Semua Bab มารเร้นกายดับแสงดารา: Bab 61 - Bab 70

ดินแดนสุญญตาสถานที่ที่อยู่ระหว่างภพมารและภพสวรรค์ ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าที่รกร้างว่างเปล่าจะมีมารที่มีพลังชั่วร้ายแอบซ่อนตัวอยู่นับพันปีขณะที่กงจื่อเย่กำลังต่อสู้กับหลิ่งปินเพื่อแย่งชิงเทพดารากลับมา กองทัพสวรรค์ของเทพสงครามและสวีต้าเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นเข้าร่วมการศึกสงครามในครั้งนี้ในสายตาของเทพเซียนที่อยู่ตรงนั้น พวกเขาต่างมองว่าศัตรูที่เป็นภัยต่อสามภพมากที่สุดคือกงจื่อเย่ อดีตจอมมารที่เพิ่งจะสูญสลายไปไม่นานไม่ว่าจะมองอย่างไร ร่างกายและพลังที่สมบูรณ์เกินกว่าที่ควรคงเป็นเพราะเขาเร่งกลืนกินพวกเดียวกันอย่างแน่นอน ทั้งยังไม่รู้ว่าสติยังคงอยู่ครบถ้วนหรือเลือนหายแล้วใช้สัญชาตญาณนำทางอยู่กันแน่“ช้าก่อน” สวีต้าเฟิงออกคำสั่งห้ามทหารสวรรค์เคลื่อนไหวก่อนดูลาดเลาฉากการต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้า แล้วหารือกับเทพปฐพีว่า “โจมตีมารตนนั้นก่อน สวีลู่ชิงตกอยู่ในอันตราย หากนางปลอดภัย ข้าเชื่อว่ากงจื่อเย่จะสงบอารมณ์ลงได้”“เหตุใดไม่สังหารไปพร้อมกันเลยเล่า” เทพปฐพีผู้มีนิสัยทะลวงทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่แยแสถามด้วยความสงสัย “เพราะเขาเป็นสามีน้องสาวเจ้า เจ้าจึงขอร้องให้ข้าไว้ชีวิตอย่างนั้นหรือ”“เจ้าก็รู้ว่าไม่ใช่เ

สวีลู่ชิงฟังเรื่องราวจากบุตรชายแล้วคิดหาเหตุผลร้อยแปดประการสนับสนุนการตัดสินใจของตนเอง ทั้งยังปรึกษาหารือกับเทพวายุผู้เป็นพี่ชายรวมถึงสมุนมารทั้งสามอีกด้วยนางอยากรู้ว่าสิ่งที่นางคิดทำต่อไปนี้จะเกิดผลกระทบมากน้อยเพียงใดจนได้ข้อสรุปสุดท้ายเทพดาราพาจอมมารไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในเขตแดนสวรรค์ เอ่ยถามความในใจของอีกฝ่ายไม่อ้อมค้อม “เจ้ารู้สึกอย่างไรกับข้า”“...” ดวงตาสีม่วงแดงเต็มไปด้วยข้อสงสัยมากมาย “ทำไมถึงต้องพาข้ามาที่แห่งนี้ด้วยเล่า”“ข้าจำเรื่องราวของตัวเจ้าในอดีตไม่ได้เลย ด่านเคราะห์ครั้งแรกข้ายังจำทุกคนได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่ว่าเจ้าร้ายกาจเสียจนข้าอยากลืมเลือนหรือ”คำพูดของนางทำให้เขารู้สึกเหมือนกระอักเลือด รู้อยู่แก่ใจว่านางลืมเขาเพราะเหตุอันใด“แม้ขอร้องให้ต่างคนต่างอยู่ เจ้ากลับไม่ยอม เอาแต่คิดว่าข้าคือภรรยาอยู่ร่ำไป เจ้าไม่คิดว่าอดีตก็ควรปล่อยให้เป็นอดีตหรอกหรือ”“เหตุใดจึงพูดราวกับคิดตัดขาดข้าเช่นนั้น ลู่ชิง” น้ำเสียงของเขาเศร้าสลดยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ สายตาอ้อนวอนราวกับบ่งบอกว่าไม่มีวันที่เขาจะตัดใจไม่ข้องเกี่ยวกับนางได้“เจ้าให้สัญญาแล้วใช่หรือไม่ว่าจะไม่ก่อเรื่องราวที่

หากแต่อีนั่วเติบโตขึ้นมาด้วยความรักของคนทั้งสอง แม้จะขาดต้นไม้แห่งชีวิตไปสักระยะหนึ่ง เขาก็ยังคงสามารถควบคุมความโกรธของตัวเองเอาไว้ได้จอมมารถอนหายใจแต่กระนั้นโล่งใจได้ไม่นานเพราะเทพอาวุโสประกาศกร้าวว่าเขาและอีนั่วคือศัตรู สั่งเพิ่มกองกำลังล้อมตัวและร่ายเขตแดนกักมารสายฟ้าแลบแปลบปลาบยังทำให้กงจื่อเย่ห่วงสวีลู่ชิงไม่แพ้กันจึงเรียกดาบเขี้ยวอสูรมาจัดการพวกที่ขัดขวางเทพวายุจนถอยร่นแล้วส่งตัวอีนั่วให้เขาดูแลก่อนฝ่าเข้าไปใจกลางพายุอสนีบาตเพื่อรับโทษแทนสวีลู่ชิงเขาฉวยโอกาสตอนเทพดารานิ่งงันเพราะสับสนความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาจากต้นไม้แห่งชีวิตของอีนั่ว เรื่องราวทั้งในอดีตและปัจจุบันผสมปนเปกันจนนางแยกไม่ออกว่าตัวตนใดคือนางกันแน่เวลานั้นสัมผัสได้ว่าใครบางคนกอดนางเอาไว้อย่างอ่อนโยน ความรู้สึกคุ้นเคยทำให้สวีลู่ชิงได้สติกลับมาอีกครั้งจึงเงยหน้ามองว่าเป็นคนผู้นั้นในความคิดหรือไม่“กงจื่อเย่” น้ำเสียงไม่เชื่อสายตาตัวเองเรียกรอยยิ้มจอมมารได้เป็นอย่างดีเพราะตัวเขาก็รู้สึกได้ว่าเวลานี้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าจำเรื่องราวระหว่างพวกเขาได้หมดแล้ว“ภรรยา” เขาเอ่ยกับนางแผ่วเบา สีหน้าสะกดข่มพลังมารในตัวสุดกำลัง

วันหนึ่งกงจื่อเย่ถูกใช้ให้ออกไปขนผักกับข้าวสารพร้อมกับทาสคนอื่น ๆ เขาจึงได้เห็นว่าสวีลู่ชิงกำลังเดินเล่นอยู่กับเจ้านายของเขา ท่าทีสนิทสนมและรอยยิ้มของนางทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าท่าทีเหล่านั้นควรมีให้แค่เขาจึงเผลอตรงลิ่วเข้าไปหาทั้งคู่ในทันทีมือข้างซ้ายเอื้อมจับแขนของนางพลันดวงตาเรียวงามหันขวับมามองด้วยความตกใจก่อนจะสะบัดมือออกคุณชายลั่วหมิงแสยะยิ้มแล้วถีบทาสชั้นต่ำกระเด็นไปชนแผงร้านค้าข้างทางอย่างไม่สบอารมณ์ที่เขากล้ามาแตะต้องสตรีว่าที่คู่หมั้น“ไอ้เดรัจฉาน วอนหาที่ตายรึ” เขาโพล่งออกมาทันควัน ไม่พูดเปล่าแต่เข้าไปกระทืบร่างทาสผู้นั้นระบายอารมณ์ต่อหน้าผู้คนในตลาดกงจื่อเย่ไม่เอามือบังใบหน้าหรือศีรษะแม้แต่น้อย ทิ้งตัวไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้ถูกกระทำฝ่ายเดียวจนหัวแตกได้เลือดทาสในเรือนที่มาด้วยกันยืนนิ่งคิดว่าสมควรแล้วที่เขาโดนฝ่าเท้าของเจ้านาย ใครใช้ให้หาเรื่องเข้าตัวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่รู้มันมีอะไรดีถึงได้ตายยากตายเย็นชาวบ้านละแวกนั้นได้แต่มองการกระทำของคุณชายสูงศักดิ์พลางซุบซิบกันจนกระทั่งคุณชายสวีขี่ม้าผ่านมาแถวนั้นพอดี”“คุณชายลั่วหมิง ได้โปรดใจเย็นก่อนเถอะ” เขาเอ่ยบอกคนต

ทหารคนสนิทของคุณชายสวีตามบ่าวจวนสกุลลั่วไปติด ๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว คล้อยหลังที่พวกเขาทิ้งร่างกงจื่อเย่ไว้กลางป่าแล้ว ทหารทั้งสองคนรีบเข้าไปจับชีพจรทันที“ยังไม่ตาย” ชายคนนั้นเอ่ยปากกับสหายที่มาด้วยกันอีกคน สายตากวาดมองทั่วทั้งร่างด้วยความเวทนาสงสาร “ช่วยข้าปฐมพยาบาลแล้วพาเขาไปที่นัดพบก่อน คุณชายคงจะสั่งให้หมอไปรอที่นั่นพอดี”ไม่นานนัก ทหารทั้งคู่ก็แบกร่างหายใจรวยรินมายังกระท่อมเล็ก ๆ ในหมู่บ้านที่อยู่รอบนอกก่อนจะเห็นว่าคุณชายสวียืนรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว“รีบเข้ามา” เขาตะโกนบอกลูกน้องใบหน้างามโผล่ออกมาดูเพราะได้ยินเสียงพี่ชาย สวีลู่ชิงหวังอยู่ตลอดเวลาว่าทาสผู้นั้นจะไม่เป็นอันใด นางไม่อยากให้เขาจบชีวิตเพราะนางเลยหลังจากหมอตรวจอาการและรักษาบาดแผลกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว จึงรายงานสถานการณ์ให้คุณชายสวีได้รู้“ข้าน้อยไม่เคยเจอผู้ใดทนความทรมานได้นานเช่นนี้มาก่อนเลย ตอนแรกที่เห็นสภาพของเขาก็คิดว่าอาจอยู่ไม่พ้นหนึ่งชั่วยามเสียด้วยซ้ำ...”“ท่านหมอ ช่วยเขาไม่ได้หรือเจ้าคะ หากต้องการยา สมุนไพร ข้าจะให้คนจัดหามาให้” สวีลู่ชิงรีบบอกคนตรงหน้า น้ำตาเอ่อคลอเบ้าจนบวมแดง ไม่เคยนึกเสียใจมากขนาดนี้มาก่อน