All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 651 - Chapter 660

ในเพลานี้ที่เขตศักดินาอ๋องฉีกำลังอ่านจดหมายของหลี่ฉางชิง ที่มาพร้อมกับจดหมายยังมีหีบหนึ่งใบ ภายในบรรจุยาพอกสีดำคล้ำ ยาพอกในหีบส่งกลิ่นฉุนแรง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ต้องยกมือขึ้นปิดจมูกแต่อ๋องฉีกลับไม่ทำเช่นนั้น ไม่เพียงไม่ปิดจมูก กลับยังมองหีบตรงหน้าด้วยความละโมบ จากนั้นจึงหันไปมองหมอเทวดาเซวียที่กำลังก้มหน้าขูดยาออกจากยาพอกด้วยความตื่นเต้นร้อนรน “เป็นอย่างไร? เจ้าว่ายานี้ใช้การได้หรือไม่?!”ยาพอกนี้หลี่ฉางชิงเป็นผู้ส่งมา บอกว่าเป็นยาทาสมานกระดูกที่เขาได้มาจากการเดินทางท่องไปถึงเขตตะวันตก สามารถทำให้กระดูกที่หักเชื่อมติดได้ใหม่ทันใดนั้นอ๋องฉีก็คิดถึงชีหยวนในชาติก่อน ที่ตอนแรกชีหยวนถูกพี่ชายของนางตีขาหัก แต่ภายหลังกลับสามารถเป็นหน่วยกล้าตายได้ ก็เป็นผลมาจากยาทาสมานกระดูกนี่เองบัดนี้เขาก็มีแล้ว ขาของเขาก็รักษาหายได้ใช่หรือไม่?!แค่เพียงคิดถึงความเป็นไปได้นี้ แววตาก็ลุกวาวราวกับเปลวเพลิงแผดเผา เต็มไปด้วยความคลั่งไคล้หมอเทวดาเซวียมีสีหน้าระมัดระวัง พร้อมกับความประหลาดใจ “ข้าน้อยต้องศึกษาดูก่อน ยาเช่นนี้แคว้นเราไม่เคยมีมาก่อน ข้าน้อยก็ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย ให้ข้าน้อยลองทดสอบดูก่อน”อ๋อ

เขาก้าวตรงเข้าหาชีหยวน ใบหน้าเคร่งเครียด แววตาเต็มไปด้วยพลังกดดันอย่างเต็มเปี่ยมองค์หญิงใหญ่ก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ขวางหน้าชีหยวนโดยสัญชาตญาณ สีหน้าไม่สบอารมณ์มองหลี่ฉางชิงอย่างไม่ไว้ใจ “นักพรตหลี่ คำพูดของท่านนี้หมายความว่าอย่างไร?”องค์หญิงใหญ่ย่อมรู้จักนักพรตผู้นี้ดีนัก แต่เมื่อเขาเอ่ยวาจาเช่นนี้ นางเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้านในใจชีหยวนมองหลี่ฉางชิงแวบหนึ่งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจนางตามองค์หญิงใหญ่มาที่อารามไป๋อวิ๋นทุกวันพระและวันโกน เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับอะไร แค่สังเกตการณ์จวนหย่งผิงโหวสักหน่อยก็ย่อมทราบนั่นหมายความว่า นักพรตผู้นี้จงใจมาหาเรื่องเธอโดยเฉพาะพระชายาหลิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง นางก็ตระหนักได้ว่ามีสิ่งผิดปกติ จึงขมวดคิ้วแน่นมองหลี่ฉางชิงแวบหนึ่งฮ่องเต้หย่งชางซึ่งแต่เดิมกำลังสนใจดูอาการของเซียวโม่ พอได้ยินคำพูดนี้ก็เงยพระพักตร์ขึ้นมองไปยังชีหยวน จากนั้นจึงหันไปถามหลี่ฉางชิงว่า “ดาวมรณะพยัคฆ์ขาว? ท่านกำลังพูดถึงใคร?”หลี่ฉางชิงชี้นิ้วตรงไปยังชีหยวนที่ยืนอยู่เบื้องหลังองค์หญิงใหญ่ แล้วขมวดคิ้วแน่นกล่าวว่า “แม่นางผู้นี้มีดวงชะตาที่นำความอัปมงคล เป็นร่าง

แม้องค์หญิงใหญ่จะพูดเช่นนั้น แต่แท้จริงแล้วในใจของนางขุ่นมัวไม่น้อยนางตระหนักดีว่า ฮ่องเต้หย่งชางผู้นี้ หลายปีมานี้ทรงเลื่อมใสในลัทธิเต๋ายิ่งนัก ทั้งยังทรงปฏิบัติตามด้วยพระองค์เอง ทรงมักสวมชุดนักพรต และสวมเพียงมงกุฎของเต๋าเท่านั้นการที่หลี่ฉางชิงกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมาในยามนี้ ย่อมไม่ต่างอะไรกับการทำลายอนาคตทั้งหมดของชีหยวนอย่างสิ้นเชิงชั่วขณะหนึ่งนางก็เหม่อลอยไป ไม่ทันสังเกตอารมณ์ของชีหยวนมากนักกระทั่งมาถึงจวนหย่งผิงโหว รถม้าก็หยุดลงแล้ว องค์หญิงใหญ่จึงสร่างจากความคิด จับมือชีหยวนพลางเขย่าเบา ๆ “แม่หนูหยวน เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลยนะ”ชีหยวนมิได้รู้สึกกังวลแต่แรกอยู่แล้วนางกลับมาถึงเรือน ก็ประจวบเหมาะพอดีที่พบกับชีเจิ้นที่เพิ่งกลับมาทันทีที่เห็นนาง ชีเจิ้นก็ยิ้มกว้างอย่างอดไม่ได้ “แม่หนูหยวน มาเร็ว ดูสิว่าข้านำของขวัญอันใดมาให้เจ้า!”พักนี้เขาหมกมุ่นอยู่กับการหาของมาฝากชีหยวนอย่างมากชีหยวนกลับกล่าวเสียงหนักแน่นว่า “ข้ามีเรื่องอยากพูดกับท่านปู่และท่าน เราไปที่เรือนของท่านปู่กันก่อนเถอะเจ้าค่ะ”ชีเจิ้นเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของนาง ก็รีบยื่นของในมือให้หลิวจงที่อยู่ข้าง ๆ

ชีหยวนกระตุกมุมปาก “ไม่เป็นไร” ...... ชีเจิ้นคิดว่าบุตรีของตนเองอาจจะโมโหจนสติเลอะเลือนไปนิดหน่อยแล้ว ใครเล่าจะไปคาดคิด พระราชนัดดาองค์โตเป็นฝ่ายเข้ามาอ้อนวอนขอให้ชีหยวนไปเป็นชายาพระนัดดาเองแท้ ๆ ทุกคนล้วนแต่คิดว่าเรื่องลงตัวไปเก้าในสิบส่วนแล้ว ใครเล่าจะคิดว่าอยู่ดี ๆ หลี่ฉางชิงก็โผล่มากลางอากาศ มิหนำซ้ำยังพูดพล่อย ๆ ว่าชีหยวนเป็นดาวหายนะ เท่านั้นไม่พอยังหันไปยกยอปอปั้นเฝิงไฉ่เวยอีก? แม้ภายในใจชีเจิ้นจะเดือดดาลจนแทบคลั่งตาย แต่ในเวลานี้เขายังพอมีสติอยู่บ้าง “แม่หนูหยวน เจ้าระงับโทสะก่อนเถิด พวกเราค่อย ๆ หารือแผนรับมือกันก็ย่อมได้” “ค่อยๆ หารือ?” ชีหยวนแค่นหัวเราะออกมาคำหนึ่ง แววตาพลันสะท้อนประกายสังหารวาบออกมา “ค่อยๆ หารือมิใช่วิสัยของข้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร ข้าคงมิได้คร่าชีวิตคนมานานเกินไปแล้วกระมัง พวกมันถึงได้เข้าใจผิดว่าข้าเป็นเสือเฒ่าถูกถอนเขี้ยวไปแล้ว” ในเมื่ออยากจะลองลูบหลังเสืออย่างนาง เช่นนั้นก็ดี นางจะเล่นด้วยให้ถึงที่สุดไปเลย! ？ ชีเจิ้นเกาหัวแกรกๆ ไม่ได้ฆ่าคนมานานเกินไป? ไม่เห็นจะนานเท่าใดเลย? ก็ไม่นานมานี้ ออกไปข้างนอกหนก่อนนางเพิ่งจะย่างสดเฝิงจวิ้นกับเว่ยช

ฮองเฮาเฝิงคราวนี้มิได้กำลังฝึกคัดอักษรพู่กัน นางกำลังมองดูปลาทองในอ่างหินที่ตนเองเลี้ยงไว้อยู่กลางลานภายในตำหนัก ภายในอ่างหินใบใหญ่ยามนี้มีน้ำใสแจ๋วจนเห็นถึงก้นอ่าง ด้านล่างมีใบบัวขนาดเท่าเหรียญทองแดงที่ผลิออกจากเมล็ดบัวที่ผ่าไว้ ส่วนปลาทองหลากสายพันธุ์ต่างก็กำลังแหวกว่ายไปมาอย่างสบายใจในน้ำฮองเฮาเฝิงโปรยอาหารปลาลงไป เห็นปลาตัวหนึ่งว่ายพุ่งขึ้นมาแย่งอาหารปลาไปจนหมด ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ จากนั้นค่อยยื่นอาหารปลาในมือส่งให้นางกำนัลที่คอยรับใช้อยู่ข้างกาย ก่อนจะเหลียวศีรษะกลับไปมองเซียวอวิ๋นถิง “เจ้ามาแล้วหรือ?” เซียวอวิ๋นถิงผงกศีรษะ “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เดาว่าเจ้าคงทราบกระจ่างทั้งหมดแล้วกระมัง?” ฮองเฮาเฝิงกล่าวอย่างตรงประเด็น ไม่คิดปิดบังซ่อนเร้น “หลี่ฉางชิงคนผู้นั้น เจ้าทราบดีว่าเขามีอิทธิพลต่อเสด็จปู่ของเจ้าแค่ไหน วาจาที่เขากล่าวออกมา เสด็จปู่ของเจ้าล้วนเชื่อถือ ดังนั้น…” “ในเมื่อเสด็จย่าตรัสเองว่า วาจาของเขาเสด็จปู่ทรงไว้เนื้อเชื่อพระทัย เช่นนั้นก็หมายความว่า เสด็จย่าคงไม่เชื่อ ใช่หรือไม่ขอรับ?” เซียวอวิ๋นถิงเองก็ไม่ปิดซ่อนทัศนคติของตนเองเช่นกัน “เสด็จย่า สกุลเฝิงไปสมคบก