All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1061 - Chapter 1070

“ไม่ใช่อย่างนั้น...”เวินฉางอวิ้นเอ่ยคำหนึ่งด้วยน้ำเสียงแผ่วระดับต่ำสุดหลานซื่อเพียงจ้องเขาเช่นนั้นบรรยากาศเงียบงันไปครู่หนึ่ง เสียงของเวินฉางอวิ้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ในน้ำเสียงของเขาเจือความสั่นเครือเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าต้องการหลบหน้าเจ้า เพียงแต่กลัว... กลัวว่าจะทำทำร้ายถูกเจ้า”“ทำร้ายถูกข้าหรือ?”หลานซื่อยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงความเย้ยหยัน “เช่นนั้นท่านก็คงประเมินตัวเองสูงเกินไป ไม่ว่าจะเป็นท่านหรือใครก็ตาม เรื่องคราวก่อนจะไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่”เวินฉางอวิ้นไม่เอ่ยสิ่งใด ได้แต่จ้องมองนางนิ่ง ๆหลานซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อีกอย่างวันนั้นที่ข้าให้คนไปช่วยท่านก็เพียงแค่เอ่ยปากไปอย่างนั้นเอง หากเป็นคนอื่น ข้าก็จะทำเช่นเดียวกัน”เมื่อได้ยินคำนี้ เวินฉางอวิ้นกลับยิ้มออกมาเล็กน้อย“ข้ารู้ดี ความจริงแล้วน้องห้าจิตใจดีงามมาตลอด”ทันทีที่ได้ยินคำชมว่า “จิตใจดีงาม” จากปากเวินฉางอวิ้น สีหน้าของหลานซื่อพลันขรึมลงในชั่วพริบตานางเห็นท่าทางเช่นนี้ของเวินฉางอวิ้น ในใจพลันบังเกิดโทสะที่ไม่อาจจางหายอย่างไม่มีสาเหตุ “เอ่ยคำชวนคลื่นไส้เช่นนี้ต

“เล่อตุ้น ไปกันเถอะ”ให้เล่อตุ้นจัดการรายนี้เรียบร้อย ผลของการเชือดไก่ให้ลิงดูนั้นชัดเจนว่าดีมากหลานซื่อเหลือบมองแผงขายเนื้อหมูตรงหัวมุมถนน ก่อนจะเรียกเล่อตุ้นให้ออกไปจากที่นี่ด้วยกันพวกพ่อค้าขายหมูจากแผงอื่นทำได้เพียงมอง “เหยื่อ” เดินผ่านถนนสายนี้ที่พวกเขาอยู่ไปตาปริบ ๆ แต่ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือขัดขวางยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการล้างแค้นให้พ่อค้าขายหมูที่ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมผู้นั้นเลยจนกระทั่งหลานซื่อกับพวกเดินผ่านไปแล้ว ถึงมีพ่อค้าขายหมูซึ่งคับข้องใจนักเปิดปากพูดกับพ่อค้าขายหมูอีกแผงหนึ่งด้วยภาษาชาวต่างเผ่าว่า “เจ้าสอง จะปล่อยหมูสองสามตัวนั่นไปอย่างนี้หรือ?”“ก็ใช่น่ะสิ กว่าจะมาที่ทั้งนุ่มทั้งอวบมาหลายตัว แถมยังมาหาเองถึงที่”“ถ้าปล่อยให้พวกเขาเดินผ่านถนนหมูของเราไปโดยที่ร่างกายยังครบสามสิบสองล่ะก็ คนที่ถนนแกะไม่หัวเราะจนท้องแข็งก็แปลกแล้ว!”เมื่อมีคนหนึ่งทนไม่ไหวเอ่ยปากขึ้น พ่อค้าขายหมูคนอื่น ๆ ก็พากันโผล่หน้าจากหลังแผงขายเนื้อหมูอย่างอดใจไม่ไหว มีบางคนมองตามทางที่หลานซื่อกับพวกจากไปด้วยความเสียดายและละโมบ“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า?”พ่อค้าขายหมูที่ถูกคนอื่นเรียกว่า “เจ้าสอง” ปัก

เหล่าแมลงพิษนับไม่ถ้วนกวาดไปทั่วถนนสายนี้อย่างเงียบงัน จากนั้นภายใต้คำสั่งนายหญิงของพวกมัน ก็สังหารพ่อค้าขายหมูเพชฌฆาตเหล่านั้นจนไม่เหลือแม้แต่คนเดียวเมื่อผู้คนจากร้านค้าอื่นได้ยินเสียงและออกมาดู ก็เห็นศพเรียงรายบนถนน ทุกคนต่างตกใจจนขวัญกระเจิงทันทีไม่ใช่เพราะหวาดกลัวเมื่อเห็นศพแต่เป็นเพราะกว่าสิบศพนั้นตายอย่างน่าสยดสยองเกินไปหากจะเรียกว่าศพ สู้เรียกว่าซากกระดูกจะเหมาะกว่าเลือดเนื้อบนนั้นถูกแทะจนพรุนเกือบหมด ร่องรอยที่เหลืออยู่ยิ่งทำให้ซากกระดูกนั้นดูน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งและสิ่งที่ทำให้น่าประหลาดใจที่สุดคือ ซากกระดูกของพวกเขาล้วนถูกสับออกเป็นท่อน ๆเหมือนกับการขายเนื้อหมู ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบบนแผงขายเนื้อหมูของพวกเขาเองตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ทว่าเนื้อหมูที่เคยอยู่บนแผงกลับหายไปหากเวลานี้มีผู้ใดอยู่ในป่าทิศตะวันออกนอกตลาดการค้าชายแดน คงจะเห็นกองดินเล็ก ๆ กองหนึ่งโผล่ขึ้นมาใหม่ที่นั่นและหน้ากองดินเล็ก ๆ นั้นมีคัมภีร์สวดส่งวิญญาณเล่มหนึ่งวางอยู่โดยมีก้อนหินเล็ก ๆ ทับไว้......หลังจากจัดการพ่อค้าขายหมูบนถนนหมูเรียบร้อยแล้ว หลานซื่อก็พาพวกเขากลับโรงเตี๊ยมตลอดเส้นท

เวินจื่อเยวี่ยทำสีหน้ารังเกียจเต็มประดา ส่วนเวินเยวี่ยที่อยู่ข้าง ๆ กลับมิได้ผสมโรงไปกับคำพูดของเขานางเพียงจ้องเขม็งไปยังหลานซื่อที่แต่งกายปลอมเป็นชายในเวลานี้ ในสายตาปรากฏแววริษยาอันล้ำลึกขึ้นแวบหนึ่ง“ท่านพ่อ เวินซื่อกับพวกไปสืบความล่วงรู้สิ่งใดมาหรือไม่? มิเช่นนั้นเหตุใดจู่ ๆ ถึงกลับมาเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย? ซ้ำยังทำลับหลังพวกเราอีก…”เวินเยวี่ยเอ่ยปากคล้ายเพียงถามด้วยความสงสัยเล็กน้อยเวินจื่อเยวี่ยฟังคำพูดของนางแล้ว ก็พยักหน้าเห็นด้วยทันควัน คิดว่าจริงตามนี้ “ต้องใช่แน่! เวินซื่อมีผู้คนรอบกายมากมาย อาจล่วงรู้อะไรบางอย่างลับหลังเรา แล้วไม่บอกพวกเราก็ได้!”เขาแค่นเสียงเย็นชา กอดอกยืนประจันหน้ากับคนกลุ่มนั้นด้วยอาการไม่สบอารมณ์นักเวินเฉวียนเซิ่งเพียงกวาดตามองทีหนึ่ง แล้วหันไปเรียกองครักษ์นายหนึ่งให้เข้ามาหา ก่อนโยนถุงเงินให้องครักษ์ผู้นั้น แล้วยังสั่งการอีกสองสามคำเวินจื่อเยวี่ยอยู่ใกล้ ย่อมได้ยินถ้อยคำที่เวินเฉวียนเซิ่งสั่งการองครักษ์ผู้นั้นอย่างชัดเจนพอเขาฟังจบ ก็เบิกตากว้างทันที “ท่านพ่อ พวกเราก็ต้องเปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายของชาวต่างเผ่าด้วยหรือ?”ใช่แล้ว เวินเฉวียนเซ

ขณะที่เกาหยางเอ่ยถ้อยคำนี้ สีหน้านั้นมีความสุขุมหนักแน่นดูแล้วมีท่าทางเหมือนพี่ใหญ่มากกว่าเกาเย่าที่มีนิสัยค่อนข้างหุนหันพลันแล่นเสียอีกหลานซื่อไม่นึกว่าคนผู้นี้จะเป็นผู้ที่เป่ยเฉินหยวนส่งมาเพื่อช่วยเหลือนางโดยเฉพาะที่สำคัญคือคนผู้นี้มีความสามารถในการทำงานได้เก่งกาจอย่างแท้จริง อีกทั้งยังรอบคอบถี่ถ้วน มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้มีความสามารถที่มีประโยชน์ยิ่งนักเมื่ออยู่ในดินแดนของชาวต่างเผ่า ผู้ที่ใช้การได้ยิ่งมีมากเท่าใดยิ่งดีดังนั้นแม้เวลานี้เป่ยเฉินหยวนจะไม่ได้อยู่ที่นี่ หลานซื่อก็มิได้เกรงใจเขา“เช่นนั้นก็รบกวนเกา…”หลานซื่ออยากเรียกตำแหน่งของเขา แต่เมื่อครู่กลับลืมถามเกาหยางกล่าวว่า “นายน้อยเรียกชื่อข้าน้อยได้เลย หรือจะเรียกเกาเอ้อร์ก็ได้ขอรับ”หลานซื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า “เช่นนั้นเรื่องการสืบข่าวหลังจากนี้ก็ขอรบกวนเจ้าแล้ว กองทัพธงดำส่วนที่เหลืออยู่ก็จะให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการและจัดการทั้งหมด”แม้ว่าเดิมทีเกาหยางจะบัญชาการและจัดการกองทัพธงดำอยู่แล้ว แต่ในสถานการณ์ที่ไม่มีเป่ยเฉินหยวนอยู่ หลานซื่อผู้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ย่อมเป็นผู้ที่มีฐานะสูงส่งที่สุดในที่แห่งนี้