All Chapters of Relived To Marry The Masked CEO: Chapter 41 - Chapter 50

Matapos lumabas ni Tristan, tahimik ang buong paligid sa loob ng kwarto. Ang kanina lamang na malakas na volume ng ipad ni Theo ay hindi na narinig ni Astrid. Blanko na lamang siyang nakatingin sa pinto kung saan lumabas ang asawa niya. Hindi niya alam kung ano ang nangyari, bakit bigla na lang ito nagbago dahil sa isang text na nabasa niya. Hindi man niya alam kung ano ang nilalaman ng mensaheng iyon, ngunit halata naman na dahil doon nagbago bigla ang asawa niya. Pinagkukutkot na ni Astrid ang kuko ng bawat isang daliri niya, ang mga mata niya ay nakadikit lamang sa pintuan. Nananalangin na biglang pumasok ang lalaki sa loob, at sasabihan siya na biro lamang ang lahat ng sinabi niya kanina. At susuyuin siya dahil sa ginawang prank nito na hindi nakakatawa. Hindi siya mapakali, gusto niyang malaman kung ano ang naging rason sa biglang pagbabago bg asawa niya. Tungkol saan kaya ang mensaheng natanggap ng lalaki? Tungkol ba iyon sa babae? Sa mahal niyang tunay?

"Tan! You're here!" Agad na nangunit noo ni Astrid sa narinig na boses, alam na alam niya kung kaninong boses ang bumati sa asawa niya. "Gising na pala siya?" Bulong ni Astrid sa sarili at sumilip ulit. Tama nga ang naisip niyang si Astria yun sa loob ng kanyang katawan ang bumati sa asawa niya. Mukhang maayos na ang lagay nito, napakalusog ng katawan niya, na para bang hindi ito nawalan ng malay ng ilang linggo. Nakita niyang hinalikan pa nito si Tristan sa pisngi, ngunit ang mas nakapagpabugla sa kanya, ay hindi na pala nito suot ang maskara niya. "Wala siyang suot na maskara? Totoo ba tong nakikita ko??" Bulong niya sa sarili habang pinanood ang dalawa na pumasok na sa loob ng kwarto. "Ibig sabihin ba non, alam ni Tristan na si Astria talaga ang nasa katawan ko?" Napasandal siya sa pader. Kahit na ito ang binabanggit niya ngayon—mas tumatak sa kanya na ang asawa niya ay bumibisita sa ibang babae, at hindi siya na asawa niya na nasa kaparehong floor lang. Ginulo ni A

"Akala ko ba wala kayong alam?" Tanong agad ni Astrid nang maglaho na si Tristan mula sa paningin nila. Nag palinga-linga at sumipol itong si Bandit, para bang wala siyang narinig. Ramdam na ramdam niya ang mabigat na titig ng misis ng kanyang boss, pero pinipili na lang niyang hindi pansinin. Mabagal siyang lumingon kay Ban, at tumitig ng matagal dito-na para bang tahimik itong humihingi ng tulong. Ang kapatid naman niya ay napahinga na lang ng malalim, mukhang kailangan niya nanamang sagipin ang kapatid mula sa sariling katangahan. Pero hindi niya ito tutulungan, wala siyang balak na pagtakpan ito sa katangahan niya. "I don't have any idea about that." Sabay tinaas ang mga balikat niya. Agad na napansin niya na pinandilatan na siya ng kanyang kapatid, habang ang kamao into ay nakabilog na. Nagsisimula na silang magsikuhan at walang balak na makita ni Astrid ang pagrarambulan nila, hindi na lang niya siguro ipipilit. Ngunit may karapatan naman siya na malaman.... O w

Tahimik ang lahat sa loob ng van, hindi mawari kung ang katahimikan ba na ito ay komportable, o mabigat na klase. Nasa likod ang mag-kapatid na si Ban, at Bandit, at Luigi na mukhang nababadtrip na sa likot ni Bandit. Nasa harap na upuan naman nila na magkatabi si Astrid at Theo sa gitna, nasa harapan naman ang kuya nito, at ang kasama niya na hindi naman dapat. Si Astrid Guevarra, o mas makikilala kung nakikita man ang kaluluwa ng isang tao—na ang tunay na Astria Santiago. Hindi maiwasan ni Astrid maaalala ang pangyayari kanina lamang bago sila umalis. Nang makarating na si Astrid, kasama ang mag-kapatid sa van na sasakyan nila papunta sa party na binanggit ni Tristan sa kanya. Ayon sa lalaki, sa Palawan ito gaganapin. Ni isa sa kanila ay hindi na nakapag-impake ng kani-kanilang susuotin at wala nang oras gawa ng lahat ng nangyari sa buong linggo na yon. Mas mabuti nang bumili na lang sila doon sa kanilang pupuntahan ng mga damit, ang kanilang mga magagastos ay kakaltasin na l

Inabot ng halos tatlong oras ang naging byahe mula bulacan papunta sa National Airport. Kung bbyahe lamang sila ng van, aabutin sila ng humigit kulang pa sa isang araw upang marating ang Palawan.Iniisip palang ni Astrid ang magiging byahe kung nag-van sila, baka hindi na natapos ang kanyang mga kasama sa kakareklamo sa kung saan mang parte ng katawan ang masakit o nangangawit na kakaupo. Lalo pa at traffc ang tatahakin na kailangang mga daanan.Kung siya lang, siguro ay ayos lang sa kanya at sanay naman siya sa mahahabang oras na byahe. Ngunit iba nga pala ang mga ito sa kanya, ‘Buti na lang din at mayaman si Tristan. First time kong makakasakay ng eroplano. Matutupad na pangarap ko simula nung bata ako.’ Napangiti si Astrid ng maisip niya ito.Sa gitna ng byahe, inakala niyang magiging tahimik at awkward ang lahat ngunit nagkamali siya, ito ay puno pala ng tawanan, chismis at bangayan buong byahe. Lalo na ang pagkakakilala niya sa bago niyang naging kasama, si Astria. May pag-aa