All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1071 - Chapter 1080

เวินเฉวียนเซิ่งหรี่ตาทั้งสองลงเล็กน้อย “แล้วเจ้าต้องการเช่นไร?”หลานซื่อเอ่ยขึ้น “คืนนี้ออกเดินทางได้ เร่งไปถึงราชสำนักภายในห้าวัน”มากกว่าที่เวินเฉวียนเซิ่งพูดไว้สองวันทันทีที่ได้ยินถ้อยคำนี้ เวินเฉวียนเซิ่งก็เหมือนจะคาดเดาอะไรได้ สายตาเขาทอดไปยังกระดาษแผ่นนั้นที่อยู่ในมือหลานซื่อ“เจ้าสืบได้ความอะไรมา?”เมื่อได้ยินเขาถามตรง ๆ เช่นนี้ หลานซื่อจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันคลุมเครือ “บนโลกนี้ย่อมไม่มีสิ่งใดได้มาเปล่า ๆ”เวินฉางอวิ้นจับจ้องนาง มองอยู่พักใหญ่ก่อนถามว่า “เจ้าต้องการสิ่งใด?”หลานซื่อไม่ได้ต้องการสิ่งใดหากจะมีจริง ๆ นางต้องการชีวิตของเวินเฉวียนเซิ่ง แต่น่าเสียดายเขาคงไม่ยอมให้แน่ ๆหลานซื่อได้แต่เสียดาย ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก “เช่นนั้นก็ขอเลือดของท่านแล้วกัน”นางหยิบชามใบหนึ่งจากตรงหน้าวางลงข้างหน้าโดยไม่คิดอะไรมาก “เลือดหนึ่งชาม แลกกับข่าว”เวินเฉวียนเซิ่งไม่มีทางให้เลือดของตัวเองแก่นางแต่เขาต้องการข่าวในมือของหลานซื่อ ดังนั้นจึงเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “แลกกับคน”หลานซื่อเก็บกระดาษในมือ ทำท่าไม่ยินดีจะเจรจาต่อแต่เวินเฉวียนเซิ่งก็เอ่ยขึ้นทันควัน “เลือดของเวินจื่อ

ชางชิงหลานแสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อ “เหตุใดข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้?”เยี่ยนจือเอ่ยอย่างหมดคำพูด “เพราะตอนนั้นท่านกำลังยุ่งอยู่กับการเพาะเลี้ยงราชากู่ของท่าน คำพูดของราชาใหญ่ท่านยังไม่ทันได้ฟังให้ชัดเจน ก็โบกมือบอกว่าให้พวกเขาตัดสินใจกันตามสบาย จากนั้นก็วิ่งออกไป”มุมปากของชางชิงหลานกระตุกในทันใดเยี่ยนจือยังตอกย้ำอีกว่า “อ้อ ใช่แล้ว ก็คือราชากู่ของท่านที่หายไปแล้วนั่นอย่างไร"ชางชิงหลาน “...””เยี่ยนจือ”“ขอรับ”ชางชิงหลานจับราวจับเกี้ยว มองเขาอย่างเยือกเย็นจากที่สูง “แค่ชาคำเดียวเอง ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้กระมัง?”เยี่ยนจือเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ยังมีน้ำลายของท่านด้วยขอรับ”วินาทีต่อมา...“พลั่ก!”เยี่ยนจือก็ถูกถีบกระเด็นออกไปใครคนนั้นทิ้งท้ายไว้ว่า “เก็บกวาดสิ่งไร้ประโยชน์พวกนี้ให้หมดจด เก็บกวาดเสร็จเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเมื่อนั้น”แล้วเขาก็สั่งให้คนรีบไปโดยไม่เหลียวหลังทิ้งให้เยี่ยนจือยืนอยู่ที่เดิมอย่างหมดคำพูด รอจนเกี้ยวของชางชิงหลานหายไปจากสายตา เขาจึงถอนสายตาหันไปมองผู้คนเหล่านั้นที่คุกเข่าอยู่บนถนนหมูดูเหมือนจะรับรู้ได้ว่าภยันตรายกำลังจะมาถึง ใบหน้าของคนเหล่านั้นเผ

หลานซื่อเหลือบมองผู้สื่อสารหลี่คราหนึ่งผู้สื่อสารหลี่มองไปยังอีกฝ่ายอย่างเข้าใจความหมายทันที “คนที่พวกเราตามหาคือคนที่รู้จักนายน้อยของเรา”“อะไรนะ?”เด็กชายหมาป่าแขนเดียวอึ้งไปชั่วขณะ “คนที่รู้จักนายน้อยของพวกท่านหรือ?”ผู้สื่อสารหลี่ผายมือไปทางหลานซื่อ แนะนำให้เด็กชายหมาป่าแขนเดียวรู้จักด้วยท่าทีสุขุม “นี่คือนายน้อยของเรา”เด็กชายหมาป่าแขนเดียวมองไปยังหลานซื่อด้วยความสงสัยทันที “ท่านคือนายน้อยเผ่าโยวหลานหรือ? แต่ข้าเคยเจอนายน้อยเผ่าโยวหลานมาก่อน ท่านหน้าตาไม่เหมือนเขาเลยนี่”หลานซื่อยิ้มกริ่มอย่างไม่ตื่นตระหนกพลางเอ่ยปากว่า “ก็เพราะเขาตายแล้วน่ะสิ”เด็กชายหมาป่าแขนเดียวสะดุ้งตกใจทันทีแต่แล้วก็เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง พินิจมองหลานซื่อตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพยักหน้า “สงสัยท่านจะฆ่าพี่ชายของท่านสำเร็จ แล้วขึ้นเป็นนายน้อยคนใหม่ของเผ่าโยวหลาน ไม่น่าแปลกใจที่เมื่อก่อนข้าไม่เคยพบพวกท่าน”หลานซื่อเห็นว่าตบตาสำเร็จแล้ว ก็แสร้งพยักหน้าอย่างจริงจัง “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็พาพวกเราไปตามหาคนได้หรือยัง?”เด็กชายหมาป่าแขนเดียวเกาศีรษะ “แต่คำพูดของพวกท่านมันแปลกเกินไป ก่อนห

“ที่ไหนกันเล่า ท่านยายก็ไม่ได้ล่วงเกินพวกเราเลย ข้าจะไม่สนใจความยินยอมของท่านยายได้อย่างไรกัน?”หลานซื่อยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมแม่เฒ่าเสื้อป่านสีดำอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่ “เช่นนั้นก็เข้ามาสิ แต่พวกเจ้าคนเยอะเกินไป อนุญาตให้เข้ามาได้แค่สามคนเท่านั้น”หลานซื่อพาผู้สื่อสารหลี่มาด้วย ส่วนเสี่ยวหานนั้นให้อยู่เฝ้าข้างนอกเวินเฉวียนเซิ่งย่อมตามเข้าไปอยู่แล้ว อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนที่ออกค่าใช้จ่ายล่วงหน้า แม้จะไม่ใช่เลือดของเขาก็ตามหลังจากเข้าไปในเรือนแล้ว หลานซื่อกำลังคิดจะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง แม่เฒ่าเสื้อป่านสีดำในห้องก็พูดขึ้นว่า “เอาเจ้าตัวน้อยที่เจ้าวางไว้ข้างนอกนั่นออกไป มันเหยียบดอกไม้ของยายพังหมดแล้ว เดี๋ยวถ้าเจ้าไม่ให้ของอะไรไว้เป็นค่าชดเชย ยายจะถลกหนังของเจ้าเอาไปทำปุ๋ยใส่ดอกไม้”เมื่อได้ยินคำพูดที่น่าสะพรึงกลัวนี้ นอกจากหลานซื่อจะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยนางรู้ว่าอีกฝ่ายสังเกตเห็นงูเขียวน้อยตัวนั้นแล้ว จึงโบกมือเรียกงูเขียวน้อยให้ออกมาจากพุ่มดอกไม้ทันทีที่เห็นงูตัวนั้น สีหน้าของผู้สื่อสารหลี่ก็ซีดเผือดเล็กน้อย “นี่…นี่มันงูพิษ!”ส่วนเวินเฉวียนเซิ

“ต้นฉบับหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงของจริงอยู่ในมือข้า หากซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนที่ว่านั้นเป็นของจริง เจ้าก็จำเป็นต้องร่วมมือกับข้า”เวินเฉวียนเซิ่งพูดมาเช่นนี้ใบหน้าของหลานซื่อกลับปรากฏเจตนาฆ่าขึ้นแวบหนึ่ง “ข้าก็สามารถสังหารท่านตอนนี้ แล้วเอาหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงของจริงไปก็ได้”เวินเฉวียนเซิ่งส่ายศีรษะ “เจ้าทำได้อยู่แล้ว แต่แน่ใจหรือว่าต้องการแตกหักกับข้าตอนนี้?”เขามองคนที่อยู่ด้านหลังหลานซื่อ “คนของเจ้าอีกครึ่งหนึ่งไม่อยู่ การที่พวกเขาหายไปนั้นเป็นภัยคุกคามต่อข้าได้จริง ๆ แต่ข้าก็ไม่เคยไร้แผนสำรอง”เมื่อได้ยินการข่มขู่ในน้ำเสียงของเขา สายตาของหลานซื่อก็ยิ่งเย็นชาขึ้น “จริงหรือ? เช่นนั้นท่านก็ลองดู ว่าคนของข้าอีกครึ่งหนึ่งอยู่แถวนี้จริงหรือเปล่า”บรรยากาศตึงเครียดขึ้นในทันทีสายตาของเวินเฉวียนเซิ่งมืดมนบรรยากาศโดยรอบเย็นเยียบลงในทันใดจนกระทั่งครู่หนึ่งต่อมา...เห็นหลานซื่อเหมือนจะมีเจตนาฆ่าปะทุขึ้นมาจริง ๆ เวินเฉวียนเซิ่งจึงหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดอีกครั้ง “เอาละ ข้าจะไม่ถือสาเจ้า”เขาพลิกฝ่ามือหยิบของสิ่งหนึ่งออกมา “สมุนไพรหายากกับพิษประหลาดไม่มี แต่มีข