All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 421 - Chapter 430

Pagkakatapos magsalita ni Irina, biglang narinig niya ang mabilis at magkasunod na mga yabag mula sa pasilyo.Nagtataka siyang tumigil sa ginagawa at agad na nagtungo sa pintuan ng design department. Laking gulat niya nang makita ang vice president ng operations, pati na ang mga manager ng administratibo at negosyo, kasama pa ang halos lahat ng matataas na opisyal ng kumpanya—nagmamadaling papalapit sa kanya.“Anong meron?” usisa ni Lina, na noon ay papunta sana kay Irina para abutan siya ng tasa ng Green Mountain Coffee. Pero nang masilayan niya ang eksena, bigla siyang natigilan.May isang lalaki na nakatayo sa pintuan.Nang mga sandaling iyon, nakalapit na si Irina sa lalaki. Napatingin siya sa paligid at bahagyang ibinaba ang boses.“Bakit... bakit ka nandito? Anong ginagawa mo sa kumpanya namin? Ikaw…”Kalma ang tinig ni Alec, pero may halong lamig. “Pagmamay-ari mo ba ang kumpanyang ’to, Irina?”“Hindi,” sagot ni Irina.“Eh kung gano’n, bakit hindi ako puwedeng narito?” matigas

Parang tanong ang dating ng kanyang sinabi.Pero may halong kumpiyansa—parang asawa na sanay sa magandang ugnayan, may bahid ng mapagbirong paghahari. Parang karaniwang mag-asawa lang sila sa paningin.Pero si Alec ay hindi basta-bastang lalaki. Para sa karamihan ng kababaihan, ang mapangasawa siya ay isang pangarap na halos imposibleng makamit. Sino ba ang maglalakas-loob na kausapin siya nang ganoon—tila nagtatanong, pero may halong utos?At si Irina, kalmadong-kalmado lang. Natural ang kanyang kilos, walang bahid ng kaba.Tahimik ang buong silid, bawat isa'y nag-aalalang baka ano ang isagot ni Alec. Pati si Lina, na kanina lang ay handang ipamana ang Green Mountain Development kay Irina, ay hindi napigilang magpakita ng bahagyang kasiyahan sa gulo—isang saglit ng panlalamang. Sa isip niya, sobrang tapang ng babae. Dalawang araw pa lang siyang tinatawag na "Mrs. Beaufort."Dalawang araw pa lang!May mga mag-asawang dalawampung taon nang kasal pero nauuwi pa rin sa hiwalayan. Ni hind

Lublob sa kahihiyan si Zoey, may nakasabit pang sirang sapatos sa kanyang leeg.Ang imahe niyang inalagaan at pinaghirapan sa loob ng anim na taon—ang imahe ng isang hindi maabot, matikas, at kagalang-galang na apo ng prestihiyosong angkan ng mga Allegre—ay gumuho sa isang iglap. Naroon siya ngayon, gusgusin, basa ang buhok na nakadikit sa kanyang mukha dahil sa pawis ng takot at desperasyon. Ang lumang sapatos na nakalawit sa kanyang leeg ay lalo pang nagpalubha sa itsura niya—tila isa na lang siyang bagay na itinapon at tinalikuran.Sa tagpong iyon, si Zoey ay kahawig ng maraming babaeng sa kasaysayan ay pinaglakad sa lansangan upang ipahiya—may sapatos sa leeg bilang simbolo ng kahihiyan.Pero kaibahan niya sa iba, wala siyang dahilan para kaawaan. Walang inhustisya, pamimilit, o kapalarang naging laban sa kanya. Ginusto niya ito. Kusang yumuko ang ulo niya.Isa siyang uri ng babaeng, kapag may kapangyarihan, ay tila diktador—walang habag kung gumamit ng tao at maglaro sa kanilang

Si Juancho ay napalingon kay Marco.“Marco, tumahimik ka nga! Tinuturuan ko lang ng leksyon ang empleyado ko!”Pagkatapos no’n, at hindi alintana kung ang receptionist ay nasa alapaap pa mula sa nakitang romantikong tagpo, agad niyang binago ang tono ng boses niya.“Ikaw, iha! Tandaan mo ito—kapag nahuli kitang nangangarap na naman habang naka-duty ka, tanggal ka sa trabaho! Mula ngayon, mag-focus ka sa tungkulin mo at iwasan mong magpakalunod sa mga love story na ‘yan!”“Opo, Mr. Jones,” sagot ng receptionist na parang batang napagalitan.Pagkababa ng tawag, tiningnan ni Marco si Juancho at may halong biro niyang sinabi, “O, balak mo pa bang gamitin ang galing mo sa pagroromansa para tapatan si Uncle Alec mo?”“Umayos ka nga diyan!” asik ni Juancho.Tumaas ang kilay ni Marco. “Pa’no, kotse ko ’to, ‘di ba?”Napahinto si Juancho, halatang inis, saka kinagat ang labi at mutter, “Sige na nga. Bilang ginoo ng mga Jones, papayag na akong sumakay sa kotse mong ‘to.”Hindi na sumagot si Marc

There’s an old saying: what you can’t have always seems the most desirable.Noong mayabang pa si Queenie, kinamumuhian siya ng mga tao. Hindi lang dahil sa asal niyang mapagmataas, kundi dahil kalahating Intsik siya. Sa mata ng marami, sapat na iyon para hamakin siya at tratuhin nang may pag-alipusta.Ang mga empleyadong nasa mababang posisyon—mga taong kumakayod para mabuhay—hindi naglakas-loob na kontrahin siya. Pero sa kalooban nila, may galit at hinanakit silang kinikimkim.At ang mga tunay na may kapangyarihan at yaman? Wala silang pakialam sa isang babaeng tulad niya—maingay, bastos, at sa palagay nila’y hindi man lang maihahambing sa mga katulong sa sariling bahay. Para sa kanila, si Queenie ay wala sa kahit anong antas. Sina Juancho at Marco, halimbawa, ay punung-puno ng paghamak sa kanya.Pero nagbago na ang lahat.Hindi na si Queenie ang dati—ang palaban at mayabang. Ngayon, sobrang maingat siya sa kilos at salita. Halos mawalan na ng sariling tinig sa sobrang kababaang-loob