บททั้งหมดของ เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: บทที่ 51 - บทที่ 60

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามก็ถึงเวลามอบของขวัญให้ซือฮองเฮา บรรดาขุนนางแต่ละตระกูลต่างพากันทยอยเข้าไปมอบของขวัญให้ ของขวัญที่ซือฮองเฮาได้รับส่วนมากล้วนเป็นของขวัญที่มีราคาแพง ทว่าสำหรับซือฮองเฮาแล้วของพวกนี้ดาษดื่นและธรรมดาสำหรับนาง จนกระทั่งถึงคราวคนสกุลเปาเข้าไป ซือฮองเฮามองไปยังของขวัญในมือของสวีอี้ฝานและรับมา "นี่คืออะไรหรือ" "ฝ่าบาททรงลองเปิดดูด้วยพระองค์ดีกว่าเพคะ" สวีอี้ฝานยิ้มอย่างอ่อนโยน ซือฮองเฮาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเปิดห่อผ้าออกนางก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากบางแต้มชาดจะคลี่ยิ้มกว้าง "ของขวัญของเจ้าล้ำค่าถูกใจยิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นตัวอักษรที่งดงามเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต" นางเอ่ยพลางหันไปสบตากับสวีอี้ฝาน มือบางลูบไปยังผืนผ้าที่มีอักษรปราณีตงดงามขีดเขียนอยู่บนนั้นด้วยความดีใจ "ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันดีใจเหลือเกินที่ฝ่าบาททรงชอบ" "ฮูหยินผู้เฒ่าหลานสะใภ้ของท่านฉลาดเฉลียวยิ่งนัก นับว่าเป็นโชคดีของสกุลเปาแล้วที่ได้เพชรเม็ดงามไปครอบครอง" ซือฮองเฮาหันไปเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จางเข่อซินจึงแย้มยิ้มตอบพลางรับคำเบาๆอย่างกระอักกระอ่วนใจ เดิมทีนางคิดว่า

"ท่านแม่ทัพเปาเหตุใดถึงพูดกับข้าเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพราะข้ารักท่านนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ต้องการแทนที่ของบุตรสาวสกุลสวี ข้าแค่ต้องการได้อยู่เคียงข้างท่าน ถึงแม้จะเป็นเพียงฮูหยินรองข้าก็ยินยอมเจ้าค่ะ" หยวนเสี่ยวหงถลาเข้ามาใกล้ จับมือของเขาขึ้นมาแนบแก้ม ส่งสายตาวิงวอนขอความรัก เปาอี้ส่วงรีบดึงมือกลับมองคนตรงหน้าด้วยแววตารังเกียจ เดิมทีเขาคิดกับนางเพียงแค่น้องสาว แต่เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว เขาไม่อยากรู้จักนางอีกต่อไป "ไม่ว่าจะเป็นฮูหยินรอง อนุภรรยาหรือบ่าวบำเรอข้าก็ไม่รับทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือผู้ใดก็ตามเพราะชีวิตนี้ของข้าขอมีฝานฝานคนเดียวเท่านั้น" กล่าวจบก็ก้าวอาดๆเดินจากไปด้วยความหงุดหงิด เขาเสียเวลากับนางมากพอแล้ว ป่านนี้สวีอี้ฝานคงรู้ว่าเขาหายไปเป็นแน่ หยวนเสี่ยวหงน้ำตาไหลพราก ท่านแม่ทัพเปาปฏิเสธความรักของนางไม่พอ อีกทั้งยังด่านางจนไม่เหลือชิ้นดี นางไม่เคยรู้สึกไร้ค่าถึงเพียงนี้มาก่อน หญิงสาวคิดพลางอ้าปากกรีดร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ "กรี๊ดดดดดดด!" "คุณหนูเจ้าขา เงียบก่อนเจ้าค่ะเดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้าจะไม่งามนะเจ้าคะ" เจียถงรีบวิ่งออกมาเอ่ยปากเตือนเจ้านายสาว

"ท่านพี่" สวีอี้ฝานหันขวับไปมองคนที่เป็นต้นเหตุ เปาอี้ส่วงหายใจสะท้านขึ้นลงด้วยความกรุ่นโกรธ ภายในดวงตาวาวโรจน์ดั่งมีเพลิงสุมอยู่ภายใน "ฝานฝานเป็นอะไรหรือไม่" เขารีบปรี่เข้ามาหานาง กอดคนตัวเล็กไว้แนบอก เมื่อเห็นนางส่ายศีรษะไปมาเบาๆ จึงค่อยๆ ผละออกมือหนากำหมัดแน่นเข้าหากัน เขาคว้ากระบี่ออกมาจากฝัก กระชับมือให้แน่นขึ้นพลางก้าวเข้าไปหาคนที่นอนสลบอยู่หมายจะจัดการให้สมกับที่มันกล้าทำร้ายสวีอี้ฝาน "ท่านพี่อย่าเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานรีบวิ่งเข้าไปขวาง "เพราะเหตุใด" เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ ทว่าสวีอี้ฝานยังไม่ทันได้ตอบ ก็ปรากฏชายร่างสูงในชุดดำขึ้น คนผู้นั้นตรงเข้ามาหาฉางชินที่นอนสลบอยู่ "ขอบใจมากนะมู่ฝาน" เขาเอ่ยพึมพำเสียงแผ่วแต่กระนั้นก็ดังพอที่จะทำให้สวีอี้ฝานได้ยิน นางตัวแข็งค้างไปด้วยความตกตะลึง พลางหมุนกายหันไปมองคนผู้นั้น "หวางอ๋อง" หญิงสาวขานเรียกชื่อของเขาเบาๆ แม้จะเห็นเพียงแค่ดวงตา แต่สวีอี้ฝานก็จำเขาได้ หวางอ๋องสบตากับนางเล็กน้อย จากนั้นจึงพาฉางชินหนีไป "หลูเผิงตามไปจับตัวพวกมันมาให้ได้ หากจับเป็นไม่ได้ก็จับตายมันเสีย" เขากล่าวเสียงเหี้ยม หลูเผิงตอบรับคำและทำท่าจะติดตามไปแต่สวีอี้ฝาน

สวีอี้ฝานน้ำตารื้นรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก อีกทั้งยังรู้สึกโมโหตนเองอยู่หลายส่วน ก่อนที่จะแต่งงานกับเขานางเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่มีวันปันใจให้กับเขาอย่างแน่นอน หรือนี่จะเป็นเหตุการณ์ที่ท่านเทพเคยบอกว่า ระหว่างนางรองกับพระเอกจะมีเรื่องให้บาดหมางกันจนถึงขั้นลงชื่อหย่า และพระเอกก็ได้แต่งงานกับนางเอก สุดท้ายพระเอกก็ต้องคู่กับนางเอกสินะ คนที่เป็นเพียงแค่นางรองอย่างนางจะไปฝืนชะตาได้อย่างไรกัน "อุ๊บ" จู่ๆสวีอี้ฝานก็รู้สึกคลื่นเหียนขึ้นมา หญิงสาวรีบคว้ากระโถนก่อนจะอาเจียนออกจนหมดไส้หมดพุง "หลิงหลิงทำอะไรอยู่ เห็นหรือไม่ว่าลูกข้าไม่สบาย รีบไปตามหมอเร็วเข้า" หลี่อ้ายซีรู้สึกตกใจไม่น้อย รีบปรี่เข้าไปลูบแผ่นหลังบางของบุตรสาวไปมาพลางหันมาเอ่ยกับหลิงหลิง "เอ่อ... เจ้าค่ะ" หลิงหลิงตอบรับพร้อมทำท่าจะวิ่งออกไป แต่สวีอี้ฝานกลับขัดขึ้นมาเสียก่อน "ไม่ต้องให้หลิงหลิงไปหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรแค่รู้สึกเหม็นอาหารเท่านั้น" หลี่อ้ายซีเงียบไปเล็กน้อย พลันไม่นานก็เบิกตากว้างกล่าวละล่ำละลักด้วยความตกใจปนตื่นเต้น "นี่ลูกกำลังตั้งครรภ์งั้นหรือ" "ใช่เจ้าค่ะท่านแม่" สวีอี้ฝานแย้มยิ้มออกมาบางๆ ยกมือข

"ยัยแก่ปลิ้นปล้อน ข้าไม่น่าเสียเวลากับเจ้าเลย รู้อย่างนี้คงไม่ทนเอาอกเอาใจยัยแก่บ้าอำนาจนิสัยร้ายกาจเช่นเจ้าหรอก เสียเวลาจริงๆ! กรี๊ดดดด! " หยวนเสี่ยวหงผุดลุกขึ้นพ่นวาจาหยาบคายเสร็จก็เดินกระแทกเท้าตึงตังออกไปด้วยความรวดเร็ว จางเข่อซินยกมือขึ้นทาบอก อ้าปากพะงาบๆ ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมา ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ "หนิงเชาข้าอยากเป็นลมเหลือเกิน" "ว้าย ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าเป็นอะไรนะเจ้าคะ ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ" หนิงเชารีบปรี่เข้ามาพลางใช้มือโบกแทนพัดให้ฮูหยินผู้เฒ่า "เจ้าได้ยินที่นางด่าข้าหรือไม่" ถามเสียงสั่น หยดน้ำตาตลออยู่ที่หน่วยตา ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่ศีรษะเป็นสีดำยันเปลี่ยนเป็นสีขาวยังไม่เคยโดนผู้ใดพ่นวาจาร้ายกาจใส่เช่นนี้มาก่อน "ได้ยินชัดเต็มสองหูเลยเจ้าค่ะ" หนิงเชาทำหน้าแหยยกมือขยี้หูไปมา เสียงกรีดร้องของหยวนเสี่ยวหงยังคงติดหูของนางไม่หาย น่ากลัวยิ่งนัก... ฮูหยินผู้เฒ่าหอบหายใจสะท้าน ความรู้สึกตกใจยังไม่จางหาย แต่ที่แน่ๆ นางมั่นใจเป็นอย่างมากว่าสกุลเปาของนางกับสกุลหยวนคงไม่มีวันมองหน้ากันติดอีกแล้วอย่างแน่นอน ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ