Semua Bab เกิดใหม่ใต้อาณัติแม่ทัพวิปลาส : Bab 31 - Bab 40

ตอนพิเศษ จวนแม่ทัพปู้ เมืองหลวงแคว้นฉางไห่ สองปีผ่านไป ปู้หว่านถิงเห่อลูกสาวของตนมาก และเด็กน้อยมีชื่อว่า เจียอี สมใจเขา ทว่าหลายสิ่งที่ชายหนุ่มเป็นกังวล แม่นางน้อยไม่ได้อ่อนหวาน หรือมีนิสัยเรียบร้อยนัก ออกจะเล่นซุนซน และยามนี้คลานเก่งมากจนเขาเป็นห่วง คลาดสายตาทีไร ก็ออกมาลานโล่ง แล้วหมายตาร้องเรียกม้า นิสัยนางมองอย่างไรก็เหมือนเด็กชาย และเป็นเด็กชายที่ห้าวหาญ บ้าบิ่นมากๆ ด้วย “เสี่ยวอีอี เจ้ายังเด็ก ขี่ม้าไม่ได้ เอาไว้โตกว่านี้สักหน่อย อีกอย่างเด็กผู้หญิงควรสนใจ ดอกไม้ เสื้อผ้าและเครื่องประดับ ไม่ก็เข้าครัวทำอาหาร เช่นนี้ นับว่าเป็นยอดสตรี” คนเป็นพ่อบอกแบบนั้น ทว่าแม่นางน้อยหน้าง้ำงออีกอย่างเสื้อผ้าที่นางสวมแลดูคล้ายเด็กชาย ไร้สีสันสดใส เป็นน้ำเงิน ดำ หรือเทา นี่คือสิ่งที่นางพอใจ และหัวเราะเอิ๊กอ๊าก มิหนำซ้ำยังชอบแยกเขี้ยวยิงฟันข่มขู่เวลาถูกขัดใจ คนที่นางกลัว ไม่กล้าหือ หรือส่งเสียงดังใส่ก็มีแต่ฟ่านอวี้เหยา เรียกได้ว่ามารดาเท่านั้นที่เอานางอยู่ “ฮี่ กับๆ ๆ ไป ฮี่กับๆ ๆ” เจียอีว่าและชี้มือไปที่ม้า คราแรกปู้หว่านถิงกำ

รั่วตงอวิ๋นสมองขาวโพลนไปหมด นางรู้ว่าต้องตกเป็นของจิ่งเว่ยหาน และเตรียมใจเตรียมรับศึกครั้งนี้ ทว่านางก็อยากให้ทุกอย่างถูกต้อง เขากับนางสมควรแต่งงาน มีการกราบไหว้ฟ้าดิน รวมถึงหนังสือรับรองจากศาลเมืองฝาง นั่นคือสิ่งที่นางคิดไว้ “ข้าปรารถนาท่าน ตะ แต่... ทุกอย่างต้องไม่ผิดธรรมเนียมปฏิบัติ” บอกเขาไปอย่างนั้น และการหายใจก็ติดๆ ขัดๆ เนื่องจากนิ้วของเขา แทรกกลีบอวบอูม และถลำลึกลงไปสัมผัสเกรสหวานฉ่ำของนาง แล้วบีบบี้พอให้นางส่งน้ำใสๆ ออกมาจนชุ่มมือเขา “พี่หานกำลังทำร้ายข้าหรือไม่” ความไร้เดียงสาของนาง ทำให้จิ่งเว่ยหานพึงใจยิ่ง สตรีผู้นี้งดงาม อ่อนหวาน และฉ่ำเยิ้มเหลือเกิน สมแล้วที่เขาเลือกนางมาที่นี่ด้วยกัน “เสี่ยวอวิ๋น ชอบพี่มากเพียงใด” เขาเรียกนางอย่างอ่อนหวานเสมอ “เพราะพี่หาน คือพี่หาน... จะเป็นสามีข้า เป็นบิดาของลูก” นางเอ่ยจบก็หลับตาพริ้ม ในขณะนั้นเขาสัมผัสเกรสฉ่ำน้ำใสๆ ของนางอย่างเบามือ อันที่จริง รั่วตงอวิ๋นอยากให้เขาส่งแรงมากกว่านี้ นั่นคือความปรารถนาที่ในหัวคิด ทว่าเขากับเพียงแค่เย้ายั่ว ก่อนปล่อยมือจากเกรสความงดงามสีชมพู จากนั้นลิ้นยาว

เมื่อนางมาถึงโถงแต่งตัวของเหล่าสาวงาม ก็ต้องเหนื่อยใจหนัก สตรีที่ให้คนจัดหาไว้ ไม่เด็กเกินไป ก็อายุมากโข เป็นหญิงที่ปกติไม่ให้รับแขก เนื่องจากมีไว้สำหรับร้องรำและเล่นดนตรี พวกนางไม่งดงามเยี่ยงหญิงที่รับแขก แต่เมื่อจับแต่งตัวแล้วก็ไม่ขี้เหร่เกินไป “ให้นางรับแขกเถอะ... มิเช่นนั้น อาจเกิดเรื่องใหญ่แน่” หมางจูคือหญิงงามอีกคนที่ ได้รับความไว้วางใจจากลี่ชุน ให้ช่วยดูแลน้องๆ ปีนี้อีกฝ่ายอายุย่างยี่สิบหกแล้ว แต่ใบหน้ายังดูไร้เดียงสา “เจ้าหมายถึงเสี่ยวอวิ๋นเยี่ยงนั้นหรือ... นางดื้อรั้นเพียงนั้น!” “ก่อนหน้านี้คงใช่ แต่ตอนนี้นางดีขึ้นมาก อีกอย่างข้าเตรียมนางเพื่องานสำคัญ หากคุณชายท่านนั้นให้เงินมากพอ นางคงสบายไปหลายเดือน ไม่ต้องอวดเนื้อหนังในถึงไม้ให้คนชม” “แต่คนติดตามคุณชาย บอกว่าต้องรับทวนทองสองกำโผล่ได้ แล้วสตรีที่ไม่เคยหลับนอนกับผู้ใด ไฉนนางจะทนทานสิ่งใหญ่โต ข้ากลัวนางจะสิ้นใจตายเสียก่อน” หมางจูถลึงตาใส่ลี่ชุน อีกฝ่ายคงลืมไปแล้วว่า เมื่อหลายปีก่อน แม่เล้าผู้นี้ ส่งนางไปเป็นเครื่องบรรณาการพวกนอกด่าน ต้องรับนอนกับพวกที่กินกลางดินนอนกลางทราย และขน

รั่วตงอวิ๋นพบคนไร้ยางอายมาก็มิน้อย แต่ไร้ยางอาย และยังยกหางตนให้สูง คงเป็นเช่นโต้วเซ่าเหล่ยผู้นี้“หยุดพูดจาเหลวไหล ข้าไม่คิดมีบิดาเช่นท่าน และท่านเป็นได้ก็แค่ สุนัขที่นอนกับข้าเท่านั้น แถมคงเหมือนกำลังยกหางขึ้นเพื่อเตรียมถ่ายเบาด้วยสินะ!” นางยังคงไม่กลัวตายเช่นเดิม ถึงได้พ่นวาจาที่รุนแรง อย่างไม่ระวังปาก ทว่าคนตัวโต ที่ริมฝีปากแดงสีสด ยิ้มชอบใจ และเอ่ยเสียงแหบต่ำว่า “บัดซบ ความหยาบคายของนางโลมผู้นี้ มันทำให้ข้าอยากหลั่งความสุขออกมาจนหมดตัว” เขาว่าแล้วจึงแทรกนิ้วเข้ากลีบลึกของนาง หญิงสาวอยากต่อต้าน ทว่าร่างกายกับอ่อนระทวย นิ้วใหญ่แหวกทางสวาท เขาไม่ผ่อนปรนสักนิด คงตั้งใจให้นางหวีดร้องเสียงหลง และพอรู้ว่ารั่วตงอวิ๋น ยังบริสุทธิ์อย่างที่นางประกาศต่อหน้า เขาก็ส่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ทะ ท่านมันเก่งแต่ ตอแยผู้ที่ไม่มีทางสู้” “เด็กน้อย เจ้าสามารถใช้กระบวนท่าของสตรีรับมือข้าได้ ไม่เชื่อลองใช้กลีบอวบๆ ตอดนิ้วมือข้าสิ แล้วปล่อยน้ำหวานออกมาให้ชุ่มนิ้วข้า” ปากเขาพูดพล่ามไป พร้อมซอยนิ้วไม่ยั้ง รั่วตงอวิ๋นสั่นทั้งร่าง แต่ไม่ได้ครางเสียงน่าเ

ณ โรงละครทิศตะวันออกเมืองฝาง รั่วตงอวิ๋นเดินเข้าลึกเข้าไปด้านใน หลังจากเข้าห้องน้ำเรียบร้อย ที่เป็นเช่นนั้นเพราะนางตั้งใจ ด้วยได้ยินว่าที่โรงละคร มีนักเล่านิทานหนุ่มหล่อมาเปิดการแสดงได้พักใหญ่ ตอนนี้เขารับเฉพาะงานพิเศษในห้องพักส่วนตัว แขกส่วนมากหากไม่ใช่แม่ม่าย ก็เป็นเหล่าคุณหนูที่ชอบฟังเรื่องสัปดน นอกจากเล่านิทาน ยังมีการวาดภาพ เขียนตัวอักษร บนร่างกาย แน่นอนทั้งหมดเพื่อกระตุ้นกามราคะให้แก่สตรีที่เปลี่ยวใจ อยากพบความสุขด้วยการเอาอกเอาใจจากบุรุษที่พวกนางสามารถใช้เงินซื้อหาความสุขได้ แล้วเหตุใดนางถึงอยากพบนักเล่านิทานผู้นั้น สาเหตุเพราะ นิทานเรื่องเอกที่อีกฝ่ายใช้เล่าก็คือ เพลิงราคะนางงูขาว มันเป็นเรื่องเดียวกันที่ คนชั่วแซ่จิ่ง หลอกล่อนางให้มาถึงเมืองหลวง จนสุดท้ายก็กลายเป็นนางโลม รั่วตงอวิ๋นมิใช่คนชอบถ้ำมอง แต่หูนางได้ยินเสียงหวีดแหลมรอดออกมา ผสมเสียงคำรามต่ำๆ อย่างมีความสุขของบุรุษ เสียงนั้นคุ้นหู ทั้งชวนให้ขยะแขยง ใจหนึ่งอยากผละจากเสีย ทว่าการใช้ภาษาหยาบคาย สลับการพลอดด้วยคำหวานๆ ฟังแล้วก็ชวนให้อยากหัวเราะ เมื่อก่อน นางคงเหมือนเด็กสาวคนนั้น ท