Semua Bab ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา: Bab 161 - Bab 170

การจูบที่นุ่มนวลดำเนินไปสักพัก ก็ค่อยๆผละริมฝีปากออก เขาสบตากับพิมแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน" ผมรักคุณนะพิม รักที่สุด รักจนยากจะห้ามใจไหว บางครั้งผมก็สงสัยว่าทำไม ผมถึงได้ลุ่มหลงในตัวคุณขนาดนี้ "พิมยิ้มแล้วเข้าไปกอดคอเขา เอ่ยกระซิบข้างหูเขาเบาๆว่า" ก็เพราะฉันสวยและมีเสน่ห์มากไงคะ "จากนั้นเธอก็ผละตัวออกมานั่งตรงหน้าเขาพร้อมกับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความสดใสน่ารักสบตากับดวงตาคมเข้มที่ทรงพลังอำนาจมากด้วยเสน่ห์น่าดึงดูดของเขาแล้วเตชินก็เอ่ยขึ้น" ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว คุณรู้ตัวบ้างมั้ยว่ายิ้มแบบนี้มันอันตรายต่อตัวคุณแค่ไหน ต่อไปคุณห้ามมองใครแล้วยิ้มให้แบบนี้นะ เขาใจมั้ย "พิมเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามขณะที่แขนทั้งสองข้างยังวางบนบ่าของเตชิน" มันอันตรายยังไงคะ "" ก็รอยยิ้มแบบนี้มันทำให้ผมอยากกินคุณ อยากเข้าไปรวมเป็นหนึ่งในตัวคุณ "ได้ยินเตชินพูดจาทะลึ่งหน้าเธอก็อมชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที แล้วเอ่ยกลบเกลื่อนความเขินอายว่า" ทะลึ่งละ ฉันนวดให้คุณดีกว่า ไม่อยากคุยกับคุณแล้ว "เอ่ยจบเธอก็ย้ายไปอยู่ข้างหลังของเตชิน ยืนบนหัวเข่านวดหลังนวดไหล่ให้เขาเบาๆเตชินชอบใจมากที่พิมเขินจนหน้าแดง

เห็นพิมเดินกลับเข้ามาคนเดียว ผู้ช่วยคังจึงรีบออกไปหาเตชินทันทีป๊อบจ้องหน้าพิมอย่างเงียบๆพิมจึงหันมายิ้มอ่อนให้เขาแม้ทุกคนจะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่เอ่ยถามแม่มะลิเห็นว่าบรรยากาศมันดูอึมครึมจึงเอ่ยขึ้น" พิมในเมื่อรับเสร็จแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะลูกวันนี้พ่อกับแม่มีเซอร์ไพรส์ให้ลูกด้วยนะ "ได้ยินดังนั้นพิมก็ยิ้มขึ้นแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น" จริงเหรอคะ ชักอยากรู้แล้วสิว่าเซอร์ไพรส์ของพ่อกับแม่คืออะไร "" ถ้างั้นก็กลับบ้านกันเถอะ แต่ว่า ลูกต้องเอาผ้ามาปิดตานะ ระหว่างทางลูกก็หลับพักสายตาเลย "" หูว...ดูแล้วต้องเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มากจริง ถึงกับต้องปิดตาเนี่ย "แม่มะลิยิ้มแล้วเอ่ย" แน่นอนจ้า งั้นลูกหลับตาเลยนะ เดี๋ยวแม่จะเอาผ้ามาปิดตาให้ "" ได้ค่ะ "จากนั้นแม่มะลิก็นำผ้าสีดำมาปิดตาพิมไว้แล้วจับมือลูกสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาไปขึ้นรถทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับไปที่รถของตัวเองให้พ่อแม่ลูกเขาได้อยู่ด้วยกันจากนั้นดำรงค์ก็ขับรถพาครอบครัวของพิมกลับไปยังบ้านหลังใหม่แม่มะลินั่งจับมือลูกสาวตลอดทาง พอกลับไปถึงบ้านหลังใหม่พ่อคำก็ลงมาเปิดประตูให้แม่มะลิ แล้วแม่มะลิก็พาพิมลง

พอฟ้ามืดสนิท แม่มะลิก็ให้เตชินกับผู้ช่วยคังขึ้นไปนอนห้องข้างบน ข้างๆห้องพิม แต่เตชินกลับเอ่ยว่า" ผมขอนอนห้องเดียวกับพิมครับ "ได้ยินดังนั้นสีหน้าแม่มะลิ ก็ดูอึดอัดใจเล็กน้อยเพราะกลัวพิมจะไม่ยอม เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า" คุณแม่ไม่อยากอุ้มหลานเร็วๆเหรอครับ "พ่อคำที่เดินมาข้างหลังได้ยินเข้าดวงตาก็เป็นประกายแพรวพราวแล้วเอ่ยขึ้นว่า" แม่ไม่ต้องไปห่วงหรอก พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมีโกรธมีงอนกันเป็นเรื่องปกติให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ปรับความเข้าใจกันน่ะดีแล้ว หรือคุณยังไม่อยากมีหลาน แต่ผมอยากมีแล้วนะไหนๆลูกพิมก็เรียนจบแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไรอีกทุกอย่างมีพร้อมแล้ว ถ้าลูกมีหลานให้เราอุ้มไม่ดีเหรอ "แม่มะลิหันไปมองสามีด้วยความลังเลใจแล้วเอ่ยอย่างลำบากใจ" ดีน่ะ ดีค่ะแต่ลูกเรานี่สิ "" คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับ ผมเอาพิมอยู่ ผมจะง้อเธอให้สำเร็จครับ "เตชินมองแม่มะลิแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่นด้วยความมั่นใจแม่มะลิเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย" งั้นก็ฝากลูกพิมด้วยนะคะ ค่อยๆพูดค่อยๆปรับความเข้าใจกันคนอย่างลูกพิมต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบเท่านั้น คุณเตชินต้องพยายามใจเย็นๆหน่อยนะคะ "" ได้ครับ คุณแม่ว

เช้าวันต่อมา พิมตื่นแต่เช้า เตรียมตัวไปสอนตามปกติ เตชินนอนบนเตียงมองพิมที่กำลังแต่งตัวด้วยความเป็นห่วงเห็นเธอต้องตื่นแต่เช้าอุ้มลูกในท้องไปโรงเรียนแบบนี้เขารู้สึกไม่ดีเลยเขาลุกมานั่งมองพิมแต่งตัวอยู่สักพักแล้วเอ่ยถามขึ้น" พิม ตั้งแต่คุณท้องลูกคุณก็ตื่นเช้าไปทำงานแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ "พิมจึงเอ่ยตอบเขาโดยไม่ได้หันไปมองเขา" ใช่ค่ะ "แล้วเขาก็เอ่ยถามต่อว่า" ลาหยุดไม่ได้เหรอพิม คุณท้องลูกของเราอยู่นะ ผมเป็นห่วงคุณกับลูก "พิมแต่งตัวเสร็จจึงไปนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า" ฉันจะลาหยุดได้ยังไงคะ ถ้าฉันลาหยุดใครจะสอนเด็ก คุณไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ตอนนี้ฉันยังไหว รอให้ถึงวันคลอดก่อนค่อยลา จะได้อยู่กับลูกนานๆหน่อย "เตชินลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามานั่งข้างพิมเอามือมาลูบท้องของเธอเบาๆแล้วเอ่ย" แต่ผมอยากให้คุณพักจะได้มีเวลาดูแลลูกในท้อง เข้าคอสเรียนสำหรับคุณแม่มือใหม่ "พิมหันไปมองเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าเขารู้เรื่องเกี่ยวกับพวกนี้ได้อย่างไร" คอสเรียนสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์เหรอ "เตชินพยักหน้าตอบเบาๆ" คุณรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงคะ "เขายิ้มขึ้นแล้วเอ่ยตอบพิมว่า

ตอนเย็น พอสอนเสร็จพิมก็กับเตชินก็ออกมาจากห้องแล้วเดินไปขึ้นรถจากนั้นเตชินก็ขับรถออกจากโรงเรียน ระหว่างทางบรรยากาศภายในรถอึมครึมเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน เตชินเงียบกริบไม่พูดไม่จาในใจอยากให้พิมลาออกจากโรงเรียนและอยู่ให้ห่างจากป๊อบ เพราะป๊อบประกาศชัดเจนว่าจะไม่ยอมตัดใจจากพิม ทำให้เขาหึงมากและไม่ไว้ใจพิมกับป๊อบแต่เขารู้สึกขอบคุณลูกในท้องของพิมมากที่มาได้จังหวะถูกเวลาพอดีไม่งั้นเขาคงไม่มีทางได้พิมคืนมาแน่ๆ ที่ผ่านมาเขาประมาทป๊อบเกินไปนึกว่าพิมจะไม่มีทางกลับไปรักป๊อบได้อีก แต่วันนี้ได้ยินเต็มสองหู เห็นเต็มสองตาเขาไม่กล้าประมาทแล้วเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกกลัวและไม่มั่นใจในตนเองพิมเองก็เงียบใส่เขา เธอเป็นห่วงป๊อบมากวันนี้ตลอดทั้งบ่าย ป๊อบออกไปแล้วไม่กลับเข้ามาในโรงเรียนเลยเธอสงสารและเห็นใจป๊อบมาก เธอรู้ดีว่าป๊อบต้องเสียใจมากแน่ๆ เธอจึงหันไปมองเตชินแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ" คุณ ฉัน...เป็นห่วงคุณป๊อบ หลังจากคุยกันเสร็จฉันได้ยินครูในโรงเรียนคุยกันว่า เขาออกไป แล้วไม่กลับเข้ามาในโรงเรียนอีกเลย "เตชินที่กำลังขับรถอยู่ไม่ได้หันมามองพิมแต่กลับเอ่ยถามเธอว่า