All Chapters of เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: Chapter 61 - Chapter 70

มนลิตาฟื้นขึ้นมาตั้งแต่อยู่ในห้องฉุกเฉินแล้ว เธอแค่แกล้งหลับเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองเท่านั้น เธอได้ยินทุกบทสนทนาทุกคนเกี่ยวกับลูกในท้องของเธอเพียงแค่คิดหยดน้ำตาก็กลิ้งผ่านจากหางตาซึมหายในจอนผมอย่างรวดเร็ว หยดแล้วหยดเล่า ส่วนมือก็ได้แต่ลูบหน้าท้องตัวเอง“มน” จอมขวัญเปิดประตูเข้ามาเห็นลูกสาวกำลังนอนร้องไห้ จึงคิดว่าลูกสาวคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น“แม่คะ”เธอเรียกคำนั้นสั้น ๆ ออกมาแล้วโผกอดร้องไห้ด้วยความสะอึกสะอื้น หญิงสาวปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาให้หมดแล้วนับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีมนลิตาคนเดิม“ร้องออกมาเถอะ อย่าเก็บมันเอาไว้อีกเลย” ยิ่งพูดแรงสะอื้นยิ่งกระเพิ่มขึ้นจอมขวัญไม่รู้ว่าลูกสาวกำลังคิดอะไรอยู่เพราะเห็นเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมพูดอะไรออกมา จนกระทั่งเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีคนที่นอนฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงไม่ใช่แม่เธอแล้วเพียงครู่เดียวใบหน้าหล่อก็ลืมตาขึ้นมา เขาดีดตัวนั่งตรงคว้าไปยังมืออวบทว่าเธอกลับชักมือกลับแววตาเธอว่างเปล่ามากกว่าเดิม“อย่าเงียบแบบนี้ ด่าพี่ก็ได้หรือว่าจะทุบพี่ ตีพี่ก็ได้”“ไม่จำเป็นค่ะ”“พี่ขอโทษ”อีกแล้วขอโทษอีกแล้ว เธอฟังคำนั้นมาจนเอือม ดวงตากลมโตจ้องหน้าเขาเอ่ยขึ

‘ธารมิกา ธัญเพทาย’ดารานางแบบชื่อเสียงโด่งดังจากผลงานละครหลายเรื่องแต่ข่าวเสียน่าจะมากกว่าเพราะตามโลกออนไลน์มีแต่ข่าวเธอมีปัญหากับคนอื่นไปทั่ว“คุณใช่ไหมเป็นเจ้าของรถ” ชี้นิ้วใส่หน้าแล้วพูดต่อ “จอดรถภาษาอะไรขวางรถคนอื่นไม่พอยังใส่เบรกมืออีก ถ้าฉันไปงานอีเวนต์ไม่ทันเสียเงินค่าปรับหลายแสนคุณมีปัญญารับผิดชอบไหม”เสียงแหลมสิบแปดหลอดร้องตะโกนกลับมาทำเอาชายหนุ่มยู่หน้าพลางส่ายหัวไปมา ทว่าเขาก็ผิดจริงนั่นแหละที่เผลอใส่เบรกมือเอาไว้“เรื่องนั้นผมขอโทษก็แล้วกัน แต่คุณก็ไม่สมควรทำลายทรัพย์สินของคนอื่นแบบนี้”“ก็ใครใช้ให้คุณมาจอดรถขวางล่ะ คนมันก็โมโหเป็นนะ”เธอยังคงเถียง แขนเล็กยกขึ้นกอดอกเชิดหน้าเย่อหยิ่ง ท่าทีแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอกถ้าจำไม่กินเส้นกับคนอื่น ตุลย์ธรส่ายหัวแล้วทำหน้าเอือมระอา ธารมิการถึงกับรู้สึกเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก“นี่นาย อย่ามาทำหน้าอย่างนั้นนะ”“จะให้ผมทำหน้ายังไง ยิ้มรับความยินดีปรีดาที่มาเห็นใครก็ไม่รู้มาเตะรถตัวเองหรือไง ผมไม่ใช่คนบ้าแบบ...”โชคดีหยุดปากตัวเองเอาไว้ทัน ทว่าธารมิการู้ตัวว่าเขาหมายถึงเธอ“นี่คุณกำลังว่าฉันเป็นบ้าเหรอ ปากแบบคุณควรไปหาหมอผ่าหมาออกจากปากบ้างนะ ไม

“กลับไป! ไม่ต้องมาแสร้งบีบน้ำตาหรือขอความเห็นใจจากพวกเรา”ซ่า!เสียงน้ำในกะละมังโครมใหญ่สาดใสกบาลคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ตาครามโยนกะละมังไปอีกทางชี้หน้าด่าอดึตลูกเขย“เพราะแกคนเดียวลูกสาวกับหลานในท้องฉันถึงไม่กลับมา ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ต้องมาสำนึกผิดอะไรตอนนี้”ชายแก่ทำขึงขังแทบกระโจนใส่ จอมขวัญดึงแขนเอาไว้เพื่อห้ามปรามคำว่า ‘ไม่รู้’ ของอดีตพ่อตาทำเอาเวทัศประหลาดใจอยู่บ้างพวกเขาไม่รู้จริง ๆ เหรอว่ามนลิตาอยู่ที่ไหนเป็นไปได้ยังไง“ผมขอโทษครับ ผมก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ขอโอกาสให้ผมได้ดูแลมนอีกครั้งได้ไหม ผมสัญญาว่าครั้งนี้...”พลั่ก!!!พูดยังไม่ทันจบประโยคร่างกำยำเซถลาอีกครั้งจากแรงผลักของขายสูงอายุ คำว่าให้อภัยคงได้รับจากพวกท่านยากพอควร“เก็บคำพูดจอมปลอมของแกกลับไป อย่าคิดกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป!!!”ตาครามตะโกนสุดเสียงพยายามเข้าไปทถบตีตามประสาคนเป็นพ่อที่รักลูกอีกอย่างเรียวแรงท่านก็ไม่ค่อยจะมีเท่าไร เวทัศไม่ได้โต้ตอบปล่อยให้ท่านได้ระบายอารมณ์ออกมาแต่สำหรับจอมขวัญไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไรจึงนึกสงสารชายหนุ่มอยู่บ้าง“คุณเวย์ กลับไปก่อนค่ะ พวกเราไม่รู้ว่ายัยมนอยู่ที่ไหนจริง ๆ”ฉ

หลังจากทำการบ้านอาบน้ำเสร็จแล้วกิจวัตรสุดท้ายของวันคือการล้อมวงทานข้าวกันสามคน นับจากวันที่มนลิตาย้ายมาอยู่รีสอร์ตแห่งนี้ปลายฝันก็ไม่ต้องทำมื้อค่ำอีกต่อไปอาศัยหิ้วท้องมาฝากบ้านเพื่อนแทน“แม่มนขา หนูเมย์มีพ่อแบบคนอื่นไหมคะ” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นขณะตักข้าวเข้าปาก พลางเอียงคอยิ้มตามประสาเด็กน้อยช้อนในมือของมนลิตาชะงักตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกเธอไม่เคยถามหาพ่อเลยแล้วเหตุใดวันนี้ถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ปลายฝันเห็นสีหน้าเพื่อนหม่นลงจึงเป็นฝ่ายทำเสียงเล็กเสียงน้อยตอบหลานแทน“มีสิคะ หนูเมย์มีพ่อค่ะไม่อย่างนั้นจะเกิดขึ้นมาได้ยังไง คนนะไม่ใช่หน่อไม้”เมทิตาย่นคิ้วเข้าหากันว่ามันเกี่ยวอะไรกับหน่อไม้แล้วหน่อไม้เป็นแบบไหน ตาแป๋วยื่นหน้าเข้าไปหาคนเป็นน้าซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม“หน่อไม้คืออะไรคะ แล้วหน่อไม้เกิดได้ยังไงคะ”เอาแล้วล่ะสิ จากที่จะต้องตอบว่าหลานมีพ่อไหมกลายเป็นว่าปลายฝันต้องมานั่งอธิบายและเปิดรูปภาพประกอบเพื่ออธิบายให้หลานเข้าใจมนลิตาชำเลืองมองลูกที่กำลังนั่งหยอกล้อกับผู้เป็นน้าเสียงดังเอิ้กอ้ากอยู่ห้องรับแขกแล้วพ่นลมหายใจออกมา เมทิตากำลังจะเติบโตแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่ถามหาผู้เป็นพ่อหรอก“ยัยเม

ริมฝีปากสั่นระริกขณะพูด สีหน้าหม่นลงดุจท้องฟ้าครึ้มบ่งบอกถึงความท้อแท้สิ้นหวัง แป๋วนึกอย่าตีปากตัวเองที่พูดอะไรออกไปโดยไม่ทันคิดการตามหารีสอร์ตดังกล่าวถูกแบ่งให้กับลูกน้องแต่ละฝ่ายให้ติดตามเกือบทั้งหมดและส่งให้สายข่าวของช่องทั่วประเทศด้วยและความพยายามก็ไม่เคยทำร้ายใครจริงๆ เมื่อรีสอร์ตแห่งสุดท้ายปรากฏรูปถ่ายของคนเจ้าเนื้อกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ใบหน้าหล่อเปี่ยมไปด้วยความสดชื่นและมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง เขาแทบจะบึ่งรถไปหาเสียวเดี๋ยวนั้น ทว่าหากไปแบบปุ๊บปั๊บเลยมนลิตาคงพาลูกหนีหายไปอีกแน่นอนเพราะอุปสรรคมันไม่ได้มีแค่หญิงสาวคนเดียว ด่านหินสำคัญเลยก็คือพ่อกับแม่ของเธอ“แปลกจังช่วงหลังมานี้ไม่เห็นคุณเวทัศมาบ้านเราเลยนะพ่อ”จอมขวัญชะเง้อคอมองประตูรั้วหน้าบ้านก่อนจะหันหลังกลับมานั่งแคร่ไม้ไผ่แล้วลงมือหันแตงกวาเอาไว้สำหรับทำมื้อเที่ยงให้กับคนงานในสวนตาครามละสายตาจากกีมด้ายสานแหแล้วมองผู้เป็นเมียพลางส่ายหนัวเล็กน้อย เนี่ยล่ะนะที่เขาเรียกกันว่าความเคยชิน เห็นหน้ากันทุกวันพอเงียบหายไปมันก็คิดถึงกันเป็นธรรมดา“แกจะบ่นหาทำไมเขาไม่ใช่ลูกแกนะ อีกอย่างคุณเขาก็แค่มาช่วยเพราะอยากรู้เรื่องลูกกับหลานเราก็