Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 621 - Bab 630

สาวใช้ถูกชีหยวนทำให้ตกใจจนแทบเสียสติ นางไม่เคยพบคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างชีหยวนมาก่อนเลยจริง ๆ!นางคิดอยู่ครู่หนึ่งด้วยอาการสั่นเทา มองสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของชีหยวน ก่อนจะได้สติและรีบพูดขึ้นว่า “เมื่อครู่คุณหนูไปทำธุระส่วนตัว ข้าอยู่กับท่านตลอดเจ้าค่ะ! ข้าอยู่กับท่านตลอด!”ชีหยวนพยักหน้าอย่างพึงพอใจตอนกลับมาถึงสวน การแสดงก็เริ่มตีกลองเปิดฉากแล้ว หัวหน้าคณะงิ้วบนเวทีกำลังนำเหล่านักแสดงทำความเคารพแขกที่อยู่ข้างล่าง ส่วนองค์หญิงใหญ่ก็ถือรายการแสดงงิ้วให้ทุกคนเลือกงิ้วที่จะชมกันหวังฉานเห็นชีหยวนก่อน จึงรีบโบกมือเรียกนาง พอชีหยวนเดินมานั่งลงข้าง ๆ แล้ว นางจึงยิ้มพลางพูดว่า “แม่หนูหรงจะร้องไห้อยู่แล้ว คนที่นางชอบที่สุดก็คือเสี่ยวเถาหงจากคณะเต๋อเซิ่งนี่แหละ”ขณะกำลังพูดคุยกัน บรรดาฮูหยินก็เลือกงิ้วกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังหันมาถามบรรดาคุณหนูว่ามีใครอยากเลือกบ้างหรือไม่เมื่อมีผู้ใหญ่คอยอยู่ตรงหน้า บรรดาคุณหนูก็ล้วนพากันปฏิเสธไม่ขอเลือกงิ้ว ไม่นานนักการแสดงบนเวทีก็เริ่มต้นขึ้นหวังฉานกระซิบพูดกับชีหยวนเบา ๆ ว่า “งิ้วที่ผู้ใหญ่เลือกน่าเบื่อทั้งนั้นเลย”ล้วนเป็นบทงิ้วที่เสียงดัง

พวกนางดูแค่แวบเดียวก็จำได้ทันทีว่า นี่คือพู่หยกประจำตัวของเฝิงจวิ้น เขาไม่เคยถอดออกจากตัวเลย!ฮูหยินเฝิงถึงกับถลาเข้าไป คว้าพู่หยกที่ถูกไฟเผาจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมไว้แน่น เอ่ยถามอย่างตื่นตระหนกและหวาดกลัวว่า “พู่หยกนี่มาจากไหน? พวกท่านเอามาได้อย่างไรกัน?”สีหน้าขององค์หญิงใหญ่พลันแย่ลงกว่าเดิมทันตานางกล่าวเสียงขรึม “พู่หยกนี่... พบอยู่บนศพที่ถูกเผาในโพรงเขาจำลองนั่นล่ะ ราชบุตรเขยได้ให้คนตรวจสอบแล้ว แขกฝ่ายบุรุษที่มาร่วมงานวันนี้ทุกคนยังอยู่ ยกเว้นก็เพียงเฝิงจวิ้นกับเว่ยช่างอิ้ง ที่ไม่อยู่ในจวน...”หลังจากนั้นองค์หญิงใหญ่พูดอะไรอีก ฮูหยินเฝิงก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว เพียงนางได้ยินแค่คำว่าพบพู่หยกอยู่บนศพ ก็ถึงกับทนไม่ไหว ทรุดฮวบล้มไปด้านหลังทันทีโชคดีที่พระชายาอ๋องโจวยืนอยู่ข้าง ๆ พอดี เห็นท่าไม่ดีจึงรีบประคองไว้ ไม่อย่างนั้น หากฮูหยินเฝิงล้มลงไปจริง ๆ คงบาดเจ็บไม่น้อยแต่ถึงอย่างนั้น ฮูหยินเฝิงก็ยังเป็นลมล้มพับไปด้วยความหวาดกลัวและตกใจสุดขีดองค์หญิงใหญ่ถอนหายใจ แล้วสั่งให้คนของตนรีบพาฮูหยินเฝิงเข้าไปพักด้านใน ส่วนตัวนางเองก็มองไปยังเหล่าฮูหยินทั้งหลายแล้วกล่าวว่า “เรื่องในวันนี

เฝิงไฉ่เวยใกล้จะทนไม่ไหวเต็มทีผู้ที่ไม่เคยเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ ย่อมไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของนางในยามนี้ได้เลย นางคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ว่าทำไมเรื่องทุกอย่างที่ควรจะเป็นปกติดี กลับพลิกผันจนเป็นเช่นนี้ในชั่วพริบตาแต่มีสิ่งหนึ่งที่นางมั่นใจอย่างแน่นอน การที่พี่ชายเข้าไปในเรือนหลัง ต้องเกี่ยวข้องกับชีหยวนอย่างแน่นอนนางกัดฟันแน่น ขมับทั้งสองข้างเต้นตุบ ๆ มือกำชายเสื้อแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนออกมาชัดเจนฮูหยินเฝิงร่ำไห้มานานจนตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะร้องไห้แล้วกว่าจะรอจนเฝิงอวี้จางมาถึง ฮูหยินเฝิงก็ถลาเข้าไปข้างหน้า ร้องไห้ปานใจจะขาด “ท่านพี่ ได้โปรดช่วยสะสางแทนจวิ้นเอ๋อร์ด้วยเถิดเจ้าค่ะ ท่านพี่!”เฝิงอวี้จางรีบร้อนมาถึง วันนี้เดิมทีเขาเพิ่งไปหาสหายเก่าที่กรมโยธาธิการ ไหนเลยจะคาดคิดว่าระหว่างทางกลับจวนจะได้ยินข่าวว่าหลานชายเกิดเรื่อง เขารีบรุดมาโดยไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าจะอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษ ทั้งยังเป็นบุรุษที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานักต่อนัก ย่อมมีสติดีกว่าฮูหยินเฝิงอยู่หลายส่วน เขาหลับตานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว แล้วเปิดผ้าขาวคลุมศพออกเมื่อเห็นร่างที่ถ

คำพูดประโยคนี้ของเซียวอวิ๋นถิง ทำเอาเฝิงอวี้จางรู้สึกราวกับมีลมเย็นวูบหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้า แข้งขาแข็งชาจนขยับไม่ออกไปชั่วขณะเขารีบส่ายหน้ารัว ๆ “ท่านอ๋อง เรื่องนี้จะเป็นไปได้อย่างไร อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด...”แต่เซียวอวิ๋นถิงหาได้สนใจไม่ เขาหัวเราะเยาะ “เข้าใจผิดงั้นหรือ? กระดาษขาวหมึกดำเขียนเอาไว้ชัดเจน บ่าวรับใช้ในจวนได้รับเงินไปเท่าไร แม่นมที่เฝ้าประตูรองได้รับเท่าไร แม้แต่สาวใช้ที่เอาน้ำชาไปให้ได้รับเงินเท่าไร ทุกอย่างเขียนไว้อย่างชัดเจน!”เขาถามเสียงเฉียบ “ถ้าสิ่งนี้ส่งไปถึงเสด็จปู่ พระองค์จะคิดว่านี่คือความเข้าใจผิดหรือไม่? หรือไม่ก็ให้ไปถามเสด็จพ่อของข้า ว่าพระองค์จะคิดว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า?!”คำพูดไม่กี่ประโยคของเซียวอวิ๋นถิง ทำเอาเฝิงอวี้จางถึงกับหน้าดำคร่ำเครียดเขาเอ่ยปากพูดออกมา “ต่อให้เป็นเช่นนั้น พวกเขาทำผิดจริง ก็ให้ราชสำนักมาลงโทษพวกเขา ลงมือฆ่าคนโดยพลการแบบนี้ก็ผิดเช่นกัน การฆ่าคนผิดกฎหมาย หลานชายข้าก็โทษไม่ได้ถึงกับต้องตาย!”เฝิงไฉ่เวยดวงตาสว่างวาบขึ้นมา จ้องมองเซียวอวิ๋นถิงอย่างแน่วแน่ คล้ายรอฟังคำตอบของเขาเซียวอวิ๋นถิงแสยะยิ้มที่มุมปากเล็ก

สีหน้าของเฝิงอวี้จางเขียวคล้ำสลับซีดขาว เขาถูกเซียวอวิ๋นถิงตอกกลับซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้ระบายความโกรธไม่พอ ยังต้องกล้ำกลืนความอัดอั้นเข้าไปอีกเต็มอก ศีรษะแทบจะมีควันพวยพุ่งออกมาอยู่รอมร่อเซียวอวิ๋นถิงหาได้สนใจเขาไม่ เขาโน้มตัวลงไปมองเฝิงไฉ่เวย ก่อนจะกดเสียงต่ำเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณหนูเฝิง ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าจะไม่เห็นค่าของบุญคุณชีวิตนั่นจริง ๆ หรือแค่แกล้งทำเป็นไม่เห็น ตอนนั้นเจ้ายังเด็ก ตอนนั้นข้าเองก็ยังเด็ก เจ้าไม่ใช่คนตัดสินใจ ข้าเองก็เช่นกัน”“บุญคุณที่ว่า ข้าจะตอบแทนให้เจ้ากับตระกูลเฝิงเท่าที่ควรจะได้รับ” เขามองนางอย่างเย็นชา “ไม่ง่ายกว่าจะได้หวนกลับเมืองหลวง หากไม่อยากให้ทั้งตระกูลต้องโดนเนรเทศอีกหน ให้ทางฝั่งอวิ๋๋๋นหนานมีโลงศพเพิ่มอีกหลายใบละก็ นับแต่นี้ไป อย่าได้คิดแตะต้องชีหยวนอีก!”ทุกถ้อยคำที่เขาเอ่ย ใบหน้าของเฝิงไฉ่เวยก็ซีดลงทีละส่วน จนกระทั่งซีดจนกลายเป็นสีเขียวคล้ำนางอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีบุรุษคนนี้ คนที่นางเฝ้าคิดว่าในวันหนึ่งนางจะต้องแต่งให้เขามาตั้งแต่เด็ก บัดนี้เพื่อสตรีอื่น เขากลับมาเอ่ยคำเตือนที่รุนแรงเช่นนี้ บอกให้นางอย่าได้วางแผนทำร้ายสตรีนางนั้นอ