส่วนข้าเอาไปหมักเนื้อ ปรากฏว่าเนื้อที่ใช้เกลือผักหมักกลับเน่าเสียทั้งหมด เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเสียเนื้อไปจำนวนเท่าไร ข้าเสียไปถึงห้าสิบจิน! ข้าต้องเสียค่าปรับให้กับเหลาอาหารไปถึงสองเท่าที่ไม่สามารถส่งเนื้อให้ได้” ชายร้านขายเนื้อเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ“ข้าด้วย”“ข้าด้วย”อีกหลายคนเริ่มบอกเล่าเรื่องราวความเสียหายที่ตนเ