บททั้งหมดของ Seductress Unforgotten: บทที่ 231 - บทที่ 240

"Monica… Moni…" Mahina ngunit puno ng pagmamakaawa ang tinig ni Lance habang hawak ang malamig na kamay ng kanyang asawa. "Andito lang ako. Huwag kang matakot. Hindi kita iiwan. Hindi kailanman."Parang bata siyang naghahanap ng sagot sa mga matang nakapikit. Paulit-ulit niyang kinakausap ang walang malay na si Monica. Tila umaasa na sa pamamagitan ng paghawak, ng boses niyang basag na ng luha, ay maririnig siya nito… magigising… babalik sa kanya."Si Lucien… anak natin…" Pigil ang hikbi, pinilit niyang ngumiti. "Nasa NICU pa rin. Pero lumalaban siya. Malakas ang loob ng anak mo, Moni. Parang ikaw."Hinaplos niya ang pisngi nito. Magaspang na ang palad niya sa puyat at pag-aalala pero ang haplos niya ay sing-lambing pa rin ng unang halik."Gusto ka na niyang makita. Gusto niyang marinig ang boses mo. Moni… gumising ka. Para sa kanya. Para sa atin."Biglang bumukas ang pintuan. Isang malamig na pag-ihip ng hangin ang tila dumaan sa kanyang dibdib. Pumasok ang doktor. Mabigat ang ekspre

Tahimik ang ospital, tila sumasabay sa pagdadalamhati ng bawat pamilyang naroon. Sa loob ng ICU, tahimik pa ring yakap ni Lance si Lucien—walang ibang maririnig kundi ang mahinang pag-iyak ng bata at ang hikbi ng isang ama. “Mama…” bulong ni Lucien, habang nakapikit at mahigpit na nakayakap kay Lance. “Bakit po natutulog si Mama ng matagal?” Hindi agad nakasagot si Lance. Kumirot ang puso niya. Pinisil niya ang batok ng anak, pilit pinatatag ang sarili. “Matagal lang siyang magpapahinga, anak,” sagot niyang paos. “Pero lagi siyang nandito.” Tinutok niya ang hintuturo sa dibdib ng bata. “Sa puso mo. Sa puso ko.” Sa labas ng ICU, pinilit ni Rene na buuin ang lakas. Lumuhod siya sa harap ng asawa. “Rowena…” Tinapik niya ang kamay nito. “Pasensya ka na. Hindi ko agad nasabi… hindi ko agad…” Napatigil siya, at tuluyan nang napaiyak. “Hindi… hindi pwede…” nauutal na sabi ni Rowena habang hawak pa rin ang kanyang tiyan. “Kakausap ko lang sa kaniya kahapon. Sabi niya, mas okay na raw si

Sa loob ng malamig at tahimik na kapilya, bumabalot ang bigat ng kalungkutan sa bawat sulok. Ang mga kandila’y mahinang sumasayaw sa hangin, habang ang liwanag nito’y lumulutang sa paligid ng puting kabaong ni Monica. Paligid nito’y pinalibutan ng mga puting liryo at dilaw na rosas—mga bulaklak na paborito ni Monica. Ang bango nila’y tila pilit tinatabunan ang pait ng pagkamatay.Nasa isang gilid si Lance, nakaupo, tahimik, parang estatwa. Wala nang luha sa kanyang mata, ngunit halata ang lalim ng sugat sa kanyang puso. Sa tabi niya ay si Apple, ang dating kasintahan. Galing pa siya sa Paris—iniwan ang lahat, ang trabaho, ang tahimik na buhay kasama ang anak niyang si Amara, upang makiramay at makapagpaalam sa babaeng minsang naging karibal sa puso ni Lance.“Lance…” mahinang sabi ni Apple, pilit nilulunok ang kaba sa dibdib, “hindi ko inakalang ganito ang magiging pagtatapos ng lahat.”Hindi agad sumagot si Lance. Pinagmasdan niya muna ang kabaong ni Monica, saka dahan-dahang tumango

Pagpasok nila sa NICU, bumungad ang malamig na hangin at ang mahinang tunog ng mga monitor. Doon, sa dulo ng silid, nakahiga si Lucien sa maliit niyang incubator. Marupok. Maliit. Walang muwang. Ngunit buhay.Lumapit si Lance. Pinagmasdan niya ang anak na tila natutulog sa gitna ng mga tubo at ilaw. Kinuha niya sa bag ni Apple ang stuffed lion at marahang inilagay sa gilid ng incubator.“Anak,” mahina niyang tawag. “Si Papa ‘to. Nandito ako.”Hindi na niya napigilan ang pag-agos ng luha. Dumaloy iyon nang kusa, parang ilog na bumaliktad sa dam. Inilapit niya ang mukha sa salamin ng incubator at marahang hinawakan ang gilid.“Patawad, anak,” bulong niya. “Kung hindi ko kayo naprotektahan. Kung hindi ko naisalba si Mama mo.”Napakagat-labi si Apple. Lumapit siya kay Lance at marahang hinawakan ang balikat nito. “Lance…”Hindi siya lumingon. Tuloy-tuloy ang luha sa kanyang mga mata. “Alam mo ba… araw-araw akong nagtatanong sa sarili ko. Bakit hindi ako ang nawala? Bakit siya pa?”“Walang

Kinabukasan, sa Wedding Imperial.Nasa loob ng main office sina Apple at Mia, nakaupo sa harap ng kanilang table na puno ng planners, swatches, sample invitations, at mga resibo. Maraming bookings. May tatlong kasalang kailangang asikasuhin sa loob ng dalawang linggo. Pero kahit abala ang mga kamay, malayo ang isip ni Apple.“Apple, okay ka lang ba?” tanong ni Mia habang tinitingnan ang listahan ng suppliers.“Hmm? Oo naman.”“Lintek,” sabay irap ni Mia. “Kung ganyan ang itsura mo sa bride natin sa Sabado, baka i-book ka ng guest bilang extra sa drama.”Napatawa si Apple, kahit papaano. “Pasensya na. Wala lang talaga ako sa sarili.”“Ayaw mo munang magpahinga muna? Ako na muna sa meeting mamaya kina Mr. and Mrs. Cruz.”“Hindi, ako na. Kailangang bumalik ako sa momentum. Baka kasi habang iniiwasan ko ang personal kong problema, mas lalo lang akong malunod.”Tahimik na tumango si Mia. “Pero Apple, isa lang ang masasabi ko bilang bestfriend mo, hindi lang business partner. Hindi mo kaila