All Chapters of เกิดใหม่ใต้อาณัติแม่ทัพวิปลาส : Chapter 11 - Chapter 20

หลังอาบน้ำเรียบร้อยพร้อมกลั่นแกล้งหญิงงามพอให้นางเกลียดขี้หน้าเขามากกว่าเดิม ปู้หว่านถิงก็สั่งการคนใต้บังคับบัญชาในค่ายทหาร แล้วจึงออกเดินทางพร้อมลูกน้องจำนวนหนึ่ง นอกจากนั้นยังมีรถม้าติดตามอีกสามคัน สาวงามที่อยู่ในรถม้ามีหน้าที่รับรองแขก เรื่องเหล่านี้เป็นธรรมเนียมที่เขาไม่ชอบใจ ทว่ายังดีกว่าให้พวกขุนนางและแขกต่างเมืองที่ชื่นชอบสาวงามพรากสตรีจากอ้อมอกพ่อแม่มาบำเรอความสุขแก่ตน ซึ่งในยุคสมัยนั้นเป็นเรื่องที่มีให้เห็นเสมอเมื่อตัณหามนุษย์เป็นเช่นนี้ เขาก็แค่เรียนรู้ที่จะซื้อใจผู้อื่น อีกอย่างสตรีที่แขวนป้ายรับแขกในกองทัพ ล้วนทำงานที่เหมาะสม พวกนางได้ค่าจ้างอย่างงาม อยู่ดีกินดี เขาไม่ได้เปิดซ่องชั้นต่ำอย่างที่ต่างแคว้นทำ ซึ่งส่วนมากจะชิงสาวงามมาจากต่างบ้านต่างเมืองจนเกิดเรื่องเลวร้ายมากมาย จนบางคนเหมือนตกนรกทั้งเป็น นอกเหนือจากนั้น สาวงามของเขายังมีวรยุทธ์ พวกนางจัดการบุรุษตัวโตๆ ได้อย่างสบาย บางคนทำหน้าที่สายลับหรือมือสังหารให้เขาด้วย เรื่องนี้น้อยคนจะล่วงรู้ และพวกนางสามารถเป็นอิสระ เมื่อพ้นวัยรับแขก หรือหากทำงานที่เขามอบหมายสำเร็จ ก็ถือว่าสามารถไถ่ตนออกจากการเป

ฟ่านอวี้เหยาเจ็บข้อเท้ามาก เรียกว่าร้องไห้จนตาแดง เหล่าคณิกาที่รับใช้ในค่ายทหารซึ่งมาด้วยกัน ต่างเข้ามาให้การช่วยเหลือ สตรีทุกคนล้วนงดงาม อยู่ในวัยสาว พวกนางมีจิตใจดี ไม่ได้รู้สึกว่าตนต่ำต้อยที่ทำงานเช่นนี้ ด้วยยังดีกว่าไปอยู่ในเหมืองทำงานเยี่ยงทาส หรือเป็นพวกโจรดักปล้นขโมยของ ไม่ก็รับใช้พวกนอกด่านด้วยการคลอดลูกเพื่อเสริมทัพทหาร “เดี๋ยวข้าจะช่วยทาให้ ยานี้มีสมุนไพรเย็นผสมอยู่ ทาและนวดเพียงประเดี๋ยวเจ้าก็ลุกขึ้นมาวิ่งได้แล้ว” ดวงตากลมโตมองตำรับยาดังกล่าว และเจ้าของร่างก็คุ้นตามาก “เอ อาเหยา เจ้ารู้จักยาตัวนี้หรือ เป็นของหายากเลยนะ มาจากโรงยาสกุลฟ่าน” ในค่ายทหาร ทุกคนรู้แต่ว่าหญิงสาวคือ อาเหยา และไร้แซ่ นั่นเป็นเพราะปู้หว่านถิงไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ความเป็นมาของนาง ระหว่างที่นวดข้อเท้า สตรีนางหนึ่งก็ทำท่าคันปากยิบๆ ก่อนเอ่ยถามขึ้นในที่สุด “ข้าได้ยินว่า เสื้อขนจิ้งจอกหางแดงนั่น เป็นของหายากยิ่งในยุคสมัยนี้ราคานับหมื่นตำลึงเงิน และแม่ทัพปู้ก็ใช้มันห่อร่างเจ้า และพามาไปที่ค่ายอาชาเหินหาว” “เสื้อผ้าของข้าขาด เรียกได้ว่าเปลือยทั้งตัวก็ไ

และฟ่านอวี้เหยาพยายามสลัดภาพหลอนออกจากหัวทิ้งไป หากสุดท้ายกลับไม่เป็นผล นางซึ่งเครียดจัดเป็นทุนเดิม เลยหวีดร้องขึ้น อาการนางคล้ายคนที่พบความเสียใจอย่างหนักเจียนจะเสียสติ “นังโสเภณี กรีดร้องโหยหวนเพื่อการใด หรือรู้จักเจ้าสาวที่ตายโหง บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ข้าจะจับเจ้าฉีกปากเสีย” ถี่หลันได้ทีก็พยายามเค้นหาความจริง การเป็นองค์หญิงทำให้มีสายสืบส่งข่าวมากมาย และนอกจากรู้ว่าฟ่านอวี้เหยา ได้รับความเอาใจใส่จากปู้หว่านถิงดีแล้ว นางยังได้ยินว่า ตั้งแต่หลับนอนกับอีกฝ่าย สตรีผู้นี้ยังไม่ได้ดื่มน้ำแกงคุมกำเนิด ให้ตายเถอะเรื่องนี้นางไม่อาจทนได้ แล้วหากฟ่านอวี้เหยาให้กำเนิดทายาทสกุลปู้ มารหัวขนที่เกิดมาคงสร้างความอัปยศน่าดู “ข้าถาม ไฉนถึงยังปิดปากเงียบ” ถี่หลันรำคาญที่ฟ่านอวี้เหยาทำตัวราวกับเด็กน้อยอ่อนแอต้องการคนปกป้อง ยามนั้นนางเลยสั่งให้คนเข้าไปจับตัวอีกฝ่ายออกมาจากเซียวเจี้ยนอี้ และเกือบเกิดเรื่องราวใหญ่โต หากไม่ใช่ว่าองค์ชายสี่ก้าวมาไกล่เกลี่ยความบาดหมาง “น้องแปด เสด็จพ่อให้เจ้าติดตามพี่มาเพื่อการใด” น้ำเสียงฉางห้าวเฉียวกังวาน แม้จะด

“ให้ข้าตายเสียก่อนเถอะ ท่านถึงจะทำร้ายสตรีคนนี้ได้” นางว่าอย่างนั้น ทว่าร่างกายตื่นตัวจัด พอเขารั้งเอวบางไปกอด แล้วซ้อนร่างสูงใหญ่อยู่ด้านหลังหญิงสาว เสื้อผ้าตัวเบาบางก็ถูกอีกฝ่ายใช้ปากกัด ใช่...เขากัดราวกับเป็นสุนัขบ้าเลือด คนผู้นี้หึงหวงนาง และกลายเป็นการหิวโหยเนื้อหอมๆ นี้จนน่าหวาดหวั่น บางครั้งเขี้ยวคมๆ นั้นก็ระคายผิวสาว นางขนลุกซู่ อยากดิ้นขัดขืน แต่กลัวจะได้รับแผลจากคนอำมหิต และบ้าอำนาจ ฟ่านอวี้เหยาแม้จะกลัว ทว่าในยามเดียวกัน นางกลับมีความปรารถนาต่อแรงกำหนัดอย่างหนัก กระทั่งเสื้อผ้าที่ฉีกขาดถูกกระชากออกจากร่างไปจดหมด แผ่นหลังนวลจึงถูกเขาเม้มริมฝีปากบรรจงจูบ ตามด้วยการดูดหนักหน่วง เขารู้ว่าควรกระตุ้นนางที่จุดใด ร่างกายนี้ถึงจะอ่อนระทวย และครางเสียงหวานจัดออกมา ! ปู้หว่านถิงคือปีศาจราคะ เป็นพวกที่ในหัวคิดแต่จะข่มเหงสตรีไร้ทางสู้ “อ๊ะ มารดาท่านเถอะ เอาปากสกปรกของท่านออกไป ข้าเกลียดคนเลว ปู้หว่านถิง!” นางส่งเสียงเขียวจัด ทว่าเขาหรือจะหยุด มือหนึ่งนวดเฟ้นคลึงเคล้นยอดหน้าอกนางที่ชูชันสู้มือ และปากเริ่มบดเบียด ขบเม้มออกแ

“เหยาเหยา หยกในมือข้าคือกัวซาอายุนับพันปี ช่วยให้ผ่อนคลายทั้งยังมีไอเย็นแผ่ขยายออกมา เมื่อส่งเข้าไปในตัวเจ้า ย่อมทำให้ส่วนที่บอบช้ำหายดีในที่สุด และนอกจากหยกที่เจ้ากำลังใช้กลีบสวาทบีบรัดรัวๆ ในตอนนี้ เดี๋ยวข้าจะนำพามังกรตัวโตๆ เข้าไปป้อนน้ำหวานเจ้าด้วย เจ้ารู้หรือไม่ น้ำวิสุทธิ์ข้า เป็นสิ่งที่ทั้งใต้หล้าปรารถนาไว้ครอบครอง” “หยุดพูดบ้าๆ เสียที จะทำสิ่งใด จงรีบทำ อย่าได้กล่าวให้ข้าระคายหูอีก” “ได้ เช่นนั้นข้าจะทำลูกกับเหยาเหยา... ยิ่งเกลียดข้า ชิงชังข้า เจ้าก็ต้องอุ้มท้องให้บุรุษแซ่ปู้คนนี้” “ฝันไปเถอะ ข้าจะไม่ยอมให้มารหัวขนมาเกิดในท้องแน่นอน” “โถ ปากกับใจไม่ตรงกันสักนิด ดูสิ... ไหนให้ข้าชิมน้ำหวานเจ้า พร้อมกับเรียกหาบุตรของพวกเราดีหรือไม่” ยามนั้นกัวซาหัวเห็ดถูกนำออกจากกลีบสวาท และท่อนเนื้ออุ่นจัดของเขา ก็ค่อยๆ แทรกเข้าไปแทน ฟ่านอวี้เหยาไม่อาจกลั้นเสียงใดๆ ได้อีก นางจึงทั้งคราง ทั้งขู่ สลับการด่าทอเขา พอให้หายแค้นใจที่ถูกมัดอยู่เช่นนี้ แต่ปู้หว่านถิงยังพยายามสอนบทรักแสนหฤหรรษ์แก่นาง “ปู้หว่านถิง ลูกหมาเช่นท่าน ห้ามหลั่งในต