All Chapters of เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: Chapter 71 - Chapter 80

น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินอาบแก้มอีกครั้งของวัน มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้แล้วฉีกยิ้มกว้าง ภาพนั้นสะอ้อนอยู่ในอกของมนลิตาแบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าสายใยของสายเลือด“อย่าร้องไห้นะคะ หนูเมย์จะเช็ดน้ำตาให้”เด็กน้อยล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าของคนเป็นแม่มักจะให้พกติดตัวทุกวัน ชายหนุ่มจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอก็เป็นคนพับผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าเสื้อสูทให้จนกลายเป็นความเคยชินมาถึงปัจจุบัน“หนูเมย์ ขึ้นไปหาน้าปลายก่อนไป แม่มีเรื่องจะคุยกับ...” หยุดพูดไปครู่หนึ่งเพราะไม่รู้ว่าจะแทนตัวเขาว่าอย่างไร คุณลุง หรือ พ่อ“คุยกับพ่อใช่ไหมคะ” เด็กน้อยชี้ไปยังเวทัศ “คุณลุงเป็นพ่อของหนูใช่ไหมคะ”มนลิตาตกตะลึงตรงข้ามกับอีกคนยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงรูหูความรู้สึกอิ่มเอมตอกย้ำลึกลงหัวใจ เขาพยักหน้ารับแล้วดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดมือเล็กของเมทิตากอดตอบความกลัวเกาะกินหัวใจมนลิตาดึงแขนแกร่งออกแล้วคว้าตัวลูกสาวสู่อ้อมอก “พี่เวย์กลับไปเถอะค่ะ มนอยู่กับลูกได้ เมื่อก่อนไม่มีพี่เราก็อยู่กันได้”“ไม่ พี่ไม่กลับถ้าจะกลับก็ต้องพามนกับลูกกลับไปด้วย กลับบ้านเรากันเถอะนะ เรื่องที่ผ่านมาพี่ขอโทษขอโอกาสให้พี่ได้ไหม มันทรมานมา

มนลิตาไม่เคยไปวัดตอนเช้าในกรุงเทพฯ เคยแค่ตักบาตรเท่านั้นจึงไม่รู้ว่าเขามีวิธีการอย่างไรเหมือนกับคนต่างจังหวัดไหมกับข้าวที่เตรียมมาจะถูกนำไปจัดลงบนขันโตกและแยกประเภทของคาวของหวาน พื้นที่นี่ส่วนใหญ่กินข้าวเหนียวเป็นหลักทุกคนจะมีกระติบข้าวมาคนละใบแล้วตักใส่ในบาตรที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะเวทัศรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าลูกเสียอีกเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำอะไรอย่างนี้มาก่อน และโชคดีเหลือเกินมนลิตาปลูกฝั่งลูกให้เข้าวัดทำบุญก่อนพระจะให้พรมัคนายกก็จะแจ้งกิจกรรมต่าง ๆ ของทางวัดซึ่งครั้งนี้เป็นงานบุญพระเวสหาเงินสร้างห้องน้ำและกุฏิวัดซึ่งเก่าและทรุดโทรมลงไปมากเมื่อพิธีการต่างๆ ของทางวัดเสร็จแล้วอาหารคาวหวานถูกนำไปถวายพระแล้วท่านก็จะให้พร เวทัศรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูกเพราะเมื่อก่อนไม่เคยทำอะไรแบบนี้ วัดไม่เข้าเหล้าก็กินคือคติประจำใจ“น้อย มาจากกรุงเทพฯเหรอ” หญิงสูงวัยนั่งอยู่ไม่ไกลสะกิดแขนเบาๆเวทัศหันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าท่านกำลังเอ่ยชื่อใคร“ถามผมหรือเปล่าครับ แต่ผมไม่ได้ชื่อน้อย”เขาทำหน้าเหรอหรา มนลิตาไม่สามารถปั้นหน้าบึ้งตึงได้อีกต่อถึงกับยิ้มออกมา เธอหันไปอธิบายให้เขาเข้าใจว่าการที่ผู้ใหญ่เรียกว่

“พ่อแกเป็นคนทิฐิสูงเหมือนแกไม่มีผิดยังยอมเปิดใจให้คุณเวย์กลับเข้ามาในชีวิตทั้งที่รู้ว่าเขาทำให้แกเสียใจ แต่เพราะความดีของคุณเวย์ถึงได้ละลายน้ำแข็งในใจของตาครามได้ หากคุณเวย์ต้องการแค่ลูกและไม่ได้รักแกอย่างที่คิดป่านนี้เขาคงแต่งงานใหม่มีลูกกับคนใหม่ไปนานแล้ว คงไม่มานั่งรอและตามหาแกจนเจอหรอก”คำบอกเล่าของจอมขวัญทำเอาหัวใจอันหนักอึ้งเบาหวิวขึ้นมาบ้างเมื่อได้รู้เรื่องนี้ แต่บาดแผลของความเจ็บปวดจากผู้หญิงที่ชื่ออินทุภายังคงวนเวียนเข้ามาให้ห้วงความคิดจนไม่อาจวางลงได้มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหัวลูกสาวก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเวทัศยืนอยู่ข้างพุ่มไม้ไม่ไกล เขาส่งยิ้มมาให้แทนคำขอบคุณเธอจึงพยักหน้าให้ก่อนจะบอกลูกสาวให้คิดไตร่ตรองเอาเองมีอะไรคาใจก็ให้ถามเวทัศตรง ๆจอมขวัญเลี่ยงกลับเข้าบ้านจึงเป็นโอกาสให้เวทัศเดินลงมานั่งแทนที่ หญิงสาวซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาเอาไว้ทำท่าจะลุกขึ้นเขาจึงจับข้อมือกระตุกเบา ๆ คนเจ้าเนื้อก็ร่วงลงมาอยู่ในอ้อมกอดเหมือนเดิมเนื้อสัมผัสตรงข้อแขนหญิงสาวรู้สึกว่ามันสากและด้านอย่างบอกไม่ถูกเธอขึงตาใส่คนตัวสูงกว่าแล้วบอกให้เขาปล่อย“ไม่ปล่อย ถ้าพี่ปล่อยแล้วเมื่อไรเราจะได้คุยกันจริงจังเ

ช่วงหลังเลิกงานเขาเอาแต่นั่งทำอาหารเกาหลีแทบทุกวันเพื่อที่อย่างน้อยมันก็บรรเทาความคิดถึงผู้หญิงตรงหน้าได้บ้าง และวันนี้เขาก็ได้มีโอกาสทำให้เธอได้กินแล้ว“กินสิ เดี๋ยวเย็นหมดนะ” ชายหนุ่มเลื่อนจานจาจังมยอนมาให้มนลิตาหลุดออกมาจากภวังค์ใช้ตะเกียบเหล็กคีบเส้นสีดำเข้าปาก ทันทีที่ลิ้นสัมผัสกับน้ำซอสสีดำดวงตากลมประกายวาววับขึ้นมาทันทีมุมปากของเวทัศหยักโค้งขึ้นแทบจะถึงติ่งหู หาเรื่องคุยกับง้อตั้งนานแทบจะไม่ได้ผลแต่พอทำของโปรดไว้ให้เขากลับเห็นความสดใสบนใบหน้าของเธออีกครั้งชายหนุ่มเท้าคางบนเก้าอี้มองหญิงสาวกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย กว่าจะรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายเฝ้ามองเธอก็กินอาหารไปจนเกือบหมดโดยลืมชวนคนทำกินเสียด้วยซ้ำ“ไม่กินด้วยกันเหรอคะ”“ไม่ล่ะครับ พี่เห็นมนกินได้ก็ดีใจแล้ว”เอื้อมมือไปหยิบทิชชูจากกล่องไปเช็ดมุมปากที่เปื้อนน้ำซอสสีดำให้แผ่วเบา ดวงตาทั้งคู่สบกันครู่หนึ่งจนเป็นฝ่ายมนลิตาได้สติขึ้นมาก่อน เธอเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วเช็ดปากด้วยตัวเอง“เรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืน...”“มนอยากคุยกับพี่เวย์เรื่องนี้พอดีเลยค่ะ”ยังไม่ทันจะบอกจุดประสงค์จบเลยว่าไม่ต้องรีบเขารอได้ ทว่าหญิงสาวก็เอ่ยตัดบทขึ้นมาเ

สองผู้เฒ่านั่งเล่นอยู่ข้างล่างหันมองหน้ากันเชื่อได้เลยไม่นานทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าลูกสาวพวกเขานั้นใจอ่อนตั้งนานแล้วตอนนี้แค่วางฟอร์มเท่านั้น“แม่มนขา พ่อเวย์ขา” น้ำเสียงและท่าทางแบบนั้นมนลิตาพอจะเดาออกว่าลูกสาวต้องอยากได้หรืออยากไปที่ไหนสักที่แน่นอน“อ้อนจะเอาอะไรอีกคะ”“หนูเมย์อยากไปทะเล วันนี้เพื่อนหนูเมย์บอกว่าพ่อกับแม่พาไปทะเลหนูเมย์อยากไปบ้าง” เด็กหญิงทำหน้าอ้อน ๆ ใส่แม่ หันไปกระพริบตาปริบๆกับคนเป็นพ่อก่อนจะวิ่งอ้อมโต๊ะไปสวมกอดตากับยายเพื่อเอาใจมนลิตาแพ้ทางเวลาเมทิตามาอ้อนเพื่อขออะไรสักอย่าง แน่นอนว่าเธอไม่ได้ตามใจเสียทุกเรื่องแต่เพราะลูกสาวเธอไม่เคยไปทะเลเลยตั้งแต่เกิดมากำลังจะอ้าปากพูดผู้ชายนั่งข้างก็เป็นฝ่ายเสนอขึ้นมา“ถ้าอย่างนั้นเราไปพักผ่อนกันทั้งครอบครัวดีไหมครับ ผมจะได้โทรบอกคุณแม่ด้วย”“ดีค่ะ ไปๆ ไปเที่ยวทะเลกัน” เมทิตาตอบรับแทนทุกคนแล้วชูสองแขนขึ้นกระโดดหมุนตัวไปมารอบโต๊ะกินข้าวเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของลูกกับมนลิตาทำให้เขามีความสุขมากขึ้นไม่ต้องมานั่งทำหน้าอมทุกข์เหมือนแต่ก่อน“แล้วเราจะไปทะเลที่ไหนล่ะ ประเทศเรามีทะเลตั้งหลายจังหวัด” ตา