All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 531 - Chapter 540

ทว่าหลินเนี่ยนฉือกลับฟังแล้วรู้สึกใจหายใจคว่ำ“อันตรายเกินไปแล้ว ฐานะธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าในตอนนี้ แม้ฟังดูเหมือนจะสุขสบายและสูงส่ง แต่ทุกครั้งที่เจ้าไปสถานที่เหล่านั้น หากไม่เป็นพื้นที่ประสบภัยพิบัติก็เป็นพื้นที่โรคระบาด ราษฎรเหล่านั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่ว่าสุดท้ายความผิดร้ายแรงจะถูกโยนมาที่เจ้าอีก”หลินเนี่ยนฉือยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงนางเวินซื่อยกมือขึ้นตบแขนของนางเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ฐานะนี้ก็เปรียบเสมือนดาบสองคมอยู่แล้ว มันช่วยให้ข้าออกจากสกุลเวินได้อย่างสมเหตุสมผล ข้าก็ย่อมต้องทำบางสิ่งเพื่อแลกเปลี่ยนเช่นกัน เจ้าวางใจเถอะ ข้ารู้ดีถึงภัยแฝงที่ฐานะนี้จะนำพามาให้ ดังนั้นตอนนี้ข้าจึงได้เริ่มเตรียมการรับมือแล้ว เพียงแต่ต้องใช้เวลาสักหน่อยเท่านั้น”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว หากมีอะไรให้ช่วยก็บอกข้าได้เลย ท่านปู่ของข้าเจ้าก็รู้จักดี ในบรรดาเหล่าบัณฑิตทั่วหล้า ท่านก็ยังพอจะช่วยเอ่ยปากแทนเจ้าได้อยู่บ้าง”ระหว่างหลินเนี่ยนฉือกับเวินซื่อนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยแบ่งแยกเรื่องของเจ้าของข้าแน่นอนว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะทัศนคติของคนในครอบครัวทั้งสองฝ่ายด้วยนอกจากเวินเฉวียนเซิ่งที่

“ส่งคนไปลากพวกนางออกมาเดี๋ยวนี้!”เวินเฉวียนเซิ่งออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงโมโห เหล่าองครักษ์ที่ติดตามมาด้านหลังก็พากันก้าวออกไปข้างหน้าแต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้ฝูงชน รอบด้านก็พลันมีเหล่าองครักษ์ที่สวมชุดเครื่องแบบของแต่ละตระกูลหลายกลุ่มพุ่งเข้ามา ขวางอยู่ด้านหน้าคนของจวนเจิ้นกั๋วกงทั้งหมด“หยุดนะ ห้ามเข้าใกล้ฮูหยินของพวกเรา!”“ผู้ใดกล้าก้าวมาข้างหน้าแม้เพียงก้าวเดียว ก็อย่าหาว่าคมดาบของจวนแม่ทัพของพวกเราไร้ปรานี!”“ใครกันบังอาจเข้าใกล้คุณหนูของข้า!”องครักษ์ของจวนเจิ้นกั๋วกงมองดู ไหนจะฮูหยินจากจวนเสนาบดี คุณหนูจากจวนแม่ทัพ พี่สะใภ้ของตระกูลผู้บัญชาการทหารประจำเมือง น้องสาวของท่านขุนนางผู้ตรวจการ... และอื่นๆ อีกมากมาย ล้วนเป็นสมาชิกครอบครัวของเหล่าขุนนางในราชสำนักทั้งสิ้นแบบนี้พวกเขาจะลงมือได้อย่างไร?เวลานี้ เวินเฉวียนเซิ่งที่นึกออกแล้ว สีหน้าก็พลันมืดมนลงยิ่งกว่าเดิมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขามองเห็นร่างหนึ่งที่คุ้นตาอย่างยิ่งท่ามกลางฝูงชน เขาก็พลันตวาดเสียงดังลั่น“เวินหย่าลี่!”เวินหย่าลี่ซึ่งเดิมทีใช้ผ้าคลุมหน้าปิดบังใบหน้าอยู่ พอได้ยินเสียงตวาดที่นางคุ้นเคยอย่างย

เดิมทีคิดว่าคนที่ออกมาจะเป็นซือไท่บางท่านของอารามสุ่ยเยว่ หรือไม่ก็เป็นอาจารย์น้อยบางท่าน แต่เหล่าฮูหยินและคุณหนูที่อยู่ด้านนอกกลับคาดไม่ถึงเลยว่า คนที่เดินออกมานั้นจะเป็นเวินซื่อเองหยางฮูหยินที่อยู่หน้าสุดกับเวินหย่าลี่ที่อยู่ด้านหลังต่างชะงักไปครู่หนึ่งแต่หยางฮูหยินได้สติเร็วที่สุด ดวงตาเป็นประกาย รีบย่อตัวคารวะพลางเอ่ยขึ้น “คารวะท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์!”พอเสียงของหยางฮูหยินดังขึ้น เหล่าฮูหยินและคุณหนูที่อยู่ด้านหลังก็ค่อยๆ ทยอยได้สติกัน พากันคารวะตาม “คารวะท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์!”ในชั่วพริบตา ภาพเหตุการณ์ที่เมื่อครู่ยังอึกทึกครึกโครมอย่างยิ่งก็พลันเงียบสงบลงสายตาของเวินซื่อกวาดมองผ่านเวินหย่าลี่เป็นคนแรก แม้นางจะสวมผ้าคลุมหน้า แต่แววตาละอายใจก็เผยออกมาให้เห็น จากนั้นจึงเอ่ยกับหยางฮูหยินและคนอื่นๆ ว่า “ทุกท่านตามสบายเถิด วันนี้ข้าลงมือปรุงน้ำแกงด้วยตนเอง ได้รับบัวหิมะพระราชทานจากฝ่าบาท อีกทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากสาธุชนทุกท่าน จึงได้ตัดสินใจว่าห้าสิบท่านแรกจะได้รับน้ำแกงบัวหิมะบำรุงผิวพรรณไปหนึ่งถ้วย”“ส่วนสาธุชนที่มาทีหลังและไม่ทันก็มิต้องกังวล ท่านอาจารย์ของข้าก็ได้เตรียมน้

พอความคิดนี้ผุดขึ้นมา เวินหย่าลี่ก็รู้สึกตื่นเต้นจนดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายในทันทีนางยื่นมือไปหยิบชามและทัพพีตักน้ำแกงในครัวเล็กของเวินซื่อโดยแทบจะไม่ลังเลเลยสักนิดตักครั้งแล้วครั้งเล่า ตักให้ตัวเองจนเต็มถ้วยใหญ่ จากนั้นก็ยกขึ้นมาดื่มทันทีก็ไม่รู้ว่าในน้ำแกงนั้นใส่อะไรลงไปบ้าง แต่รสชาติช่างตุ๋นได้ยอดเยี่ยมจริงๆ ดื่มไปชามหนึ่งยังไม่พอ จึงต่อด้วยชามที่สอง ชามที่สาม พอดื่มไปครบห้าชามเต็มๆ เวินหย่าลี่ก็รู้สึกว่าท้องตึงใกล้จะแตกแล้ว นางถึงได้ยอมวางชามลงในที่สุดแต่ในเวลานี้ พลันมีเสียงความเคลื่อนไหวมาจากด้านนอก“สาธุชนทุกท่านโปรดรอที่นี่สักครู่ น้ำแกงบัวหิมะบำรุงผิวพรรณที่ปรุงเสร็จแล้วอยู่ในครัวเล็กของข้า ข้าจะไปยกมาให้ทุกท่าน”“อุ๊ย จะให้ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ยกน้ำแกงมาให้หม่อมฉันได้อย่างไร ให้หม่อมฉันไปยกเองดีกว่า”“ใช่แล้วๆ พวกเราไปเอง”ขณะที่พูดคุยกัน คนเหล่านั้นก็มาถึงหน้าประตูห้องครัวเล็กแล้ว จากนั้นแต่ละคนก็เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็เห็นเวินหย่าลี่ซึ่งทั้งไม่ได้ปิดประตู และหลบไม่ทัน กำลังยืนถือชามแอบดื่มน้ำแกงอยู่หน้าเตาเวินซื่อที่เห็นฉากนี้เข้าพอดี ก็เกือบจะกลั้นหัวเราะไว้

เวินซื่อไม่ได้บอกให้ไปเรียกเหล่าซือไท่มาช่วยหามคน แต่เลือกที่จะให้ไปแจ้งแก่ทางจวนจงหย่งโหวหรือไม่ก็จวนเจิ้นกั๋วกงโดยตรง ให้พวกเขาส่งคนของตนเข้ามา ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนบางคนมากล่าวหาใส่ความนางกลับระหว่างที่เหล่าคุณหนูทั้งสามออกไปแจ้งข่าวนั้น เวินซื่อก็ไม่ได้อยู่ว่างๆนางลงมือเก็บกวาดเศษชามที่แตกอยู่บนพื้นด้วยตนเอง จากนั้นก็นำน้ำแกงหม้อใหญ่นั้นไปเททิ้งโดยตรงเมื่อเห็นการกระทำของนาง หยางฮูหยินและพี่สะใภ้ของผู้บัญชาการทหารประจำเมืองก็ตกใจขึ้นมาทันที“อ๊ะ! ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์เหตุใดจึงเทน้ำแกงบัวหิมะบำรุงผิวพรรณนี้ทิ้งไปเล่า หม้อใหญ่ขนาดนี้ น่าเสียดายเกินไปแล้ว”เวินซื่อได้ยินดังนั้น ก็พลันหัวเราะครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “แต่ว่า นี่ไม่ใช่น้ำแกงบัวหิมะบำรุงผิวพรรณนะ”“เอ๊ะ?”หยางฮูหยินและพี่สะใภ้ของผู้บัญชาการทหารประจำเมืองผู้นั้นต่างชะงักไป“เป็นไปได้อย่างไรว่าไม่ใช่น้ำแกงบัวหิมะบำรุงผิวพรรณ เมื่อครู่ท่านก็กล่าวว่า...”พี่สะใภ้ของผู้บัญชาการทหารประจำเมืองกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัว แต่คำพูดกลับพลันหยุดชะงักลงกลางคันเดี๋ยวก่อน ดูเหมือนว่าท่านธิดาศั