Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 1041 - Bab 1050

“รนหาที่ตาย”ใบหน้าของเป่ยเฉินหยวนเคร่งขรึม เขาสั่งเสี่ยวหานและจู๋เยวี่ยก่อน “คุ้มครองนายหญิงของพวกเจ้าให้ดี”จากนั้นก็ออกคำสั่ง ไว้ชีวิตหนึ่งคน ที่เหลือฆ่าให้หมด”“พ่ะย่ะค่ะ!”กองทัพธงดำทั้งหมดที่อยู่รอบรถม้าของหลานซื่อ พลันเข้าจู่โจมชนต่างเผ่าและฝูงหมาป่าเหล่านั้นทันทีเสี่ยวหานและจู๋เยวี่ยคุ้มกันอยู่ทางซ้ายและขวาของรถม้า ไม่ยอมห่างแม้แต่ก้าวเดียวในมือของเป่ยเฉินหยวนถือดาบใหญ่ สายตาคมกริบจับจ้องไปยังคนของชนต่างเผ่าสิบกว่าคนนั้น ขณะที่กำลังจะลงมือ เสียงที่กดต่ำลงของหลานซื่อก็ดังมาจากในรถม้าด้านหลัง“ท่านอ๋อง ทิศตะวันตกเฉียงใต้ จับชายคนที่มีแผลเป็นบนโหนกคิ้วไว้”สายตาของเป่ยเฉินหยวนกวาดมองไปรอบหนึ่ง ก็จับจ้องไปยังชายร่างเล็กคนหนึ่งซึ่งหลบอยู่ด้านหลังคนต่างเผ่าคนอื่นๆ ท่าทางหลบๆ ซ่อนๆ ใบหน้าดำคล้ำซูบผอม และบนโหนกคิ้วก็มีแผลเป็นอยู่จริงๆ ทันทีที่เป่ยเฉินหยวนเห็นคนผู้นั้น เขาก็หยิบธนูและลูกศรขึ้นมาทันที เล็งเป้าผ่านฝูงชนและฝูงหมาป่าไปโดยตรงชายร่างเล็กคนนั้นดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอันตราย ขณะที่คนต่างเผ่าคนอื่นๆ และฝูงหมาป่ากำลังพุ่งเข้าสังหาร เขากลับแอบถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระท

ภายในป่า เงียบสงัดไร้เสียงเวินเฉวียนเซิ่งนั่งอยู่บนรถเข็น หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พลันยิ้มออกมา “ดูเหมือนว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์จะยังเข้าใจผิดต่อข้าอย่างลึกซึ้งจริงๆ ข้าแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวชัดเจนเสมอมา บัดนี้ธิดาศักดิ์สิทธิ์และข้าร่วมกันตามหาซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียน ข้าย่อมไม่ทำอะไรที่เป็นผลเสียต่อธิดาศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”เมื่อหลานซื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ของเขา นอกจากจะรู้สึกน่าขันแล้วก็ยังน่าขันอยู่ดีนางขี้เกียจจะเสียเวลาพูดจาไร้สาระกับเขาที่นี่ เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านยังมีธุระอะไรอีก?”ความหมายโดยนัยก็คือ หากไม่มีธุระแล้วก็ไสหัวไปเวินเฉวียนเซิ่งมองดูกิริยาท่าทางที่หยิ่งผยองไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาของนาง สองมือของเขากำแน่นขึ้นเล็กน้อย จับที่เท้าแขนทั้งสองข้างของรถเข็น ท่ามกลางราตรี เขามองนางด้วยสายตาที่เย็นเยียบอำมหิต“ไม่มีธุระอะไร เพียงแต่จะมาเตือนธิดาศักดิ์สิทธิ์สักประโยค อย่าลืมว่า ข้าคือผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดของขบวนนี้ คนทั้งหมดที่นี่ล้วนต้องฟังคำสั่งของข้า หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ยังกล้าตัดสินใจโดยพลการอีก ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”ทว่าหลานซื่อก

“เจ้าโง่สองคนนี่”แม้แต่หลานซื่อก็คาดไม่ถึงว่า โอวหยางอวี้เทียนและโอวหยางอวี้ซู่จะเป็นญาติของหนิงหย่วนโหวนางกลับไม่ได้เชื่อคำพูดของสองพี่น้องคู่นี้ในทันทีนางเพียงแต่นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันมิน่าเล่า ตอนที่พวกเขาอยู่ที่ด่านจูหยางและต้องการจะเข้าพบหนิงหย่วนโหว ถึงได้ถูกปฏิเสธโดยตรง หรือแม้กระทั่งถูกขับไล่ด้วยท่าทีที่ไร้มารยาทอย่างยิ่งเดิมทีนางก็รู้สึกแปลกใจอยู่แล้ว ต่อให้ฝ่าบาทไม่ได้ส่งคนมาแจ้งหนิงหย่วนโหว แต่ด้วยการจัดการของหนิงหย่วนโหวในเมืองหลวง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ เลยในเมื่อมีข่าวคราว ก็ย่อมไม่มีทางที่จะไม่พบพวกเขานอกจากว่าจะมีคนคอยขัดขวางอยู่เบื้องหลังและตอนนี้ดูเหมือนว่า คนที่ขัดขวางอยู่เบื้องหลังก็คือสองพี่น้องสกุลโอวหยางคู่นี้นี่เองแต่เหตุผลที่ทำให้หลานซื่ออดไม่ได้ที่จะด่าพวกเขาว่าเป็น ‘เจ้าโง่’ นั้น ไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็นเพราะพวกเขากล้าพูดความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับหนิงหย่วนโหวออกมาต่อหน้าชนต่างเผ่าถ้านี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายแล้วจะเป็นอะไรได้อีก?!ในตอนนี้เจ้าโง่สองคนนั่น ควรจะภาวนาให้ชนต่างเผ่าพวกนั้นฟังคำพูดของพวกเขาไม่รู้เรื่อง

ยิ่งกว่านั้น พวกเขาทั้งสองยังไม่ใช่แค่บุกรุกเข้าไปในดินแดนของชาวต่างเผ่าอย่าลืมว่าโอวหยางอวี้เทียนเคยส่งคนไปลอบโจมตีหลานซื่อในยามวิกาลมาก่อนไม่ว่าจุดประสงค์ของเขาจะเป็นอะไรก็ตาม เพียงเพราะบุญคุณอันใหญ่หลวงที่หนึ่งปีก่อนหลานซื่อไม่เกรงกลัวภยันตราย นำยาสมุนไพรมาเป็นจำนวนมาก เข้าสู่ลู่โจวตามคำเชิญของหนิงหย่วนโหวเพื่อขอพรให้ราษฎรที่ประสบภัย ขจัดโรคภัยไข้เจ็บและปัดเป่าภัยพิบัติ หนิงหย่วนโหวจะไม่มีทางปล่อยโอวหยางอวี้เทียนไปง่าย ๆ แน่นอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงจุดประสงค์ที่พวกเขาทั้งสองสะกดรอยตามมาจนถึงที่นี่เลยหลานซื่อไม่ต้องเดาก็รู้ว่า ก็แค่ยังไม่เลิกล้มความคิดชั่วร้ายเท่านั้นเองดังนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว การที่เป่ยเฉินหยวนส่งพวกเขาไปที่หนิงหย่วนโหวโดยตรง อาจทำให้โอวหยางอวี้เทียนและโอวหยางอวี้ซู่น่าเวทนายิ่งกว่าเดิมจริงอยู่ที่พวกเขานั้นมีสายเลือดของหนิงหย่วนโหว แต่คนสกุลโอวหยางที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับหนิงหย่วนโหวก็ไม่ได้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นแต่ในเวลานี้โอวหยางอวี้เทียนและโอวหยางอวี้ซู่ยังไม่รู้สึกตัวเมื่อเห็นว่าคนที่มาไม่ใช่องครักษ์ของพวกเขา สีหน้าของสองพี่น้องก็ดูไม่สู้ด

หลานซื่อกับจู๋เยวี่ยที่เฝ้าอยู่ข้างหลังนาง สายตาทั้งสองคู่ดูเหมือนจะเฉียบคมขึ้นมาอย่างฉับพลันในเวลาเดียวกันทั้งสองจ้องมองความมืดมิดในยามราตรีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวดระวังยิ่งนัก ป่าผืนหนึ่งกำลังส่งเสียงความเคลื่อนไหวดังสวบสาบ“ม่อยวน!”สถานการณ์ไม่เข้าที มีอันตรายกำลังใกล้เข้ามา!หลานซื่อเรียกรหัสประจำตัวของเป่ยเฉินหยวนในฐานะองครักษ์ทันที“ข้าอยู่นี่”เสียงอันทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหลังนางพอดีเป่ยเฉินหยวนที่รู้สถานการณ์ก่อนพวกนางได้มาอยู่ข้างหลังหลานซื่อตั้งแต่แรกแล้ว ใบหน้าอันหล่อเหลาในเวลานี้เต็มไปด้วยความเย็นชาและแรงอาฆาต“ดูเหมือนว่าคืนนี้คงจะจากไปไม่ได้ง่าย ๆ เช่นนั้นแล้ว”“ระวัง มันคือแมลงกู่ มีปรมาจารย์กู่อยู่แถวนี้”หลานซื่อเตือนคนทั้งสอง ขณะเดียวกันก็ควบคุมแมงมุมน้อยที่อยู่บนตัวของเหล่าทหารกองทัพธงดำรอบ ๆเมื่อแมงมุมน้อยเคลื่อนไหว ทหารกองทัพธงดำทั้งหมดก็เข้าใจในทันทีว่าคืออะไร สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังมากยิ่งขึ้นในไม่ช้า อันตรายที่ซ่อนอยู่ในป่าก็ไม่ได้ทำให้หลานซื่อกับพวกรอนานจนเกินไปหลังจากเสียงผิวปากที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ฝูงแมลงกู่ในป่าก็พลันกรูออกมาจากท