All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 41 - Chapter 50

สองร่างกำยำในชุดสีดำเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางความมืดอย่างรวดเร็ว โดยที่ทหารยามที่พากันเดินกันขวักไขว่อยู่เบื้องล่างไม่ทันได้สังเกตเห็น เปาอี้ส่วงและหลูเผิงพุ่งไปยังสวนอุทยานลัดเลาะไปตามต้นใหญ่ไม้ อาศัยความมืดในยามค่ำคืนช่วยพลางสายตา จนกระทั่งมองเห็นประตูลับทางออกหลังจวนสกุลสวี ทว่ายังไม่ทันที่คนทั้งสองจะวิ่งไปถึงประตูกลับมีใครบางคนพุ่งเข้ามาขวางหน้าของพวกเขาเอาไว้เสียก่อน "เจ้าเป็นใคร" เปาอี้ส่วงถามเสียงเข้ม จดจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา คนผู้นี้สูงเพียงแค่อกเขา ร่างบางเล็กราวกับสตรี ทว่าแต่งกายเยี่ยงบุรุษสวมผ้าโพกศีรษะปิดบังใบหน้าเอาไว้ "แล้วท่านล่ะเป็นใคร" เสียงของนางเล็กกระจิ๋วราวกับเสียงเด็ก แต่ดวงตากลมโตที่ลอดผ่านผ้าโพกศีรษะออกมาทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยนางมากเหลือเกิน เปาอี้ส่วงหรี่ตาลงเล็กน้อย ในใจรู้สึกเป็นห่วงคนสกุลสวีที่มีคนแปลกหน้าบุกเข้ามาถึงในจวน "ออกไปจากที่นี่ หาไม่จะหาว่าข้าไม่เตือน" สตรีชุดดำแค่นยิ้มหยัน ก่อนจะเอ่ยว่า "ท่านต่างหากที่ต้องออกไปจากที่นี่" เปาอี้ส่วงขบกรามแน่นด้วยความโมโห สตรีผู้นี้พูดไม่รู้ความ แต่หากจะให้เขาโจมตีนางก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย เขาไม่นิยมชมชอบการทำ

"ฝานฝาน อันที่จริงข้าไม่ได้ตาบอดตั้งแต่แรก" "..." สวีอี้ฝานนั่งนิ่ง ปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย ในชั่วอึดใจเดียวนางจึงเอ่ยถามว่า "ท่านพี่โกหกทุกคนมาโดยตลอดหรือเจ้าคะ" เปาอี้ส่วงผงกศีรษะรับเบาๆ หวนนึกไปถึงเมื่อสองปีก่อนในครั้งที่เขาต้องไปออกศึกใหญ่ ยามนั้นเขาบาดเจ็บกลับมาจริงๆ ศีรษะของเขาได้รับการกระทบกระเทือนเป็นผลมาจากการต่อสู้ในสนามรบจนกระทบมาถึงดวงตาทำให้มันมืดบอดไปชั่วขณะ แต่ใช้เวลาเพียงไม่นานมันก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ทว่าในตอนนั้นยังไม่มีผู้ใดรู้ว่าดวงตาของเขากลับมาเป็นปกติแล้วมีเพียงหลูเผิงเท่านั้นที่รู้ เปาอี้ส่วงคิดว่าหากเขาแสร้งทำเป็นคนตาบอดต่อไปจะทำให้เขาสามารถจัดการเรื่องจอมโจรชุดดำที่เริ่มออกอาละวาดได้ง่ายขึ้น หลังจบศึกใหญ่ ระหว่างที่กำลังเดินทางกลับเมืองหลวง เขาจึงปล่อยข่าวว่าตนตาบอด จากนั้นเขากับหลูเผิงก็แอบสืบเรื่องจอมโจรชุดดำอย่างลับๆ เมื่อได้เบาะแส เขากับหลูเผิงจะแอบไปที่ค่ายลับของพวกมัน โดยใช้เวลาในช่วงค่ำคืนเพื่ออำพรางสายตาและแอบจัดการพวกมันอย่างเงียบๆ โดยการทำลายเสบียงและทำลายคลังอาวุธของพวกมันเมื่อมีโอกาส ข้อดีของการแกล้งทำตัวเป็นคนตาบอดคือกลุ่มจอมโจรชุดดำไม่ไ

จางเข่อซินพาสวีอี้ฝานนั่งรถม้าเข้ามาที่ท่าเรืออันเป็นสถานที่สำคัญในการซื้อขายสินค้าที่มาจากต่างถิ่น ฮูหยินผู้เฒ่าตั้งใจมาที่นี่เพราะต้องการของขวัญที่แปลกใหม่ หากไปซื้อที่ตลาดส่วนมากจะเป็นสินค้าดาษดื่นที่พบเห็นได้ทั่วไป ทว่าอันที่จริงแล้วฮูหยินผู้เฒ่าได้หาของขวัญไว้ถวายซือฮองเฮาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ที่บอกให้บุตรสาวสกุลสวีพามาซื้อของเพราะต้องการหาเรื่องกลั่นแกล้งนางเท่านั้น สวีอี้ฝานเห็นว่าตลอดทางมาถึงท่าเรือ ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้พูดจาอะไรกับนางเลยสักคำ นางเอาแต่นั่งเชิดหน้าหันออกไปมองนอกหน้าต่างราวกับชังน้ำหน้านางเสียเต็มประดา สวีอี้ฝานเห็นเช่นนั้นก็ไม่คิดที่จะเซ้าซี้อะไร เพียงแต่อดเป็นห่วงไม่ได้กว่าจะมาถึงท่าเรือเกรงว่านางจะปวดคอเสียก่อน รถม้าของจวนสกุลเปาวิ่งเข้ามาจอดอยู่ที่ท่าเรือขนสินค้า สวีอี้ฝานรอจนกระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าก้าวลงจากรถม้า จากนั้นนางจึงเดินตามไป ทว่าเพียงแค่เท้าแตะพื้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อหันไปมองทางต้นเสียงแลเห็นร่างบอบบางในชุดสีม่วงอ่อนตัวยาวกรอมเท้ากำลังเดินเข้ามาหา "ท่านย่าเจ้าขา" หยวนเสี่ยวหงกล่าวทักทายหญิงชราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะมอ

"ข้ากับเจียถงไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันหรอก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ข้ารู้ว่าต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่นอน" ดวงตาคู่งามจดจ้องไปยังคนตรงหน้า หยวนเสี่ยวหงลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แต่กระนั้นยังคงพยายามเก็บซ่อนสีหน้าของตนเอาไว้เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ "ฮูหยินหมายความว่าอย่างไร" "เรื่องนี้คุณหนูหยวนรู้ดีอยู่แก่ใจ" สตรีหงส์สองคนสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกปวดศีรษะอย่างมาก ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมรับว่าตนเป็นผู้กระทำ แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างแน่นอน "ตกลงข้าจะรู้หรือไม่ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่" "ข้ายืนยันคำเดิมว่าเจียถงจะทำร้ายข้า ฮูหยินผู้เฒ่าลองไตร่ตรองดูดีๆ เถิด หากข้าคิดจะทำร้ายเจียถงจริงๆ ชั้นวางของจะเอียงมาด้านของฝั่งตรงข้ามของเจียถงได้อย่างไร มันจะต้องเอียงไปทางเจียถงสิเจ้าคะ แต่นี่มันเอียงมาทางฝั่งที่ข้ายืนอยู่ ฉะนั้นแล้วมันถูกผลักมาจากทางฝั่งที่เจียถงยืนอยู่ต่างหาก" จางเข่อซินหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่กล่าววาจาใดอีก เอาแต่มองอย่างใช้ความคิด หากไม่ได้ลำเอียงเข้าข้างหยวนเสี่ยวหงจนเกินไป นางพบว่าสิ่งที่สวีอี้ฝานกล่าวมานั้นถูกต้องทุกประ

"หิว" ดวงตาคมทอประกายวิบวับยามที่ตอบ กลับจากงานมาเหนื่อยๆ ได้เห็นหน้าของนางทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ในตอนแรกสลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง "ข้าจะให้บ่าวเตรียมของว่างให้นะเจ้าคะ" "ข้าไม่ได้หมายความถึงอาหาร แต่ข้าหมายความถึงเจ้า" จบประโยคเขาจัดการรวบเอวบางมาไว้ในอ้อมแขน ผลักคนตัวเล็กเบาๆให้นางเอนหลังลงบนเตียง โดยมีเขาคร่อมทับอยู่ทางด้านบน ดวงตาสองคู่มองประสานกันอย่างลึกซึ้ง สวีอี้ฝานไล้มือไปตามกรอบหน้าคม หลับตาพริ้มรอรับจุมพิตแสนหวานที่เขามอบให้ หญิงสาวเผยอปากออกจากกันเล็กน้อย ลิ้นเล็กของนางดูดดึงลิ้นร้อนของเขาตอบ เปาอี้ส่วงถึงกับครางฮือในลำคอ จากจุมพิตที่ไม่ประสาในวันนั้นกลายเป็นจุมพิตอันร้อนแรงในวันนี้ มือหนาลูบไล้ไปทั่วกายสาว จัดการเปลื้องอาภรณ์ของนางออกเผยให้เห็นเรือนกายเย้ายวนราวกับประติมากรรมชั้นเลิศ "คนลามก คิดถึงแต่เรื่องใต้สะดือ" "อยากให้ข้าลามกกับเจ้าเพียงคนเดียวหรือให้ข้าลามกกับผู้อื่น" สวีอี้ฝานชะงักไปเล็กน้อย มุมปากบางแค่นยิ้มหยัน นางผลักคนตัวโตออกเดินไปหยิบกริชเงินขึ้นมาพลางมองไปยังส่วนแข็งขืนกลางกายของเขา "แล้วแต่ท่านพี่สิเจ้าคะ ท่านพี่จะลามกกับคนอื่นก็ได้ แต่ข้าไม่รับ