Semua Bab ตะวันพ่ายจันทร์: Bab 91 - Bab 100

บทที่ 90 เพราะต้องตกงานอย่างกะทันหันเมื่อสามวันที่แล้ว ทำให้เช้านี้จันทริกาไม่ต้องแต่งตัวออกไปรอรถรับส่งที่หน้าปากซอยเหมือนเดิม แต่ด้วยความตื่นเช้าจนเคยชิน หญิงสาวจึงตั้งใจว่าจะออกไปช่วยตาธงขายน้ำเต้าหู้ แต่ยายนวลห้ามไว้เพราะเป็นห่วงอาการแพ้ท้องของจันทริกาที่สองสามวันมานี้ค่อนข้างจะแพ้หนัก ซึ่งคงเป็นผลจากความเครียดที่เจ้าตัวกำลังแบกรับอยู่ ยายนวลไม่ได้ซักไซ้อะไรให้อึดอัดเกี่ยวกับเรื่องที่จันทริกาถูกให้ออกจากงาน แต่ก็อดสงสารไม่ได้ เพราะเข้าใจดีว่าหญิงสาวต้องการเก็บเงิน เอาไว้ใช้สำหรับการคลอดลูก ยายนวลนึกอยากจะฝากงานให้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะฝากที่ไหน ตั้งแต่สาวยันแก่ตนก็ทำงานอยู่ที่บริษัทนั้นที่เดียว ตอนนี้จึงได้แต่ให้กำลังใจว่าอีกไม่นานจันทริกาก็คงหางานใหม่ได้ในขณะที่จันทริกาได้ข่าวร้ายเกี่ยวกับเรื่องงาน คนในชุมชนก็ได้รับข่าวร้ายเช่นกัน เมื่อมีชายฉกรรจ์ซึ่งน่าจะได้รับมอบหมายจากเจ้าของที่ดิน เข้ามาติดประกาศในชุมชุน ว่าให้ทุกครอบครัวเตรียมย้ายออกภายในเวลาสามเดือน เพราะเจ้าของที่ดินมีโครงการจะสร้างห้างสรรพสินค้า หากพูดภาษาสวยหรูก็คือบอกกล่าวให้รู้ล่วงหน้า แต่หา

บทที่ 92คืนที่ผ่านมาจันทริกาต้องนอนบ้านคนเดียว เพราะยายนวลต้องอยู่เฝ้าตาธงที่โรงพยาบาล ตอนแรกจันทริกาอาสาเฝ้าสลับกับยาย แต่ยายยังคงไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่าจันทริกากำลังท้องอ่อนๆ จึงต้องดูแลตัวเองและพักผ่อนให้เพียงพอ ดังนั้นในตอนเช้าจันทริกาจึงตื่นแต่เช้า เพื่อเอาเสื้อผ้าและเตรียมอาหารไปให้ยายที่โรงพยาบาลร่างบางที่หิ้วปิ่นโตออกมาจากบ้านชะงักกึก เมื่อเห็นรถพอร์ชสีขาวจอดอยู่หน้าบ้าน รถคันนี้สวยสะดุดตาด้วยรูปลักษณ์และราคาของมัน ซึ่งไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีรถราคาแพงขนาดนี้มาจอดในชุมชน คนอื่นอาจจะแปลกใจ แต่สำหรับจันทริกาแล้วไม่ได้แปลกใจสักนิด เพราะเคยเห็นมาแล้วก่อนหน้านี้และรู้แล้วว่าเจ้าของรถคันนี้เป็นใครเจ้าของรถที่ยืนกอดอกพิงรถขยับตัวนิดหนึ่งตอนที่เห็นเธอก้าวลงบันไดเตี้ยๆ เพียงไม่กี่ขั้นนั้นลงมา ตาเขามองมายังเธอ ทำให้จันทริกาต้องเดินตรงไปหา แล้วถามออกไปตรงๆ“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”“พี่ไม่ได้มาตื้อจันทร์หรอกน่าสบายใจได้ พี่แค่มาดูว่าคนในชุมชนนี้เริ่มย้ายออกไปบ้างหรือยัง”คำตอบที่ได้รับจากรังสิมันต์ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น พอจะปะติดปะต่ออะไรได้รางๆ แต่ก็ยังไม่มั่นใจนัก จึงต้องถามย้ำออกไป“หมายความ

บทที่ 94 เช้านี้ยังคงเป็นเช้าที่ภารกิจประจำวันของจันทริกา คือการทำอาหารไปส่งยายที่โรงพยาบาลเช่นเดิม เมื่อวานอาการของตาดีขึ้นมากแล้ว แต่หมอก็ยังไม่อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล หมอขอให้รอให้แน่ใจอีกสักวันสองวัน ดังนั้นในช่วงนี้เธอจึงยังต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลอยู่ ร่างบางซึ่งแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงขายาวแบบชุดลำลอง เดินออกมาจากบ้านพร้อมกับปิ่นโตในมือ หัวใจพลันเกิดอาการวูบโหวง เมื่อเหตุการณ์เมื่อเช้าวานนี้แล่นวาบเข้ามาในหัว มันโหวงกว่าตอนที่ออกมาจากบ้านของรังสิมันต์เสียอีก เพราะตอนนั้นมันเป็นการหนี แต่การจากกันเมื่อวานนี้มันเป็นการจากลากันด้วยดี และไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว เขาปล่อยเธอให้มีชีวิตของตัวเองอย่างที่เธอวอนขอ ส่วนเขาเองก็คงกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนที่ไม่อาภัพและต่ำต้อยเหมือนเธอตาคู่สวยกะพริบถี่ๆ บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ ที่ผ่านมาร้องมากพอแล้ว ต่อไปจะต้องเข้มแข็งมากกว่านี้ เพราะต้องเป็นหลักให้ทั้งลูกและตากับยาย เสียงเล็กๆ ในหัวใจปลอบโยนตัวเองเช่นนั้นไปตลอดทาง ตั้งแต่ออกจากบ้านกระทั่งถึงโรงพยาบาลใบหน้าหมองหม่นถูกปรับให้สดใ

บทที่ 96“ท่านประธานคะ จันทร์มาขอพบท่านค่ะ”“ให้เข้ามาเลย”เสียงนั้นตอบกลับมาทันทีแบบไม่มีลังเลด้วยซ้ำ และเพราะเอมมาลินเปิดลำโพง คนที่โทร.เข้าไปกับคนที่ยืนรออยู่จึงได้ยินคำตอบพร้อมกัน คนหนึ่งโล่งอกที่ได้รับอนุญาต แต่อีกคนกลับปวดแปลบในใจ เพราะไม่รู้ความในระหว่างกวินภพกับจันทริกามาก่อน รู้เพียงว่าจันทริกาคือคนที่เขาให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก มากกว่าเธอซึ่งเคยเป็น...เอมมาลินบอกตัวเองให้หยุดคิด เพราะคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว ทุกวันนี้กวินภพเกลียดเธอยังกะอะไร สถานะของเขาตอนนี้ชี้นิ้วเอาผู้หญิงไหนก็ได้ แต่คนคนนั้นคงไม่มีวันเป็นเธอแน่“เข้าไปเถอะจ้ะจันทร์ ท่านประธานอนุญาตแล้ว”“ขอบคุณพี่เอมมากนะคะ” จันทริกาเอ่ยอย่างนุ่มนวลกับเลขานุการสาวหน้าห้องกวินภพ ก่อนจะเข้าไปข้างในเพื่อพบเขาสายตาของกวินภพมองมายังเธออย่างค่อนข้างแปลกใจ แต่เขาก็ยังสงวนท่าที วางตัวได้นิ่ง และรอให้เธอเป็นฝ่ายพูดก่อน“สวัสดีค่ะท่านประธาน จันทร์ขอโทษด้วยค่ะที่มารบกวนท่าน” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับเอ่ยขอโทษอย่างเกรงใจ ด้วยรู้ว่าธุระของตนมันเป็นเรื่องส่วนตัว“ไม่เป็นไร มีอะไรหรือเปล่า”“คือว่าจันทร์มีเ

บทที่ 98นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ตัวเองหมดสติไป ความทรงจำของจันทริกาเหมือนจะเลือนหายไปในช่วงนั้น ก่อนจะเริ่มได้สติเมื่อรู้สึกว่ามีไออุ่นบางอย่างกำลังลูบไล้ที่พวงแก้มของเธอ เปลือกตาคู่สวยกระตุกถี่ๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมขึ้น ภาพแรกที่เห็นทำให้ต้องหลับตาลงอีกครั้งเพื่อทบทวนความจำ พร้อมกับที่มีเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น“ฟื้นแล้วเหรอจันทร์”จันทริกามองหน้าเจ้าของเสียง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นโดยไม่พูดไม่จา ทำให้มือใหญ่ต้องรีบเอื้อมไปฉุดข้อมือเล็กของเธอเอาไว้“จันทร์จะไปไหน”“ปล่อยค่ะ ดิฉันจะกลับบ้าน”“จันทร์จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากกลับบ้านกับพี่”“ดิฉันไม่กลับค่ะ ดิฉันจะไปอยู่กับตากับยาย ปล่อยเถอะนะคะป่านนี้ตากับยายคงเป็นห่วงแย่แล้ว”“ตาธงกับยายนวลไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแล้ว ถ้าจันทร์กลับไปจันทร์ก็ต้องอยู่คนเดียว”“คุณทำอะไรตากับยายคะ” จันทริกาหันขวับไปมองเขาตาขวาง ใจหวาดหวั่นกลัวว่าเขาจะใช้อำนาจที่ตัวเองมีอยู่รังแกตากับยาย“พี่ไม่ได้ทำอะไร แค่ชวนตากับยายย้ายไปอยู่กับเราที่เชียงใหม่ ตอนนี้พี่สั่งให้ทนายจัดการซื้อบ้านใหม่ให้ตากับยายเรียบร้อยแล้ว ในระหว่างนี้พี่ก็จะให้ตากับยายไปพักที่เซฟเฮาส์ อาท