ระบำดอกดิน

ดอกไม้สีม่วงอมแดงมีเกสรสีเหลืองดูแตกต่างไปจากดอกไม้ในกระถางนับสิบที่วางเรียงรายกันอยู่บริเวณด้านนอกของระเบียงบ้าน สีที่ดูโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์และลักษณะคล้ายรูปถ้วยคว่ำที่เขามักจะคิดว่าดอกไม้แบบนี้น่าจะเป็นดอกไม้จากป่าลึก หรือไม่ก็อาจเป็นดอกไม้จากในวรรณคดีที่มีเพียงในจินตนาการ หรืออาจเป็นเพราะดอกไม้ชนิดนี้ไม่มีใบ ไม่มีกิ่งก้าน ลักษณะลำต้นตรงขึ้นมาจากพื้นดิน ก่อนจะออกดอกเบ่งบานอวดความงดงามตามธรรมชาติที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใครให้ชาวโลกได้ประจักษ์ว่า ความงามฉายชัดและยังเบ่งบานได้แม้จะไม่มีกิ่งใบคอยพยุงหรือโอบอุ้มเลยมีอยู่จริง ริมฝีปากนั้นคลี่ยิ้มละไมก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ดอกเดี่ยว ดวงตาคมเข้มทอดมองแสงไฟสลัวที่เล็ดลอดออกมาจากม่านลูกไม้สีขาวของหน้าต่างห้องนอนด้านบน สลับกับมองสิ่งที่เขาโอบอุ้มไว้อย่างแสนรัก.. “ฮือ...ฮือ...” เสียงร้องไห้ที่ดังติดต่อกันตั้งแต่ช่วงหัวค่ำยันค่อนดึกทำให้คนที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ในมุ้งสีเทาเก่าจนเกือบจะขาดใกล้จะหมดความอดทนเข้าไปทุกที ชายผ้าห่มทั้งสองข้างถูกดึงขึ้นมาคลุมปิดใบหูด้วยหวังว่าเสียงนั้นจะเล็ดลอดเข้าไปไม่ได้ แต่ผิดคาดเพร

เด็กหญิงหล้าที่เพิ่งจะอายุสามขวบกว่าต้องระหกระเหินไปตามบ้านญาติของสามี เพราะฟ้ารุ่งต้องไปทำงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูลูก และบ่อยครั้งที่แกได้รับรู้ความทุกข์ของลูกสาวเพราะไม่มีใครต้องการเด็กคนนี้เลยสักคน ก็เหมือนที่แกรับลูกเขยไม่ได้ เพราะคิดว่าลูกเขยทำให้ลูกสาวของแกเสียคน ทางฝ่ายโน้นก็คิดแบบเดียวกัน ยิ่งนิธิเสียชีวิตในคุกอย่างมีเงื่อนงำ ทางญาติพี่น้องฝ่ายสามีก็ยิ่งแช่งชักหักกระดูกว่าเป็นเพราะนิธิเสียผู้เสียคน มีเมียตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ถึงต้องมาจบชีวิตเยี่ยงนี้ ผลพวงของความผิดพลาดจากผู้ใหญ่อย่างเด็กหญิงหล้าจึงไม่ได้รับความเอื้อเอ็นดูจากญาติฝ่ายไหนเลย แต่แล้วเมื่อสามเดือนก่อน ฟ้ารุ่งก็หอบลูกมาฝากไว้กับแกโดยบอกว่าจะไปแต่งงานกับสามีฝรั่งที่เจอกันโดยบังเอิญขณะที่ฟ้ารุ่งไปทำงานอยู่ภูเก็ตแล้วจะส่งค่าเลี้ยงดูมาให้ แต่พอสามเดือนผ่านไป ฟ้ารุ่งกลับหายเข้ากลีบเมฆ แกจึงต้องรับภาระเลี้ยงหลานที่ไม่มีใครอยากได้ ทั้งยังต้องทนเสียงด่าว่าของลมรำเพยที่รังเกียจหลานสาวยิ่งกว่าใคร มาถึงตอนนี้แกก็ยังไม่รู้ว่าจะรังเกียจหรือเอ็นดูหลานสาวตัวน้อยคนนี้ดี เพราะจะรักก็กลัวว่าจะเสียใจอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้

“แม่คิดยังไงถึงจะให้อีหล้ามันไปเรียนหนังสือ" ลมรำเพยถามย้ำเพื่อความแน่ใจ และคำตอบที่ได้รับจากสายตาของคนเป็นแม่ก็ทำให้เธอรู้สึกคล้ายกับกลืนของแข็งลงคอ ก่อนจะพูดเสียงสั่น เพราะยังจำสิ่งที่ฟ้ารุ่งทำไว้ได้ไม่ลืมเลือน "คนอย่างมัน...เดี๋ยวลูกไม้ก็หล่นไม่ไกลต้น ให้มันเรียนไปจะมีประโยชน์อาไร้! หน้าตาอย่างมัน คงไม่แคล้วได้มีผัวก่อนเรียนจบแน่” พี่สาวที่แก่กว่ากันแค่ปีเดียว แต่หน้าตาสะสวยแตกต่างจากเธอที่หน้าตาพื้นๆ แม้จะไม่ได้ขี้เหร่ แต่เมื่อเทียบกับฟ้ารุ่งความหมายก็คงจะไม่ต่างกันนัก ‘สวยและเรียนเก่ง’ เป็นคุณสมบัติที่ทำให้แม่รัก และก็ทำให้ผู้ชายมากหน้าหลายตามารุมชอบ แต่เธอกลับมองว่ามันไม่ต่างจากแมลงวันรุมตอมของเน่าเหม็น เพราะสุดท้ายผู้เป็นพี่ก็ส่งกลิ่นเน่าหนีตามผู้ชายไปจนได้ แล้วลูกที่หน้าเหมือนแม่อย่างกับแกะกันออกมาจะต่างกันสักเท่าไรกันเชียว “ก็ไม่ได้อยากให้มันไปเรียน แต่เกรงใจแม่พิศเขา” ยายเล็กพูดด้วยน้ำเสียงเรียบไม่ส่ออารมณ์แล้วก้มหน้าก้มตาเจียนใบตองสำหรับทำขนมในช่วงเช้ามืดต่อไป “จะไปเกรงใจเขาทำไมกันแม่ ก็แค่คนรวย ไม่เห็นจะอยากญาติดีด้วยซ้ำ เชอะ!”

อารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจที่ภายในวันเดียวมีหลากหลายเรื่องที่ต้องเผชิญ ทำให้ยายเล็กระเบิดความอัดอั้นออกมาทั้งที่พยายามจะสะกดกลั้นให้มากที่สุด แต่เรื่องต่างๆ ที่วิ่งเข้าโถมใส่ก็ทำให้แกทนไม่ไหว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของฟ้ารุ่งที่ถูกรื้อฟื้นให้สะเทือนจิตใจ ไหนจะถูกมัดมือชกเรื่องส่งหล้าไปเรียนหนังสือ ถูกลมรำเพยต่อว่าต่อขาน แล้วเมฆยังมาพูดแขวะให้แกช้ำใจเล่นอีก “แหม แม่ พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นมีน้ำโห ฉันก็แค่จำที่พี่ลมมันพูดมา ใครจะไปกล้ามีปัญหากับแม่ล่ะ ว่าแต่แม่มีให้ฉันสักหกสิบไหม ฉันจะเอาไปซื้อ...” เมฆเปลี่ยนอารมณ์และปรับน้ำเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับกระดิกมือเพื่อบอกเป็นนัยถึงสิ่งที่ต้องการ “กูไม่มี ข้าวต้มยังห่อไม่เสร็จ ต้องรอนังหล้ามันเอาไปขายพรุ่งนี้ก่อน” เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เมฆต้องการให้หลานตัวน้อยไปซื้อคืออะไร แกจึงโกหกว่าไม่มีเงิน ข้าวมีให้กินแต่ไม่ให้เงิน คงเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดตามที่ผู้ใหญ่บ้านแนะนำแกมา แต่ตอนนี้ท่าทางจะไม่ใช่เสียแล้ว “แม่อย่ามาโกหกฉันเลย ไหนดูซิมีเท่าไร” “ไอ้เมฆ เอากระเป๋ากูคืนมา! ไอ้เมฆ กูบอกให้เอาคืนมา! ไอ้ลูก

“อืม...สวยเหมือนแม่ แต่อย่าให้อาภัพเหมือนแม่เลยนะ แม่น่ะสังเวชใจเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้อยากจะขอยายเล็กเอามาอยู่ซะด้วยกันที่นี่เลย ไม่รู้ว่าแกจะยอมหรือเปล่า เฮ้อ!” “ก็ลองดูสิครับแม่ ไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าแกไม่ได้รักหนูหล้าแกก็น่าจะให้เราเอามาเลี้ยงได้ แต่ถ้าแกไม่ยอม จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม อย่างน้อยเราก็ยังได้รู้ว่าแกยังต้องการเด็กคนนี้อยู่” ปณิธานเสนอความคิด เพราะแม่ของเขาเอาแต่ถอนหายใจเสียงดังอย่างอึดอัดหัวใจเต็มแก่ “แกไม่ให้หรอกแม่รู้ แกรักฟ้ารุ่งที่สุด ถึงจะบอกว่าไม่รักหลาน ไม่ต้องการหลาน แต่ลูกของลูกสาวที่แกรักที่สุด แกคงไม่มีวันส่งไปให้ใครหรอก ไม่อย่างงั้นแกคงไม่รับเอามาเลี้ยงตั้งแต่แรก” “งั้นสรุปว่าแกก็รักหนูหล้าอยู่เหมือนกันหรือครับ” “ก็คงอย่างงั้น คนอะไรไม่รู้หัวโบราณ ฝังจิตฝังใจ เฮ้อ...” “หึๆ ใครจะทันสมัยเท่าแม่ของผมล่ะครับ ลูกสะใภ้เป็นฝรั่งยังโอเคเลย” “นั่นน่ะยอมเพราะตารบหรอก” ปณิธานโอบกอดมารดาด้วยความรัก แม่ของเขามีจิตใจที่โอบอ้อมอารีต่อผู้อื่นเสมอ แม้ในระยะแรกที่เขาบอกว่าจะแต่งงานกับแคทเทอรีนแม่จะไม่เห็นด้วย แต