Semua Bab โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Bab 361 - Bab 366

“แม้เมื่อก่อนบ่าวจะโง่เขลาไปบ้าง เคยล่วงเกินคุณหนูอยู่หลายครา แต่บ่าวก็ไม่เคยทำเรื่องชั่วช้าสามานย์ใดๆ เลยนะเจ้าคะ”“ท่านใช้แผนการทีละขั้น ยุยงให้ฮูหยินกับบ่าวแตกแยกกัน บีบคั้นบ่าวจนถึงขั้นนี้ เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้ด้วยเล่าเจ้าคะ? บ่าวเป็นเพียงคนต่ำต้อยไร้ค่า ไหนเลยจะควรค่าให้คุณหนูต้องสิ้นเปลืองความคิดอ่านมากมายถึงเพียงนี้!”“ตอนนี้ บ่าวมิกล้ากลับไปข้างกายฮูหยินแล้วจริงๆ เจ้าค่ะ! ขอคุณหนูโปรดไว้ชีวิตบ่าวสักครั้ง ปล่อยบ่าวไปเถิด บ่าวรับรองว่าจะหนีออกจากเมืองหลวงทันที จะไม่มาให้รกหูรกตาท่านอีกต่อไป!”หรงจือจือจ้องมองนางเขม็ง กล่าวว่า “ขอเพียงเจ้าบอกเรื่องที่ข้าอยากรู้ให้ข้าฟัง เจ้าอยากจะไปที่ใดย่อมได้ทั้งนั้น”สาวใช้จ้าวตัวสั่นสะท้าน “คุณหนูใหญ่ ท่าน ท่านต้องการให้บ่าวทรยศฮูหยินหรือเจ้าคะ?”หรงจือจือหรี่ตาลงเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้น ก็หมายความว่านางหวังมีความลับบางอย่าง ที่สามารถนำเปิดโปงได้สินะ?”สาวใช้จ้าวหลบสายตาของหรงจือจือ “คุณหนูใหญ่คิดมากไปแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินไม่มีความลับใดๆ ทั้งนั้น เมื่อครู่บ่าวก็แค่พลั้งปากพูดไปเท่านั้น!”เพียงแต่แววตาหลุกหลิกมีพิรุธของนาง มีหรือที่ผู้ใดจะมอ

ประโยคนั้นเล่นเอาเจาซีถึงกับสะดุ้ง เพราะนางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้ท่านอัครเสนาบดีเคยพูดว่าจะขอนางในเรือนของพวกตน แต่ว่า เป็นภรรยาเอกหรือแค่อนุนั้น ดูจะยังไม่เคยพูดชัดเจนเสียด้วยซ้ำฉีอวี่เยียนก็รีบโพล่งขึ้นมาอย่างมีโมโหว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ข้าคิดเผื่อเจ้า เขาคงไม่เสียเวลาอยู่กับเจ้าเป็นวันๆ อย่างนี้หรอก! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาลงแรงมาพูดกับเจ้าด้วยตัวเอง!”“เราก็แค่หวังดีแท้ๆ เจ้ายังจะมองเป็นน้ำใจเน่าๆ เหมือนตับลาของใครเข้าอีก! ไม่รู้ดีชั่วจริงๆ!”หรงจือจือหัวเราะเบาๆ อย่างเย็นชา ก่อนจะเหลือบตามองทั้งคู่ด้วยท่าทีเฉยเมย “เรื่องของข้า ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเหนื่อยใจแทนหรอก พวกเจ้าจะเก็บน้ำใจอันแสนงดงามนี้ไว้ไปมอบให้คนที่รู้จักดีชั่วอย่างที่ปากเจ้าพร่ำบอกเถิด ข้า ข้าไม่มีปัญญารับไว้แม้แต่เสี้ยวเดียว”เห็นนางพูดเช่นนั้น ฉีจื่อฟู่ก็ขมวดคิ้วแน่น จ้องหน้าหรงจือจือพลางเอ่ยด้วยเสียงเข้ม “ทำไม? หรือว่าเจ้าไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูด?”หรงจือจือย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว นางตอบเรียบเย็นว่า “ท่านอัครเสนาบดีเป็นคนฉลาด หากข้ายินดีจะเป็นแค่อนุ คงไม่ถึงขั้นต้องตัดขาดกับตระกูลฉีอย่างที่ผ่านมา และเขาเ

หรงจือจือพยักหน้า กล่าวเบาๆ ว่า “ไม่เลว วิธีที่เจ้ากับท่านแม่คิดขึ้นมานับว่าดีมาก”เมื่อหรงเจียวเจียวฟังจบ ดวงตาก็พลันเปล่งประกายท่าทางยิ่งดูได้ใจ “ข้ารู้อยู่แล้ว! แม้ว่าท่านพ่อจะมีตำแหน่งถึงมหาราชครู แต่เรื่องความคิดของพวกสตรีในเรือนหลัง เขาจะรู้ดีไปกว่าข้ากับท่านแม่ได้อย่างไร?”ใจที่แขวนอยู่ของหรงซื่อเจ๋อในที่สุดก็วางลงไปได้กว่าครึ่งอันที่จริง หลังจากที่หรงจือจือออกไปแล้ว เขาก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง ในมือถือตำราอยู่ก็อ่านไม่เข้าหัว ครานี้จึงจะวางใจได้เสียทีหรงเจียวเจียวถามต่อว่า “อวิ๋นเสวี่ยเซียวได้บอกหรือไม่ว่า ตระกูลอวิ๋นของพวกเขาจะมาสู่ขอใหม่เมื่อใด? แล้วจะมาขอโทษพี่รองเมื่อใด?”“ข้าล่ะยอมใจให้กับตระกูลนี้จริงๆ มีชีวิตดีๆ อยู่ไม่ชอบ ต้องมาสร้างเรื่องเช่นนี้ สุดท้ายก็ยังต้องหน้าด้านมาที่บ้าน มาขอร้องให้พี่ชายแต่งนางใหม่ แบบนี้ไม่ยิ่งน่าขายหน้ากว่าหรือ?”“เหอะ ไม่รู้ว่าก่อเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้นมา ทั้งหมดนี้เพื่ออะไรกัน!”หรงซื่อเจ๋อกล่าวว่า “อันที่จริง ข้าก็ไม่ต้องการให้นางมาขอร้องอะไรข้า เพียงแค่นางส่งใบเทียบดวงชะตากลับมาใหม่ และกล่าวขอโทษเจียวเจียวสักคำก็พอแล้ว”“อย