All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 31 - Chapter 40

สวีอี้ฝานรู้สึกไม่พอใจวาจาของฮูหยินผู้เฒ่าเท่าใดนัก แม้จะอยากสวนกลับแต่ก็ต้องพยายามเก็บอารมณ์นั้นไว้ในใจ เมื่อประเมินสถานการณ์คร่าวๆนางย่อมรู้ว่าตอนนี้ควรแสดงออกอย่างไร "ท่านย่า สวีอี้ฝานเป็นฮูหยินของข้า..." เปาอี้ส่วงเปิดปากหมายจะพูดบางคำ ทว่ามือหนาของเขากลับโดนมือเล็กของนางจับเอาไว้ก่อน ชายหนุ่มหันมามองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามายืนเคียงข้าง นางส่งยิ้มให้เขาบางๆพลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ เขาจึงเงียบเสียงลง "เดิมทีข้าตั้งใจจะให้ท่านพี่มาพบท่านย่ากับแขกคนพิเศษตามลำพัง หากแต่ว่าท่านพี่เป็นคนบอกให้ข้ามาด้วย หากข้าทำให้ท่านย่าไม่พอใจ ข้าต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานกล่าวเสียงเครือ สีหน้าเศร้าสร้อยจนน่าสงสาร มือเล็กปล่อยมือหนาออกก่อนจะหมุนกายหันหลังทำท่าจะเดินจากไป ทว่ามือหนาของเปาอี้ส่วงกลับคว้าต้นแขนของนางเอาไว้เสียก่อน "สวีอี้ฝานเป็นฮูหยินของข้า นางอยู่ที่นี่ในฐานะเปาฮูหยิน เป็นเรื่องที่สมควรแล้วที่นางจะต้องออกมาต้อนรับแขกเหรื่อ" ชายหนุ่มกล่าวเสียงราบเรียบ คำพูดของเขาถือเป็นคำประกาศิต ไม่มีผู้ใดกล้าคัดค้านแต่อย่างใด หยวนเสี่ยวหงเงยหน้าขึ้นมองไปยังเปาอี้ส่วงอย่างปวดใจ ท่าทางของเขาดูห่วงใยสว

ภายในห้องโถงรับแขกยามนี้มีเพียงเปาอี้ส่วงและฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ด้วยกันตามลำพัง หลังจากที่ไล่ทุกคนออกไปจากห้อง ในที่สุดเปาอี้ส่วงก็เป็นฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน "ท่านย่ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่หรือขอรับ" "ทำอะไรงั้นหรือ หลานพูดเรื่องอะไรกัน" จางเข่อซินตีหน้าซื่อโยนคำถามกลับ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเปาอี้ส่วงหมายถึงเรื่องใด ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ฮูหยินผู้เฒ่าเคยคุยเรื่องบุตรสาวสกุลหยวนกับเขามานานแล้ว เขารู้ถึงความตั้งใจของนางดีว่าต้องการให้เขาแต่งงานกับหยวนเสี่ยวหง หากแต่ว่าหัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นาง เขาไม่ได้รักชอบนาง "ท่านย่าหยุดยัดเยียดบุตรสาวสกุลหยวนให้ข้าเถิดขอรับ ท่านย่าก็ทราบว่ามันเป็นไปไม่ได้" "เหตุใดจะเป็นไปไม่ได้" ฮูหยินผู้เฒ่าสวนกลับทันควัน ทุกอย่างเป็นไปได้เสมอหากแต่เปาอี้ส่วงไม่ยอมรับเองต่างหาก "ข้าแต่งกับบุตรสาวสกุลสวีแล้ว จะแต่งกับหยวนเสี่ยวหงอีกได้อย่างไร" "แต่งได้ก็ลงชื่อในหนังสือหย่าได้" "แต่นั่นต้องเกิดจากความยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย" "ย่าเคยคุยกับสวีอี้ฝานแล้ว นางบอกว่าหากเจ้ายินยอมลงชื่อในหนังสือหย่า นางก็พร้อมหย่ากับเจ้าเช่นกัน" "..." วาจาของจางเข่อซินทำใ

"จะไปไหนหรือ" ชายหนุ่มถามพลางมองไปยังม้วนผ้าในมือของนางด้วยความสงสัย "ไปข้างนอกเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานตอบเสียงห้วน ทว่าไม่ได้หันมามองเขาแต่อย่างใด ท่าทางหมางเมินของนางทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเท่าใดนัก หากแต่ว่าเรื่องที่ทะเลาะกันวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจ เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีอะไรไปมากกว่านี้ "พาองครักษ์ไปด้วย" เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน เกรงว่านางจะเป็นอันตรายอีก "ไม่จำเป็นหรอกเจ้าค่ะ" นางกล่าวคำปฏิเสธ นางดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ใด "อวดดี" "ท่านพี่ว่าใครอวดดี" วาจานั้นทำให้สวีอี้ฝานหันขวับกลับมามองเขาในทันที เขาจะหาเรื่องทะเลาะกับนางอีกแล้วหรือ "ข้าพูดกับเจ้าก็ต้องว่าเจ้าน่ะสิ หรือเจ้าคิดว่าข้าว่าผู้ใดกัน" เปาอี้ส่วงยกยิ้มอย่างกวนๆ ยิ่งเห็นดวงหน้างามบูดบึ้งก็ยิ่งชอบใจ "นิสัยไม่ดี หากข้าอวดดี ท่านก็เป็นพวกคนพาล" เปาอี้ส่วงส่ายศีรษะไปมา จากนั้นจึงก้าวยาวๆเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง ก้มหน้าลงมาใกล้ สวีอี้ฝานเห็นเช่นนั้นจึงผงะก้าวถอยหลังหนี ทว่าคนตัวโตกลับคว้าเอวบางของนางเอาไว้และดึงเข้ามาหาตัว "จะให้องครักษ์ติดตามไปด้วยหรือจะให้ข้าตามไปเฝ้าเจ้า เลือกเอาเถิด

ระหว่างทางไปที่จวนสกุลสวี หลิงหลิงเหลือบมองเจ้านายเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่พบกับหวางอ๋องที่ตลาด สีหน้าของฮูหยินก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมองอย่างชัดเจน "ฮูหยินเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรหรือไม่ ระบายให้บ่าวฟังได้นะเจ้าคะ" หลังจากนั่งเงียบอยู่นาน ในที่สุดหลิงหลิงก็ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเปิดปากออกมาจนได้ "ข้าแค่รู้สึกสับสนเล็กน้อย" "ฮูหยินหมายถึงเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ" สวีอี้ฝานถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ยามนึกถึงหน้าหวางอ๋องคราใดก็รู้สึกผิดในใจทุกครั้ง ราวกับว่านางกำลังทอดทิ้งให้เขาต้องโดดเดี่ยว หรือนางควรบอกความจริงกับเขาดี แต่นางก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากมีอิสระได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ในฐานะองครักษ์เงาที่ซ่อนกายอยู่ในเงามืดอีกต่อไปแล้ว "หากเจ้ามีความลับกับคนที่เจ้าเคยสนิทสนมด้วย เจ้าจะบอกความจริงเขาหรือไม่" หลิงหลิงได้ยินคำถาม นางจึงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า "บ่าวมองว่าคนทุกคนต่างล้วนมีความลับเป็นของตัวเอง เป็นไปไม่ได้ว่าเราจะเปิดเผยทุกเรื่องให้ผู้อื่นรู้ หากแต่ว่าความลับนั้นไม่ได้ทำร้ายใคร ก็ไม่จำเป็นต้องบอกทุกเรื่องก็ได้เจ้าค่ะ" สวี

เปาอี้ส่วงกลับมาถึงจวนสกุลเปาในยามซวี (19.00 - 20.59 น.) เมื่อมาถึงพบว่าที่จวนเงียบผิดปกติที่หอนอนส่วนตัวของสวีอี้ฝานมืดสนิทไร้แสงตะเกียงจึงสอบถามกับพ่อบ้านหลิวได้ความว่าฮูหยินออกไปข้างนอกยังไม่กลับ คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็ก เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง เขาจึงเดินกลับออกไปหน้าประตูจวนสั่งให้บ่าวเตรียมม้าเพื่อที่จะออกไปตามหาสวีอี้ฝาน ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็เห็นอาชาตัวใหญ่กำลังตรงลิ่วมาทางนี้ ไม่นานทหารรักษาประตูต่างพากันวิ่งเข้ามารายงานว่าสวีชางหมิงมาขอพบเขา "สวีชางหมิงงั้นหรือ" ชายหนุ่มทวนคำเบาๆ นึกแปลกใจไม่น้อยที่น้องชายของสวีอี้ฝานต้องการพบเขา ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยมายุ่งเกี่ยวกับเขาเลยสักหนหนึ่ง "ให้เขาเข้ามา" หลังจากกล่าวคำอนุญาตไม่นานก็เห็นร่างสูงของสวีชางหมิงก้าวอาดๆเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า "ท่านแม่ทัพเปา" เขาขานเรียกคนตรงหน้าด้วยวาจาห่างเหิน ทว่ายังคงรักษามารยาทโดยการคารวะผู้อาวุโสกว่า "นั่นอะไรหรือ" เปาอี้ส่วงมองของในมือของสวีชางหมิง ทว่าเขาไม่พูดอะไรนอกจากยื่นมันมาให้เปาอี้ส่วง "หนังสือหย่า?" "ท่านแม่ทัพทำความคุ้นเคยกับมันเสียสิ อีกไม่นานท่าน