All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1051 - Chapter 1060

ภายใต้ความมืดมิดยามราตรีผีเสื้อตัวหนึ่งเปล่งแสงสีทองอร่าม บินขึ้นมาจากข้างหูของหญิงผู้นั้นบนแท่นบูชาอย่างอ่อนช้อยหลังจากนั้น ก็วาดเส้นโค้งหลายเส้นกลางอากาศ ในชั่วพริบตาที่หยุดนิ่งอยู่เหนือแท่นบูชานั้น อวิ่นซิงพลันกางปีกออก...รัศมีน่าเกรงขามอันแข็งแกร่งของราชากู่แผ่กระจายไปในทันที“นั่นคือราชากู่ระดับสูงหรือ?!”ชายชราขยี้ตาไม่หยุด มองไปยังทิศทางของแท่นบูชาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ผีเสื้อแสนสวยสะดุดตาตัวนั้นจนกระทั่งขยี้ตาซ้ำเป็นครั้งที่สาม และแน่ใจว่าตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตาแล้ว ชายชราก็ไม่อาจหลอกตัวเองได้อีก“บ้าจริง! เหตุใดถึงมาเจอกับราชากู่ระดับสูงที่นี่ได้!”ถูกต้องแล้ว ในสายตาของชายชรา อวิ่นซิงในตอนนี้คือราชากู่ระดับสูงตัวหนึ่งปรมาจารย์กู่ที่มีราชากู่มักจะถูกเรียกว่ายอดปรมาจารย์กู่และชายชราก็เป็นหนึ่งในบรรดายอดปรมาจารย์กู่เหล่านี้ในมือของเขาก็มีราชากู่ตัวหนึ่งเช่นกันทว่ามันเป็นเพียงราชากู่ระดับล่าง ไม่ถือว่าเป็นระดับกลางด้วยซ้ำด้วยช่องว่างของความแข็งแกร่งที่มากมายขนาดนี้ ราชากู่ผีเสื้อระดับสูงตัวนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ยอดปรมาจารย์กู่ระดับล่างเช่นเขาจะส

“ช้าก่อน! หยุด หยุด!”เฒ่าป่าเถื่อนกลัวว่าหลานซื่อไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็จะปลิดชีวิตของเขาทันทีเขาอดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกาย รีบยกมือขึ้นกล่าวว่า “ข้าคือผู้อาวุโสของเผ่าโยวหลาน ฉายาว่าเฒ่าป่าเถื่อน ไม่ทราบว่าท่านเป็นนายน้อยจากเผ่าใด?”ในเวลานี้เฒ่าป่าเถื่อนร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูกเขาเชื่อมั่นว่าหลานซื่อต้องเป็นนายน้อยของเผ่าใดเผ่าหนึ่งในกลุ่มชนเผ่าของพวกเขา ดังนั้นจึงรีบเอ่ยปากถามหลานซื่อด้วยภาษาชาวต่างเผ่าหลานซื่อนิ่งไปชั่วครู่ นัยน์ตาฉายแววประหลาดใจออกมา “นายน้อย?”เฒ่าป่าเถื่อนกุมตำแหน่งบาดเจ็บที่ซี่โครงหักสองซี่เอาไว้ ไม่ได้สังเกตว่าหลานซื่อยังคงใช้ภาษาจงหยวนอยู่เขาหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวด เอ่ยอย่างร้อนรน “ท่านไม่ต้องปิดบังอีกแล้ว ในเมื่อเป็นคนจากพื้นเพเดียวกัน เป็นปรมาจารย์กู่เหมือนกัน แม้จะอยู่คนละเผ่า แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าแกงกันเอง อีกทั้งการพบกันก็นับเป็นวาสนา ขอเพียงท่านไว้ชีวิตข้า ข้ายินดีที่จะมอบของล้ำค่าหลายชิ้นแก่ท่าน!”ดวงตาของหลานซื่อหันเหไป สบกับสายตาของเป่ยเฉินหยวนแม้ว่าเป่ยเฉินหยวนจะฟังบทสนทนาระหว่างหลานซื่อกับเฒ่าป่าเถื่อนไม่เข้าใจแต่จากการแสดงออกของเฒ่

เมื่อได้ยินคำพูดเหนือจินตนาการเช่นนี้อย่างไม่คาดคิด หลานซื่อขมวดคิ้วทันทีในตอนแรก “เพลา ๆ คำพูดเหลวไหลลงบ้าง ไหนจะบังฟ้าซ่อนตะวันอะไรอีก ตะวันดวงใหญ่ร้อนแรงแห่งฟากฟ้า จะถูกอีกาตัวนิดเดียวบดบังได้อย่างไร?”สายตาอันเย็นชาของนางทอดมองลงไปยังเฒ่าป่าเถื่อน “หากยังพูดจาเพ้อเจ้ออีก เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องอ้าปากแล้ว”เห็นได้ชัดว่าหลานซื่อความอดทนเฒ่าป่าเถื่อนเห็นนางไม่เชื่อเลยสักนิด จึงรีบอธิบาย “ไม่ ๆ ๆ คำพูดนี้อาจดูเกินจริงไปบ้าง แต่ไม่ใช่ว่าข้ากำลังหลอกนายน้อยอยู่แน่ ข้าเห็นจากกระดาษหนังวัวโบราณ!“ในนั้นบันทึกความเก่งกล้าของยอดปรมาจารย์กู่ท่านนั้น ทั้งยังบรรยายความร้ายกาจของราชากู่อีกาหมึกนี้ไว้ด้วย เพียงแต่ผุกร่อนไปตามกาลเวลา ซ้ำยังถูกมดแมลงกัดกินไปไม่น้อย ด้านบนเสียหายหนักมาก ตอนที่ข้ามีโอกาสได้เห็น ก็เหลือเพียงสองสามประโยค”พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เฒ่าป่าเถื่อนก็มีสีหน้าจนปัญญาน่าเสียดายเหลือเกิน หากกระดาษหนังวัวโบราณแผ่นนั้นไม่เสียหาย บางทีตนอาจได้พบวิธีการเลี้ยงดูราชากู่อีกาหมึกที่แท้จริงจากในนั้นแล้วก็ได้บางทีตอนนี้ตนอาจจะมีราชากู่อีกาหมึกของจริงไปแล้ว ยังต้องไปกลัวนังหนูผู้ใจคอโห

แม้เป่ยเฉินหยวนปรารถนาจะติดตามอยู่ข้างกายหลานซื่อ เพื่อคุ้มกันนางอย่างใกล้ชิด แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่หลานซื่อพูดนั้นหาได้ไร้เหตุผลไม่ทั้งสองคนพูดคุยตกลงกันได้อย่างรวดเร็วก่อนจากไป เป่ยเฉินหยวนยื่นมีดแขนเสื้อขนาดเล็กที่ประณีตเล่มหนึ่งให้แก่หลานซื่อ พร้อมกับพลุสัญญาณอีกดอกหนึ่ง“ดูแลตัวเองให้ดี หากเจออันตราย ให้ยิงพลุสัญญาณดอกนี้ขึ้นฟ้าเพื่อยืนยันตำแหน่งของท่าน ข้าจะรีบไปถึงตัวท่านทันที”หลานซื่อมองดูมีดแขนเสื้อเล่มนั้น แล้วมองดูพลุสัญญาณอีกคราหนึ่งหลังจากนางรับมาแล้ว ก็นำขวดกระเบื้องเคลือบหลายขวดออกมามอบให้เป่ยเฉินหยวนเช่นกัน“ขวดนี้คือยาถอนพิษผงทำลายไส้เจ็ดวัน หลายขวดเหล่านี้พวกท่านน่าจะใช้ได้ในยามคับขัน มียาสมานแผล ยาถอนพิษ ยาชูกำลัง แล้วก็ขวดนี้...”หลานซื่อเน้นย้ำกับเป่ยเฉินหยวนถึงยาขวดหนึ่งในนั้นที่วาดสัญลักษณ์สีแดงเอาไว้ “นี่คือยาสำหรับใช้ในยามวิกฤต สามารถรีดเค้นเอ็น กระดูก และกล้ามเนื้อทั่วร่างกายให้ระเบิดพลังออกมาได้มากกว่าปกติเป็นเท่าตัวในช่วงเวลาสั้น ๆ สรรพคุณยอดเยี่ยม แต่ผลข้างเคียงก็รุนแรงมากเช่นกัน ออกฤทธิ์ต่อเนื่องเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้น หลังจากหนึ่งเค่อผ่านไปจะหมดแ

“ท่านพ่อ คนประหลาดนั่นคือใคร? เหตุใดหลานซื่อยังเรียกเขาว่าน้องชายด้วย?”คนที่ทนไม่ไหวเป็นคนแรกคือเวินจื่อเยวี่ยเขาที่ในเวลานี้บาดแผลตามร่างกายยังไม่หายดี จ้องไปยังหลานซื่อและเล่อตุนที่บรรยากาศดูสนิทสนมกลมเกลียวอยู่ทางนั้นด้วยใบหน้าซีดเซียวทั้งยังหม่นหมอง แววตาทั้งสองมืดมน ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดเวินเยวี่ยก็กำลังมองไปทางนั้นเช่นกัน แต่ต่างจากเวินจื่อเยวี่ย ตรงที่แววตาของนางเป็นความประหลาดใจระคนสงสัยเกิดอะไรขึ้น?คนประหลาดผู้นี้โผล่ออกมาจากที่ใดอีก?ชาติก่อนนางไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อนเลยให้ตายสิ ก็เพราะนังสารเลวเวินซื่อนั่นดันไม่ตาย บัดนี้สถานการณ์หลายอย่างก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว!กระทั่งคนและเหตุการณ์ที่ไม่เคยปรากฏในชาติที่แล้วยังโผล่มา!การเปลี่ยนแปลงมากมายเพียงนี้ สำหรับนางแล้วเป็นเรื่องที่แย่มากจริง ๆเมื่อตอนแรกที่กลับมาเกิดใหม่ นางคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้กลับมาเกิดพร้อมความทรงจำ สามารถใช้ประสบการณ์จากชาติที่แล้วมาใช้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดได้แต่ไม่คิดเลยว่าจะไม่มีอะไรเอามาใช้ประโยชน์ได้เลยทั้งหมดนี้ต้องโทษเวินซื่อตามคาดนางยังต้องคิดหาทาง ขจัดปัญหาใหญ่ในใจนี้เสียแต่เนิ่