All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 351 - Chapter 358

เมื่ออวิ๋นเสวี่ยเซียวฟังจบ ก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณชายรองหรงอย่าพูดซี้ซั้ว ข้ากับท่านไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกัน!”หรงซื่อเจ่อคิดแค่ว่านางคงอาย จึงคลี่ยิ้มแล้วตอบกลับว่า “ขอเลอะเลือนเอง พูดเช่นนี้เร็วเกินไป คุณหนูอวิ๋นอู่อย่าตำหนิเลย!”ทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน ตนก็บอกว่าเป็นคนในครอบครัวเสียแล้ว รีบร้อนเกินไปหน่อยจริง ๆทว่าหรงจือจือเข้าใจสีหน้าของอวิ๋นเสวี่ยเซียวดี นางเห็นความรังเกียจที่มีต่อซื่อเจ๋อนางเตือนหรงซื่อเจ๋อด้วยน้ำเสียงชืด ๆ “น้องรอง ไม่เช่นนั้นเจ้ายืนยันให้มั่นใจก่อนดีหรือไม่ว่า ผู้ที่คุณหนูอวิ๋นอู่คิดว่าเห็นแก่ตัวผู้นั้นเป็นผู้ใดกันแน่?”หรงซื่อเจ๋อราวกับมองจนฉงนไปแล้วก็มิปาน เขามองหรงจือจือทีหนึ่ง “คู่หมั้นของข้า ก็ต้องเข้าข้างข้าอยู่แล้ว หรือว่าจะเข้าข้างท่าน คิดว่าข้าเห็นแก่ตัวหรืออย่างไร?”สำหรับเขา ตนกับอวิ๋นเสวี่ยเซียวคือคนที่สนิทสนมกันที่สุด อีกฝ่ายต้องเข้าข้างตนโดยไร้เหตุผลอย่างแน่นอนอวิ๋นเสวี่ยเซียวรีบกล่าวขึ้นว่า “ที่จริงที่ข้ามาวันนี้ ก็เพื่อจะถอนหมั้น หลังจากนี้คุณชายรองอย่าแสดงตัวตนเป็นคู่หมั้นของข้าอีก”หรงซื่อเจ๋อมองหรงจือจืออย่างสะใจ “ท่านได้ยิน

หรงจือจือมองมหาราชครูหรง แล้วเอ่ยถามอย่างจริงใจ “เหตุใดท่านพ่อจึงคิดว่า ท่านไปพูดดี ๆ ด้วยตัวเองจะไม่ได้ผล แต่หากข้าไปเกลี้ยกล่อมแล้วจะได้ผลเล่า?”มหาราชครูหรง “เรื่องที่อัครมหาเสนาบดีเฉินอยากจะแต่งงานกับเจ้า คนสกุลอวิ๋นเองก็รู้ดี หากเจ้าไป มีพี่เขยเช่นอัครมหาเสนาบดีเฉิน สกุลอวิ๋นอาจจะพิจารณาการแต่งงานครั้งนี้ใหม่อีกครั้ง”“และก่อนหน้านี้สกุลอวิ๋นไม่พอใจที่ความสัมพันธ์ของซื่อเจ๋อกับเจ้าไม่ค่อยดีนัก หากเจ้าไป จะได้แสดงด้วยพอดีว่าแม้เจ้ากับซื่อเจ๋อจะทะเลาะกันอย่างไร ก็ยังเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ดังเดิม”หรงจือจือ “เรื่องนี้ข้าไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย หากเรื่องไม่สำเร็จ”มหาราชครูหรงกล่าว “วางใจ ขอเพียงเจ้ายอมไปไกล่เกลี่ย หากทำไมสำเร็จ ข้าก็จะไม่ตำหนิเจ้า”หรงจือจือถอนหายใจทีหนึ่ง “เช่นั้นก็ได้เจ้าค่ะ! คิดแล้วสองสามวันนี้สกุลอวิ๋นยังมีอารมณ์โกรธคุกรุ่นอยู่ อีกสองสามวันข้าค่อยไป ท่านพ่อให้คลังเตรียมของขวัญไว้บางส่วนด้วย ข้าจะได้นำไปเป็นของขวัญขอโทษให้คุณหนูสกุลอวิ๋น”อยู่ดี ๆ ทำให้เขารู้สึกรังเกียจเล็กน้อย ก็ต้องให้ของเสียหน่อยมหาราชครูหรงเห็นหรงจือจือยอมไป ก็ชอบนางขึ้นมาอีกสองสามส

เฉินเยี่ยนซูจ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง ก่อนจะกล่าวประเมินด้วยน้ำเสียงชืด ๆ “เด็กมีอนาคตสอนได้”ในตอนนี้ฮ่องเต้หย่งอันถึงนับว่าได้ถอนหายใจทีหนึ่งเข้าใจแล้ว! ต่อไปคำถามที่ไม่ควรถาม ก็อย่าถามสุ่มสี่สุ่มห้าหลังเฉินเยี่ยนซูออกจากวังไป ก็มีบ่าวรับใช้เข้ามารายงาน “ฝ่าบาท ไทเฮาเชิญให้ฝ่าบาทไปตำหนักหย่งหนิงเพคะ”ฮ่องเต้หย่งอันพยักหน้าก่อนจะรุดหน้าไปเมื่อมาถึงต่อหน้าไทเฮา ฮ่องเต้หย่งอันก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งน้อมทักทาย “ลูกขอถวายพระพรเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮาฉีกยิ้มพลางตอบ “หย่งอัน รีบลุกขึ้นเถอะ”ฮ่องเต้หย่งอันลุกขึ้น ก็เห็นลุงของตน ท่านลุงเซี่ยเองก็อยู่ด้วย เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน ส่วนท่านลุงเซี่ยเองก็รีบคุกเข่าคารวะฮ่องเต้หย่งอัน “ท่านลุงไม่ต้องมากพิธี”ท่านลุงเซี่ย “ขอบพระทับฝ่าบาท”ต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน ฮ่องเต้น้อยสุขุมอมภูมิเป็นอย่างมาก ไม่ซนเป็นลิงเป็นค่างเหมือนอย่างตอนอยู่หน้าเฉินเยี่ยนซูเลยสักนิด เขานั่งลงตรงโต๊ะเล็ก ๆ ตรงหน้าไทเฮาโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมานางกำนัลนำชามาให้หลังท่านลุงเซี่ยลุกขึ้น ฮ่องเต้หย่งอันก็ไม่เป็นฝ่ายพูดคุยกับพวกเขาก่อนสองพี่น้องมองหน้ากันสุด

ครั้นได้ยินคำพูดบ้าคลั่งของหรงเจียวเจียว หรงจือจือก็นับว่าเข้าใจแล้วว่า ปกติมารดาของตนอบรมสั่งสอนน้องสาวและน้องชายอย่างไรพูดคำพูดโง่ ๆ เช่นนี้กรอกหูพวกเขาทุกวัน พวกเขาคิดจะมีความคิดปกติสักสองสามส่วนก็ยากนางมองหรงซื่อเจ๋อ พลางถามขึ้นชืด ๆ ประโยคหนึ่ง “เจ้าเองก็คิดเช่นนี้หรือ?”หรงซื่อเจ๋อ “ข้า...”ในแววตาของเขามีความสับสนเห็นได้อย่างชัดเจน คิดว่าแม้เขาจะมาขวางหรงจือจือ ทว่าในใจก็ไม่แน่ใจที่จะทำเช่นนี้ สุดท้ายแล้วถูกหรือว่าผิดกันแน่หรงเจียวเจียวเห็นเขาลังเล ก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ย “พี่รอง เป็นกังวลอะไร? พี่คิดดูสิ พี่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของมหาราชครู ต่อไปจวนสกุลหรงนี้ต้องเป็นของท่าน”“รองตุลาการแห่งศาลต้าหลี่เพิ่งจะเป็นขุนนางขั้นไหนกัน? พวกเขาคิดจะถอนหมั้นเพราะเรื่องเล็ก ๆ จริง ๆ หรือ? ท่านก็แค่ให้นางขอโทษข้าก็เท่านั้น ไม่ได้เอ่ยข้อเรียกร้องที่เกินไปสักหน่อย”“ตอนนี้ท่านกับนาง ต้องดูว่าผู้ใดจะมั่นคงได้ยิ่งกว่ากัน หากท่านกลั้นเอาไว้ไม่ไหว ครึ่งชีวิตที่เหลือก็จะถูกผู้หญิงคนนั้นบีบ”“ท่านคิดดูให้ดีสิ ท่านเป็นบุรุษอกสามศอกแสนสง่า คิดอยากจะพูดประจบสอพลอต่อหน้านางจริง ๆ หรือ? ตัวท่านไม