All Chapters of เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: Chapter 31 - Chapter 40

‘พูดส่งเข้าเนื้อหาข่าว’เสียงสั่งการของผู้กำกับข่าวผ่านอินเอียตรงหูทำให้อินทุภาพูดตัดเนื้อข่าวเข้าสู่คลิปข่าวทันทีทั้งที่อธิบายเนื้อหาข่าวยังไม่จบเสียด้วยซ้ำแต่ก็เก็บอาการเก่งสมกับเป็นมืออาชีพกว่าข่าวภาคค่ำจะเสร็จก็กินเวลาไปเกือบสามทุ่ม ร่างระหงเดินออกมาจากห้องส่งเพื่อถอดไมค์และเครื่องมือสื่อสารในห้องส่งออก“คุณเวย์ยังไม่กลับมาจากพักร้อนอีกเหรอ”“ยังค่ะ”“แล้วจะกลับมาเมื่อไร รู้หรือเปล่า”เธอแกล้งถามทั้งที่ตัวเองติดต่อเขาอยู่ตลอดเวลา แต่เพราะอยากมีตัวตนขึ้นมาจึงแสดงออกมาให้ทุกคนได้เห็น“ไม่ทราบค่ะ ดิฉันเป็นแค่พนักงานในห้องส่ง ไม่ได้เป็นเลขาฯ ท่านประธาน ถ้าคุณอินอยากรู้ขนาดนั้นก็เดินขึ้นไปถามคุณเลขาฯ ดูสิคะ”เจ้าหน้าที่ห้องส่งสาวเพยิดหน้าขึ้นข้างบนด้วยความหมั่นไส้ ก็รู้อยู่หรอกว่าเคยเป็นแฟนเก่ากันมาแต่ก็ไม่ต้องแสดงความประเจิดประเจ้อ อยากได้กลับคืนมาขนาดนั้นก็ได้“เอาแบบนั้นเหรอ ก็ได้”ริมฝีปากแดงฉีกยิ้มกว้างออกมา ทำสีหน้าลั้ลลาแล้วคว้ากระเป๋าเดินจากไปเพราะรู้อยู่แล้วว่าพรุ่งนี้เวทัศจะกลับมาจากต่างจังหวัดแสงไฟรถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านหรู มนลิตาก้าวเท้าลงมาจากบนรถด้วยอาการงัวเงีย

เสียงเบสจากลำโลงดังตึง ๆ จนหูแทบไม่ได้ยินเสียงคนอื่นคุยกัน วันนี้ท้อปแต่งกายด้วยลุคแนวสตรีททันสมัยแบบที่มักจะเห็นบนโลกโซเชียล ส่วนมนลิตาสวมชุดเดรสสีดำพอดีกับรูปร่างเพื่อปกปิดความเจ้าเนื้อเธอกับต้นและเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนปลอมตัวเข้ามาเป็นนักท่องเที่ยวแต่แยกโต๊ะกันนั่งเพื่อใช้กล้องที่ซ่อนอยู่ในตัวถ่ายภาพบรรยากาศในร้านเอาไว้ด้านตุลย์ธรก็ปลอมตัวเข้ามาเหมือนกันแต่นั่งหลบอยู่อีกมุมหนึ่งของร้านร่วมกับเพื่อนตำรวจอีกคน เขาได้รับรายงานมาว่าผับแห่งนี้มีการซื้อบริการทางเพศและจัดหาให้กับผู้มีชื่อเสียงและมีอำนาจโดยใช้โค้ดลับว่า‘วีไอพีชอนซา’ ซึ่งเป็นภาษาเกาหลีผสมอังกฤษแปลว่านางฟ้าของวีไอพีเขาไล่สายตาสำรวจไปทั่วบริเวณเพื่อหาสอดส่องหาห้องต้องสงสัยแต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ยังโต๊ะหนึ่งซึ่งมีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งดื่มอยู่ด้วยกัน มุมปากหยักขึ้นแล้วส่ายหน้าเพราะทั้งคู่คือเวทัศกับอินทุภามันคงถึงเวลาเปิดหน้าคนซื่อใจเสือพร้อมกับการปฏิบัติหน้าที่แล้วสินะ“จ่า รอผมอยู่นี้นะ ขอไปโทรศัพท์ เดี๋ยวมา”เขาลุกขึ้นเดินออกไปยังนอกร้านแล้วกดเบอร์โทรหาใครบางคน วางสายเสร็จก็แสยะยิ้มมุมปากออกมาราวกับว่าเป็นคนละคนกับผู้ชายอ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ความสับสนเริ่มเกาะกุมหัวใจแกร่ง เวทัศเริ่มประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมด“พี่เวย์ มันคงถึงเวลาแล้วแหละที่พี่จะได้รู้ความจริงสักที”“ความจริงอะไร”“ความจริงก็คือพี่...” ยังไม่ทันจะพูดจบอินทุภารีบตะโกนขึ้นเสียงดัง“อย่านะมนลิตา เธอเลิกใส่ร้ายฉันสักที”พุ่งตัวจะเขาหาทว่าเวทัศกระชากแขนเอาไว้ทัน เขาเองก็อยากฟังเหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่สามปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น แค่ลำพังได้รับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เคยหลอกลวงคนอื่นเอาไว้มากมายมันก็น่าปวดใจมากอยู่แล้วมนลิตามองสบตาผู้เป็นสามีก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วเลื่อนเปิดหาอะไรบางอย่าง คนอย่างเธอไม่ชอบพูดปรักปร่ำใครทำอะไรต้องมีหลักฐานจะได้ไม่ต้องมาถูกกล่าวหาว่าว่าร้ายให้คนอื่นเสียงครวญครางของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันในห้องเรียนยามค่ำโดยไม่มีความละอายใจว่ามันสถานศึกษาเลยสักนิด ใบหน้าของทั้งคู่เวทัศคุ้นเคยเป็นอย่างดีเขาอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็นหันกลับไปมองเพื่อนช้า ๆ ในหัวเกิดคำถามขึ้นมากมายสีหน้าของภูริเรียบนิ่งไม่ได้มีความตกใจหรือสลดใจเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาเองก็รอเวลานี้มานานเหมือนกัน วันที่ทุกอย่างถูกเปิดเผยสักท

คำพูดของเวทัศยังดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของมนลิตา เขาถามหาเหตุผลว่าทำไมยังรักผู้ชายแบบเขาอยู่ เธอเองก็ถามตัวเองแบบนั้นเหมือนกันคำว่า ‘รัก’ มันคงหาเหตุผลมารองรับไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอคงตัดใจไปตั้งนานแล้ว ไม่ยอมทนเจ็บอยู่อย่างนี้ตั้งหลายปีหรอกมนลิตาเดินเหม่อลอยเข้ามาในบริษัทโดยไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาหลายคู่จับจ้องมายังเธอ เรื่องเธอเป็นเมียของประธานบริษัทแพร่กระจายไปไวเหมือนไฟลามทุ่ง เสียงกระซิบกระซาบกันดังพอให้ได้ยินพอเธอเหลือบมองผู้คนเหล่านั้นต่างพากันฉีกยิ้มพร้อมกับค่อมหัวให้เล็กน้อยชายผอมแห้งสวมชุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทดวงตาฝั่งรอยแค้นจ้องมองจากมุมหนึ่งของตัวตึก มันแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าหญิงสาวอยู่เพียงลำพังโดยไม่มีตำรวจตามคุ้มครองเหมือนทุกครั้งบาเร็ตต้าสีเงินวาวถูกซ่อนใต้เสื้อเป็นอย่างดี มันรอคอยเวลาแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว หากนังนักข่าวนี้ไม่ไปเจอศพที่ถูกทำลายป่านนี้มันก็คงลอยตัวไปแล้ว ไม่ต้องมาคอยหลบซ่อนการจับกุมตำรวจอยู่อย่างนี้ขายาวกำลังจะขยับเข้าไปหาแต่แล้วก็ต้องชะงักลงเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินชนไหล่มันจากด้านหลัง มือรีบขยับหมวกลงเพื่อปิดบังใบหน้าไม่ให้เป็นที่สัง

สองขายาวยังคงเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องผ่าตัดพลางเดินไปส่องกระจกในใสตรงประตู ซึ่งมองเห็นการทำงานของคุณหมอทุกขั้นตอนผ้ากอซเปื้อนเลือดถูกโยนลงถังขยะครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้ากลมนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เนื้อตัวมีสายอะไรไม่รู้ติดเต็มไปหมด หัวใจปวดหนึบขึ้นมาน้ำตาคลออยู่เป็นระยะไม่รู้ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือพระเจ้ามีจริงไหม เขาได้แต่อ้อนวอนขอให้มนลิตาปลอดภัย ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงพิงกำแพงสองแขนยกขึ้นทึ้งหัวตัวเอง ความเป็นห่วงและกังวลใจวิ่งริ้วอยู่ในหัวจนกระทั่งคุณหญิงระย้าเดินทางมาถึง“ตาเวย์ หนูมนอยู่ไหน หนูมนเป็นยังไงบ้าง”พอได้ยินข่าวจากผู้ช่วยในบริษัทสติของหญิงชราแทบแตก กลัวว่าสักวันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เพราะคนร้ายขู่ฆ่าเสียขนาดนั้นแล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ แม้จะมีตำรวจมาคุ้มครองมันก็เท่านั้น“หมอยังไม่ออกมาเลยครับ” เขายันกายลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาออก“โธ่ หนูมนอย่าเป็นอะไรนะ แล้วนี่โทรบอกตาครามกับจอมขวัญแล้วหรือยัง”“บอกแล้วครับ ตอนนี้พวกท่านกำลังเดินทางมา”ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะเหลือบไปเห็นตุลย์ธรเดินเร่งรีบเข้ามาโดยมีตำรวจเต็มเครื่องแบบเดินตามหลังมาสองสามนาย“ผมเคลี