All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 1 - Chapter 10

"แม่หนู ตื่นเถิด ข้ามีเรื่องจะบอก" เสียงของชายชราดังขึ้นที่ข้างหูของมู่ฝานทำให้เปลือกตาที่ปิดสนิทอยู่ในตอนแรกค่อยๆเปิดขึ้นหญิงสาวหันมองรอบกายอย่างงุนงง บรรยากาศเต็มไปด้วยหมอกขาวขึ้นปกคลุมดูวังเวงน่ากลัว เบื้องหน้าของนางมีชายชราท่าทางใจดีผู้หนึ่งยืนอยู่"ท่านตาเป็นใครกัน" ถามเสียงห้วน มือบางควานหาดาบประจำตัวแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า"เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อน ข้าเป็นท่านเทพมาเพื่อมอบโอกาสสำคัญให้กับเจ้า"มู่ฝานได้ยินเช่นนั้นจึงมั่นใจได้ทันทีว่าตอนนี้นางได้สิ้นชีพไปแล้วจริงๆ และนางคาดว่าที่ตรงนี้ที่นางอยู่คงเป็นโลกของวิญญาณสินะ"โอกาส? โอกาสอะไรกัน""โอกาสในการมีชีวิตอีกครั้งของเจ้าอย่างไรเล่า""ท่านเทพจะปลุกให้ข้าฟื้นคืนชีพหรือ" ถามด้วยความตื่นเต้น นางยินดีเป็นอย่างยิ่งหากได้โอกาสนั้นกลับคืนมา"เปล่า ข้าทำให้เจ้าฟื้นคืนชีพไม่ได้หรอก ยามนี้ร่างของเจ้าถูกฝังลงในสุสานไปแล้ว หากเจ้าฟื้นคืนชีพขึ้นมา ผู้คนคงตกใจแตกกระเจิงไปทั้งเมือง"มู่ฝานทำหน้ายู่ ส่งเสียงชิออกมาเบาๆ "แล้วท่านเทพจะทำอย่างไร"ชายชราคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นปิดปากส่งเสียงกระแอมเบาๆ จากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า"ข้าต้องบอกก่อนว่าเ

"ท่านแม่ ข้าเพียงแค่ต้องแต่งงาน ข้ายังมีชีวิตอยู่ หาได้ไปสู้รบกับใครเสียหน่อยเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานไม่ได้รู้สึกกังวลต่อพระราชโองการของฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อยเพราะแม้ว่าร่างนี้จะเป็นของสวีอี้ฝานก็จริง แต่ดวงวิญญาณกลับเป็นของมู่ฝานซึ่งท่านเทพได้พานางมาอยู่ในร่างนี้ หลังจากที่สวีอี้ฝานตัวจริงป่วยตายเพราะไข้ป่า ยามนี้นางมาอยู่ในร่างนี้ได้ราวเจ็ดวันแล้ว พบว่าการเป็นสวีอี้ฝานนั้นสุขสบายยิ่งนัก บิดาของนางเป็นถึงขุนนางขั้นสอง แม้จะเป็นคนเข้มงวดแต่ก็รักนางไม่น้อย ส่วนท่านแม่หลี่อ้ายซีก็รักและเอ็นดูนางอยู่มากทีเดียว ไม่นับรวมกับสวีชางหมิงน้องชายตัวแสบที่ถึงแม้จะชอบกวนโมโหอยู่บ่อยๆ แต่ก็สัมผัสได้ว่าเขาเป็นห่วงนางมากจริงๆนับว่าครอบครัวสกุลสวีเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากทีเดียว ซ้ำพอเข้ามาอยู่ในร่างนี้ นางยังถือโอกาสได้ใช้ชีวิตหรูหราอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ถึงแม้จะนอนตีพุงขลุกตัวอยู่บนที่นอนทั้งวันก็ไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิ"แม่รู้ว่าลูกเพียงแค่ต้องแต่งงาน อันที่จริงแม่ควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำที่ลูกแม่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา แต่แม่ทำใจไม่ได้จริงๆที่ลูกต้องแต่งงานกับท่านแม่ทัพเปา" หลี่อ้ายซีกล่าวเสียงสะอื้น ก่อนจะหันไป

"อย่าทำร้ายคุณหนูของข้านะ" เจียถงรีบก้าวเข้ามาขวาง แต่กลับถูกชายร่างใหญ่ผลักจนล้มคะมำไปกองอยู่บนพื้นปั่ก!ทว่าก่อนจะก้าวถึงตัวของหยวนเสี่ยวกลับมีรองเท้าผ้าแพรเนื้อดีสีม่วงอ่อนลอยละลิ่วมากระแทกศีรษะของเขาเสียก่อน"ผู้ใดกัน!" ชายผู้นั้นแผดเสียงกร้าวด้วยความโกรธ มองรองเท้าคู่เล็กในมือด้วยความหงุดหงิดปนอับอายนี่มันรองเท้าของสตรีชัดๆ!"ของข้าเอง" สวีอี้ฝานก้าวเข้าไปยืนตรงกลางของวงสนทนา โดยมีสายตาของหยวนเสี่ยวหงมองคนมาใหม่ด้วยความประหลาดใจ"คุณหนูสวีอี้ฝาน" นางเคยเห็นสวีอี้ฝานตามงานสังคมประปรายทว่าไม่เคยพูดคุยกันเป็นส่วนตัว "แม่นางโยนรองเท้าใส่ศีรษะของข้าหรือ" เขาถามเสียงแข็งกระด้าง กวักมือเรียกชายอีกสองคนให้เดินเข้ามาล้อมตัวของสวีอี้ฝานเอาไว้"เปล่าเสียหน่อย จู่ๆรองเท้าของข้าก็ดันหลุดไปโดนหัวของพวกท่านเอง หากไม่เชื่อก็ดูนี่สิ" กล่าวพลางยกเท้าอีกข้างขึ้นมาอย่างแรงจนรองเท้าผ้าแพรสีม่วงอ่อนที่ยังติดอยู่ที่ข้อเท้าของนางลอยละลิ่วไปกระแทกใบหน้าของชายอีกคนเข้าเต็มเปา"ไม่ใช่แล้ว แม่นางจงใจทำร้ายพวกข้า!" "อ้อ งั้นหรือ คงเป็นเพราะใบหน้าและนิสัยของพวกท่านมันรบกวนบาทาของข้ามากกระมัง" สวีอี้ฝานเม้

คำตอบของเขาทำให้คนฟังหมดอารมณ์จะถาม นอกจากเขาจะไม่วางแผนอนาคตของเขาและนางแล้ว ดูเหมือนว่าในสายตาของเขาจะมองนางเป็นเหมือนภาระของเขาเสียด้วยซ้ำไปสวีอี้ฝานเบ้ปากใส่คนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ เอาเถิด... เขาจะคิดอย่างไรก็ช่าง ในเมื่อไม่ช้าหรือเร็ว สุดท้ายทั้งเขาและนางก็ต้องแยกจากกันไปอยู่ดีครึ่ก!รถม้าคันใหญ่เซถลาหลังจากเผชิญหน้ากับหลุมขนาดใหญ่ ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างในโงนเงนเซถลามาอีกฝั่งตามแรงเหวี่ยง"อ๊ะ!" หญิงสาวร้องเสียงหลง ร่างบางถลาไปข้างหน้าฝั่งตรงข้ามของตน มือบางรีบยื่นไปดันผนังรถม้าเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าของนางจะกระแทกเข้ากับใบหน้าคมคายของเปาอี้ส่วงดวงตาคู่งามกะพริบถี่ หัวใจเต้นแรงราวจะหลุดออกมานอกอก เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่คืบ การได้อยู่ใกล้กันเช่นนี้ทำให้นึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งที่ยังเป็นมู่ฝาน ในวันที่นางเสียสละชีพปกป้องเขาเพราะความเข้าใจผิด นางเห็นเขามองสบตากับนางราวกับคนไม่ได้ตาบอดหรือเขาอาจจะโกหก...เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงขยับเข้าไปใช้สายตาจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาของเขา พลางเอียงคอมองด้วยความสงสัยราวกับกำลังค้นหาความจริงบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าเปาอี้ส่ว

เมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า ความมืดเข้ามาเยือน เป็นเวลาที่เปาอี้ส่วงเดินกลับมาที่ห้องหอ ก่อนจากมาเขาได้กำชับเสียงหนักแน่น ไม่ให้มีการก่อกวนห้องหอ เขาไม่ชอบเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น กว่าจะผ่านพ้นพิธีการต่างๆมาได้ก็เหนื่อยล้าเต็มทีแล้วแอ๊ด!เสียงบานประตูถูกผลักให้เปิดออก ขายาวก้าวเดินเข้าไปข้างใน ภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัด แสงจากตะเกียงที่ส่องให้ความสว่างไสวทำให้มองเห็นร่างบางที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงกว้างลมหายใจของนางผ่อนเข้าออกบ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท เปาอี้ส่วงคิดว่าวันนี้เจ้าสาวของเขาคงจะเหน็ดเหนื่อยมิใช่น้อย ชายหนุ่มสาวเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง ชะโงกหน้าไปมองคนที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์อย่างพินิจพิเคราะห์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองนางในระยะประชิดเต็มสองตา ทำให้เขาได้รู้ว่าเจ้าสาวของเขางดงามสมคำร่ำลือจริงๆทว่า งดงามแล้วอย่างไรเล่า... กิตติศัพท์ของสวีอี้ฝาน ใครๆต่างก็รู้ดีว่านางมีดีแค่เป็นสตรีหน้าตางดงาม เกิดในชาติตระกูลสูงส่งก็เท่านั้น"หญิงงามไร้ประโยชน์" กล่าวอย่างเย้ยหยัน หารู้ไม่ว่าวาจาของตนนั้นทำให้ใครบางคนที่นอนหลับอยู่ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความกรุ่นโกรธไร้ประโยชน