All Chapters of ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้านกตะกละ!” เขาดุนางพลางแหวนหน้าคำรามเสียงพร่า ถูกนางรุกเร้าจนแท่งหยกไถลลื่นเข้าไปจนสุด นางหวีดร้องเบาๆ โผเข้ากอดเขา ปลายเล็บจิกที่แผ่นหลังไม่เคยรู้เลยว่าบุรุษผู้นี้จะมีซ่อนสิ่งใหญ่โตไว้ถึงเพียงนี้ ความเสียวซ่านแผ่นกระจายไปทั่วร่าง จนถึงปลายนิ้วเท้าที่เกร็งแทบเป็นตะคริว นางครวญเสียงกระเส่า ยามเมื่อเขาขยับสะโพกถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วกดกลับเข้ามาใหม่ นางได้แต่หวีดร้องส่งเสียงครางแทบขาดใจ เหงื่อร้อนหลั่งออกมาจนหยดบนกายของนาง ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นในคราวแรกหายไปสิ้น ทุกการเติมเต็มของเขาทำให้ร่างกายที่เคยเยียบเย็นร้อนระอุ เหงื่อร้อนผุดขึ้นทุกรูขุมขน ร่างกายนางทวีความร้อนและเปียกชื้น รวมทั้งที่ใจกลางของดอกไม้สาวที่รองรับการเคลื่อนไหวของผีเสื้อหนุ่มช่างแนบแน่น ลึกล้ำและซ่านเสียว“ข้า...” นางไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไร เขาป้อนความสุขสมที่นางไม่เคยรู้จัก ทำให้นางอิ่มเอมครั้งแล้วครั้งเล่า และหิวโหยต้องการไม่สิ้นสุด ไม่ว่าท่วงท่าใดที่เขานำพา ล้วนทำให้นางปรารถนาในตัวเขามากขึ้น มากขึ้น“เซียวเหริน!”ดวงตาของเซียวเหรินราวลูกไฟ ไฟปรารถนาเผาไหม้หัวใจทำให้เคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น ถาโถมและโหมกระหน

ชีวิตสี่ปีของหลันหลันเป็นเช่นนี้เรื่อยมา หลัววั่งรู้สึกว่ามีคนเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครเขาก็ส่งยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ “ท่านรีบกลับเถิด ที่นี่ข้าจัดการเองได้” “ไยรีบไล่ข้าไปเล่า หรือเจ้านัดผู้ใดไว้” หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้น บุรุษร่างสูงโปร่งสวมอาภรณ์สีเขียวใบไผ่ใบหน้าอ่อนล้าแต่ยังมีรอยยิ้มอ่อนโยน“ท่านมาแล้ว”เซียวเหรินส่งยิ้มให้นาง แม้เหนื่อยล้าจากการเร่งรีบเดินทางมา ทว่าเพียงได้เห็นรอยยิ้มนาง ความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นพลันมลายหายไปสิ้น“เหตุใดกลับเร็วนักเล่า” หลันหลันอดเป็นห่วงไม่ได้ “ตามจริงต้องอีกสิบวันท่านจะกลับไม่ใช่หรือ? เดินทางไปตรวจดูการซ่อมแซมเขื่อนเป็นอย่างไรบ้าง ”“เจ้าไม่อยากเห็นหน้าสามีหรือไร”เขาทำเสียงไม่พอใจแต่เดินไปนั่งใกล้ๆ แล้วจับชีพจรให้นาง และไม่พูดเรื่องงานกับนาง จะว่าไป ก็ไม่มีมีเรื่องใดในชีวิตของเขาที่หลุดรอดสายตาของนาง เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าในแต่ละวันนางทำอะไร นางมีคนคอยส่งข่าว ส่งเขาให้จูเต๋ออี้วางองครักษ์ลับไว้โดบรอบ “พิษในตัวข้ายังต้องใช้เ

แม่ทัพหยางเฟยหลิงยกจอกสุราขึ้นดื่ม ท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีแต่เขากลับไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น สายตามองผ่านร่างสาวงามที่ร่ายรำเบื้องหน้า ไปยังเจ้าของร่างบอบบางที่สวมอาภรณ์สีชมพูกลีบบัวนั่งอยู่ด้านหลังฉากกั้นบรรเลงเพลงพิณอย่างไพเราะหยางเฟยหลิงเป็นบุตรชายคนโตของสกุลหยาง เขามีน้องสาวอีกสองคนและน้องชายอีกสองคน น้องสาวสองคนและน้องชายคนรองแต่งงานออกเรือนแล้วและมีหลานตัวน้อยในจวนทำให้พ่อแม่ได้อุ้มหลานตามใจหวัง ส่วนน้องชายคนเล็กยังสร้างเรื่องปวดหัวอยู่ไม่น้อย ตัวเขาในปีนี้อายุยี่สิบเจ็ดแต่ไม่รู้สึกเดือดร้อนที่ตนยังไม่มีภรรยาและทายาท ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอันใด ชีวิตเขาอุทิศให้สนามรบมานานกว่าสิบปี เขาไม่เคยคิดจะมีแต่งงาน แม้ที่ผ่านมาบิดามารดารบเร้าขู่เข็นอย่างไร เขาก็ไม่เคยสนใจ คนที่อยู่กับความเป็นและความตายอย่างเขา ไม่มีความคิดที่จะดึงสตรีใดมารับเป็นม่าย จวบจนสามารถปราบแคว้นเป่ยเหลียงได้สำเร็จ บ้านเมืองสงบสุข เรื่องการแต่งงานของเขาจึงถูกหยิบยกขึ้นมาพูดอีกครั้งเดิมทีสกุลหยางไม่เคยอยู่ในสายตาผู้ใด บิดาเป็นบัณฑิตยากจน ในปีที่เขาอายุเพียงสิบสี่ก็หนีออกจากบ้านไปเป็นทหาร นิสัยเขามุทะลุดุ

“แสร้งทำตัวสูงส่ง คงลืมตัวไปแล้วว่าตระกูลย่อยยับไปหมดสิ้นแล้ว” “นั้นนะสิ คงลืมไปแล้วว่าเป็นหญิงนางโลมมิใช่คุณหนูสูงศักดิ์” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลิวเจียวเหมยได้ยินเช่นนี้ สองปีที่อยู่ในหอหมื่นบุปผานั้น นางได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่วาจาถากถาง นางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสวรรค์ไม่มอบความตายให้นาง มิใช่ว่านางไม่เคยพยายาม....แต่เพราะซูฉีมาพบเข้าพอดีจึงช่วยนางไว้ “คิดเสียว่าคุณหนูหลิวตายไปแล้ว ต่อไปนี้เจ้าก็ใช้ชีวิตหลิวเจียวเหมยใช้ชีวิตตามใจปรารถนา” “จะใช้ชีวิตตามใจปรารถนาได้อย่างไร ข้าต้องอยู่ในหอนางโลมแห่งนี้” “เจ้ายังโชคดี ไม่ถูกบังคับให้ทอดกายให้บุรุษหรือถูกส่งไปบำเรอกามให้ทหารที่ชายแดน ความสามารถที่เจ้ามีทำให้เจ้าได้เป็นอี้จี้ หากปรนนิบัติรับใช้บรรดาแขกผู้สูงศักดิ์ได้อย่างดี พวกเขาก็ไถ่ตัวเจ้าออกไปเอง ถึงเวลานั้นเจ้าก็จะมีอิสระเอง” “อิสระ” นางหัวเราะอย่างขมขื่น คล้ายออกจากรงขังหนึ่งไปสู่อีกกรงขังหนึ่ง ในเมื่อฆ่าตัวตายก็ไม่สำเร็จ นางจึงจำใจใช้ชีวิตที่นี่ นางเคยมีความหวังและ

หลิวเจียวเหมยกระหายน้ำเหลือเกิน นางคว้าถ้วยน้ำได้ก็รีบยกดื่มขึ้นอย่างรวดเร็วและสำลักอย่างที่เขาเตือน หยางเฟยหลิงยื่นมือไปแย่งถ้วยน้ำจากมือเรียวเล็ก แต่นางกลับยื่นมือไปคว้าไว้แต่นางทรงตัวได้ไม่ดีนัก และเรี่ยวแรงยังไม่กลับคืนกลายเป็นโถมร่างใส่กายกำยำของแม่ทัพหนุ่ม เมื่อได้เห็นใบหน้าเขาใกล้ๆ และสติที่ค่อยๆ กลับคืนทำให้เพิ่งรู้ว่าคนตรงหน้าคือ... “แม่ทัพหยาง...” หลิวเจียวเหมยจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ นางหลับตาและลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง ก็ยังคงเป็นใบหน้าเย็นชาของ หยางเฟยหลิง หญิงสาวจึงมองรอบตัวและพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของนางและไม่ใช่หอนางโลมหมื่นบุปผา “ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” “ถูกวางยารึ” “วางยา? ข้า...ข้าไม่รู้” ก่อนหน้านี้ซูฉีเรียกนางไปคุยด้วย ให้นางกินขนมและน้ำชา หลังจากนั้น...นางก็.... “นี่มันอะไรกัน” “ไม่ได้เต็มใจมาสินะ” หยางเฟยหลิงกระตุกยิ้มมุมปาก เรื่องเขาไปหอนางโลมคงรู้กันไปทั่วโดยเฉพาะที่เขาเจาะจงเรียกหลิวเจียวเหมยมาปรนนิบัติเขา “ข้า...ข้า...” นางยังคงสับสนอยู่ แต่เห็นได้ชัดว่าถูกส่งตัวมาที่นี่ “