Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 631 - Bab 640

องค์หญิงใหญ่แค่นหัวเราะเยาะออกมา “ก็หวังว่าเขาจะมีสติจริง ๆ เถิด อย่าให้ถึงเวลาต้องหาเรื่องใส่ตัวเองก็แล้วกัน”แท้จริงแล้วเรื่องราวเป็นอย่างไร ทุกผู้คนต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจชีหยวนก็ส่งสาวน้อยผู้นั้นมาให้องค์หญิงใหญ่แล้วองค์หญิงใหญ่หาได้โกรธเคืองไม่ แลไม่เห็นว่าชีหยวนกระทำผิดแต่อย่างใดเดิมทีชีหยวนก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ผู้ใดคิดขัดข้องนาง ก็ต้องเตรียมใจรับเคราะห์เองนางก็ไม่ได้จงใจเล่นงานแค่เฉพาะตระกูลเฝิงเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น เฝิงจวิ้นผู้นี้ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ถึงกับคิดวางยาชีหยวนเสียด้วย!นับว่าเขามีไหวพริบบ้างเล็กน้อย ไม่รู้ไปได้ยินมาจากที่ใดว่าชีหยวนมีวิชาเชิงยุทธ์อยู่บ้าง เลยกลัวว่านางจะหลบหนีได้ จึงคิดการรอบคอบนักทว่าน่าเสียดาย คนฉลาดกลับถูกความฉลาดของตัวเองทำให้เดือดร้อนองค์หญิงใหญ่กล่าวออกมาตรง ๆ โดยมิได้ปิดบังว่า “หากว่าข้าเป็นตระกูลเฝิง ตอนนี้คงรีบกลับจวน ปิดประตูสำนึกผิด กักบริเวณบุตรหลานทั้งหลายอยู่แต่ในบ้าน ให้พวกเขาเรียนรู้กฎระเบียบเสียใหม่ ไปอยู่ยูนนานเสียตั้งหลายปี ยังไม่เจริญขึ้นมาบ้างเลยหรือ?! ยังคิดว่าตระกูลเฝิงเป็นเหมือนสมัยนายท่านผู้เฒ่าเฝิงยังมีชี

พอชีหยวนได้ยินเสียงผิดปกติ ก็รีบเปิดประตูออกไปดู สิ่งที่เห็นคือภาพลิ่วจินที่เลือดกำเดาไหลพรากเต็มหน้าปาเป่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะแห้ง ๆ มือหนึ่งก็ลูบก้อนปูดบนหัวที่ลิ่วจินเป็นคนฝากไว้ให้ พลางรีบเอ่ยปากอธิบายว่า “ข้าเผลอชนคางเขาเข้า พอจะลุกขึ้นมาเพื่อขอโทษ ก็เผลอไปโขกเข้าที่จมูกเขาอีกที…...”บาปกรรมแท้!เขาตบหน้าตนเองแรง ๆ ในใจไปสองที ช่างอดกลั้นไม่เป็นเสียจริง หากทนได้นิดเดียวล่ะก็ อาจได้ฟังคำพูดหวานหยดย้อยกว่านี้ก็ได้!เฮ้อ ละครดี ๆ ต้องมาสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้เขาร้อนใจจนเกาหูเกาหัวอยู่ไม่สุขชีหยวนปรายตามองเขาอย่างเย็นชา แล้วเหลือบมองลิ่วจินที่สีหน้าเรียบเฉย กำลังใช้ผ้าเช็ดเลือดกำเดาอยู่ ยิ้มออกมาเบา ๆ อย่างมีความหมายบางอย่างไม่รู้เพราะเหตุใด ปาเป่ากลับถูกรอยยิ้มนี้ของคุณหนูใหญ่ตระกูลรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวเขารีบตามชีหยวนอธิบายพัลวันอย่างอดไม่ได้ “คุณหนูใหญ่ขอรับ ข้าน้อยไม่ได้แอบฟังจริง ๆ นะขอรับคุณหนูใหญ่……”ลิ่วจินที่ตามอยู่ข้างหลัง พลันกลอกตาอย่างสุดกลั้นทำไมเขาถึงได้มีเพื่อนคู่หูที่โง่เง่าได้ถึงเพียงนี้!แต่ไม่นานนัก ปาเป่าก็เหมือนไม่รู้จักกลัว ยังไล่ตามชีหยวนถ

สุดท้ายเรื่องนี้ก็ถูกกำหนดให้เป็นอุบัติเหตุบรรดาฮูหยินเหล่าขุนนางต่างก็ลอบถอนหายใจโล่งอกกันไม่มากก็น้อย เพียงแต่ว่าก็มีคนตาย งานเลี้ยงนี้ย่อมไม่อาจดำเนินต่อไปได้อีกองค์หญิงใหญ่ออกมากล่าวขอโทษด้วยพระองค์เอง ค่อยได้ส่งแขกเหรื่อทั้งหมดกลับไปเสียทีรถม้าของเฝิงไฉ่เวยกุกกักเคลื่อนตัวออกจากจวนองค์หญิงใหญ่ นางอดไม่ไหวจึงยกม่านรถม้าขึ้น บังเอิญเห็นเซียวอวิ๋นถิงกำลังยืนอยู่ข้างหน้าสิงโตหินของจวนองค์หญิงใหญ่ ในยามนั้นเขายิ้มอยู่ และไม่รู้ว่ากำลังเอ่ยสิ่งใดกับคนในรถม้าคนในรถม้านั้นไม่แม้แต่จะยกม่านขึ้น ไม่รู้ว่าเอื้อนเอ่ยอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าเซียวอวิ๋นถิงยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้นสีหน้าของนางพลันมืดหม่นชีวิตช่างน่าแปลกนัก ในอดีตสิ่งตนเคยรู้สึกงดงามเจิดจ้า ไม่มีใครเทียบได้ ถึงขั้นทำให้ตนยอมสละทุกอย่างเพื่อให้ได้มา เมื่อเวลาผ่านไป หรือแค่เปลี่ยนมุมมองเสียหน่อย กลับพบว่าของพวกมันนั้นไร้ซึ่งแสงสว่างอย่างสิ้นเชิงสำหรับนางแล้ว เซียวอวิ๋นถิงในตอนนี้ ก็คือสิ่งของเช่นนั้นเมื่อก่อน นางเคยคิดว่าเขาเป็นสมบัติล้ำค่า เป็นประกายพราวพรายตลอดเวลาทว่ายามนี้ เมื่อนางมองเขาอีกครั้ง กลับรู้สึกเพียงว่าใบหน้าข

ตอนที่ตระกูลเฝิงเพิ่งกลับเข้าเมืองหลวง ก็ยังคงเป็นที่จับตามองและได้รับความนิยมไม่น้อย แต่ไม่นานหลังจากกลับมา ก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นติด ๆ กันหลายเรื่อง หลังจากนั้นก็ถูกสั่งห้ามมิให้ออกจากจวน ชาวเมืองหลวงเริ่มรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติตระกูลเฝิงกลับเมืองหลวงมาได้สักพักแล้ว ตลอดช่วงเวลานี้ นอกจากในงานเลี้ยงชมดอกโบตั๋นที่เฝิงไฉ่เวยสามารถจำแนกดอกโบตั๋นได้กว่าร้อยสายพันธุ์ และมีฝีมือเขียนพู่กันที่งดงามไร้ที่ติ ก็แทบจำไม่ได้ว่าตระกูลเฝิงมีเรื่องอะไรให้ผู้คนจำได้อีกเลยอย่างน้อยเมื่อทุกคนเริ่มคิดทบทวน ก็ค่อย ๆ ตระหนักได้ว่า หากเบื้องบนมีใจจะให้ตระกูลเฝิงกลับมาเป็นที่ใช้งานอย่างจริงจัง คนที่โด่งดังไม่ควรจะมีแค่เด็กสาวคนหนึ่งที่ยังไม่ได้ออกเรือนเท่านั้นประตูเรือนของตระกูลเฝิงที่ก่อนหน้านี้ถูกเหยียบย่ำแทบพังกลับพลันเงียบเหงาลงในทันทีฮูหยินเฝิงร้อนใจจนปากพองไปหมดนับตั้งแต่เฝิงจวิ้นเสียชีวิต นางก็ล้มป่วยในช่วงที่เฝิงไฉ่เวยนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ นาง ในที่สุดฮูหยินเฝิงก็หาโอกาสได้ จับมือเฝิงไฉ่เวยไว้แน่นเสียจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ จ้องนางเขม็งพลันถามว่า “ท่านปู่เจ้าบอกว่าก่อนที่พี่เจ้าจะลงมือ เ

ตอนที่อ๋องฉีได้รับจดหมายนั้น อากาศก็ร้อนแล้วเขาเพิ่งมาถึงเมืองเมืองหงตู ทุกอย่างล้วนไม่ราบรื่น ขณะที่กำลังหงุดหงิดใจ ยิ่งในยามที่อากาศร้อนจัด เมืองหงตูก็ราวกับเตาไฟ เผาจนผู้คนหายใจแทบไม่ออก แม้กระทั่งขาของเขาก็เหมือนจะปวดมากขึ้นอารมณ์ของเขาจึงยิ่งขุ่นเคือง ทนไม่ไหวถึงกับเตะม้านั่งข้างๆ เข้าอย่างแรงผลคือกลับกระแทกเข้าที่ขาเจ็บของตนเอง ความเจ็บแล่นปราดขึ้นมา ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นด้วยความเจ็บปวดจินเป่าถือถ้วยน้ำแข็งเข้ามา พอเห็นเขาก็แทบยืนไม่มั่น รีบวางถ้วยแล้วเข้าไปพยุงเขาอ๋องฉีกลับปัดเขาออก แล้วทรุดตัวลงไปนวดขาของตนเอง พลางเอ่ยเสียงต่ำ “อาจารย์ของเจ้าอยู่ไหน?”จินเป่ายืนตัวตรงอย่างนอบน้อม ตอบกลับว่า “กราบทูลท่านอ๋อง ท่านอาจารย์ได้รับข่าวสารบางอย่างแล้วก็ออกไปข้างนอก ตอนนี้ยังไม่กลับมาขอรับ”อ๋องฉีจึงแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะขมวดคิ้ว หยิบสาส์นทักทายจากเจ้าเมืองเมืองหงตูขึ้นมาอ่านในขณะที่อ่านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ขันทีสวีก็เร่งฝีเท้าเข้ามา โค้งตัวลงอย่างเคารพ เอ่ยเรียกท่านอ๋องเขาส่งเสียงรับคำ พลางโยนสาส์นในมือทิ้ง แล้วหันศีรษะไปมองขันทีสวี เอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไร ฝั่งเมืองหลวงจัดก