Semua Bab ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 2: Bab 41 - Bab 50

จู่ ๆ เยี่ยหยางก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยกลางมื้ออาหารเที่ยง“เหล่าหยางจู่ ๆ คิดทำอะไรล่ะ” หวงฉีเจิ้งถามเพื่อนกลับ เพราะเขารู้ว่าคุณชายอยู่ที่นี่มานับสิบปี ไม่เห็นจะสนใจที่จะฝึกพลังของนี้ แต่อยู่ ๆ กลับคิดจะฝึกปราณยุทธเขารู้สึกว่าตัวเอง และเยี่ยหยางเริ่มชินกับการใช้ชีวิตที่นี่ คำพูดคำจาก็เหมือนคนที่นี่เข้าทุกวัน เมื่อก่อนที่เขาตกอยู่ในฐานะทาส หวงฉีเจิ้งไม่มีโอกาสได้ฝึกฝนเพราะฐานะที่ต่ำต้อย เขาเองก็อยากกลับระนาบมนตราแทบทุกเวลา แต่นั้นใช่ว่าจะน่าอยู่หากพวกเขาคิดจะอยู่ที่นี่ระยะยาวการฝึกปราณยุทธก็ไม่เสียหาย พลังมีมากขึ้น ก็ไม่น่ารังเกียจ“เฉิงเยว่ฝึกปราณยุทธ พร้อมกับพลังเวท ข้ากลัวน้องจะเกิดปัญหากับพลังที่ต่างกัน แล้วจะช่วยเหลือไม่ทัน”เยี่ยหยางครุ่นคิดเรื่องนี้ตั้งแต่เขาเริ่มฝึกเวทมนตร์ให้เฉิงเยว่ ตัวเขาเองเคยฝึกมันเมื่อหลายปีก่อน แต่เพราะแก่นเวทเสียหาย ทำให้ร่างกายไม่อาจรับพลังที่ต่างกันได้ตอนนี้เขาสามารถฝึกปราณยุทธได้ แต่ไม่ใส่ใจที่จะฝึกฝนเอง เพื่อเฉิงเยว่แล้ว เขาก็พร้อมเดินเคียงข้างการเติบโตของน้อง

“ชิ! งั้นข้าแทะโลมอีกคนก็ได้” หูลี่เซียนเองก็ไม่ได้อยากเป็นพี่สะใภ้สหายให้เหนื่อยยาก แค่ฐานะน้องสะใภ้ที่จองไว้ก็เพียงพอแล้ว                “อืม? ทำไมเจ้าไม่หาคนที่แข็งแรงสมบุกสมบันกว่านี้มาช่วยงาน คุณชายผู้นี้ดูอ่อนปวกเปียกไปหน่อย”                โจวจี้ไหลยิ้มค้างถึงเอ่ยอะไรไม่ออก เขาถูกแม่นางหูลวนลามทางสายตาส่องผ่านไปทั่วร่าง จนรู้สึกใจไม่ค่อยดี เขาเป็นคนรูปร่างหน้าตาธรรมดาออกจะผอมไปหน่อย แต่ก็ไม่ขี้ก้างอัปลักษณ์ ถูกวิพากษ์วิจารณ์รูปลักษณ์ตรง ๆ รู้สึกหดหู่ไม่น้อย จากที่หลงเสน่ห์จิ้งจอกเก้าหาง กลับถูกฝีปากของแม่นางหักล้างกับจนแทบหมดสิ้น                คนงามไม่สามารถดูได้จากภายนอกนายท่านเป็นเช่นไร สหายท่านก็เป็นเช่นนั้นสินะขอรับ...        &nbs

เยี่ยหยางมองฉีเจิ้งที่หันซ้ายหันขวามองหารูปธรรมปราณยุทธของตัวเองว่าเป็นอะไร คนที่จ้องสหายยกสองมือขึ้นปิดปาก กลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองดวงตาสามดวงกะพริบปริบ ๆ แลซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นสิ่งที่เรียกว่าปราณยุทธของตัวเอง ท่าทางดูน่าขันจนสหายต้องหันหลังให้ เพราะกลัวกลั้นใจไม่ไหวหัวเราะก๊ากออกมา จนหวงฉีเจิ้งรู้สึกขายหน้าในขณะที่โจวจี้ไหลกลัวว่าถ้าตัวเองหลุดเสียงออกไปจะโดนหวงฉีเจิ้งรังแกตัวเองคืนเพราะปราณยุทธของหวงฉีเจิ้งไม่ได้ดูน่ากลัวขู่ขวัญเลย…ปราณยุทธของเขา กำลังกะพริบตาปริบ ๆ ดูงง ๆ อย่างน่าเอ็นดู“เอ่อ…ปราณยุทธของข้าอยู่ไหนอ่ะ?”อุ๊บ!“โอ๊ย…ข้าไม่ไหวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” เยี่ยหยางกลั้นเสียงขำจนแก้มแทบปริ ตบหลังโจวจี้ไหลเสียงดังตุบ ๆ จนคนถูกตบแทบทรุดโจวจี้ไหล “…”หูลี่เซียนปิดปากแน่น แต่แววตาเป็นประกายระยิบระยับ นางโบกมือเรียกคันฉ่องบานใหญ่ตั้งหน้าหวงฉีเจิ้ง ให้สหายได้เห็นปราณยุทธด้วยตัวเองหวงฉีเจิ้งกะพริบตาปริบ ๆ กะพริบตาทั้งสามดวงเฮ้ย!คนเพิ่

พังพอนเหลือง มู่หรงหย่งสือ ฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ย เสด็จอาที่น่ารักน่าเคารพของเขาไอ้หย๋า…เปิ่นหวางปวดหัวอยู่ในกรงมังกรอยู่ดีไม่ว่าดี หนีออกจากกรงมาถึงหัวเมืองชายแดน ดูท่าเสด็จอาจะโดดราชกิจหนีเฉียนฮองเฮามาอีกแล้ว ข้าควรจะจับส่งพัสดุด่วนคืนถึงอุ้งมือนางดีหรือไม่?เยี่ยหยางนวดขมับตัวเอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มการค้าไปให้ฮ่องเต้โดดงานบ้านงานเมืองมาล่อตีนมือสังหาร“ข้าปลอดภัยดี” มู่หรงหย่งสือตอบคุณชายหนุ่มที่ยื่นมือช่วยเหลือ เขารู้ตัวว่าถูกสะกดรอยมาสักพักแล้ว เมื่อถึงตี้ตูจึงตัดสินใจยืมมือสมาคมเหวินชาสลัดหมาบ้าเหล่านี้ฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ยมองคุณชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์แปลกตาพิสดาร เขาจ้องอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด มองรูปลักษณ์ที่ตรงกับคำบอกเล่าของเจียงกงกงหรือว่าเขาคือ…“เชิญท่านด้านในก่อน” เยี่ยหยางจำใจต้องอารักขาความปลอดภัยให้เสด็จอาของตัวเอง รีบเชิญนายท่านที่ติดไพ่อัญเชิญดึงดูดนักฆ่าเข้าเหลาอาหารที่ดูจะปลอดภัยกว่าด้านนอกหากพังพอนเหลืองล้มป่วยบาดเจ็บขึ้นมา สิ่งที่เขาหลีกหนีเลี่ยงมาตลอดอาจจะ

เยี่ยหยางอยู่คนเดียวในเรือนส่วนตัวที่สมาคมเหวินชา เขาตรวจดูสภาพร่างกายและพลังเวทว่าอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อม ก่อนจะปลดผนึกปราณยุทธของตัวเองผนึกนี้ถูกกักขังด้วยเวทมนตร์และถอนด้วยเวทมนตร์เท่านั้น ก่อนหน้านี้ที่เขาตัดสินใจผนึกมัน เพราะร่างกายเขาใช้พลังเวทสนับสนุนเป็นหลักเนื่องจากแก่นเวทที่เสียหายทำให้พลังทั้งสองไม่สมดุลขัดแย้งกันเองในร่าง จึงเลือกได้เพียงหนึ่ง มาตอนนี้แก่นเวทมนตร์ของเขาสมบูรณ์มากกว่าตอนอยู่ระนาบมนตราเสียอีก หากจะปลดผนึกปราณยุทธไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเยี่ยหยางหยิบผลึกปราณออกมากองข้างกายตัวเองกองใหญ่ พวกมันถูกเก็บสะสมทีละเล็กทีน้อยมาหลายปี แม้ส่วนใหญ่จะกลายเป็นขนมขบเคี้ยวของฉงหยิ๋น แต่จำนวนผลึกปราณยุทธและคุณภาพของมันที่เขามีก็มากพอที่จะใช้ยกระดับปราณยุทธถึงขั้นราชันยุทธเมื่อทุกอย่างพร้อม คนที่ลงมือผนึกพลังปราณตัวเองก็ส่งพลังเวทเข้าไปที่ผนึก โคจรเวทค่อย ๆ เจาะกำแพงผนึกที่ตันเถียนเข้าที่จุดที่เปราะบางที่สุดซ้ำ ๆ อย่างละเอียดอ่อนและใจเย็นพลังเวทปะทะกำแพงที่กั้นที่จุดจุดเดียวจนเกิดรอยร้าวเล็ก ๆ ค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปเรื่อย ๆ ในที่สุดจุดเปราะบางข