Semua Bab ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก: Bab 61 - Bab 70

ชายหนุ่มหมุนตัวก้าวเท้าออกไปแล้ว หลิวเจียวเหมยได้สติก้มมองตัวแล้วยกมือขึ้นแตะเรือนผมที่ยังปล่อยสยาย ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันที แล้วรีบไปแปรงผมแล้วรวบให้เรียบร้อยให้เหมาะกับฐานะสาวใช้ของตน จอกสุราถูกยกดื่มระหว่างรอให้หญิงสาวเดินมานั่งที่ของตน สายตาคมกริบจ้องมองไปยังร่างอรชนที่ค่อยๆ วางมือลงบนพิณ ใบหน้างดงามเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยถาม “ท่านแม่ทัพต้องการฟังเพลงอะไรหรือเจ้าคะ” นางเอยถามด้วยท่าทีนอบน้อมและไม่กล้าสบตาดวงตาคมปลาบคู่นั้น“เจ้าอยากเล่นเพลงอะไรก็เล่นเถอะ” เขาตอบอย่างนี้เรียบง่ายท่าทางไม่ใส่ใจนักและยังคงดื่มสุราอย่างต่อเนื่องหญิงสาวไม่เข้าใจว่าหากเขาไม่อยากฟังเสียงพิณ เหตุใดต้องเรียกนางมาเช่นนี้ แต่ช่างเถอะนางเป็นแค่หญิงรับใช้เขาต้องการให้ทำอะไรนางก็ต้องทำตามที่เขาต้องการ นางจึงตัดสินใจเลือกเพลงบรรเลงที่ตนเองถนัด แม่ทัพหนุ่มมองหญิงสาวที่แม้อยู่ในชุดสาวใช้แต่ไม่อาจซ่อนความงามได้เลย เป็นความงามอย่างเรียบง่ายที่ดูแล้วสบายตา เพลงพิณของนางเสียงกระจ่างใสสะท้อนความในใจของนาง ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยความเศร้า ค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ดูท่าทางนางคงจะชอบเล่นพิณม

ริมฝีปากอุ่นและหวานฉ่ำชวนมึนเมายิ่งกว่าสุรารสใดที่เคยลิ้มรส หยางเฟยหลิงไม่เคยรู้สึกกระหายเช่นนี้มาก่อน หรือว่าเขาห่างเหินเรื่องสตรีไปนานจึงรู้สึกตะกละตะกลามอยากลิ้มชิมรสหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง มือแกร่งออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อยผ้าคาดเอวก็หลุดทำให้สาบเสื้อคลายออกเผยผิวเนียนละเอียดดุจหยกใส เขาถอนจูบอย่างเสียดายปล่อยให้หญิงสาวสูดลมหายใจลึกเพราะนางจูบไม่เป็นความไร้เดียงสาแสนเย้ายวนทำให้เขาไม่อาจต้านทานความปรารถนาในกายได้ สองมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างอรชร เผยความงามยากจะบรรยายจนเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ผิวกายสัมผัสไอเย็นเพราะบัดนี้ร่างกายเปลือยเปล่าทำให้หลิวเจียวเหมยได้สติ ดวงตาดุจบ่อน้ำลึกคู่นั้นจ้องมองจนนางขืนอายทำให้พยายามควานหาผ้ามาปกปิดเรือนร่าง แต่เขากลับรวบข้อมือสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขาแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ “ท่าน...ท่าน...” นางส่งเสียงได้เพียงแค่นั้นจากน้ำก็กลายเป็นเสียงครางเมื่อถูกริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีหวาน หลิวเจียวเหมยไม่เคยคิดว่าร่างกายตนเองจะสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดเช่นนี้ นางอยู่หอนางโลมแม้จะรู้เรื่องเหล่า

หลิวเจียวเหมยส่งเสียงได้แค่นั้นก็ถูกขบเม้มกลีบปากจนรู้สึกเจ็บ เสื้อผ้าของนางหลุดรุยและฝ่ามือร้อนนวดคลึงทรวงอกอวบอิ่ม ภายใต้แสงสลัวยามบ่ายที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในเรือนที่ไม่มีผู้ใดเพราะเจ้าของจวนไล่ผู้อื่นไม่ให้เข้ามาใกล้บริเวณนี้ หยางเฟยหลิงไม่เคยรู้สึกปรารถนาหญิงใดเช่นนี้มาก่อน คิดแล้วก็น่าขบขันนัก เขาเหมือนนักพรตกินผักมาหลายปี ทว่าเมื่อพลั้งเผลอได้ชิมเนื้อเข้าไปก็ติดใจจนยอมสละได้ทุกสิ่ง แรกทีเดียวเขาคิดว่าตนเองแค่เผลอใจ เพราะตนเองไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสตรีมานาน แต่เมื่อลองไปหอนางโลมเขากลับไม่ปรารถนาหญิงใด ในหัวของเขามีหลิวเจียวเหมยเพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด เขาไม่ต้องการให้ใครแตะต้องนางและนางต้องเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นมือหยาบกร้านนวดเคล้นทรวงอกจนหญิงสาวส่งเสียงครางออกมา ลมหายใจร้อนระอุและหัวใจเต้นแรงยิ่งทำให้หญิงสาวอ่อนระทวย เขาถอนจูบแล้วเปลี่ยนเป้าหมาย เสื้อบังทรงถูกปลดออก หญิงสาวยกมือขึ้นปัดป้องแต่ไม่สำเร็จ ริมฝีร้อนอ้าปากดูดดึงปลายถันจนหญิงสาวได้แต่ส่งเสียงครางอย่างไม่อาจกลั้นได้ ช่องท้องวาบหวิวปั่นป่วน ฝ่ามือข้างหนึ่งจัดการกับกระโปรงท่อนล่างและลูบไล้เร

“ท่านแม่พูดว่า...น้องเล็กจะกลับมาแล้วหรือขอรับ” “ใช่” หากหยางไห่เทากลับมา...น้องชายคงอยากพบหลิวเจียวเหมยเป็นแน่ แม้หลิวเจียวเหมยเคยพูดกับเขาว่านับหยางไห่เทาเป็นสหาย แต่น้องชายของเขาเล่าคิดเช่นไรกับสตรีผู้นี้? อาหารเลิศรสกลายเป็นฝืนคอไปทันที หลังจากกินอาหารเสร็จ พ่อลูกนั่งจิบชาอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฟยหลิงจึงขอตัวกลับ ระหว่างที่เดินออกมานั้น เด็กน้อยวิ่งถลาเข้ามาทางเขาอย่างไม่ตั้งใจ “ตงตงระหว่างชนท่านลุง” น้องชายคนรองร้องห้ามแต่ไม่ทันเสียแล้ว เด็กน้อยวัยสิบขวบวิ่งชนเข้าไปเต็มที แต่หยางเฟยหลิงคว้าร่างเล็กไว้ได้ทันก่อนจะชนกับเขาเข้า ซึ่งถ้าอาจทำให้เด็กน้อยเจ็บตัวได้ เด็กชายตัวจ้อยแหงนหน้ามองบุรุษร่างสูงใหญ่ด้วยความไม่คุ้นเคย ดวงตากลมกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปทางบิดาที่เดินตามมา “ท่านลุง?” “นี่ท่านลุงของเจ้า” น้องชายคนรองหัวเราะเบาๆ แล้วอุ้มเจ้าจอมซนเอาไว้ “พี่ใหญ่ไม่เป็นไรกระมัง” “ข้าจะเป็นอะไรได้” เขามองเด็กน้อยแล้วยิ้ม “พี่ใหญ่ก็กลับมาบ้านบ่อยๆ ลูกข้าจะได้จำหน้าท่านลุงได้...หรือไม

ปลายจมูกโด่งกดซุกไซ้ที่ซอกคอขาวผ่อง หญิงสาวบิดตัวไปมาพลางยกมือขึ้นปัดป้อง ทว่าสองมือกลับถูกกดลงข้างตัวทำให้คนที่หลับใหลผวาตื่นจ้องมองใบหน้าผู้บุกรุกยามวิกาล “ท่าน...ท่านแม่ทัพ...” “หรือเจ้าคิดว่าเป็นผู้ใด” น้ำเสียงหงุดหงิดเคล้ากับกลิ่นสุรารสแรงทำให้หลิวเจียวเหมยตัวเกร็งและไม่กล้าขยับตัวส่งเดชอีก ท่าทางตื่นกลัวของนางทำให้หยางเฟยหลิงหงุดหงิด เหตุใดนางจึงดูกลัวเขานักนะ ทั้งที่ร่วมหลับนอนกันมาหลายครั้งหลายคราแล้ว“ตอบสิ”“....” หญิงสาวปรับสายตาครู่หนึ่ง ยามนี้ร่างใหญ่โตของเขาคร่อมร่างนางอยู่ ไอร้อนจากตัวบุรุษโอบล้อมราวย้ำเตือนว่านางไม่อาจหลบหนีไปได้“ข้า...ข้าไม่ได้รอผู้ใดเจ้าค่ะ” ‘ข้ามีสิทธิ์รอหรือ? ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงท่านแม่ทัพ จะมีสิทธิ์ทำสิ่งใดได้’คล้ายไม่พอใจกับคำตอบที่ได้ยิน ริมฝีปากเจือรสสุราทาบทับลงมาจูบกลีบปากดุจกลีบกุหลาบ เขาขบเม้มริมฝีปากนางอย่างแรงจนหญิงสาวนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ ร่างกายดิ้นรนต่อต้านแต่ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายและแน่นอนว่าเขาไม่ได้ออกแรงเลยสักนิด ยิ่งนางต่อต้านเขายิ่งอยากเอาชนะ มือที่ว่างอีกข้างกระชากเสื้อของนางเปิดอ