บททั้งหมดของ เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

‘คุณเวย์คะแย่แล้วค่ะ ตอนนี้พนักงานรวมตัวประท้วงกันหน้าบริษัท’ความเครียดทวีคูณขึ้นคูณสองเมื่อเลขาฯ โทรเข้ามาแจ้งห่วงเมียก็ห่วง แต่ประธานบริษัทคือหน้าที่ของเขาที่ต้องรับผิดชอบ สุดท้ายแล้วเขาต้องให้ป้ามาลัยมาอยู่เฝ้าหน้าห้องไอซียูเผื่อหมอต้องการพบญาติคนไข้“เร็ว ๆ ตาคราม รีบเดินฉันเป็นห่วงลูก”จังหวะจะเดินออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มได้ยินเสียงคุ้นหูร้องเรียกผู้เป็นสามีด้วยอาการกระวนกระวาย เมื่อเห็นว่าเป็นจอมขวัญเดินนำหน้าตาครามมาเข้าก็รีบตรงปรี่เข้าหา“คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีครับ”เวทัศเดินเข้าไปยกมือไหว้ ตาครามเห็นหน้าลูกเขยตัวเองความโกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมา ไม่รักลูกสาวเขาไม่ว่าแต่น่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ปล่อยให้ถูกยิงได้อย่างไรทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าเธอกำลังถูกปองร้ายผัวะ!!!ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือเหี่ยวย่น รอยแดงห้านิ้วปรากฏชัดบนผิวขาว เลือดซิบมุมปาก เวทัศทำเพียงหันกลับไปช้า ๆ แล้วยกมือเช็ดเลือดออก“ว้ายตายแล้ว ตาครามแกทำอะไรของแก”จอมขวัญทิ้งกระเป๋าในมือรีบเข้าไปยืนคั่นกลางระหว่างทั้งคู่พลางจับหน้าหล่อของเวทัศพลิกไปพลิกมาเพื่อดูว่าไม่เป็นอะไรมาก“อย่าไปว่าคุณพ่อเลยครับ ผมสมควรโดนแล้ว

หากต้องเดินทางกลับบ้านคงใช้เวลาเดินทางไปกลับเกือบชั่วโมง ซึ่งตอนนี้ก็เลยเวลาเที่ยงคืนแล้วอีกไม่เท่าไรก็เช้า เวทัศจึงตัดสินใจเช่าโรงแรมฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาลนอนแทน แน่นอนว่าทั้งคืนชายหนุ่มนอนไม่หลับพลิกตัวกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น แม้จะมีสายโทรเข้ามาจากอินทุภาหลายสายเขาก็ตัดทิ้งไม่ได้สนใจเหมือนเมื่อก่อนยอมรับว่าเสียความรู้สึกแต่มันน่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด ทั้งที่ตอนนั้นมั่นใจว่ายังรักอินทุภาอยู่ แต่พอมนลิตาถูกยิงเขากลับทั้งเสียใจทั้งกลัวว่าจะเสียเธอไปอย่างไม่มีวันกลับจนต้องอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งที่ไม่เคยมีความเชื่อเรื่องพวกนี้เลยตั้งแต่เด็กพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าร่างสูงกระตุกก่อนจะสะดุ้งลุกขึ้นเพราะเผลอหลับไป เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าพร้อมกลับออกมาในเสื้อผ้าชุดเดิมก่อนจะตรงไปยังหน้าห้องไอซียูเหมือนเดิมพยาบาลและบุรุษพยาบาลสองสามคนกำลังช่วยกันเคลื่อนย้ายคนตัวอ้วนที่กำลังหลับใหลเพราะฤทธิ์ของยา เขาได้แต่มองผ่านกระจกใสจนกระทั่งเตียงถูกเข็นออกมา“คุณเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหมคะ”“ใช่ครับ”“ไม่ทราบว่าจะให้คนไข้นอนห้องรวมหรือว่าห้องพิเศษคะ”“ขอเป็นห้องราคาแพงแล

“แล้วเรื่องคนร้ายเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องคุย“ถูกวิสามัญฯตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ญาติติดต่อเข้ามารับศพไปทำพิธีแล้ว ส่วนคดีเจ้าหน้าที่กำลังทำเรื่องปิดสำนวน”“หว่า ถ้าอย่างนั้นมนก็อดเป็นเจ้าหญิงที่มีองครักษ์คอยตามคุ้มกันแล้วสิคะ” เธอยู่หน้าเหมือนเสียดาย ทั้งที่รู้สึกโล่งอกเสียด้วยซ้ำมือหนาเอื้อมไปยีหัวมนลิตาด้วยความเคยชินและเอ็นดูคนตัวอ้วน คุณหญิงระย้าสงสัยถึงความสนิทสนมของคนทั้งคู่ ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมมองออกว่าแววตาของผู้ชายฝั่งตรงข้ามคิดอย่างไรกับลูกสะใภ้ตนเอง“ถึงไม่มีองครักษ์แต่เจ้าชายก็ยังอยู่นี่”เวทัศเปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ สายตาคู่นั้นหากเปลี่ยนเป็นกรงเล็บก็คงตะปบจนเนื้อแหว่งได้เลยล่ะ“ไม่ยักรู้ว่าแกก็พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย นึกว่าจะจิกกัดแต่น้องมนเป็นอย่างเดียว ถ้าเป็นแบบนี้พี่ก็อดได้เป็นองครักษ์ของน้องมนนะสิ”เขาหันไปคลี่ยิ้มให้กับมนลิตาและพูดจาก่อกวนอารมณ์ของอีกฝ่ายให้ขุ่นมัวและมันได้ผลดีเสียด้วยเมื่อเวทัศลากเก้าอี้ของตุลย์ธรออกจากข้างเตียงทั้งที่เจ้าตัวยังนั่งอยู่เลย“ว้าย ตายแล้วตาเวย์ทำอะไรแบบนั้น เสียมารยาท” ตุณหญิงระย้าร้องเสียงหลงกับการกระทำ

“กลัว? ที่รักกลัวอะไร ไหนเคยบอกว่ารักผมไง แล้วตอนนี้จะมากลัวอะไร!” ประโยคสุดท้ายตะโกนขึ้นเสียงดังก้องมือหนาคว้าไปยังคางมนบีบเข้าหากัน แม้จะใช้มือเล็กสองข้างดันเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของภูริได้เลยสักนิด“ปล่อยอินไปเถอะนะ”“ปล่อยเหรอ ไม่มีทางถ้าปล่อยไปมึงก็ไปพาตำรวจมาจับกูนะสิ”ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้โมโหมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาว่าขอให้เวทัศยอมใจอ่อนมาช่วยเธอออกไปจากขุมนรกนี้ได้ก็พอ“ไม่...อินจะไม่ทำอย่างนั้น อินสัญญา” เธอลนลานยกมือไหว้ปลก ๆ เนื้อตัวสั่นราวกับลูกนกภูริได้แต่ยิ้มเยาะกับท่าทีกลัวตายของคนที่ตัวเองรัก ภาพหวานชื่นในวันวานหายไปจนหมดสิ้นว่าพวกเขาเคยรักกันมากเท่าไรแต่ใครจะไปรู้เล่าว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตัวของผู้หญิงมักมากอย่างอินทุภาก็เท่านั้น“สัญญาเหรอ มันก็แค่ลมปาก ตอนเราอยู่ด้วยกันมึงก็สัญญาว่าจะรักแค่กู แล้วเป็นไงมึงก็ทิ้งกูกลับมาหาไอ้เวย์ แล้วความรัก ความดีของกูล่ะทำไมมึงมองไม่เห็นบ้าง อินทุภา!”มือหนาสะบัดออกแรงจนร่างเล็กเซถลาศีรษะไปชนกับขอบเตียง เลือดสีแดงสดไหลลงข้างขมับ ภูริตกใจเมื่อเห็นเลือดถลาจะเข้าไปประคองทว่าเธอกลับผลักออกแล

เวทัศยกมือขึ้นลูบหลังร่างเล็กซึ่งอยู่ในชุดคนไข้สีฟ้าอ่อนกำลังกอดเอวเขาร้องไห้ไม่หยุด เกือบสามชั่วโมงแล้วที่เขาอยู่ในห้องนี้“ตลอดเวลาที่อินคบกับไอ้ภูมันทำแบบนี้กับคุณเหรอ”“ใช่ อินถึงได้หนีกลับประเทศไทยหรอก อินขอโทษนะที่ตอนนั้นไม่ยอมจับมือเวย์ไว้แล้วทิ้งไปหาภูริ”ชายหนุ่มไม่ได้นึกโกรธเคืองเรื่องนั้นแล้วเพราะเห็นจากสภาพเธอตอนนี้แล้วมันน่าสงสารมากกว่า เธอสะอื้นจนตัวไหล่โยนหลังจากให้ปากคำกับตำรวจเสร็จแล้ว“ตอนนี้ภูริถูกจับไปแล้ว คุณไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ”หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะผละออกมาเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าเต็มสองตา เธอนึกขอบคุณเขาที่วางความโกรธลงแล้วรีบมาช่วยเธอออกจากขุมนรกนั้น“เรื่องคดีทั้งหมดตำรวจจะเป็นฝ่ายติดต่อคุณกับครอบครัวโดยตรง”“แล้วเวย์ล่ะคะ คุณจะไม่ช่วยอินเรื่องนี้แล้วเหรอ” ดวงตาเว้าวอนขอให้เขาเห็นใจ“ต่อไปนี้ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นเพียงแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ผมขอโทษนะที่เคยบอกว่าจะอยู่กับคุณ อยากมีคุณอยู่ในชีวิตไ“ทำไมล่ะคะ...หรือว่าคุณไม่ได้รักอินแล้ว”ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยพลางนึกถึงอีกคนที่นอนบาดเจ็บอยู่บนเตียง ก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายออกจากรอบเอว“เมื่อก่อนผมจมป