Semua Bab SCALPEL'S KISS: Bab 121 - Bab 130

Mahal na mahal ni Vash si Sugar. Ang mga mata niyang puno ng pagmamahal ay naglalaman ng pangako. "Masaya akong narinig ko 'yan, Sugar. Alam ko naka-move on ka na kay Stephan, lalo na kung ang damdamin mo ay ginugol mo sa kanya. Pero hindi mo na kailangan pang magdusa pa. Hindi ko nais na makita kang nahihirapan. Kung anuman ang ginawa ni Stephan sa iyo, hindi mo na dapat hayaang kontrolin ang buhay mo."Nakangiti si Vash habang tinitingnan ang mga mata ni Sugar. Ang kanyang puso ay puno ng pangako—isang pangako na hindi siya iiwan, hindi siya pababayaan. "Hindi ko na kayang makita ka pang ganito, Sugar. Alam ko, mahirap makalimot, lalo na kung ang tao na nagbigay sa'yo ng maraming alaala ay siya ring dahilan ng mga sakit mo. Pero, tandaan mo, nandito lang ako. Nasa harap tayo ng isang bagong simula, at hindi mo ito kailangang tahakin mag-isa.""Sana lang," malungkot na sagot ni Sugar, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng kalungkutan, "sana lang Vash, alam mo kung gaano kasakit mawal

Biglang napahinto si Sugar, at ang mga mata niya ay napuno ng luhang hindi kayang pigilan. Habang tinitingnan ang mag-asawa, ang kanyang puso ay nag-uumapaw ng pagmamahal at kalungkutan.Hindi na siya ang dating Champagne, ang pangalan na nawala na sa kanya kasabay ng kanyang pagkatao at pinagbubuntis na anak niya. Ngayon, siya na si Sugar—isang bagong katauhan, isang bagong simula, ngunit may pusong naglalaman ng napakaraming pagnanasa at pananabik. Ang huling beses na nakita niya ang kanyang ama, si Herbert, ay naka-wheelchair siya. Ngayon, hindi na siya makalapit, dahil wala na siya sa dati niyang anyo. Hindi siya makikilala ng magulang niya, at ito ang pinakamalupit na bahagi ng lahat—ang mawalan ng koneksyon sa mga taong pinakamahalaga sa kanya.Nakita ni Vash ang mga luha na dumadaloy sa mata ni Sugar. Nakita niyang huminto si Sugar, ang kanyang katawan ay parang frozen sa lugar. Malinaw na naguguluhan at nasasaktan si Sugar. Nilapitan siya ni Vash at dahan-dahang tinanong, "Sug

Pero ang tanong ni Herbert ay ang nagpatibok sa kanilang mga dibdib, ang matinding tinig na nagbigay daan sa mga hudyat ng isang malaking galit na pilit nilang iniiwasan."Sino ang kasama niyong babae? Kamag-anak niyo ba siya?" tinanong ni Herbert, ang mga mata niyang puno ng galit at pagsisiyasat. Tumayo siya mula sa likod ni Mercy, at ang mga mata ni Pia ay napako sa kanyang titig. Hindi niya kayang umiwas, hindi kayang magpaliwanag.Ang mga tanong ni Herbert ay parang mga palaso na sumabog sa katahimikan ng silid. Si Pia, na karaniwang hindi natitinag sa mga tensyon, ay natulala. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong. Ang kanyang mga mata ay punong-puno ng takot at hiya. Parang ang bawat sagot ay may kaakibat na kabayaran na hindi nila kayang bayaran.Habang nakatingin si Pia kay Herbert, ang puso ni Stephan ay nagsimulang mag-alinlangan. "Pa, hindi namin alam kung saan po nagpunta si Champagne. Matagal na po sana namin sinabi, kaya lang po nagpapagaling pa po kayo sa hos

Ang galit sa tinig ni Mercy ay parang isang alon ng poot na bumalot sa buong silid. Ang kanyang mga mata’y nag-aalab, puno ng sakit at poot. “Stephan, asawa mo si Champagne! Pinagkatiwala namin sa'yo ang anak namin, pero wala kang ginawa para hanapin siya! Isang taon na! Isang buong taon! At ang sagot mo lang ay hindi mo alam kung nasaan siya?!” Napahikbi si Mercy, ang sakit sa kanyang puso ay parang sugat na lalong lumalalim sa bawat salita.Si Herbert naman ay hindi napigilang magsalita, ang boses niya’y puno ng galit na halos manginig ang mga pader. “Kung hindi niyo kayang sagutin kung nasaan ang anak namin, umalis kayo sa pamamahay na ito! Hindi kayo karapat-dapat na manatili dito, sa bahay na itinayo para sa pamilya ng anak namin! Sinekreto niyo ang pagkawala niya! Anong klaseng tao kayo?!”Ang bigat ng mga salita ni Herbert at Mercy ay bumagsak kay Stephan at Pia na parang mga kidlat. Si Stephan, na kanina’y tahimik, ay muling nagtangkang magpaliwanag, ngunit ang kaba at takot s

Napabuntong-hininga si Amorsolo, hindi malaman kung paano kikilos. Si Pia naman ay halos hindi na makapagsalita dahil sa takot. “Wala po kaming kasalanan,” mahinang sabi niya, pero halata sa boses niya ang kaba. “Hindi namin alam kung nasaan si Champagne.”Hindi kumbinsido, sinabi ni Mercy sa mga pulis, “Dapat lang silang dalhin sa presinto para mas masinsinan ang pagtatanong. Hindi kami titigil hangga’t hindi namin nakukuha ang sagot kung nasaan ang anak namin!”Sa Presinto. Dinala silang lahat sa presinto. Ang bawat isa ay sumailalim sa interogasyon. Si Mercy at Herbert ay tahasang ipinahayag ang kanilang mga paratang laban kina Stephan, Pia, at Amorsolo, ngunit sa kabila ng mahigpit na pagtatanong, puro pagtanggi ang sagot ng tatlo.“Hindi po namin alam kung nasaan si Champagne,” paulit-ulit na sagot ni Stephan. “Wala po kaming kinalaman sa pagkawala niya.”Ang mga pulis, bagama’t masinsinan ang pagtatanong, ay hindi nakahanap ng konkretong ebidensya upang patunayan ang anumang pag