Semua Bab เกิดใหม่ใต้อาณัติแม่ทัพวิปลาส : Bab 21 - Bab 30

ตอนนี้เป็นยามสาย ดูเหมือนนางหลับลึกยาวนาน พอท้องร้องหิว กลิ่นอาหารก็โชยมาตามสายลม นางขยับตัวช้าๆ และพบว่า มีสาวใช้สองคนรออยู่ พวกนางเตรียมอ่างน้ำอุ่น อาหารรองท้อง รวมถึงผลไม้ไว้ให้เมื่อฟ่านอวี้เหยาลุกจากฟูก สาวใช้จึงมาช่วยอำนวยความสะดวก“ข้าไม่ได้กลับไปที่กระโจมในค่ายทหารแล้วหรือ”นางถาม สาวใช้ไม่ได้ตอบ หากผู้ที่เข้ามาในห้องพักผ่อนคือสุยมามา“อาเหยา ฟื้นเสียที เจ้านี่นะ หลับแต่ละครั้ง เหตุใดถึงยาวนานนัก”ฟ่านอวี้เหยาส่ายหน้า นางรู้สึกว่าตนเผลอหลับไปก่อนรุ่งสางเท่านั้น แต่น้ำเสียงกับสีหน้าสุยมามาดูเหมือนว่ามีเรื่องผิดปกติ“ข้าจำได้ว่าอยู่บนรถม้า”“ใช่ หลังจากมีเรื่องกับองค์หญิงแปด คืนนั้นเจ้าได้ท่านแม่ทัพดูแล ซึ่งยามนี้ เวลาผ่านมาเกือบสามวันเต็มๆ”เหตุการณ์น่าประหลาดใจเช่นนี้ ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น ฟ่านอวี้เหยาหาได้ตื่นตระหนก นางเพียงอยากรู้ว่า ช่วงเวลาที่หลับลึก มีสิ่งใดที่นางไม่รู้บ้าง“แม่ทัพวิปลาสเล่า เขาอยู่ที่ใด”สุยมามาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเปิดปากเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง“เมืองหลวงมีหลายสิ่งเกิดขึ้น กลุ่มกบฏที่สลายตัวไปก่อนหน้า รวบรวมกำลังขึ้นใหม่ แม่ทัพปู้จึงต้องยกทัพไปปรา

ฟ่านอวี้เหยาแพ้อาหารน้อยมาก แต่มักอ่อนเพลีย นั่นคือปัญหาหลักๆ ในการตั้งครรภ์ของนาง ถึงอย่างไร นางก็ได้กินผลไม้ตามฤดูกาล พร้อมอาหารที่ดีของฟางเอ๋อร์ ฝ่ายนั้นก่อนมารับใช้ในค่ายทหาร บิดานางเปิดร้านขายเต้าหู้ และข้าวต้มห้าธัญพืช เป็นของขึ้นชื่อที่เมืองหลวง ฝีมือของฟางเอ๋อร์จึงนับว่าหาผู้ใดเทียบได้ ฟ่านอวี้เหยาเองก็ได้เรียนรู้บ้าง นางอยากทำอาหารง่ายๆ เพื่อตัวเอง หรือคนที่นางรัก และนางยังเพิ่มรายการอาหารต่างๆ เสริมอีกหลายอย่าง ทั้งบัวลอยน้ำขิง เต้าหู้ทรงเครื่อง หัวสิงโตราดน้ำแดง นางจดจำจากที่เคยแสดงในภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ แน่นอนอาหารเหล่านั้นแค่ทำประดับฉาก ทว่าเมื่ออยู่ในเรื่องราวจริงๆ ต้องยอมรับว่าแม่ครัวที่นี่มีฝีมือมาก ฝ่ายจิ่งหรูนับแต่กลับมาครั้งนี้ ก็ไม่ค่อยร่าเริง บางครั้งเหม่อลอย ดังนั้นฟ่านอวี้เหยาจึงให้คอยดูแลเรื่องเสื้อผ้า กับช่วยทำความสะอาดทั่วไป แม้สาวใช้จะน้อยใจ ทว่าหากกล่าวตามตรง ฟ่านอวี้เหยารู้สึกว่าจิ่งหรูคนเดิมที่เคยรู้จักหายไปนับแต่การจากลาเมื่อตอนนางเดินทางไปเรือนนอกสกุลเซียว ฟ่านอวี้เหยานั่งกินลูกอมบ๊วยอย่างเพลินใจ สุยมามาก็ก้าวยาวๆ มาพร้อมสาวใช้ “จด

ภายในห้องที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวนั้น ฟ่านอวี้เหยาได้พบกับสตรีสูงวัย ที่ท่าทางอิดโรยคนหนึ่ง นางซูบผอมสักหน่อย และดูเหนื่อยง่าย น้ำเสียงยามเปล่งออกมาก็เหมือนคนปลงชีวิต แต่เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ และเรียกร้องให้น้ำลายสอที่ปากทำให้ นางต้องจ้องผู้ที่มาเยือน “ใครให้เจ้าเข้ามารบกวนข้า” “ขออภัยที่ข้าเสียมารยาท แต่ใต้เท้าเจิง ให้นำของว่างมามอบนายหญิงเจ้าค่ะ” “กลิ่นฉุนเหลือเกิน เจ้าอยากให้ข้ากินของพวกนั้นลงไปหรือ” ทั้งที่บอกอย่างนั้น แต่หญิงวัยกลางคนถึงกับยกมือเช็ดปากตน และมองขนมอบไส้พริกหวานที่ฟ่านอวี้เหยาสั่งให้ฟางเอ๋อร์ปรุงขึ้นมา และยังมีเต้าหู้อ่อนราดน้ำมันพริกที่น่ากินมากๆ ซึ่งอยู่คู่กันด้วย” “ข้าเตรียมมาเพื่อนนายหญิงโดยเฉพาะ วันนี้ไม่ต้องกินยาด้วยเจ้าค่ะ แค่ของว่าง และเดี๋ยวมีอาหารมื้อเย็นแบบพิเศษด้วย” “ฮึ ล้อข้าเล่นหรือไม่ ตั้งแต่มาอยู่เรือนหลังนี้ ข้าต้องกินยาขมๆ จนร่างกาย ไม่รับรู้อะไรแล้ว” “จากนี้ ยาจะกินน้อยลง นายหญิงแค่กินอาหารข้าเพื่อบำรุงร่างกาย เรื่องนี้ย่อมช่วยทำให้แข็งแรง ไม่นานก็ลุกออกไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกได้” อันที่จริ

เนื่องจากประตูเมืองแน่นหนามาก มีกำลังทหารราวๆ หนึ่งหมื่นสองพันคนรอรับข้าศึก จึงตระเวนสอดส่องกองกำลังโจรที่ไม่ทราบฝ่ายได้ดี ถึงอย่างนั้น รอบๆ กำแพงห่างไปราวๆ ห้าลี้ มีชาวบ้านถูกปล้น และไล่ต้อนไปเป็นเชลย ขณะเดียวกัน ได้มีข่าวว่าเมืองใกล้เคียงเกิดการช่วงชิงอาหาร ทั้งหมดดูเหมือนว่าฝ่ายของเจียงโม่ที่ยังพอมีกำลังเหลือจงใจสร้างสถานการณ์ให้ราษฎรเกิดความหวาดกลัว “อาเหยา เชื่อข้าเถิด เรื่องเหล่านี้ท่านแม่ทัพ จัดการได้แน่นอน เมืองนี้ อย่างไรก็ปลอดภัยที่สุด ไม่มีคนโง่ที่ไหนจะเผาอู่ข้าว อู่น้ำของตนแน่นอน” “ข้าก็หวังอย่างนั้น แต่จนป่านนี้ ไฉนแม่ทัพปู้ยังเดินทางมาไม่ถึง” กล่าวจบ คนของปู้หว่านถิงก็เข้ามารายงาน บอกว่ามีข่าวมาจากอีกฝ่าย ฟ่านอวี้เหยาดีใจ นางรีบออกไปดู และได้พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางในยามนี้คือฉางห้าวเฉียว “อาซ้อ...” เป็นใครก็ต้องตกตะลึง เมื่อองค์ชายสี่เรียกสตรีผู้หนึ่งเช่นนั้น ฝ่ายฟ่านอวี้เหยารีบห้าม นางเป็นสามัญชน จะมีเกียรติศักดิ์ไปยกชั้นตนให้เป็นญาติเชื้อพระวงศ์ได้หรือ “องค์ชายสี่ หากยังเรียกเช่นนั้น เกรงว่าหม่อมฉันและลูกในท้อง

ฝ่ายถี่หลันตกตะลึง กระทั่งเห็นว่าปู้หว่านถิงปรากฏตัว สีหน้าเขาซีดร่างกายผ่ายผอม และหนวดเขาขึ้นเขียวครึ้ม ขับให้เขาดูเข้มขรึม และแฝงด้วยความอำมหิต“โอ้ เพื่อปกป้องนาง ถิงเกอ...ฝืนร่างกายเดินทางออกมาไกลได้เพียงนี้ กระทั่งล้มป่วยลง และนี่คงเป็นแรงเฮือกสุดท้ายที่ท่านมี แต่ยังใช้มันเพื่อปกป้องโสเภณีไร้ยางอาย”ถี่หลันว่า และส่งสายตาชิงชังไปให้ฟ่านอวี้เหยา“องค์หญิงแปด สำหรับเหยาเหยา ข้ายกนางไว้สูงส่ง ผู้อื่นอย่าได้บังอาจใช้วาจาหยาบคาย”“ถิงเกอ สตรีมากสามี ทั้งแปดเปื้อนคาวโลกีย์ ท่านไม่ละอายผู้อื่นหรือ หากคนเช่นนี้ อยู่ข้างกายและคลอดบุตรให้”“นางไม่ขาวสะอาดย่อมดี เพราะข้าก็มือเปื้อนเลือดมาตั้งแต่จำความได้” ปู้หว่านถิงว่า และไอโขลกๆ ก่อนจะมีเลือดไหลออกจากจมูก อาการเขาไม่สู้ดีนักฟ่านอวี้เหยาเห็นเช่นนั้นก็ขยับเข้าไปหาอีกฝ่าย ความห่วงใยนางส่งต่อถึงเขา“แม่ทัพปู้ ห่วงสุขภาพตนบางเถิด ทั้งข้าและลูกของเรา ขาดท่านไม่ได้ ขาทองคำนั้น ขายังต้องเกาะเอาไว้ ดังนั้นท่านจึงต้องเป็นเสาหลักให้ขายึด”“ฮูหยิน ข้าดูเหมือนคนไม่สบายก็จริง แต่วางใจเถิด สามีของเจ้า ยังแข็งแรง และโกงความตายมานับครั้งไม่ถ้วน รวมถึงครั