เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง

ท่ามกลางหมู่มวลพฤกษานานาพรรณในป่าใหญ่ ต้นไม้รอบด้านกลายเป็นเงาครึ้มจากแสงจันทร์คืนมืดที่หม่นสลัว ลมราตรีหอบเอากลิ่นดอกกุ้ยฮวาลอยมาตามลม 

ในป่าลึกกลางดึกเช่นนี้ควรจะมีเพียงความเงียบสงัด แต่ความสงบของยามค่ำคืนกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงอาวุธ กลุ่มคนในชุดสีดำสนิทสองกลุ่มกำลังฟาดฟันกันอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับต้องการปลิดชีพอีกฝ่ายให้สิ้นซาก! 

ขณะที่เบื้องล่างกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด บนกิ่งไม้ใหญ่กลับปรากฏร่างบอบบางของใครบางคนหลบอยู่ มู่ฝานชะโงกหน้าลงมามองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ดวงหน้าของนางมีร่องรอยของความกังวลอย่างชัดเจน

"ฝ่าบาท" ดวงตาคู่งามจดจ้องไปยังร่างสูงในชุดดำของคนผู้หนึ่งที่กำลังใช้ดาบฟันฉั่บเข้าไปยังร่างของศัตรู ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นแรงด้วยความว้าวุ่นใจ หากแต่เขายังไม่ส่งสัญญาณให้ นางจึงทำได้เพียงแค่รอคอย

ทว่า...

"ไม่นะ!" หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นชายผู้หนึ่งกำลังเล็งลูกเกาทันฑ์มายังร่างสูงของเขา ก่อนที่ชายผู้นั้นจะลั่นไก 

"ฝ่าบาททรงระวังเพคะ!" มู่ฝานเรียกชายหนุ่มเสียงดัง ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะยังคงไม่รู้ตัว หญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงตัดสินใจพุ่งเข้าไปหาเขาด้วยความรวดเร็ว มือบางกระชากดาบออกมาฟันไปยังลูกเกาทันฑ์ที่ลอยละลิ่วมาตามสายลม ก่อนจะผลักคนตัวโตให้ล้มลงกอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ใช้ร่างกายบอบบางของตนปกป้องชายหนุ่มจากฝูงลูกเกาทันฑ์ห่าใหญ่ที่แล่นฉิวตรงมายังร่างหนา

ฉั่บ ฉั่บ ฉั่บ 

"มู่ฝาน!" เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลัง นางจึงผินหน้ากลับไปมองแลเห็นเจ้านายหนุ่มยืนอยู่

"ท่านอ๋อง" หญิงสาวขานเรียกคนตัวโตเสียงแผ่ว ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงอยู่ในร่างกายทำให้ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวเหยเก

'เอ๊ะ... ท่านอ๋องยืนอยู่ตรงนั้นแล้วชายผู้นี้เป็นใครกัน!' มู่ฝานคิดก่อนจะหันไปมองคนตัวโตที่อยู่ในอ้อมแขนของตน มือบางสั่นระริกค่อยๆปลดผ้าคลุมใบหน้าของเขาออก ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพบว่าตนปกป้องชายผิดคน

'แย่ล่ะสิ เขาไม่ใช่ท่านอ๋องของข้า!' ได้หรือ...เป็นเช่นนี้ได้หรือ นางอุตส่าห์ยอมแลกชีวิตเพื่อปกป้องเขาเลยนะ!

"ทะ ท่านแม่ทัพเปา" เอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงตะกุกตะกัก ที่แท้แล้วคนผู้นี้ก็คือแม่ทัพใหญ่เปาอี้ส่วงนั่นเอง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาบ่งบอกถึงความตกใจไม่แพ้กัน ชั่วขณะหนึ่งที่ตาสบตา มู่ฝานเห็นแววตาคมวูบไหว นางชะงักไปเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ 

'แต่ท่านแม่ทัพเปาตาบอดมิใช่หรือ' หญิงสาวคิดด้วยความสับสน เมื่อครู่นี้นางเห็นชัดเจนเต็มสองตาว่าเขาสบตานาง ไม่นานความคิดต่างๆก็ต้องหยุดลงเมื่อมีใครบางคนดึงร่างของนางไปไว้ในอ้อมแขน

"มู่ฝานเป็นอย่างไรบ้าง" หวางจื่อชางมองร่างโชกเลือดของคนในอ้อมแขนด้วยความตกใจ แผ่นหลังของนางเต็มไปด้วยลูกเกาทันฑ์ที่ทิ่มแทงฝังปลายแหลมคมไว้ในร่าง

"ท่านอ๋อง ปะ ปลอดภัย ชะ ใช่หรือไม่ พะ เพคะ" มือนุ่มนิ่มแตะลงบนแก้มสากเบาๆ มองเขาด้วยสายตาแห่งความจงรักภักดี

"ข้าไม่เป็นไร เจ้าก็ต้องปลอดภัยเช่นกัน ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่" เขากล่าวเสียงสั่น พยายามจะอุ้มร่างบางมาไว้ในอ้อมแขน มู่ฝานส่ายหน้า นางรู้ดีว่าอีกไม่นานชีวิตของนางจะจบสิ้นลงแล้ว

"ทะ ท่านอ๋อง ปะ ปลอดภัย มะ หม่อมฉันก็ ดะ ดีใจเพคะ" นางรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายกล่าวกับเขา ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆปิดลง ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหลุดลอยไป หวางจื่อชางมองมือบางที่ตกลงข้างตัวอย่างอึ้งๆ

"มู่ฝาน ข้าบอกให้เจ้าตื่นขึ้นมา มู่ฝานได้ยินข้าหรือไม่ ข้าสั่งไม่ได้ยินหรือ เจ้าไม่เคยขัดคำสั่งข้าสักหน เหตุใดยามนี้ถึงได้เงียบไปเล่า!" ชายหนุ่มเขย่าร่างบางจนหัวสั่นหัวคลอน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร คนในอ้อมแขนก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา 

"มู่ฝาน! ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าข้ารักเจ้า!" เขาตะโกนร้องก้องออกมาด้วยความเสียใจ กอดร่างไร้วิญญาณของมู่ฝานไว้แนบอก

"ท่านอ๋องรีบออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์หนุ่มเอ่ยเตือน มองเหตุการณ์รอบกายอย่างระมัดระวัง ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเจ้านาย แววตาคมสั่นไหว เขาเองก็เสียใจไม่แพ้กันที่ต้องสูญเสียสหายไปจากเหตุการณ์ในครั้งนี้

"ไม่ ข้าจะอยู่กับมู่ฝาน" หวางจื่อชางกล่าวอย่างดื้อรั้น ดวงตาแดงก่ำด้วยความเสียใจ หยดน้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาครั้งแล้วครั้งเล่า

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ มู่ฝานเสียสละชีวิตของนางเพื่อปกป้องฝ่าบาท ทรงอย่าทำให้ความพยายามของนางสูญเปล่าเลยพ่ะย่ะค่ะ" ฉางชินเอ่ยปากเตือน หวางจื่อชางเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะค่อยๆหยัดกายขึ้นอุ้มร่างไร้วิญญาณของมู่ฝานไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะจากไปไม่ลืมที่จะหันมามองเปาอี้ส่วงที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่กับที่ด้วยความแค้นเคือง

หากไม่ใช่เพราะชายผู้นั้นทำให้แผนการที่วางไว้ล่มไม่เป็นท่า มู่ฝานก็คงไม่ต้องตาย! ก้อนเนื้อในอกซ้ายของหวางจื่อชางเต็มไปด้วยความเคียดแค้นใจ ก่อนจะใช้วิชาตัวเบากระโดดหายขึ้นไปที่กิ่งไม้ใหญ่

คล้อยหลังจากที่หวางจื่อชางจากไปแล้ว เปาอี้ส่วงหันไปมองตามทิศทางที่เขาหายไป ภาพร่างบางของมู่ฝานที่อาบชุ่มไปด้วยโลหิตสีแดงฉานยังติดตาเขาไม่หาย มือหนากำแน่นเข้าหากัน กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นจนเห็นสันนูนเด่นชัด 

เขาทำให้นางต้องตาย มู่ฝานต้องตายเพราะเขา! ดวงตาคู่คมค่อยๆปิดลงด้วยความเสียใจ