Nang tuluyan nang mahawakan ni Amara si Lucien, napabuntong-hininga siya. "Ang liit-liliit niya, Mama."“Oo,” sagot ni Apple, nilalambing ang buhok ng anak. “Ganyan ka rin dati. Maliliit ang kamay, mahina, pero napakatapang.”Tahimik si Amara sa ilang saglit. Pinagmasdan niya si Lucien na natutulog sa kanyang mga bisig, parang isang anghel na walang bahid ng gulo ng mundo. Walang alam sa pinagdaanan ng kanyang ina, at sa bigat ng mundo ng mga matatanda.“Hindi na siya iiyak, ‘di ba?” tanong ni Amara. “Kasi andito na tayo?”Napaluha si Lance sa tanong ng bata. Hindi niya napigilan ang pagtulo ng isang patak ng luha. Hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa isang huling pagpapatibay na may liwanag pa ring natitira kahit sa gitna ng pagkawala.“Hindi na,” mahinang sagot niya. “Kasi nandiyan ka na, Ate Amara.”Napangiti si Amara sa tawag na iyon. “Ako na ang ate niya?”“Oo,” sagot ni Lance. “Ikaw ang magtatanggol sa kanya. Magtuturo ng tamang kulay sa crayon. Magbabasa ng kwento bago matulog.
Last Updated : 2025-05-18 Read more