All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 641 - Chapter 650

เมืองหลวงซึ่งห่างออกไปไกลพันลี้ ชีหยวนหาได้หลงละเลิงอย่างที่อ๋องฉีจินตนาการไม่ แต่ไหนแต่ไรคนอย่างนางไม่เคยรู้จักคำว่า ‘หลงละเลิง’ หลังจากสกุลเฝิงประสบเคราะห์กรรม ระยะนี้แม้กระทั่งจำนวนครั้งที่จวนอ๋องโจวเดินทางไปเรือนสกุลเฝิงก็ยังลดลงด้วย ทว่านางก็มิได้รู้สึกปีติยินดีมากนัก ตรงกันข้ามฮูหยินผู้เฒ่าชีกลับสังเกตได้อย่างว่องไว ว่าจำนวนครั้งที่พระราชนัดดาองค์โตระยะนี้ปีนกำแพงจวนของตนเข้ามาดูจะถี่ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว! นางจึงออกปากเตือนท่านโหวผู้เฒ่าชีอย่างอดไม่ได้ พวกเขาไม่ได้บอกว่าพระนัดดาองค์โตไม่เหมาะสม เพียงแต่ ท่านเองก็ควรแสดงท่าทีให้ชัดเจนสักหน่อยมิใช่หรอกหรือ? อย่างเช่นว่าไปกราบทูลขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้หย่งชางและฮองเฮาให้เป็นเรื่องเป็นราวอะไรทำนองนี้ อย่างไรก็ทูลขอราชโองการมาก่อนสิ! วัน ๆ เอาแต่แอบมาปีนกำแพงเรือนพวกเขาแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน?! โหวผู้เฒ่าชีอยากต่อกำแพงเรือนให้สูงกว่านี้จนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว! เขาหรือจะยังต้องให้ฮูหยินผู้เฒ่าชีเตือนอีก? เขาขยันมาเฝ้าอยู่ที่หอหมิงเยว่ยิ่งกว่าผู้ใด ย่อมต้องรู้ว่าจำนวนความถี่ที่เซียวอวิ๋นถิงลอบเข้ามายังเรือนสกุลชีมากขึ้

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มกว้างเสียจนรอยขมวดย่นบนหว่างคิ้วคลายออกทั้งหมด แต่กระนั้นก็ยังกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เด็กที่แสนดีจริง ๆ นางสะอื้นออกมาอย่างอดไม่ไหว “แม่หนูหยวน ย่ารู้สึกผิดกับเจ้ามาตลอด” นางส่งคนไปยังหมู่บ้านในชนบทเพื่อสืบเรื่องของหลี่ซิ่วเหนียงและคนขายเนื้อสวี่มาแล้ว เมื่อได้สืบถึงจะรู้ว่า แทบทุกคนในที่อาศัยในหมู่บ้านชนบทล้วนรู้จักชีหยวน นางเคยผ่านความยากลำบากแสนสาหัสมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนหิวโซที่สุด ยังถึงขั้นแย่งหัวมันเทศที่คนอื่นไม่ต้องการแล้วมาจากสุนัขตัวหนึ่ง ทั้งที่นางใช้ชีวิตผ่านมาด้วยความยากลำบากเพียงนั้น ทว่าขอเพียงเจ้าแสดงความเมตตาต่อนางแม้เพียงน้อยนิด นางก็จะจดจำบุญคุณของเจ้าไม่รู้ลืม เคยมีช่วงหนึ่งฮูหยินผู้เฒ่าชีมักนอนไม่หลับในยามดึกเอาแต่พลิกตัวไปมากระสับกระส่าย พอคิดถึงชีวิตที่ผ่านมาของชีหยวนก็รู้สึกปวดหัวใจขึ้นมาทันที นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่า ชีหยวนอดทนอดกลั้นกับความหิวและความทรมานให้ผ่านคืนที่แสนยากลำบากในแต่ละคืนไปได้อย่างไร ยิ่งไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่า ในช่วงเวลานั้นชีหยวนจะเคยเฝ้าหวังในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ญาติพี่น้องมารับนางกลับไปบ้างหรือไม่ นางร่

ตอนที่ชีเจิ้นกลับมาถึงจวนก็ดำคล้ำกว่าเดิมไปเท่าหนึ่ง เขาออกไปตรวจตราค่ายทหารเมืองหลวงและสำรวจทะเบียนทหาร วุ่นวายอยู่นอกเมืองได้เกือบครึ่งเดือนกว่าถึงจะได้กลับจวน กลับจวนมาครานี้เขาก็ตรงไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าชีและโหวผู้เฒ่าชีทันที ถามข่าวคราวของสกุลเฝิงก่อนสิ่งใด เขารู้ว่าสกุลเฝิงกลับมาแล้ว แน่นอนว่าเคยได้ยินชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยคนนั้นมาแล้วด้วย เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างอดไม่ได้พลางถามโหวผู้เฒ่าด้วยจิตใจเป็นกังวล “สกุลเฝิงเร่งสร้างกระแสให้นางล่วงหน้า เกรงว่าอาจจะมีเจตนาซ่อนเร้นอยู่กระมัง คงจะไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันใดขึ้นหรอกนะขอรับ?” โหวผู้เฒ่าลูบหนวดตนเอง ก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดและเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คอยให้เจ้ากลับมาเตือน ก็ช้าจนผักดอกเข็มเย็นชืดหมดแล้ว! เจ้ายังฝันอยู่รึ!” ถูกด่าหน้าหงายไปหนึ่งที แต่ชีเจิ้นก็มิได้โกรธ หลายปีที่ผ่านมานี้ แม้เข้าจะได้เข้ากรมยุทธนาการ ทว่างานหลักจริง ๆ แล้วยังคงเป็นการช่วยฮ่องเต้หย่งชางตามหาพระชายาหลิ่ว ทว่าในฐานะแม่ทัพคนหนึ่ง เขาย่อมไม่ปรารถนาจะให้ตนเองทำเพียงแค่เรื่องเช่นนี้ไปตลอดชีวิต บัดนี้เขามีอำนาจการควบคุมทหารอยู่ในมือ ประหนึ่งได้กลาย

ความสัมพันธ์ระหว่างเซียวจิ่งจาวกับองค์รัชทายาทนั้น แตกต่างจากเซียวอวิ๋นถิงโดยสิ้นเชิงเซียวอวิ๋นถิงถูกส่งออกไปตั้งแต่ยังเล็ก ครั้นกลับมาก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว เป็นคนที่สามารถต่อสู้และฟันฝ่าได้ด้วยตนเอง มิใช่คนแบบเดียวกับองค์รัชทายาทเลยแม้แต่น้อยดังนั้น ความผูกพันฉันพ่อลูกระหว่างเขากับองค์รัชทายาทจึงมีอยู่น้อยนิดองค์รัชทายาทเอง ก็มีแต่ความรังเกียจและห่างเหินมอบให้เขา มากกว่าความรักใคร่ของพ่อลูกแต่ระหว่างองค์รัชทายาทกับเซียวจิ่งจาว กลับมิได้เป็นเช่นนั้นเขากล้าที่จะพูดทุกอย่างอย่างเปิดเผยครานี้ยืนอยู่ต่อหน้าองค์รัชทายาท เขาก็เอ่ยคำโดยไม่ปิดบัง “เสด็จพ่อ ตระกูลเฝิง คือตระกูลฝ่ายมารดาของท่านมิใช่หรือ? คนอื่นไว้ใจไม่ได้ แล้วท่านไม่อาจไว้ใจตระกูลเฝิงได้เลยหรือ?”ตระกูลเฝิงงั้นหรือ?องค์รัชทายาทเพ่งมองเขาด้วยสายตาล้ำลึก “เจ้ารู้เรื่องสถานการณ์ในเมืองหลวงดีเหลือเกินนะ”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เซียวจิ่งเจาก็ตอบรับอย่างตรงไปตรงมา “เพราะลูกเป็นโอรสของเสด็จพ่อ และเสด็จพ่อก็จะเป็นบิดาและเป็นที่พึ่งของลูกตลอดไป”รัชทายาทยกมือขึ้นเล็กน้อย “พูดต่อไป”เซียวจิ่งจาวผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ก้มหน้าลงไป

เฝิงไฉ่เวยกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไทรในลานเรือนนางไม่ได้ออกจากจวนมาหลายวันแล้ว ช่วงนี้บางคืนยังฝันถึงเฝิงจวิ้นเป็นระยะ ๆ ในความฝัน เขาก้มหน้าตะโกนบางอย่างข้างหูนาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานน่าสังเวชแต่สุดท้าย ภาพในฝันก็มักจะถูกขัดจังหวะด้วยรอยยิ้มของชีหยวนนางฝันถึงภาพเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ชีหยวนเป็นคนลงมือวางเพลิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทุกครั้งที่สะดุ้งตื่นจากความฝัน ความเคียดแค้นในใจของนางที่มีต่อชีหยวนก็มากขึ้นอีกขั้นทำไมกัน?ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?!เฝิงจวิ้นสมควรตายจริง ๆ งั้นหรือ?!ไม่ว่าจะเป็นชีหยวนหรือเซียวอวิ๋นถิง ต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้ทำผิดถึงขั้นต้องตาย หากจะโทษก็ต้องโทษนิสัยแค้นฝังใจของชีหยวนเขาในฐานะว่าที่องค์รัชทายาทแห่งแผ่นดิน กลับยินยอมปกป้องและลำเอียงเข้าข้างนาง ถึงขั้นปล่อยให้นางเหยียบย่ำอยู่เหนือกฎหมายคนขาดเขลาเบาปัญญาเช่นนี้ ต่อให้วันหน้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ ก็ไม่มีทางเป็นฮ่องเต้ที่ดีได้แน่เขาไม่คู่ควรให้นางต้องเสียเวลาแม้แต่น้อยขณะลมพัดผ่านมา ประตูในลานเรือนก็ส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ แล้วถูกผลักออก นางจึงค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้โยก วางหนังสือในมือลงก็หั