Semua Bab ระบำดอกดิน: Bab 121 - Bab 130

บรรยากาศบ้านสวนที่สงบเงียบแต่ก็ยังได้ยินเสียงนกร้องเรียกหาคู่ทำให้ลมรำเพยต้องแหงนหน้าขึ้นมองคาคบไม้นั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ประสบการณ์สิบปีในสถานที่กักกัน อิสรภาพทำให้เธอเรียนรู้ที่จะสงบจิตใจตัวเองมากขึ้นหลังจากความร้อนรนทำให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆ ขึ้นมากมายในชีวิต แม้วันนี้เธอจะได้ไถ่โทษเหล่านั้น แต่ในส่วนลึกแล้วเธอก็คิดว่ามันยังไม่มากพอ ‘วู้! นังลม มานี่หน่อย เจอเอ็งพอดีเลย’ ‘อะไรกันพี่ ฉันจะรีบกลับบ้าน ต้องรีบนอน จะต่อกะดึกคืนนี้ ฉันไม่มีเวลามาเมาท์กับพี่หรอกนะ เสียเวลานอนฉัน’ ลมรำเพยเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อคนรู้จักในละแวกบ้านกวักมือร้องเรียกให้เข้าไปหา ‘เออฟังข้าหน่อยน่า ไม่เสียเวลาเอ็งหรอก’ ‘อะไรพี่ รีบๆ พูดเข้า’ ใบหน้าที่จัดว่าสวยแม้จะไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มติดจะบึ้งตึงเพราะชอบทำอะไรที่มันว่องไว ไม่ชอบอะไรที่เชื่องช้า เธอจึงเป็นคนขยันและมักจะรับต่อกะดึกที่โรงงานเป็นประจำเพราะรายได้ดี ทำให้เธอมีเงินพอจะจุนเจือแม่ได้มากกว่าเดิม และก็มีเงินพอที่จะหาซื้อ...ใบหน้าก้มมองสิ่งของในมือก่อนจะบอกตัวเองว่าเธอซื้อเพราะรำคาญที่แม่บ่

...ในความโกลาหลนั้น ทันทีที่เธอคว้าขวดน้ำกรดออกมาเพื่อจะสาดใส่ใบหน้าสวยที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเพราะบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักโอบล้อม เสียงกรีดร้องแสนจะคุ้นเคยก็ดังขึ้นพร้อมกับอาการปวดแสบปวดร้อนเหมือนอะไรกำลังกัดกินเนื้อกาย ฝ่ามือบอบบางที่เข้ามาประคองเธอโดยไม่ห่วงว่าน้ำกรดนรกนั้นจะถูกต้องเนื้อตัว น้ำเย็นสะอาดที่เทราดลงบนใบหน้าดับความปวดร้อนได้เพียงชั่วครู่แต่ก็ทำให้ทุเลามากกว่าข้างซ้ายที่ไม่ต่างจากกำลังถูกไฟแผดเผา และในความทรมานนั้นเธอเห็นแววตาอ่อนโยนและเป็นทุกข์เป็นร้อนของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่ไม่น่าจะให้อภัยเธอได้...แต่เขาก็ทำ เขาและครอบครัวให้อภัยเธอ รับตัวเธอจากคนไข้ที่ไม่มีญาติพี่น้องเพราะไม่มีใครกล้ามาแสดงตัวมาดูแล เด็กสาวกำพร้าพ่อแม่ที่ต้องดิ้นรนทุกอย่างเพื่อถีบตัวเองให้สูงส่งเป็นดาราแถวหน้าของเมืองไทย และเธอก็ทำได้ ลาภยศสรรเสริญมีมามากมายแต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่านั่นต้องแลกมาด้วยเนื้อกายที่สาวสะพรั่งของเธอ และความเก็บกดจากการถูกคุกคามทางเพศตั้งแต่เป็นเพียงเด็กหญิงทำให้เธอพิสมัยการร่วมรักอย่างถึงพริกถึงขิง และการเปลี่ยนคู่นอนบ่อยๆ ก็เพื่อให้เธอค้นหาความหฤหรรษ์ขอ

“อะไรคะ” “น้าลมขอให้พี่รักติ๊ก้าให้มากๆ ทำให้ติ๊ก้ามีความสุขให้มากที่สุด เพราะติ๊ก้าต้องทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว น้าลมบอกกับพี่แชมป์ว่า ดอกดินดอกนี้ไม่ได้ด้อยค่าต้อยต่ำ แต่ดอกดินดอกนี้เป็นดอกไม้ที่สูงค่า เป็นดอกไม้แห่งความดีงามที่ขึ้นอยู่ปกคลุมผืนดินและพร้อมจะโอบอุ้มทุกคนให้มีแต่ความสุข และที่สำคัญที่สุด มัตติกาดอกนี้โอบอุ้มหัวใจของพี่แชมป์ไว้ด้วยความรัก ดังนั้นพี่แชมป์ขอได้เด็ดดมดอกดินดอกนี้ทุกคืนทุกวันนะครับ พรุ่งนี้เราก็จะเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ พี่แชมป์ตื่นเต้นที่สุด ติ๊ก้าล่ะครับ ตื่นเต้นไหม” “จะเหลือหรือคะ” “ตอบแบบนี้ เดี๋ยวพี่แชมป์ก็จับปล้ำซะคืนนี้เลยหรอก ข้อหาที่ตอบได้น่ารักได้ใจมากๆ” “ถึงพี่แชมป์ไม่ปล้ำติ๊ก้า ติ๊ก้าก็จะเป็นฝ่ายปล้ำพี่แชมป์เองค่ะ” “ฮะ! พี่ฝันไปหรือเปล่า” “ไม่ได้ฝันหรอกค่ะ พี่แชมป์ต้องถูกจับปล้ำเพราะถูกข้อหา รักติ๊ก้าม้ากมากยังไงล่ะคะ สรุปจะปล้ำติ๊ก้าหรือจะรอให้ติ๊ก้าปล้ำคะ” “โธ่! ใครจะรอไหวล่ะครับทูนหัว พี่แชมป์จัดเองครับและรับรองด้วยเกียรติว่ามีแรงลุกขึ้นไปแต่งงานตอนเช

ยายเล็กกระชับฝ่ามือของเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาไว้เคียงกัน น้ำตาของผู้เป็นยายไหลอาบใบหน้าไม่ขาดสาย ทว่าเป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม เมื่อสิ่งที่แกหวังอย่างที่สุดเป็นจริงได้ ‘ก้อนดินก้อนนี้มีคุณค่าที่จะเพาะปลูกสิ่งใดก็เจริญงอกงามรุ่งเรือง โดยเพราะความดีงามได้เจริญงอกงามเกินกว่าสิ่งใด’ อย่างแท้จริง “อ้าวแม่! อวยพรให้หลานมันสิ เอาแต่ร้องไห้” ลมรำเพยเอ่ยแซวทั้งที่ตนเองนั้นก็มีสภาพไม่แตกต่างไปจากยายเล็กสักเท่าไร ดวงตาของผู้เป็นน้าสาวเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา วันเวลาที่ถูกจำกัดอิสรภาพไม่เคยมีคำว่าเสียดาย เพราะสิ่งที่เธอสูญเสียไปนั้นได้รับการตอบแทนที่คุ้มค่าที่สุด ‘ความสุข ความรักในครอบครัวได้กลับมาแล้ว’ และเธอก็ได้ไถ่โทษจนหมดสิ้นแล้ว “ยายขอให้หล้ากับพ่อแชมป์มีความสุข ขอให้มีแต่ความเจริญรุ่งเรือง มั่งมีศรีสุข ขอให้...” คำพูดตีบตันเพราะน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มยังไหลอาบไม่ขาดสาย ดวงตาฝ้าฟางด้วยวาวน้ำตามองเห็นภาพความสุขตรงหน้า หลานสาวของแกกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาและได้คนที่ดีเหมาะสมกันทุกประการ ทำให้แกถึงกับพูดต่อไม่ออก “แม่...” ลมรำเพยกระชับฝ่ามือผู

“พี่แชมป์ขา...ติ๊ก้าไม่ไหว...” “เรียกใหม่ครับทูนหัว...เรียกพี่...เร็วครับ!..” “อื้อ...พี่นักรบขา...เร็วค่ะ!” เสียงกรีดร้องถูกกักเก็บไว้ด้วยริมฝีปากร้อนพร้อมกับลาวาอุ่นซ่านถูกปลดปล่อยเข้าสู่ใจกลางดงดอกไม้ บ่าวสาวกอดกันกลมในท่านั่งอยู่บนเตียง “ปล่อยติ๊ก้าก่อนนะคะ” “ไม่ปล่อยได้ไหมครับ พี่ยังไม่อิ่มเลย” “ปล่อยนะ แค่นี้ก็...” “แค่นี้อะไรกันครับ พี่แชมป์นะได้เป็นสิบนะครับ ลืมไปแล้วเหรอ ยิ่งตอนนี้เป็นพี่นักรบขาของน้องหล้าด้วย รับรองว่ากว่าจะถึงเช้าพี่ต้องทำลายสถิติแน่ๆ” “บ้า! พี่แชมป์ ปล่อยติ๊ก้านะ” มัตติกาพยายามดิ้นรนจะลงจากตักของศิรชัชแต่ดูเหมือนยิ่งดิ้น ภายในก็กลับมาตื่นตัวอีกครั้ง “อย่าขยับ...ขยับได้แล้วครับ พี่ช่วย...” ฝ่ามือจับสะโพกผายขยับขึ้นลงจนมัตติกาเสียหลักผวากอดรัดรอบต้นคอของเขาแน่น “พี่แชมป์บ้า!..”.. เจ้าสาวมีอาการสะเทิ้นอายและหน้าแดงระเรื่อในยามที่ผู้ใหญ่ต่างพากันมาอวยพรส่งตัวบ่าวสาว ผิดกับเจ้าบ่าวที่อมยิ้มละมัยราวกับคนได้รับชัยชนะจากการพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์