บททั้งหมดของ Hot Night With Mattheus Martinez : บทที่ 11 - บทที่ 20

BrendaMalalim na buntonghininga ni Mattheus ang tugon nito kay Lorelei, at pagkatapos niyon tumingin naman siya sa ‘kin. Parang may gusto pang sabihin. Ngunit urong sulong kung itutuloy ba nito at sa huli nanatiling tikom ang bibig ni Mattheus, sa halip lumapit ito sa ‘kin hinawakan ang kamay ko’t hinila na ako upang lumabas ng bahay ni Lorelei.Todo sermon naman sa kaniya ni Lorelei na nasa likuran namin. Nanatiling dedma lang siya ni Mattheus. Gusto kong tumawa kasi nag-aalala ng husto sa ‘kin si Lorelei. Baka raw nasasaktan daw ako sa paghawak ni Mattheus sa kamay ko.“Kuya Mattheus, dahan-dahan lang naman ang hawak at paghila mo kay Brenda. Baka matisod pa ang kaibigan ko,” aniya. Narinig ko pang pumadyak pa ang magkabila nitong paa dahil sa inis nito sa boss kong sinusumpong ngayon.Ako ang may period ngunit baliktad yata. Dahil si Matthues, ang tinutopak ngayon ayaw naman sabihin kung bakit may sumpong siya. Hindi iyong ganitong sinasarli lang nito kung may ayaw tapos dinadamay

Brenda“Tiya Agnes, kumusta po ang, Tiya Alona?” iyon agad ang tanong ko pagpasok ko sa silid ng ospital na kinaroroonan nila.Dito ako tumuloy hindi pa ako umuuwi ng bahay. Pagbaba ko ng Borongan airport. Dito ako nagpahatid sa aking na hire na van. Blessing din hindi kinuha ni Mattheus ang pera, kasi saktong nagamit ko sa pamasahe pauwi mayroon pang naiwan ngunit kaunti na lang. Mahal kasi ang singil ng special na biyahe, dahil malayo nga naman masyado simula sa Borongan hanggang dito sa Arteche.Halos dalawang oras pa ang tulog ko simula kagabi himala nga hindi ako inaantok. Naiidlip lang ako, ngunit kalaunan gigising ako at hindi na ulit makakukuha ng tulog. Dahil din ito sa labis kong pag-aalala sa Tiya Alona. Biglaan kasi nababahala ako rito.May phobia na kasi ako kapag hospital ang pinag-uusapan. Ayaw na ayaw kong makarinig ng balita na dinala sa ganitong hospital. Dahil nanariwa sa aking alaala noong buhay pa ang Nanay Nelia ko. Sa hospital din binawian ng buhay ang Nanay ko,

Brenda“Nandito na ako,”Napamulagat ako sa nabasang text galing kay Mattheus. Aba'y sino bang hindi matataranta kung ganitong message ang bumungad pagbukas ng phone ko.Anong nandito na siya? Saan dito ba sa Samar? Sa El Nido? Sa boarding house ko? Kasi kung dito sa Samar…baka sinapian si Mattheus. O baka naman nagbibiro lang sa ‘kin kasi kahapon lang kausap ko ito marami raw siyang ginagawa. Kaya nga sabi nito kahapon, noong kausap ko siya sa pagpayag ng kagustuhan nito. Magkita na lamang daw kami sa Manila next week sa iskedyul ng surgery ng Tiya Alona.Agree din si Mattheus ng sabihin ko sa St. Luke's Doctors. Gagawin ang bypass surgery ng Tiya Alona. Si Dr. Tan din pala ang gagawa dahil doctor din pala ito ng St. Luke's. Sabi ni Mattheus. Mainam naman na roon ang surgery maasikaso ng maayos ang Tiya Alona.Pumayag din ito sa pamimilit kong ibalik nito akong sekretarya niya. Noong una nahirapan akong kumbinsihin si Mattheus. Hirap kausap o sadyang gusto lang ako nitong parusahan

Brenda Nakabibinging katahimikan ang namayani sa pagitan namin ni Sir Mattheus, nang binabagtas na namin pauwi sa bahay. Natukso akong silipin ang katabing si Mattheus. Seryoso diresto ang tingin nito sa unahan lang at wala naman akong reklamo naririnig. Para yata napansin nito lihim ko siyang pinagmamasdan. Pumaling ito ng tingin sa ‘kin at saktong nakatingin ako sa kanya huli ako sa akto. Tinaasan nito ako ng kilay. Agad din akong umiwas ng tingin kahit alam kong nakatitig pa rin ito sa ‘kin. Naulinigan ko ang malalim nitong bumuntonghininga kaya tumingin ulit ako sa kaniya. “Hindi ka ba komportable sa tricycle? Nahihirapan ka ba? Pasensya na ha? Tricycle at single na motor lang kasi ang transportation na mayroon dito.” “Do I look like I'm complaining?” pabalang nito tugon sa ‘kin. “Eh, naiinip ka?” tanong ko ulit kahit wala itong kwenta kung sumagot sa ‘kin. “How about you? Pinasadahan ako ng tingin. “Ayos ka lang ba? Nangalumata ka na, Brenda,” balik tanong ni Matthues. “Ker

Brenda Kinabukasan, paggising ko magaan ang pakiramdam ko masayang nakangiti. Nakapikit pa akong sumubsob ako sa unan ko at hindi pa pumapasok sa aking alaala ang nangyari kagabi nakayakap si Mattheus sa ‘kin at natulog kaming magkatabi sa higaan ko. Madalas ko itong gawin kapag masaya ako at satisfied ako sa tulog ko. Bago bumangon pagulong-gulong muna sa higaan ko sa ganda ng aking gising. Luh! Oo nga si Mattheus na bipolar pala ay kasama ko. Dumilat ako narealize ko nasa Samar nga pala ako. Natigilan ako pagkapa sa tabi ng higaan ko wala na si Mattheus. Nasa bahay nga pala ako ng dalawa kong Tiyahin. Ang akala ko nasa boarding house ako walang pasok kaya tinanghali ako ng gising. Natulog kami kagabi ni Mattheus, habang mahigpit nito akong yakap sa aking likuran hanggang hilahin ako ng aking mahimbing na tulog. Ngunit ngayon parang may kulang. Kasi hindi na ito nakayakap sa ‘kin. Tumingin ako sa tabi ko kahit alam kong wala ito, hindi ko pa rin maiwasang nanlumo ako dah